Σε παγκόσμιο επίπεδο τα παιδιά είναι πνιγμένα στην αντίφαση και την ταξική αντίθεση. Μαζί με τις γυναίκες. Στην Ινδία, λόγου χάρη, ένας τρίχρονος σκακιστής μπήκε ως ο νεότερος ποτέ στη διεθνή ομοσπονδία σκακιού (FIDE). Την ίδια ώρα οι Ταλιμπάν απαγόρευσαν το σκάκι παντού, και για παιδιά και για ενήλικες. Αυτό που παιζόταν και στα καφενεία θεωρήθηκε, άκουσον άκουσον, τυχερό παιχνίδι. Το παράλογο ως εξουσία θα μου πεις, σε μια χώρα που απαγορεύει στις γυναίκες σχολείο, γιατρό, πλησίασμα στο παράθυρο, γιατί απλώς δεν πρέπει καν να φαίνεται ότι υπάρχουν, κι αυτό είναι φυσικό. Και πάλι την ίδια στιγμή οι Ρώσοι, που επανέφεραν προ πολλού ως νόμιμο τον ενδοοικογενειακό ξυλοδαρμό γυναίκας και παιδιών από τον πατέρα, μόλις τώρα αφαίρεσαν τους Ταλιμπάν από τον κατάλογο των τρομοκρατικών οργανώσεων. Τίποτε εναντίον γυναικών και παιδιών δεν είναι πια ούτε καν τρομοκρατία, πόσο μάλλον Γάζας γενοκτονία.
Αναρωτιέμαι, τώρα που οι Αυστραλοί απαγορεύουν για τους κάτω των 16 την ελεύθερη πρόσβαση στο διαδίκτυο, τι θ' απογίνουν οι καρέκλες - πολυθρόνες. Οι συγκεκριμένες καρέκλες. Αυτές που τις λένε γκέιμινγκ, δηλαδή για παιχνίδι. Φανταχτερές, με ειδικά βαθουλώματα, ειδικά μπράτσα και ειδικές τρύπες για μαξιλαράκια, για να κάθεται ο έφηβος, το παιδί και να μη λέει να σηκωθεί. Αυτές τις μέρες έχουν την τιμητική τους στη χριστουγεννιάτικη δωρο-υστερία. Το παιδί, βλέπεις, δεν θα βλέπει πορνό στην καρέκλα, θα παίζει απλώς online, ατελείωτες ώρες πολεμικά, κτηματομεσιτικά, διεστραμμένα, βίαια παιχνίδια με ευφάνταστους φονιάδες. Κι ύστερα να βγαίνει και η Οπρα, η γκουρού της Αμερικής, να λέει πως έτσι θα αλλάξει η ζωή μιας γενιάς. Οπου να 'ναι θα σκάσει και το καινούργιο δόγμα, παλιό όσο και τα σκοτάδια του κόσμου, που θα λέει ενόψει προετοιμασίας γενικευμένου πολέμου πως όποιος νέος αυνανίζεται δεν θα γίνει και καλός στρατιώτης. «Βγάλτο χέρι πιτσιρίκο από τα σκέλια σου και βάλτο στο στικ του ντρόουν, να ρίξεις βόμβα στον εχθρό, τον άτιμο το διπλανό που ετοιμάζεται να στην πέσει». Επίσημη ευρωατλαντική πολιτική είναι αυτή και δεν σοκάρεται κανείς. Ποιος δηλαδή, ο Αυστραλός στη Eurovision ή ο Καταριανός στην Ευρωλίγκα;
Σημασία έχει να μείνουν οι γκέιμινγκ καρέκλες στη θέση τους. Είναι το σύμβολο του καθιστού ανθρώπου. Του αιχμάλωτου που έχει περιπέσει στα δίχτυα του πιο ορατού - αόρατου εχθρού. Δεν είναι άλλος από τον παροχέα ονείρων, τον πωλητή μιας νίκης, τον πλασιέ εκπλειστηριασμένου ελεύθερου χρόνου που φτιάχνει καθιστούς μαζοχιστές. Νέους σε ειδικά διαμορφωμένες καρέκλες, που μαθαίνουν από νωρίς να συγκρίνουν τα έσοδα του ινφλουένσερ με αυτά του γκαρσονιού σε καφετέρια, του εργάτη γης κι άλλων όρθιων επαγγελμάτων μιας άγνωστης ποδοχειροκίνητης διαδικασίας. Μόνη διέξοδος από την γκέιμινγκ πολυθρόνα, όπου μπορεί να γουργουρίζει άδειο στομάχι την ώρα που έχεις φτάσει στην τελευταία auto-πίστα και εξουδετερώσει και δέκα περιπολικά που σε κυνηγάνε, είναι λίγη κόκα ή το gym της γειτονιάς. Στην καλύτερη των περιπτώσεων η γκέιμινγκ πολυθρόνα της πολιτικής σε οδηγεί στον εξώστη, εκεί που βλαστημάς που δεν έχεις ένα ντρόουν να πετάξεις στους από κάτω τα σκατά που σου πέταξαν κατάμουτρα, και μάλιστα σε κοινή θέα. Game over. Γκέμια όβερ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου