“Αν δε θυμώσω, πώς να σηκωθώ από την αηδία
μες στους συνωστισμούς των συμφορών πώς ν’ ανασάνω
ν’ αποτινάξω το ζυγό των καπνισμένων ουρανών
και να φυσήξει από τα πέρατα της γης η ελπίδα;
Για ποιο χάος μου μιλάτε, για ποιο χάος
όταν μπροστά μας χάσκουνε βαθιά πηγάδια τρόμου
όταν πληγές τριγύρω μας φωνάζουν
όταν πονάει το μέλλον, για ποιο χάος μου μιλάτε;…
Σπούδασα την κυκλοφορία των δρόμων
έμαθα την ανατομία της δυστυχίας.
Χάος δεν υπάρχει. Μονάχα πληγή.
Τίποτε δε με ξεγελάει, σ’ ανήμερη είμαι πάλη με τον όλεθρο
το χνώτο της απελπισίας απωθώ…
Αν δεν παλέψω, πώς να βγω από τη δυστυχία
να σμίξω μες στον κίνδυνο την αυριανήν ημέρα
ν’ αγγίξω το σφυγμό της, να βγω να περπατήσω στους δρόμους της
να φιλήσω τα άτια της ανάμεσα από λάμψεις και βροχές
και να της πω πως δεν χάθηκα- κανείς μας δε χάθηκε-
σφίγγοντάς της επάνω μου παράφορα ώσπου να γίνει τώρα
ώσπου να γίνει σάρκα μου
καθώς χυμώ και πέφτω με το στερνό παλμό ξεμανταλώνοντας τον ήλιο.”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου