Ένας άνθρωπος που πάσχει από σακχαρώδη διαβήτη, ή από θυρεοειδίτιδα Hashimoto, πηγαίνει σε γειτονική πόλη για να δει τον ενδοκρινολόγο του, για να μη μαθευτεί στην πόλη του ότι υποφέρει από μεταβολική διαταραχή, ή από αυτοάνοσο.
Ένας άνθρωπος σε αποθεραπεία μετά από τροχαίο, διανύει διακόσια χιλιόμετρα τη βδομάδα, για να επισκεφθεί φυσιοθεραπευτή στην Αθήνα, τρέμοντας τις συνέπειες της αποκάλυψης: ότι όλη η γενέτειρά του θα συζητάει την καταπονημένη σπονδυλική του στήλη, ή το τραυματισμένο ισχίο του.
Μπορούμε να συνεχίσουμε στο ίδιο μοτίβο με οφθαλμολογικά ή γυναικολογικά ή δερματικά προβλήματα. Και φυσικά, όλες αυτές οι περιπτώσεις είναι τελείως εξωφρενικές, και δεν θα συνέβαιναν ποτέ. Κανένας άνθρωπος που βασανίζεται από σωματική νόσο δεν ντρέπεται γι' αυτήν - ακόμα κι ο καρκίνος, που για χρόνια ήταν ταμπού, σε σημείο που οι πάσχοντες απέφευγαν ως και να τον ονοματίσουν, έχει γίνει κοινός τόπος, συγκεντρώνοντας υποστήριξη κι αλληλεγγύη που βοηθούν απερίγραπτα τους καρκινοπαθείς στη σκληρή τους μάχη.
Κι εμείς; Οι καταθλιπτικοί, οι διπολικοί, οι σχιζοφρενείς, όσοι υποφέρουμε από αγχώδη διαταραχή ή κρίσεις πανικού, από ιδεοψυχαναγκασμούς και φοβίες και νευρώσεις; Τι κάνουμε όταν ζούμε στην επαρχία; Παίρνουμε κάθε βδομάδα το αμάξι και πηγαίνουμε να δούμε ψυχίατρο σε άλλη πόλη, εκτελούμε τις συνταγές μας σε φαρμακεία όπου κανείς δεν μας γνωρίζει, διότι η ιδέα της διάδοσης του ψυχιατρικού μας προβλήματος στον μικρό μας τόπο επιφέρει ακραίο φόβο περιθωριοποίησης, χλεύης, απόρριψης.
Μιλάω καθημερινά με ομοιοπαθείς - αδέλφια μου στην αρρώστια και στον αγώνα εναντίον της - κι ακούω για το κρυφτό και το κυνηγητό που παίζουν για να κουκουλώσουν τα βάσανά τους, για να προφυλάξουν απ' την αμείλικτη κοινή γνώμη αδέρφια, παιδιά, συζύγους και γονείς.
Το στίγμα, εκτός από βαρβαρότητα, είναι ένα ακόμα ασήκωτο βάρος στις πλάτες των ανθρώπων που τυραννιούνται, και γυρεύουν θεραπεία. Κι ο μόνος τρόπος να το συντρίψουμε είναι να μιλήσουμε ανοιχτά, να βρούμε το θάρρος που χρειάζεται ώστε να αδιαφορήσουμε για τα κουτσομπολιά, να νικήσουμε την προαιώνια ντροπή - γιατί το πρόβλημά μας δεν έχει τίποτα το ντροπιαστικό. Αυτοί που οφείλουν να κοκκινίζουν είναι όσοι θυματοποιούν και αποκλείουν αγωνιζόμενους συνανθρώπους τους.
Κολλήστε τους την αλήθεια στα μούτρα, απαιτήστε ανθρώπινη μεταχείριση και ισότητα με κάθε άλλο άρρωστο. Δεν είναι εύκολο, ιδίως στην αρχή, αλλά είναι αφάνταστα λυτρωτικό, κι οδηγεί ακόμα γρηγορότερα στην ψυχική ισορροπία, στην ίαση.
Πηγή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου