Γραμμένο για το κάλεσμα σε εξέγερση Από την Λίλα Μήτσουρα
Σε εσένα μιλώ που με διαβάζεις τώρα. Που μιλάς ελληνικά και ζεις και αγαπάς αυτή την χώρα. Όχι μόνο σε σένα που ψηψίζεις εδώ, όχι μόνο για σένα που επιλέγεις να συμμετέχεις ενεργά επιλέγοντας ένα κόμμα, αλλά και για σένα που επιλέγεις να απέχεις πανηγυρικά, είτε μη πηγαίνοντας να ψηφίσεις, είτε ρίχνοντας άκυρο και λευκό. Διαμαρτύρεσαι νομίζεις.
ΝΟΜΙΖΕΙΣ!
Αλλά λιποτακτείς! Απέχεις με την σιωπή σου. Όπως ακριβώς κάνουν και τώρα οι περισσότεροι που ανέχονται όλη αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση για μας τους νεοέλληνες. Εικοτολογούμε, αραχτοί, κρίνουμε, ανεβάζουμε και κατεβάζουμε κυβερνήσεις κατά πως μας βολεύει. Στα λόγια μόνο. Γιατί με τα λόγια χτίζω ανώγεια και κατώγεια.
Αλλά ενεργά απέχουμε δια της σιωπής μας.
Και ενώ βλέπουμε, την πορεία μας, κατηφορική και με ιλλιγιώδη ταχύτητα,μας οδηγεί κατευθείαν στον όλεθρο. Ωχ!συγνώμη!ανάπτυξη το ονομάζουν οι κυβερνώντες μας. Σιωπούμε. Και η ζωή συνεχίζεται, όπως μπορεί ο καθένας, αλλά συνεχίζεται.
Αλυσοδεμένοι, προχωράμε όλοι μαζί, πρόσεξε με, όλοι μαζί, στον ίδιο δρόμο βαδίζουμε, με σκυφτό κεφάλι. Μάθαμε να κοιτάμε το χώμα, αντί να σηκώσουμε τα μάτια και να τα καρφώσουμε στο βλέμμα του διπλανού μας που πονάει και αυτός.
Συνηθίσαμε τον ήχο που κάνουν οι αλυσίδες μας και δεν μας κάνουν πια εντύπωση. Συνηθίσαμε να σέρνουμε το βήμα,κουρασμένοι πονεμένοι, ελπίζοντας ότι θα τελειώσει κάποτε όλο αυτό,από μόνο του, όμως, χωρίς να χρειαστεί να κάνουμε κάτι εμείς. Κοιτάμε την σκόνη, που σηκώνεται, και ίσα που γυρνάμε το κεφάλι για να κατηγορήσουμε τον συνοδοιπόρο μας, που τους ψήφισε.
Ο αναμάρτητος,πρώτος το λίθο βαλέτω!
Και μετά κοιτάμε και τον άλλο, που βρίσκεται δίπλα μας, για να τον κατακρίνουμε και αυτόν, που επιλέγει, ένα διαφορετικό κόμμα από το δικό μας. Γιατί εμείς ξέρουμε καλύτερα. Γιατί τα δικά μας βάσανα είναι μεγαλύτερα. Γιατί εμείς είμαστε πιο σπουδαίοι. Εμείς που σιωπούμε! Γιατί η σιωπή είναι χρυσός! Σωστά?΄Μόνο που από την σιωπή, ο καθένας καταλαβαίνει διαφορετικά πράγματα και δεν είναι πάντα χρυσά.
Φάε τώρα χρυσό νεοέλληνα!
Σιωπούμε, με σκυμμένο κεφάλι και κρίνουμε και κατακρίνουμε, δίχως να βλέπουμε ότι όλοι φοράμε τις ίδιες αλυσίδες. Η δικός μου κρίκος συγκρατεί τον δικό σου. Και ο δικός σου, είναι ενωμένος με τον κρίκο του συνοδοιπόρου σου, του συνοδοιπόρου μας.
Και όταν κάποιος δεν τα καταφέρνει, και τα παρατάει, και τα μπιστάει κάτω, όταν επιλέγει να διαβεί τον Αχέροντα, πάντα σιωπηλά και απόλυτα μοναχικά, τότε το νεκρό κορμί του το σέρνουμε μαζί, κατάλαβες?
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΣΕΡΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΜΑΣ!
Μη ψάχνεις για τον σωτήρα! Δεν υπάρχει! Ψάξε για τον Έλληνα άνθρωπο, που αγάπαει την χώρα του. Δείξε του τον δρόμο που θες εσύ! Και αν δεν ξέρει μάθε του. Εσύ επιλέγεις.
Δεν υπάρχουν σωτήρες, ούτε από μηχανής θεοί,
που θα μας επαναφέρουν ως δια μαγείας, στην προηγούμενη νεόπλουτη και αδιάφορη ζωή μας. Τέλος γράφτηκε σε αυτή τη ζήση. Και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Έχουμε την ευκαιρία για μια καινουργια αρχή. Απλά πρέπει να καταλάβουμε ότι όλοι μαζί είμαστε αλυσοδεμένοι, όλοι μαζί πονάμε, όλοι μαζί δυστυχούμε. Διαβαίνοντας σιωπηλά, σέρνοντας τις αλυσίδες μας βουβοί απλά κάνουμε τους ηλίθιους σπουδαίους.
Στάσου λίγο. Άκου με λίγο σε παρακαλώ. Μην επιλέγεις την σιωπή.
Σταμάτα να προχωράς, γιατί αν σταματήσω μόνο εγώ θα με παρασύρεις εσύ. Πρέπει να σταματήσουμε όλοι μας. Να στηλώσουμε τα πόδια και να σπάσουμε την σιωπή μας. Πρέπει να βρούμε τρόπο να πετάξουμε τις αλυσίδες μας απο πάνω μας. Να σπάσουμε τα δεσμά μας.
Ίσως αν με κοιτάξεις λίγο στα μάτια, να καταλάβεις ότι και εγώ έχω τα ίδια προβλήματα με σένα.
Ίσως αν με ακούσεις προσεκτικά. δίχως να βιάζεσαι να βγάλεις απόφαση καταδικαστική για τις ιδέες μου, να καταλάβεις ότι πρέπει να γκρεμίσουμε από την καρέκλα τους, τους τρελλούς με τον σύνδρομο του εθνοσωτήρα. Και να επιλέξουμε άλλον.
Και δεν πειράζει, αν επιλέξουμε λάθος. Έχουμε δικαίωμα να κάνουμε λάθος. Έχουμε δικαίωμα να αλλάξουμε γνώμη. Έχουμε δικαίωμα να θέλουμε να αλλάξουμε ζωή. Ας ακολουθήσουμε πρώτα τον δικό σου δρόμο και αν δεν βγει ακολουθούμε τον δικό μου. Δεν έχει σημασία ποιον δρόμο θα διαλέξουμε, αλλά πως θα φτάσουμε στο τέρμα.
Κουράστηκα να σέρνω τις αλυσίδες μου. Και πρέπει να με βοηθήσεις και συ.
Δεν μπορώ μόνη μου. Με τρομάζουν οι νεκροί που σέρνω. Νιώθω υπεύθυνη. Εσύ δεν νιώθεις? ή λυτρώνεσαι δακρύζοντας? Φοβάμαι ότι σε λίγο μόνο νεκρούς θα σέρνουμε. Βαραίνει ή ατμοσφαίρα, και μυρίζει άσχημα. Μυρίζει θάνατο. Τον θάνατο που κρύβει η σιωπή.
Πιάσε το χέρι μου και πάμε να βρούμε την ελευθερία μας. Πιάσε το χέρι μου και έλα να πάμε μαζί να επιλέξουμε τον Έλληνα που θα μας βοηθήσει να βγούμε στο φως. Και αν δεν ξέρει δεν πειράζει. Ξέρουμε εμείς τι θέλουμε. Έτσι δεν είναι?
Εμείς θα του δείξουμε που θέλουμε να πάμε. Έμείς θα του δείξουμε τον δρόμο και όχι αυτός σε εμάς.
Σήκωσε το κεφάλι σου ψηλά και πάμε!
ΜΑΖΙ Η ΕΜΕΙΣ Η ΑΥΤΟΙ
ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΦΙΛΕ ΜΟΥ
ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ ΕΣΥ ΠΕΘΑΙΝΩ ΚΑΙ ΓΩ!
ΔΗΛΩΣΤΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΕΔΩ ΣΤΟΥΣ ΟΡΓΑΝΩΤΕΣ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ ΣΤΟ FACEBOOK
Σε εσένα μιλώ που με διαβάζεις τώρα. Που μιλάς ελληνικά και ζεις και αγαπάς αυτή την χώρα. Όχι μόνο σε σένα που ψηψίζεις εδώ, όχι μόνο για σένα που επιλέγεις να συμμετέχεις ενεργά επιλέγοντας ένα κόμμα, αλλά και για σένα που επιλέγεις να απέχεις πανηγυρικά, είτε μη πηγαίνοντας να ψηφίσεις, είτε ρίχνοντας άκυρο και λευκό. Διαμαρτύρεσαι νομίζεις.
ΝΟΜΙΖΕΙΣ!
Αλλά λιποτακτείς! Απέχεις με την σιωπή σου. Όπως ακριβώς κάνουν και τώρα οι περισσότεροι που ανέχονται όλη αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση για μας τους νεοέλληνες. Εικοτολογούμε, αραχτοί, κρίνουμε, ανεβάζουμε και κατεβάζουμε κυβερνήσεις κατά πως μας βολεύει. Στα λόγια μόνο. Γιατί με τα λόγια χτίζω ανώγεια και κατώγεια.
Αλλά ενεργά απέχουμε δια της σιωπής μας.
Και ενώ βλέπουμε, την πορεία μας, κατηφορική και με ιλλιγιώδη ταχύτητα,μας οδηγεί κατευθείαν στον όλεθρο. Ωχ!συγνώμη!ανάπτυξη το ονομάζουν οι κυβερνώντες μας. Σιωπούμε. Και η ζωή συνεχίζεται, όπως μπορεί ο καθένας, αλλά συνεχίζεται.
Αλυσοδεμένοι, προχωράμε όλοι μαζί, πρόσεξε με, όλοι μαζί, στον ίδιο δρόμο βαδίζουμε, με σκυφτό κεφάλι. Μάθαμε να κοιτάμε το χώμα, αντί να σηκώσουμε τα μάτια και να τα καρφώσουμε στο βλέμμα του διπλανού μας που πονάει και αυτός.
Συνηθίσαμε τον ήχο που κάνουν οι αλυσίδες μας και δεν μας κάνουν πια εντύπωση. Συνηθίσαμε να σέρνουμε το βήμα,κουρασμένοι πονεμένοι, ελπίζοντας ότι θα τελειώσει κάποτε όλο αυτό,από μόνο του, όμως, χωρίς να χρειαστεί να κάνουμε κάτι εμείς. Κοιτάμε την σκόνη, που σηκώνεται, και ίσα που γυρνάμε το κεφάλι για να κατηγορήσουμε τον συνοδοιπόρο μας, που τους ψήφισε.
Ο αναμάρτητος,πρώτος το λίθο βαλέτω!
Και μετά κοιτάμε και τον άλλο, που βρίσκεται δίπλα μας, για να τον κατακρίνουμε και αυτόν, που επιλέγει, ένα διαφορετικό κόμμα από το δικό μας. Γιατί εμείς ξέρουμε καλύτερα. Γιατί τα δικά μας βάσανα είναι μεγαλύτερα. Γιατί εμείς είμαστε πιο σπουδαίοι. Εμείς που σιωπούμε! Γιατί η σιωπή είναι χρυσός! Σωστά?΄Μόνο που από την σιωπή, ο καθένας καταλαβαίνει διαφορετικά πράγματα και δεν είναι πάντα χρυσά.
Φάε τώρα χρυσό νεοέλληνα!
Σιωπούμε, με σκυμμένο κεφάλι και κρίνουμε και κατακρίνουμε, δίχως να βλέπουμε ότι όλοι φοράμε τις ίδιες αλυσίδες. Η δικός μου κρίκος συγκρατεί τον δικό σου. Και ο δικός σου, είναι ενωμένος με τον κρίκο του συνοδοιπόρου σου, του συνοδοιπόρου μας.
Και όταν κάποιος δεν τα καταφέρνει, και τα παρατάει, και τα μπιστάει κάτω, όταν επιλέγει να διαβεί τον Αχέροντα, πάντα σιωπηλά και απόλυτα μοναχικά, τότε το νεκρό κορμί του το σέρνουμε μαζί, κατάλαβες?
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΣΕΡΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΜΑΣ!
Μη ψάχνεις για τον σωτήρα! Δεν υπάρχει! Ψάξε για τον Έλληνα άνθρωπο, που αγάπαει την χώρα του. Δείξε του τον δρόμο που θες εσύ! Και αν δεν ξέρει μάθε του. Εσύ επιλέγεις.
Δεν υπάρχουν σωτήρες, ούτε από μηχανής θεοί,
που θα μας επαναφέρουν ως δια μαγείας, στην προηγούμενη νεόπλουτη και αδιάφορη ζωή μας. Τέλος γράφτηκε σε αυτή τη ζήση. Και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Έχουμε την ευκαιρία για μια καινουργια αρχή. Απλά πρέπει να καταλάβουμε ότι όλοι μαζί είμαστε αλυσοδεμένοι, όλοι μαζί πονάμε, όλοι μαζί δυστυχούμε. Διαβαίνοντας σιωπηλά, σέρνοντας τις αλυσίδες μας βουβοί απλά κάνουμε τους ηλίθιους σπουδαίους.
Στάσου λίγο. Άκου με λίγο σε παρακαλώ. Μην επιλέγεις την σιωπή.
Σταμάτα να προχωράς, γιατί αν σταματήσω μόνο εγώ θα με παρασύρεις εσύ. Πρέπει να σταματήσουμε όλοι μας. Να στηλώσουμε τα πόδια και να σπάσουμε την σιωπή μας. Πρέπει να βρούμε τρόπο να πετάξουμε τις αλυσίδες μας απο πάνω μας. Να σπάσουμε τα δεσμά μας.
Ίσως αν με κοιτάξεις λίγο στα μάτια, να καταλάβεις ότι και εγώ έχω τα ίδια προβλήματα με σένα.
Ίσως αν με ακούσεις προσεκτικά. δίχως να βιάζεσαι να βγάλεις απόφαση καταδικαστική για τις ιδέες μου, να καταλάβεις ότι πρέπει να γκρεμίσουμε από την καρέκλα τους, τους τρελλούς με τον σύνδρομο του εθνοσωτήρα. Και να επιλέξουμε άλλον.
Και δεν πειράζει, αν επιλέξουμε λάθος. Έχουμε δικαίωμα να κάνουμε λάθος. Έχουμε δικαίωμα να αλλάξουμε γνώμη. Έχουμε δικαίωμα να θέλουμε να αλλάξουμε ζωή. Ας ακολουθήσουμε πρώτα τον δικό σου δρόμο και αν δεν βγει ακολουθούμε τον δικό μου. Δεν έχει σημασία ποιον δρόμο θα διαλέξουμε, αλλά πως θα φτάσουμε στο τέρμα.
Κουράστηκα να σέρνω τις αλυσίδες μου. Και πρέπει να με βοηθήσεις και συ.
Δεν μπορώ μόνη μου. Με τρομάζουν οι νεκροί που σέρνω. Νιώθω υπεύθυνη. Εσύ δεν νιώθεις? ή λυτρώνεσαι δακρύζοντας? Φοβάμαι ότι σε λίγο μόνο νεκρούς θα σέρνουμε. Βαραίνει ή ατμοσφαίρα, και μυρίζει άσχημα. Μυρίζει θάνατο. Τον θάνατο που κρύβει η σιωπή.
Πιάσε το χέρι μου και πάμε να βρούμε την ελευθερία μας. Πιάσε το χέρι μου και έλα να πάμε μαζί να επιλέξουμε τον Έλληνα που θα μας βοηθήσει να βγούμε στο φως. Και αν δεν ξέρει δεν πειράζει. Ξέρουμε εμείς τι θέλουμε. Έτσι δεν είναι?
Εμείς θα του δείξουμε που θέλουμε να πάμε. Έμείς θα του δείξουμε τον δρόμο και όχι αυτός σε εμάς.
Σήκωσε το κεφάλι σου ψηλά και πάμε!
ΜΑΖΙ Η ΕΜΕΙΣ Η ΑΥΤΟΙ
ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΦΙΛΕ ΜΟΥ
ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ ΕΣΥ ΠΕΘΑΙΝΩ ΚΑΙ ΓΩ!
ΔΗΛΩΣΤΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΕΔΩ ΣΤΟΥΣ ΟΡΓΑΝΩΤΕΣ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ ΣΤΟ FACEBOOK
