Ο πολυγραφότατος συγγραφέας και αρθρογράφος έχει να επιδείξει ένα εξίσου πλούσιο βιογραφικό.
Ενδεικτικά, όσο και εν είδει αποδείξεως, θα αναφέρουμε, αντιγράφοντας το επίμαχο σημείο της wikipedia, ότι "Το 1979 άρχισε να δημοσιογραφεί με επώνυμες στήλες στα περιοδικά Επίκαιρα, ...., καθώς και στις εφημερίδες Το Βήμα, Καθημερινή, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία και Έθνος της Κυριακής". Παράλληλα με τη συγγραφική του δράση, έχει αναπτύξει και πολιτική. Στις Ευρωεκλογές του 2009 ήταν υποψήφιος με τη "Δράση" του κυρίου Στέφανου Μάνου.
Πριν προχωρήσουμε σε οποιαδήποτε επιπρόσθετη κρίση, και εν γνώσει του ότι οι θέσεις του κυρίου Δήμου παρουσιάζονται υπό τη συγγραφική δεινότητά του - άρα είναι και πιο "γοητευτικές" από άλλα κείμενα του είδους, σας παραθέτουμε τις απόψεις αυτούσια:
1. Ο φασισμός είναι η ιδεολογία της βίας και της ωμής δύναμης. Δίκαιο, γνώση, σωστό, λάθος, αποφασίζονται από την πυγμή του ισχυρού.
2. Δεν είναι η φτώχεια και η κρίση που οδηγούν τον άνθρωπο στον φασισμό – αλλά η δίψα για ισχύ. Του δίνει μια απλή εξήγηση για όλα και μια ακόμα απλούστερη λύση.
3. Η θεωρία της δύναμης δεν απευθύνεται μόνο στους απλοϊκούς και τους αμόρφωτους. Γοητεύει διανοούμενους και καλλιτέχνες όπως ο Χάιντεγκερ, ο Σελίν, ο Χάμσουν.
4. Υπάρχει και μία μαύρη αισθητική στον φασισμό. Δείτε τις ταινίες της Λένι Ρίφενσταλ.
5. Ο φασίστας είναι αναγκαστικά ρατσιστής. Οι κάθε λογής αδύναμοι είναι κατώτεροι.
6. Η πειθαρχία και η άσκηση αποκοιμίζουν τη νόηση. (Παράδειγμα: ο στρατός.)
7. Ο φασισμός, όπως και ο ρατσισμός, φωλιάζει μέσα σε κάθε άνθρωπο. Τα πειράματα έχουν δείξει πόσο εύκολα το πρόβατο γίνεται λύκος και ο καθένας βασανιστής.
8. Ο φασίστας δεν έχει παράταξη – είναι όποιος ασκεί βία. Η βία είναι η ενσάρκωση της δύναμης στην οποία πιστεύει ο φασίστας.
9. Φασισμός υπάρχει παντού: στην οικογένεια, στο σχολείο, ακόμα και στο οδήγημα. Αυτός που σε κόβει μπαίνοντας μπροστά σου με σκληρή σφήνα τι είναι;
10. Οι διανοούμενοι σνομπάρουν την αστική ευγένεια. Όμως η ευγένεια δεν είναι τίποτα λιγότερο από τον σεβασμό του άλλου. Που τον σπρώχνεις για να μπεις την ώρα που βγαίνει από το μετρό ή το ασανσέρ. Που καπνίζεις μέσα στη μούρη του.
11. Οι πολλοί μικροί φασισμοί οδηγούν στον μεγάλο. Φαίνεται αστείο να μιλάμε για κώδικες ευγένειας – όταν γίνονται δολοφονίες. Αλλά ο άνθρωπος που σκοτώνει τον ύπνο σου βάζοντας τη μουσική του στη διαπασών – θα χτυπήσει κι εσένα όταν θα διαμαρτυρηθείς.
12. Και πριν από τη Χρυσή Αυγή ήμασταν μια δυνάμει φασιστική κοινωνία. Εθνικιστική, βίαια, πολεμοχαρής, με ρητορική μίσους και φθόνου. Το δίκιο του ισχυρότερου επικρατούσε. Εκείνου με τα λεφτά, με τα μέσα, με την πολιτική επιρροή, με τον μεγαλύτερο τσαμπουκά. Ο καθένας, όπου τον έπαιρνε, πατούσε τον νόμο και καταπατούσε τον άλλο.
13. Οι ποινικοποιήσεις και απαγορεύσεις είναι χρήσιμες σαν ασπιρίνες. Η ριζική όμως θεραπεία έχει να κάνει με τη νοοτροπία, τη στάση, τον πολιτισμό μας. Μπορούμε να περιορίσουμε τον φασίστα μέσα μας; Μπορούμε να αντισταθούμε σε κάθε ανομία και βία; Μπορούμε να στρατευθούμε με τη μεριά της αληθινής δημοκρατίας και της δικαιοσύνης; Να είμαστε άνθρωποι ανθρώπινοι;
Δεν επιθυμούμε να λειτουργήσουμε σε επίπεδο σοφιστειών, βάζοντας λόγια που κάποιος δεν είπε, στο στόμα του.
Δεν επιθυμούμε να παραπλανήσουμε τον κόσμο που μας διαβάζει, βεβαίως όχι όσο τον κύριο Δήμου.
Επιθυμούμε όμως να εκθέσουμε την άποψή μας πάνω στο κείμενο, με τις ειδικές παρατηρήσεις που θεωρούμε απαραίτητες, ώστε καθένας από εμάς κι εσάς να αποκρυσταλλώσει θέση.
Έχουν, άλλωστε, γραφεί, τόσα πολλά πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα τις τελευταίες ημέρες. Ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχει μείζον πολιτικό ζήτημα, και μόνο από το γεγονός ότι ο κος Υπουργός Δημοσίας Τάξης δεν έχει - ως τη στιγμή που γράφεται το παρόν άρθρο - υποβάλει την παραίτησή του.
Οι θέσεις του συγγραφέως θα πρέπει - εκ των πραγμάτων και ως εκ των καταβολών του - να αντικατοπτρίζουν αυτές ακριβώς τις ιδιότητές του. Δηλαδή, τόσο του μέλους της "Δράσης", όσο και του αρθρογράφου για τους δημοσιογραφικούς οργανισμούς, για τους οποίους έγραψε τα σχετικά του άρθρα.
Αυτοί οι οργανισμοί, αυτά τα έντυπα, δε θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν "αντικαθεστωτικά", "επαναστατικά", "αντιμνημονιακά", "αντί", εν γένει. Σε αυτό ελπίζουμε ότι γινόμαστε απολύτως αντιληπτοί.
Άλφα.
Οι υπ' αριθμούς 1,3,7 και 8 θέσεις (παρακαλούμε ανατρέξτε στο κείμενο του κυρίου Δήμου και δείτε το πρόδηλο, ενθυμούμενοι τις κατά καιρούς δηλώσεις των πολιτικών ανδρών της εποχής) έχουν μια επικίνδυνη ομοιότητα με ένα συγκεκριμένο χώρο, αυτόν της δημόσια εκπεφρασμένης απόψεως Υπουργών και Συμβούλων του κου Πρωθυπουργού. Ισχυρίζεται ο συγγραφέας ότι "όποιος" ασκεί βία, είναι φασίστας και έρχεται ο κύριος Υπουργός Υγείας, Άδωνις Γεωργιάδης και μιλάει για το ίδιο θέμα προσθέτοντας τους επιθετικούς προσδιορισμούς "νόμιμη" και "κρατική", διαφοροποιώντας το "ποιος" από τους "όποιους" μπορεί να κάνει τελικά πράξη τα αρχέγονα ένστικτά του ή να εκτελέσει τις εντολές των ανωτέρων του.
Παρά ταύτα, έχει υποστηριχθεί και ότι ο άνθρωπος δεν γεννιέται φασίστας, ούτε αγενής, ούτε με επιθετική συμπεριφορά, αφού, σαν κοινωνικό ζώο που είναι, κάτι τέτοιο θα ήταν μειονέκτημα για την επιβίωσή του. Τουναντίον γεννήθηκε με ευγενική συμπεριφορά και αισθήματα αλληλεγγύης προς το είδος του. Αισθήματα (ένστικτα) ντροπής για κάθε παραβατική συμπεριφορά. Όπως μια ουρά λεωφορείου κανείς δεν την παραβιάζει εύκολα, αλλά περιμένει τη σειρά του (με τις εξαιρέσεις να επιβεβαιώνουν τον κανόνα υπό κανονικές συνθήκες), είναι το ηγετικό και το εξουσιαστικό σύστημα που κάνει τον άνθρωπο πονηρό και βίαιο.
Έχει υποστηριχθεί ότι αυτό ονομάζεται και καπιταλισμός.
Με τη λογική αυτή που υποστηρίζουν οι κύριοι Δήμου και Γεωργιάδης όμως, αν οι δυο άνδρες βρίσκονται ιδεολογικά "κοντά", εντός του ίδιου ευρύτερου χώρου, μόνος φασίστας απομένει αυτός από τους "όποιους" ασκεί βία έξω από την κρατική.
Με απλούστερα λόγια, "πας μη κρατικός, ει βιαιοπραγών, φασίστας εστί".
Σε ποιον να αναφέρεται ο κύριος Δήμου;
Βήτα.
Ας εξετάσουμε όμως και τις θέσεις 4 και 10. Εδώ ο συντάκτης αναφέρεται σε "αισθητική" και "διανοούμενους". Η αναφορά στη, σύμφωνα με το Βήμα του ΔΟΛ, σπουδαία καλλιτέχνιδα, Λένι Ρίφενσταλ, η οποία αποτύπωσε το "όραμα του Ναζισμού". Από την άλλη πλευρά, οι διανοούμενοι, οι οποίοι "σνομπάρουν την αστική ευγένεια".
Με απλούστερα λόγια, σύμφωνα με τον κύριο Δήμου, ο διανοούμενος είναι αντίθετος με το σεβασμό του άλλου.
Σε ποιου όμως χώρου τους διανοούμενους να αναφέρεται ο συντάκτης;
Στους "αστικούς" διανοούμενους ή σε άλλους;
Πού αλλού έχει διανοούμενους;
Είναι και ο ίδιος διανοούμενος, προδήλως της αστικής τάξης. Η θέση του είναι σαφώς υπέρ της ευγενείας, η οποία υποδεικνύει το "σεβασμό προς τον άλλο".
Άρα, πρέπει να είναι οι "άλλοι" διανοούμενοι αυτοί, οι οποίοι είναι σνομπ, δε σέβονται και δεν είναι ευγενικοί.
Γάμμα.
Ας δούμε όμως κι άλλες τρεις θέσεις, την 6, την 9 και την 11, εν συνδυασμώ προς τη θέση 12.
Η πειθαρχία, ο στρατός, η οικογένεια, το σχολείο, η επιθετική οδήγηση, η θορυβώδης λαϊκή έκφραση, όλοι μικροί φασισμοί, όλοι οδηγούν στο μεγάλο, κατά τον κύριο αρθρογράφο. Όλοι ήμαστε εν δυνάμει φασίστες. "Εθνικιστές", "βίαιοι", "πολεμοχαρείς", με "ρητορική μίσους και φθόνου", με μεγάλο "τσαμπουκά", με "λεφτά", με "μέσα".
Εδώ χρειάστηκε να προσπαθήσουμε πολύ να αυτοπεριοριστούμε, για μην εκδηλώσουμε τη μεγάλη μας έκπληξη.
Υπήρξαμε όλοι εν δυνάμει φασίστες, λοιπόν, επειδή μεγαλώσαμε εντός οικογενείας, πήγαμε σχολείο, καταταγήκαμε πειθαρχημένα στο στρατό, απολυθήκαμε από το στρατό, κι εργαζόμαστε υπάλληλοι;
Άντε, όσοι μπορέσαμε, πήγαμε ιδιωτικό, βγάλαμε θητεία στο 401, κάναμε και δυο βόλτες στην παραλιακή με την καινούρια φτιαγμένη BMW - δώρο του μπαμπά - να μη βάζαμε στο τέρμα "το καλό παιδί"; Αφού το ηχοσύστημα το άντεχε!
Ποιοι "εμείς" τα κάναμε αυτά;
Ποιοι "Όλοι εμείς";
Ίσως ο κύριος Δήμου να αναφέρεται πράγματι σε όλους. Διερωτώμεθα όμως πόσους και ποιους βλέπει, πού κοιτά, όταν στρέφει τη διεισδυτική ματιά του στην Ελλάδα και το λαό της.
Δέλτα.
Αφήσαμε για το τέλος, όχι χωρίς λόγο, τα δύο κυριότερα σημεία των θέσεων του κυρίου Δήμου: την εκπεφρασμένη αντίθεσή του στο σκεπτικό ότι η φτώχεια και η κρίση οδηγούν τον άνθρωπο στο φασισμό, καθώς και στον ισχυρισμό ότι η νοοτροπία, η στάση και ο πολιτισμός μας θα μας οδηγήσει, εν ευκταίω τέλει, στη στράτευση υπέρ της αληθινής Δημοκρατίας και της Δικαιοσύνης, κάνοντάς μας "ανθρώπους ανθρώπινους" (η έκφραση του συγγραφέως, ιδέτε ανωτέρω).
Μένει μόνον, επομένως, να ισχυριστεί ο κύριος Δήμου και οι συν αυτώ ότι η κραταιότατη θεωρία που ονομάζεται Κοινωνικός Δαρβινισμός, εφαρμόζεται στη μαστιζόμενη από την Κρίση χώρα μας, δυνάμει των σκέψεων και απόψεων κάποιου άλλου, και όχι του κυρίου Πρωθυπουργού, όχι των Υπουργών Υγείας, Παιδείας και Διοικητικής Μεταρρύθμισης, όχι των Ευρωπαίων δανειστών μας, όχι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, όχι της Γερμανικής ηγεσίας συλλήβδην, όχι!!
Όχι, θα φταίνε οι "άλλοι".
Οι "άλλοι" που η νοοτροπία τους είναι του εθνικισμού, του μίσους, της αγένειας, που έχουν λεφτά και τα "μέσα", που ποδοπατούν, που αδιαφορούν για το Σύνταγμα, που φτιάχνουν νόμους για να καλύψουν τις πράξεις τους με μανδύα νομιμότητας.
Ποιοι είναι αυτοί οι "άλλοι", άραγε;
Ποιοι να είναι αυτοί που διψούν για ισχύ;
Ποιοι θεωρούν ότι η Εξουσία δικαιωματικά τους ανήκει;
Ποιοι είναι αυτοί που κατέχουν θώκους με μπόνους 50 εδρών;
Ποιοι είναι αυτοί που εκπροσωπούν το 25% του λαού και πειθαναγκάζουν το 75%;
Ποιοι είναι αυτοί που διοικούν με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, όπως οι πάλαι ποτέ Αναγκαστικοί Νόμοι;
Ποιοι είναι αυτοί που συμβουλεύουν τα "εξεγερμένα παιδιά" για "ηπιότερους τόνους";
Δεν έχουμε ούτε 13 απαντήσεις.
Από τα μέλη της ομάδας Συντακτών και συγγραφέων του Ανέμου Αντίστασης που προσυπογράφουν πιο κάτω:
Χρήστος Σιούλας
