Αθήνα, 7 Οκτωβρίου 2024
είμαι από την απέναντι μεριά της μεγάλης μας θάλασσας. Σου γράφω από ένα μικρό σημείο του κοινού μας ορίζοντα.
Ένα χρόνο τώρα..
δεν έχω σταματήσει να μιλάω, να φωνάζω, να γράφω για σένα κι ας μη σ’ έχω γνωρίσει.
Στο χαμόγελό σου που αντιστέκεται νικηφόρα στην απελπισία
Στο χορό σου που καρφώνει τ’ άδικο βαθιά στη γη
Στα βήματα αυτού του θυμωμένου σου ντάμπκε, λυγίζω..
όχι από φόβο.. από θαυμασμό και συγκίνηση λυγίζω..
Ένα χρόνο τώρα
στο μεγαλείο σου υποκλίνομαι
Στο πείσμα της ζωής που μόλις γλίτωσε απ’ το θάνατο, τον ξορκίζει τραγουδώντας μέσα στα χαλάσματα και..
Ξέρεις; δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να μετράς και να τιμάς τους μάρτυρές σου..
Έτσι σε καμαρώνω και σηκώνω ανάστημα μαζί σου.! Με μαθαίνεις ν’ ανασυντίθεμαι από τα κομμάτια μου.. γιατί μη νομίζεις, κι εδώ μας σκοτώνουν με άλλο τρόπο. Κι εδώ μας καίνε, μας πνίγουν, μας ξεριζώνουν απ’ τον τόπο μας μεθοδικά.. είναι η άλλη όψη του πολέμου, ένα από τα πολλά πρόσωπα του ιμπεριαλισμού που σαπίζει και στα τελευταία του δείχνει το φοβερότερο πρόσωπό του.
Μα εμείς, αγάπη μου, δεν σαπίζουμε. Εμείς ξαναγεννιόμαστε στους αιώνες. Έχουμε ρίζες βαθιές όπως οι αρχαίες ελιές μας που διακλαδώνονται στα χώματά μας και συνδέουν τις ιστορίες των λαών μας.. και στη σκιά τους ακούγεται πεισματικά ο ήχος από τα γέλια των παιδιών πιο εκκωφαντικός από τις εκρήξεις..
Αυτοί έχουν μόνο τα όπλα τους. Εσείς έχετε, αγάπη μου, τις πέτρες, το ευωδιαστό χώμα και τους σπόρους της αντίστασης που τα προσφέρετε στους ποιητές σας να τα φυτέψουν στο νου και την καρδιά των ευαίσθητων της γης.. μέχρι ν’ ανθίσουν ελευθερίες παντού…
Ένα χρόνο τώρα..
εμείς, οι λαοί της θάλασσας κουβαλάμε την Παλαιστίνη μέσα μας
Αγάπη μου
Αγγελική Ξένου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου