Του Βαγγέλη Τσερεμέγκλη
Είναι μερικά πράγματα που ακόμη και τον εντελώς αδαή και αμέτοχο άνθρωπο τον τραβούν από το μανίκι και τον προβληματίζουν.
Έφτασα στην συγκέντρωση κάπως καθυστερημένα σε σχέση με την προκαθορισμένη ώρα έναρξης. Θα βρισκόμουν εκεί νωρίτερα, αλλά η λεωφόρος ΓΡ.Λαμπράκη, από το ύψος περίπου του Κορυδαλλού, ήταν μπλοκαρισμένη από την κίνηση. Ήταν προφανές πως οι περισσότεροι είχαν τον ίδιο προορισμό με εμένα. Την λεωφόρο Παναγή Τσαλδάρη στο Κερατσίνι και το Αντιφασιστικό Συλλαλητήριο που διοργανώθηκε λόγο του φόνου ενός νέου ανθρώπου από τα "ανθρωποειδή" φασιστοναζιστικών αντιλήψεων.
Αφού περιπλανήθηκα στα στενά της εργατοσυνοικίας βρήκα να παρκάρω αρκετά μακριά. Μερικές εικόνες με έβαλαν σε σκέψεις. Κάνα δύο σπίτια (φτωχόσπιτα ) στολισμένα με Ελληνικές σημαίες (γιατί άραγε χωρίς να γιορτάζουμε κάτι;) και δύο διμοιρίες ΔΙΑΣ σταθμευμένες και με πλήρη εξάρτυση (φορώντας και μάσκες) δίπλα στα μπαλκόνια των σπιτιών (στα οποία καθόταν κόσμος ).
Βγαίνοντας στην ΓΡ.Λαμπράκη, έπεσα πάνω σε ένα κύμα μοτοσυκλετών και αυτοκινήτων που κατέβαιναν τον δρόμο, δημιουργώντας απίστευτη φασαρία με τις κόρνες και δίνοντας παλμό με τις κόκινες κυρίως σημαίες να ανεμίζουν. Ο κόσμος στα μπαλκόνια παρακολουθούσε περίπου σαστισμένος, τα τεκταινόμενα (ήταν μάλλον πρωτόγνωρα γεγονότα και τεράστιος ο όγκος του κόσμου που αντίκριζαν στην γειτονιά τους).
Η Παναγή Τσαλδάρη, στο Κερατσίνι, είναι μια κλασσική λεωφόρος δύο λωρίδων ανα κατεύθυνση με διάζωμα στην μέση και ουσιαστικά ενώνει τις δύο μεγαλύτερες λεωφόρους της περιοχής. Την Λαμπράκη με την Σαλαμίνος. Το μήκος της δεν πρέπει να υπερβαίνει τα 2 χλμ. Ήταν γεμάτη κόσμο. Όσο μπορούσε να δει το μάτι, από την Λαμπράκη μέχρι την Σαλαμίνας δεν έπεφτε καρφίτσα. (οι περίεργοι με το πόσο κόσμο είχε μπορούν να το υπολογίσουν με τον κανόνα 3 άτομα ανα τετραγωνικό προσθέτοντας εκείνους που βρίσκονταν στην Λαμπράκη, την Σαλαμίνας και τα κάθετα στενά)
Όταν η πορεία ξεκίνησε, οι διμοιρίες σε πλήρη εξάρτυση (φορώντας μάσκες) ήταν εμφανώς ακροβολισμένες στα κάθετα της Λαμπράκη στενά.
Αν δεν περίμεναν "επεισόδια", αν δεν ήταν σίγουροι ότι θα συμβούν γιατί φορούσαν τις "μάσκες"; Για μαζοχιστές δεν τους έχω, να λιιβακώνουν χωρίς λόγο μέσα στην ζέστη, φορτωμένοι όλα τους τα καλούδια .
Η διαδρομή της πορείας, ανακόπηκε σε ένα μικρότερο δόμο, που όπως και η Παναγή Τσαλδάρη, ενώνει τις δύο μεγάλες λεωφόρους με μία κατεύθυνση όμως (προς την Λαμπράκη), όντας όμως δρόμος διέλευσης λεωφορείων. Ο λόγος της ανακοπής της ήταν δύο λεωφορεία που απλά σταμάτησαν κλείνοντας τον δρόμο. (δεν γνώριζε άραγε κανείς ότι από εκεί θα περάσει η πορεία ώστε τα λεωφορεία να μην μπουν στον δρόμο και να σταματήσουν στην σαφώς μεγαλύτερη Σαλαμίνας);
Ενόσω τα "επεισόδια" είχαν ξεκινήσει, η πορεία αναγκαστικά εκτράπηκε σε σαφώς μικρότερους δρόμους, όπου η "μπόχα" των χημικών ήταν έντονη και αποπνικτική.
Ήταν πράγμα εξόχως "επικίνδυνο". Μια φραστική αντέκλιση με τους ανθρώπους που βρίσκονταν στα μπαλκόνια θα μπορούσε να γίνει το σπίρτο στο κάνιστρο της βενζίνης. Μια λιποθυμία, θα μπορούσε να δημιουργήσει πανικό και απίστευτο πανδαιμόνιο μέσα σε πολύ στενούς δρόμους. Μια "προβοκάτσια", μια σπασμένη βιτρίνα ή κάτι τέτοιο θα μπορούσαν να προκαλέσουν απίστευτες συνθήκες.
Όλα αυτά γιατί κάποιος, δεν είχε την πρόνοια να σταματήσει τα λεωφορεία. Δεν ήθελε, είχε αυτήν την εντολή; Ποιος ξέρει και ποιος θεωρεί "καθήκον" του να μάθει και να αποδώσει την ευθύνη;
Η κεφαλή της πορείας, μετά από πολύ ώρα έφτασε στην πλατεία Λαού και όσοι επέστρεφαν προς την Λαμπράκη, διαπίστωναν τον όγκο και τον παλμό της, αφού η ουρά της ήταν πολύ μακριά, και ο κόσμος ακόμη κατέβαινε .
Μαθαίναμε μέσω ραδιοφώνου (105,5 στο κόκκινο) για τα επεισόδια, μυρίζαμε στην ατμόσφαιρα τα χημικά, καταλαβαίναμε ότι η αποκαναπεδοποίηση, σε χρόνο ρεκόρ, και χωρίς ουσιαστική καθοδήγηση "ενόχλησε".
Μάλλον ενόχλησε περισσότερο το γεγονός ότι η ανθρώπινη ζωή, σε αυτόν τον τόπο συνεχίζει να βρίσκεται ψηλά στον αξιακό κώδικα των ανθρώπων του, που αυθόρμητα και δυναμικά αποφάσισαν να το υπενθυμίσουν.
Συνεχίζουν να παίζουν με τα σπίρτα πάνω από το κάνιστρο με την βενζίνη, συνεχίζουν με βίαιο τρόπο να προσπαθούν να πείσουν πως η "υποβάθμιση της αξίας της ανθρώπινης ζωής", δεν είναι και τίποτα σημαντικό.
Η απάντηση που πήραν ήταν αποστομωτική και καθόλου εύπεπτη αλλά δεν πειράζει. Η Ιστορία και το μέλλον θα συνεχίζουν να τους σερβίρουν το ίδιο φαγητό, μέχρι να το χωνέψουν οριστικά.
Έφτασα στην συγκέντρωση κάπως καθυστερημένα σε σχέση με την προκαθορισμένη ώρα έναρξης. Θα βρισκόμουν εκεί νωρίτερα, αλλά η λεωφόρος ΓΡ.Λαμπράκη, από το ύψος περίπου του Κορυδαλλού, ήταν μπλοκαρισμένη από την κίνηση. Ήταν προφανές πως οι περισσότεροι είχαν τον ίδιο προορισμό με εμένα. Την λεωφόρο Παναγή Τσαλδάρη στο Κερατσίνι και το Αντιφασιστικό Συλλαλητήριο που διοργανώθηκε λόγο του φόνου ενός νέου ανθρώπου από τα "ανθρωποειδή" φασιστοναζιστικών αντιλήψεων.
Αφού περιπλανήθηκα στα στενά της εργατοσυνοικίας βρήκα να παρκάρω αρκετά μακριά. Μερικές εικόνες με έβαλαν σε σκέψεις. Κάνα δύο σπίτια (φτωχόσπιτα ) στολισμένα με Ελληνικές σημαίες (γιατί άραγε χωρίς να γιορτάζουμε κάτι;) και δύο διμοιρίες ΔΙΑΣ σταθμευμένες και με πλήρη εξάρτυση (φορώντας και μάσκες) δίπλα στα μπαλκόνια των σπιτιών (στα οποία καθόταν κόσμος ).
Βγαίνοντας στην ΓΡ.Λαμπράκη, έπεσα πάνω σε ένα κύμα μοτοσυκλετών και αυτοκινήτων που κατέβαιναν τον δρόμο, δημιουργώντας απίστευτη φασαρία με τις κόρνες και δίνοντας παλμό με τις κόκινες κυρίως σημαίες να ανεμίζουν. Ο κόσμος στα μπαλκόνια παρακολουθούσε περίπου σαστισμένος, τα τεκταινόμενα (ήταν μάλλον πρωτόγνωρα γεγονότα και τεράστιος ο όγκος του κόσμου που αντίκριζαν στην γειτονιά τους).
Η Παναγή Τσαλδάρη, στο Κερατσίνι, είναι μια κλασσική λεωφόρος δύο λωρίδων ανα κατεύθυνση με διάζωμα στην μέση και ουσιαστικά ενώνει τις δύο μεγαλύτερες λεωφόρους της περιοχής. Την Λαμπράκη με την Σαλαμίνος. Το μήκος της δεν πρέπει να υπερβαίνει τα 2 χλμ. Ήταν γεμάτη κόσμο. Όσο μπορούσε να δει το μάτι, από την Λαμπράκη μέχρι την Σαλαμίνας δεν έπεφτε καρφίτσα. (οι περίεργοι με το πόσο κόσμο είχε μπορούν να το υπολογίσουν με τον κανόνα 3 άτομα ανα τετραγωνικό προσθέτοντας εκείνους που βρίσκονταν στην Λαμπράκη, την Σαλαμίνας και τα κάθετα στενά)
Όταν η πορεία ξεκίνησε, οι διμοιρίες σε πλήρη εξάρτυση (φορώντας μάσκες) ήταν εμφανώς ακροβολισμένες στα κάθετα της Λαμπράκη στενά.
Αν δεν περίμεναν "επεισόδια", αν δεν ήταν σίγουροι ότι θα συμβούν γιατί φορούσαν τις "μάσκες"; Για μαζοχιστές δεν τους έχω, να λιιβακώνουν χωρίς λόγο μέσα στην ζέστη, φορτωμένοι όλα τους τα καλούδια .
Η διαδρομή της πορείας, ανακόπηκε σε ένα μικρότερο δόμο, που όπως και η Παναγή Τσαλδάρη, ενώνει τις δύο μεγάλες λεωφόρους με μία κατεύθυνση όμως (προς την Λαμπράκη), όντας όμως δρόμος διέλευσης λεωφορείων. Ο λόγος της ανακοπής της ήταν δύο λεωφορεία που απλά σταμάτησαν κλείνοντας τον δρόμο. (δεν γνώριζε άραγε κανείς ότι από εκεί θα περάσει η πορεία ώστε τα λεωφορεία να μην μπουν στον δρόμο και να σταματήσουν στην σαφώς μεγαλύτερη Σαλαμίνας);
Ενόσω τα "επεισόδια" είχαν ξεκινήσει, η πορεία αναγκαστικά εκτράπηκε σε σαφώς μικρότερους δρόμους, όπου η "μπόχα" των χημικών ήταν έντονη και αποπνικτική.
Ήταν πράγμα εξόχως "επικίνδυνο". Μια φραστική αντέκλιση με τους ανθρώπους που βρίσκονταν στα μπαλκόνια θα μπορούσε να γίνει το σπίρτο στο κάνιστρο της βενζίνης. Μια λιποθυμία, θα μπορούσε να δημιουργήσει πανικό και απίστευτο πανδαιμόνιο μέσα σε πολύ στενούς δρόμους. Μια "προβοκάτσια", μια σπασμένη βιτρίνα ή κάτι τέτοιο θα μπορούσαν να προκαλέσουν απίστευτες συνθήκες.
Όλα αυτά γιατί κάποιος, δεν είχε την πρόνοια να σταματήσει τα λεωφορεία. Δεν ήθελε, είχε αυτήν την εντολή; Ποιος ξέρει και ποιος θεωρεί "καθήκον" του να μάθει και να αποδώσει την ευθύνη;
Η κεφαλή της πορείας, μετά από πολύ ώρα έφτασε στην πλατεία Λαού και όσοι επέστρεφαν προς την Λαμπράκη, διαπίστωναν τον όγκο και τον παλμό της, αφού η ουρά της ήταν πολύ μακριά, και ο κόσμος ακόμη κατέβαινε .
Μαθαίναμε μέσω ραδιοφώνου (105,5 στο κόκκινο) για τα επεισόδια, μυρίζαμε στην ατμόσφαιρα τα χημικά, καταλαβαίναμε ότι η αποκαναπεδοποίηση, σε χρόνο ρεκόρ, και χωρίς ουσιαστική καθοδήγηση "ενόχλησε".
Μάλλον ενόχλησε περισσότερο το γεγονός ότι η ανθρώπινη ζωή, σε αυτόν τον τόπο συνεχίζει να βρίσκεται ψηλά στον αξιακό κώδικα των ανθρώπων του, που αυθόρμητα και δυναμικά αποφάσισαν να το υπενθυμίσουν.
Συνεχίζουν να παίζουν με τα σπίρτα πάνω από το κάνιστρο με την βενζίνη, συνεχίζουν με βίαιο τρόπο να προσπαθούν να πείσουν πως η "υποβάθμιση της αξίας της ανθρώπινης ζωής", δεν είναι και τίποτα σημαντικό.
Η απάντηση που πήραν ήταν αποστομωτική και καθόλου εύπεπτη αλλά δεν πειράζει. Η Ιστορία και το μέλλον θα συνεχίζουν να τους σερβίρουν το ίδιο φαγητό, μέχρι να το χωνέψουν οριστικά.
