Κυκλοθυμικός
Αν Δημοκρατία σου έχει φτάσει στο σημείο να γυρνοβολάνε σε εξεταστικές κάτι φραπέδες, κάτι ποπάρες και κάτι χασάπηδες και να μας κάνουν ανοιχτά πλάκα, να μας ειρωνεύονται με τα άθλια ελληνικά τους και τα βρόμικα χνώτα τους, να μας προσβάλουν μέσα στη μούρη, να μας σηκώνουν το δάκτυλο και την φωνή, να λένε ότι δεν ξέρουν τι δουλειά κάνει ο γιος τους ή που βρίσκει τα εκατομμύρια η μάνα τους, να έχουν κερδίσει 10 φορές το τζόκερ ο καθένας τους αλλά να μην το θυμούνται, να τους δίνει η άνεργη μάνα τους μισό εκατομμύριο δώρο σε έναν χρόνο, να πηγαινοέρχονται οι Πόρσε κι οι Φεράρι χωρίς πόθεν έσχες, να επικαλούνται δικαιώματα σιωπής και να μην τρέχει μισή γαμημένη κατηγορία εναντίον τους…
Αν η Δημοκρατία σου είναι οργανωμένη πάνω σε ένα σύστημα που ο πρωθυπουργός σαν εκλεγμένος μονάρχης γίνεται επικεφαλής της ΕΥΠ, πιάνεται με την γίδα στην πλάτη να παρακολουθεί τη μισή χώρα, αλλάζει το νόμο μόνος του, τον βάζει να ισχύσει αναδρομικά, στήνει κάτι εξεταστικές της πλάκας που πλειοψηφεί το κόμμα του, άρα ο ίδιος, δίνει τις απαντήσεις στους μάρτυρες, αυτοαναγορεύεται αθώος, δίνει υπουργεία στους δικαστές-βουλευτές του, απολύει και ξαναφέρνει πίσω τους άμεσα εμπλεκόμενους και πάει την υπόθεση στα δικαστήρια μόνο για κάτι παρατρεχάμενους κι αυτούς για πλημμέλημα λες κι έπαιξαν 2 χαστούκια έξω από ένα μπαρ ή σούφρωσαν κάνα βιντεοπαιχνίδι από πολυκατάστημα…
Αν η Δημοκρατία σου βλέπει μια σύμβαση 717 να μην εφαρμόζεται γιατί τα λεφτά φαγώθηκαν και δεν υπήρχε κανένα σύστημα ασφαλείας, γιατί κάποιο φάντασμα –όνομα δεν έχουμε μάθει ακόμα- έκανε ένα ρουσφέτι κι έβαλε ένα σκουπίδι του για σταθμάρχη, γιατί ξεπουλήθηκαν τα τρένα, κι ύστερα με 57 νεκρούς έγινε μπάζωμα και πήραν τα μέλη των νεκρών και τα πέταξαν σε ένα χωράφι σα να ήταν κόκαλα από φαγωμένη μπριζόλα, δεν έγιναν τοξικολογικές, δεν ακολουθήθηκε κανένα πρωτόκολλο για τέτοια δυστυχήματα κι οι γονείς αναγκάζονται να κάνουν απεργία πείνας 2 χρόνια μετά για να γίνει το ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ, οι υπουργοί που σήκωναν το δάκτυλο και διασφάλιζαν την ασφάλεια τώρα ως βουλευτές ακόμα απαιτούν οι συγγενείς να σκάσουν και να πονάνε βουβά, ενώ δεν τρέχει η παραμικρή κακουργηματική κατηγορία για κανέναν από δαύτους που έφαγε λεφτά, σκότωσε παιδιά, μπάζωσε νεκρούς, αλλά υπάρχουν μόνο κάστρα που δεν πέφτουν και κυβερνήσεις που δεν πρέπει να πέσουν για ένα «κωλοτρένο»…
Αν έχεις μια Δημοκρατία που όσοι έχουν θέσεις ευθύνης και διαχείρισης χρημάτων έχουν το ακαταδίωκτο ή κρίνουν μόνοι τους τον εαυτό τους για το αν είναι αθώοι, που όλες οι εξουσίες κι οι ανεξάρτητες αρχές καταλήγουν σε ένα πρόσωπο (ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΕΞΟΥΣΙΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΤΕΛΟΣ), που το Σύνταγμα πετιέται στα σκουπίδια κάθε φορά που πρέπει να εξυπηρετηθεί ένας δανειστής ή ένα συμφέρον (ιδιωτικά πανεπιστήμια), που σχηματίζονται κυβερνήσεις του 20% και του 30% με μπόνους εδρών λες κι είναι Black Friday, με το 70% κι 80% να στέκεται κόντρα και να αγνοείται, να μη μετράει, που αποδεδειγμένα αυτές οι πλειοψηφίες της πλάκας τελικά αγοράζονται με βύσματα και με ρουσφέτια, που τα δημοψηφίσματα γυρνάνε κωλοτούμπα όταν δεν αρέσει σε έναν ηγέτη, που είναι πολύ πιο πιθανό να πας φυλακή αν έχεις πλαστό πτυχίο Δημοτικού παρά αν φας 2,5 εκατομμύρια ευρώ από το Δημόσιο ταμείο, αν διοικείς την Greek Mafia ή αν βιάζεις ανήλικα κατ’ εξακολούθηση, που έχεις ένα εργατικό πλαίσιο που επιτρέπει το 13ωρο γαμώτο, που αθωώνει αστυνομικούς και λιμενικούς να σκοτώνουν και να πνίγουν αβέρτα κόσμο λες κι είναι τάγματα της Χρυσής Αυγής, που αγνοείται παντελώς η λαϊκή βούληση και στηρίζονται κράτη γενοκτόνοι και παραστρατιωτικές οργανώσεις για να κάνει δημόσιες σχέσεις ο κάθε γραβατωμένος, που προστατεύονται τα καρτέλ και τα funds για να μας παίρνουν τα σπίτια…
Τότε όχι ρε, δεν έχεις Δημοκρατία. Δεν είναι Δημοκρατία. Ούτε καν η ψωριάρα η αστική. Δεν είναι Δημοκρατία επειδή μπορείς να γράψεις ότι γαμιέται ο πρωθυπουργός ή επειδή ψηφίζεις κάθε 4 χρόνια, αν το θυμηθείς. Δημοκρατία είναι αρχές, θεσμοί, αξίες, κανόνες, δικαιώματα, υποχρεώσεις διαφάνεια, διαχωρισμοί εξουσιών, λογοδοσία.
Αυτό που έχουμε είναι μια παρηκμασμένη μαφιοζοποιημένη ολιγαρχία σε μια χώρα Χιροσίμα. Το τέλος της Μεταπολίτευσης είναι ένας διαρκής εφιάλτης με πανίσχυρες οικογενειοκρατίες, δημοπράτες υπουργούς, νομιστεράκια βουλευτές, λουμπενοποιημένες ελίτ, εργολάβους…κηδειών, ξένα κοράκια, βιαστές, παιδεραστές, ξεπλυμένους φασίστες, πρεζέμπορους, λαθρέμπορους, ξεκαθαρίσματα λογαριασμών στη μέση του δρόμου, νεκρούς εργάτες, δολοφονημένα παιδιά, εφήβους μαχαιροβγάλτες, εξαντλημένους προλετάριους εγκλωβισμένους στον Κηφισό, ναρκωτικά, χάπια, Αλεξόπουλους, αμόρφωτα αρδάκια, μπουνίδια στα φανάρια, ταλιμπανοπαπάδες, περήφανες σημαίες στα μπαλκόνια ξεφτιλισμένων κι αποτυχημένων ανθρώπων, οικογένειες σπιρτόκουτα, κομματάρχες, ευτυχισμένα σοσιοπαθή ρουσφέτια, ινφλουένσερ και χουλιγκάνια.
«Για να είμαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου, γιατί νομίζω πως θα'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο , με έναν ψιθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λεει: ΜΙΛΑ!....»
