Του Λευτέρη Καπώνη
Κυριακή του Πάσχα, παραμονή της 21ης Απριλίου, κι ένιωσα την ανάγκη να γράψω για κάποιους από την εποχή της νεότητας. Τότε που το μυαλό ήταν πυρακτωμένο από τις ιδέες κι από την πίστη ότι μπορούμε ν' αλλάξουμε τον κόσμο.
Ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω για τον υποψήφιο δήμαρχο της Θεσσαλονίκης Τριαντάφυλλο Μυταφίδη. Είχα να τον δω σαράντα πέντε χρόνια! Το τελευταίο βράδυ που ήμασταν μαζί, το '69, αν θυμάμαι καλά, γράφαμε συνθήματα στους τοίχους... Σχεδόν μισόν αιώνα μετά τον συνάντησα στην Κουμουνδούρου. Μόλις τον είδα, η μουσική άρχισε να κυλάει στ' αυτιά μου και τραγουδούσα χωρίς να μ' ακούει: "Τα μαύρα τα μαλλιά μας κι αν ασπρίσαν, δεν μας τρομάζει η βαρυχειμωνιά...". Ψηλός, ευθυτενής, με τη φλόγα στο βλέμμα, ο Τριαντάφυλλος των νεανικών χρόνων. Ο μισός αιώνας μόνο το χρώμα των μαλλιών είχε καταφέρει ν' αλλάξει. Μόλις χωρίσαμε, μου είπε:
"Ήρθε η ώρα να πάρουν τα όνειρά μας εκδίκηση, σύντροφε"!
Έζησα στη Θεσσαλονίκη δώδεκα χρόνια και είμαι δεμένος με τους δρόμους, τα σοκάκια, τους ανθρώπους και την ιστορία της. Ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω για τον Γιάννη τον Ταμτάκο, τον Λαμπρόπουλο και τους άλλους γέρους αγωνιστές, που συναντούσα σε μικρά καφενεδάκια και μου μιλούσαν για τη Federation, για το '36 και για τα σκοτεινά χρόνια που ακολούθησαν.
Συνταξιούχοι τότε, έδιναν κάτι από το υστέρημά τους, όπως είχαν μάθει να κάνουν μια ζωή, για το κίνημα.
Ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω για τον Τάσο τον Δαρβέρη που διάλεξε να μας εγκαταλείψει πρόωρα, για τον Κλέαρχο που διαβάζω καμιά φορά στην "Αυγή", για τον Αντώνη που ακόμη δεν έχω διαβάσει το βιβλίο του, για την Αλέκα του Κλεάνθη του Γρίβα, για τον Γιώργο τον Μήλια, για τον Χρήστο, για τον Παύλο και για τον Κώστα που διάλεξε να μείνει στη Γερμανία, για τη Ρουμπίνη, την Πόπη και τον γιατρό που ξεγέννησε τα παιδιά μου χωρίς να πάρει χρήματα.
Θα ήθελα να μιλήσω για πολλούς ακόμη, αλλά ο χώρος είναι μικρός κι ο καθένας έχει τη δική του ιστορία μέσα στην ιστορία του κινήματος και της πόλης. Όμως θα ξαναγυρίσω στον Τριαντάφυλλο, γιατί είναι αυτός που τώρα συμπυκνώνει τις ιδέες, την ιστορία και τις διαδρομές μας. Απέναντί του η γκλαμουριά της πόλης, ο Καλαφάτης κι ο Μπουτάρης, διάσημοι κοτζαμπάσηδες, που τα ονόματά τους θα συνδεθούν με τα χρόνια της ντροπής.
Απέναντί τους ένας αγωνιστής, ένας άνθρωπος των οραμάτων.
Θέλω να κλείσω με μια φράση του Καζαντζάκη: «Δεν υπάρχουν ιδέες, αλλά άνθρωποι που κουβαλάνε ιδέες. Και οι ιδέες παίρνουν το μπόι των ανθρώπων που τις κουβαλάνε». Με τον Τριαντάφυλλο, οι ιδέες της Αριστεράς παίρνουν το μπόι που τους αξίζει!
Με τη νίκη, σύντροφε, κι ο Θεός των φτωχών και των αδυνάτων να σ' έχει καλά...
Από την ΑΥΓΗ
Κυριακή του Πάσχα, παραμονή της 21ης Απριλίου, κι ένιωσα την ανάγκη να γράψω για κάποιους από την εποχή της νεότητας. Τότε που το μυαλό ήταν πυρακτωμένο από τις ιδέες κι από την πίστη ότι μπορούμε ν' αλλάξουμε τον κόσμο.
Ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω για τον υποψήφιο δήμαρχο της Θεσσαλονίκης Τριαντάφυλλο Μυταφίδη. Είχα να τον δω σαράντα πέντε χρόνια! Το τελευταίο βράδυ που ήμασταν μαζί, το '69, αν θυμάμαι καλά, γράφαμε συνθήματα στους τοίχους... Σχεδόν μισόν αιώνα μετά τον συνάντησα στην Κουμουνδούρου. Μόλις τον είδα, η μουσική άρχισε να κυλάει στ' αυτιά μου και τραγουδούσα χωρίς να μ' ακούει: "Τα μαύρα τα μαλλιά μας κι αν ασπρίσαν, δεν μας τρομάζει η βαρυχειμωνιά...". Ψηλός, ευθυτενής, με τη φλόγα στο βλέμμα, ο Τριαντάφυλλος των νεανικών χρόνων. Ο μισός αιώνας μόνο το χρώμα των μαλλιών είχε καταφέρει ν' αλλάξει. Μόλις χωρίσαμε, μου είπε:
"Ήρθε η ώρα να πάρουν τα όνειρά μας εκδίκηση, σύντροφε"!
Έζησα στη Θεσσαλονίκη δώδεκα χρόνια και είμαι δεμένος με τους δρόμους, τα σοκάκια, τους ανθρώπους και την ιστορία της. Ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω για τον Γιάννη τον Ταμτάκο, τον Λαμπρόπουλο και τους άλλους γέρους αγωνιστές, που συναντούσα σε μικρά καφενεδάκια και μου μιλούσαν για τη Federation, για το '36 και για τα σκοτεινά χρόνια που ακολούθησαν.
Συνταξιούχοι τότε, έδιναν κάτι από το υστέρημά τους, όπως είχαν μάθει να κάνουν μια ζωή, για το κίνημα.
Ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω για τον Τάσο τον Δαρβέρη που διάλεξε να μας εγκαταλείψει πρόωρα, για τον Κλέαρχο που διαβάζω καμιά φορά στην "Αυγή", για τον Αντώνη που ακόμη δεν έχω διαβάσει το βιβλίο του, για την Αλέκα του Κλεάνθη του Γρίβα, για τον Γιώργο τον Μήλια, για τον Χρήστο, για τον Παύλο και για τον Κώστα που διάλεξε να μείνει στη Γερμανία, για τη Ρουμπίνη, την Πόπη και τον γιατρό που ξεγέννησε τα παιδιά μου χωρίς να πάρει χρήματα.
Θα ήθελα να μιλήσω για πολλούς ακόμη, αλλά ο χώρος είναι μικρός κι ο καθένας έχει τη δική του ιστορία μέσα στην ιστορία του κινήματος και της πόλης. Όμως θα ξαναγυρίσω στον Τριαντάφυλλο, γιατί είναι αυτός που τώρα συμπυκνώνει τις ιδέες, την ιστορία και τις διαδρομές μας. Απέναντί του η γκλαμουριά της πόλης, ο Καλαφάτης κι ο Μπουτάρης, διάσημοι κοτζαμπάσηδες, που τα ονόματά τους θα συνδεθούν με τα χρόνια της ντροπής.
Απέναντί τους ένας αγωνιστής, ένας άνθρωπος των οραμάτων.
Θέλω να κλείσω με μια φράση του Καζαντζάκη: «Δεν υπάρχουν ιδέες, αλλά άνθρωποι που κουβαλάνε ιδέες. Και οι ιδέες παίρνουν το μπόι των ανθρώπων που τις κουβαλάνε». Με τον Τριαντάφυλλο, οι ιδέες της Αριστεράς παίρνουν το μπόι που τους αξίζει!
Με τη νίκη, σύντροφε, κι ο Θεός των φτωχών και των αδυνάτων να σ' έχει καλά...
Από την ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου