Από διότι
Πώς να περιγράψει κανείς τις πιο ανθρώπινες ιδέες, τα πιο ανθρώπινα ιδανικά, πιο ανθρώπινες πράξεις; Έτσι που να τις καταλάβει όλος ο κόσμος. Έτσι από καρδιάς, που λένε…
Ο Τάσος Λειβαδίτης με τις απλές κουβέντες που απευθύνει στα πιο αγαπημένα πρόσωπα, στη μάνα και στην αγαπημένη βάζει το στίγμα του ατέρμονου αγώνα για μια ανθρωπινότερη ανθρωπότητα.
Μιλώντας με τον πιο τρυφερό τρόπο για τα καθημερινά βάσανα των εξόριστων αφήνει μήνυμα θάρρους, άκαμπτης αγωνιστικότητας, μία αέναη παρακαταθήκη προς όλους όσους αντιστέκονται στη λαίλαπα της σημερινής καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Πώς να περιγράψει κανείς τις πιο ανθρώπινες ιδέες, τα πιο ανθρώπινα ιδανικά, πιο ανθρώπινες πράξεις; Έτσι που να τις καταλάβει όλος ο κόσμος. Έτσι από καρδιάς, που λένε…
Ο Τάσος Λειβαδίτης με τις απλές κουβέντες που απευθύνει στα πιο αγαπημένα πρόσωπα, στη μάνα και στην αγαπημένη βάζει το στίγμα του ατέρμονου αγώνα για μια ανθρωπινότερη ανθρωπότητα.
Μιλώντας με τον πιο τρυφερό τρόπο για τα καθημερινά βάσανα των εξόριστων αφήνει μήνυμα θάρρους, άκαμπτης αγωνιστικότητας, μία αέναη παρακαταθήκη προς όλους όσους αντιστέκονται στη λαίλαπα της σημερινής καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
ΑΠΛΗ ΚΟΥΒΕΝΤΑ
Θα ‘θελα να μιλήσω απλά,
όπως ξεκουμπώνει κανείς το πουκάμισό του
και δείχνει ένα παλιό σημάδι.
‘Όπως κρυώνει ο αγκώνας σου,
γυρίζεις και βλέπεις ότι είναι τρύπιος.
Όπως κάθεται στην πέτρα ένας σύντροφος
και μπαλώνει τη φανέλα του,
Να μιλήσω αν μια μέρα ξαναγυρίσω
κουβαλώντας μια βρώμικη καραβάνα γεμάτη ξενιτειά,
κουβαλώντας στις τσέπες μου δυο γροθιές σφιγμένες.
Να μιλήσω απλά
μονάχα μια στιγμή, ν ακουμπήσω κάπου τα δεκανίκια μου.
Κάποτε ονειρευόμαστε να γίνουμε μεγάλοι ποιητές.
Μιλούσαμε για τον ήλιο.
Τώρα μας τρυπάει η καρδιά σαν μια πρόκα στην αρβύλα μας
Εκεί που άλλοτε λέγαμε ουρανός, τώρα λέμε κουράγιο
Δεν είμαστε πια ποιητές παρά μονάχα σύντροφοι
με μεγάλες πληγές και πιο μεγάλα όνειρα.
Απόψε λέμε να σου γράψουμε μάνα
μήπως ακούσουμε τη βροχή
να περπατάει με τα λιωμένα σου τσόκαρα
μήπως δούμε το χαμόγελό σου
να κρέμεται σαν παγούρι πάνω απ τη δίψα μας
Μας ταΐζουν σάπιες πατάτες: μην ανησυχείς
Μας βρίζουν και μας χτυπάνε: να μας αγαπάς
Ίσως να μη γυρίσουμε, μα εσύ ν’ ανάψεις τη λάμπα μάνα
μάνα, θάρθουν άλλοι….
Αγαπημένη,
μπορεί να κρυώνω όταν βρέχει,
μπορεί να χαϊδεύω στις τσέπες μου τα ψίχουλα της ανάμνησης.
Ακόμα καίνε οι παλάμες μου, που κάποτε σε κράτησαν
Μα δε μπορώ να γυρίσω.
Πώς να αρνηθώ το ξεροκόματο που μοιράσαμε είκοσι άνθρωποι;
Πώς να αρνηθώ τη μητέρα μου που καρτεράει μια κούπα φασκόμηλο;
Πώς να αρνηθώ το παιδί που του τάξαμε ένα χωνάκι ουρανό;
Να μ αγαπάς.
Κι όταν κάποτε ξαναγυρίσω
βαστώντας σαν ένα μεγάλο μπόγο την καρδιά μου
θα καθίσουμε στα φαγωμένα σκαλοπάτια
Δε σ΄ αρέσουν πια τα ροζιασμένα χέρια μου, θα πω.
Θα χαμογελάσεις και θα σφίξεις τα χέρια μου.
Ένα άστρο θα κουδουνίζει στο βρεγμένο ουρανό
Μπορεί και να κλάψω.
Η Σφήκα: Επιλογές
Θα ‘θελα να μιλήσω απλά,
όπως ξεκουμπώνει κανείς το πουκάμισό του
και δείχνει ένα παλιό σημάδι.
‘Όπως κρυώνει ο αγκώνας σου,
γυρίζεις και βλέπεις ότι είναι τρύπιος.
Όπως κάθεται στην πέτρα ένας σύντροφος
και μπαλώνει τη φανέλα του,
Να μιλήσω αν μια μέρα ξαναγυρίσω
κουβαλώντας μια βρώμικη καραβάνα γεμάτη ξενιτειά,
κουβαλώντας στις τσέπες μου δυο γροθιές σφιγμένες.
Να μιλήσω απλά
μονάχα μια στιγμή, ν ακουμπήσω κάπου τα δεκανίκια μου.
Κάποτε ονειρευόμαστε να γίνουμε μεγάλοι ποιητές.
Μιλούσαμε για τον ήλιο.
Τώρα μας τρυπάει η καρδιά σαν μια πρόκα στην αρβύλα μας
Εκεί που άλλοτε λέγαμε ουρανός, τώρα λέμε κουράγιο
Δεν είμαστε πια ποιητές παρά μονάχα σύντροφοι
με μεγάλες πληγές και πιο μεγάλα όνειρα.
Απόψε λέμε να σου γράψουμε μάνα
μήπως ακούσουμε τη βροχή
να περπατάει με τα λιωμένα σου τσόκαρα
μήπως δούμε το χαμόγελό σου
να κρέμεται σαν παγούρι πάνω απ τη δίψα μας
Μας ταΐζουν σάπιες πατάτες: μην ανησυχείς
Μας βρίζουν και μας χτυπάνε: να μας αγαπάς
Ίσως να μη γυρίσουμε, μα εσύ ν’ ανάψεις τη λάμπα μάνα
μάνα, θάρθουν άλλοι….
Αγαπημένη,
μπορεί να κρυώνω όταν βρέχει,
μπορεί να χαϊδεύω στις τσέπες μου τα ψίχουλα της ανάμνησης.
Ακόμα καίνε οι παλάμες μου, που κάποτε σε κράτησαν
Μα δε μπορώ να γυρίσω.
Πώς να αρνηθώ το ξεροκόματο που μοιράσαμε είκοσι άνθρωποι;
Πώς να αρνηθώ τη μητέρα μου που καρτεράει μια κούπα φασκόμηλο;
Πώς να αρνηθώ το παιδί που του τάξαμε ένα χωνάκι ουρανό;
Να μ αγαπάς.
Κι όταν κάποτε ξαναγυρίσω
βαστώντας σαν ένα μεγάλο μπόγο την καρδιά μου
θα καθίσουμε στα φαγωμένα σκαλοπάτια
Δε σ΄ αρέσουν πια τα ροζιασμένα χέρια μου, θα πω.
Θα χαμογελάσεις και θα σφίξεις τα χέρια μου.
Ένα άστρο θα κουδουνίζει στο βρεγμένο ουρανό
Μπορεί και να κλάψω.
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου