Του Βασίλη Ρόγγα
Κανένας δεν είναι ήρωας από μας, ούτε και χρειάζεται να γίνει.
Δεν ξέρω και κανέναν ήρωα δηλαδή ζωντανό. Εκτός από κείνο τον κοντό γέρο με το μουστάκι και τα 92 του χρόνια πιο πολύ να τον αλαφρώνουν πάρα να τον βαραίνουν. Εκείνον που κατέβασε τη σβάστικα.
Γι’αυτό θα πάω.
Για τη φίλη μου που είναι άνεργη ενώ έχει όλα τα προσόντα και τόση διάθεση. Για τόσα παιδιά που μορφώνονται και μπορούν να αλλάξουν τα πάντα, αλλά τρώνε διαρκώς σφαλιάρες.
Για το αγόρι που ήταν καταματωμένο σε μια πορεία. Και τον είδα μετά από κει σε πολλές πορείες. Και μου είχε χαμογελάσει σαν ήξερε ότι ξέρω.
Για χιλιάδες σπόρους που έχουμε φυτέψει και έχουμε μοιράσει. Κάθε σπόρος είναι φύτρα αυτοοργάνωσης.
Για τις παρέες τον καγκουραίων που ξέρω θα πάω.
Γιατί η προοπτική τους σε λίγο καιρό θα είναι να γίνουν ντίλερ, ακριβώς σαν κι αυτή των μαγκρεμπιανών στα παρισινά προάστια.
Γιατί δυο γνωστοί που μετανάστευσαν είναι από τα καλύτερα μυαλά που ξέρω κι ήθελαν να μείνουν, αλλά χώρο δεν είχε γι αυτούς.
Για κάτι γυναίκες λέω να πάω. Που φορτώθηκαν φαγιά να πάμε στην ΕΡΤ, που πήγαν στις καθαρίστριες με άλλα φαγιά. Που μαγειρεύουν για να διώξουν τη θλίψη αυτού του κόσμου.
Για έναν σύντροφό μου θα πάω.
Που ναι σκυφτός όπως είναι οι αριστεροί πολλές φορές, αλλά από έγνοια για το πώς θα μοιράσουμε το ένα, πώς θα κολλήσουμε το άλλο, πως θα είμαστε ενωμένοι, πώς να ξεπεράσει το μέσα του αδικαίωτο και να πάμε μπροστά.
Θα πάω για έναν 55άρη που ξέρω νοικοκυραίο σοβαρό άνθρωπο που δεν έχει πληρωθεί εδώ και ενάμιση χρόνο και ακόμα δε μπορώ να καταλάβω πως τα βγάζουν οι άνθρωποι πέρα.
Θα πάω και για τη μάνα μου που ψόφησε να δουλεύει ακόμα και τώρα στα 70 της, από μικρό κοριτσάκι στα καπνά στην Πιερία. Θα πάω για όλες τις μανάδες αυτής της χώρας που αν δεν υπήρχαν θα είχαμε καταρρεύσει με πάταγο, με λυγμούς.
Για έναν πολύ αγαπημένο μου θα πάω.
Που 18 χρόνια δουλεύει σα το σκυλί –όρθιος- και αυτός και η γυναίκα του και τώρα πονάει πολύ η μέση του και αν δε βοηθούσε η υπόλοιπη οικογένεια δε θα υπήρχε.
Για το χωριό μου θα πάω που το αγαπώ σαν ανάμνηση πια και δε μπορώ να πάω εύκολα γιατί είμαι αριστερός και εκεί είναι χρυσαυγίτες. Και σιχαίνομαι τα χώματα που έπαιζα μικρός να μολύνονται με μισανθρωπιά.
Γιατί αγαπάω τόσο τα πλατάνια και τα βουνά και τα ποτάμια και τη θάλασσα. Και τη χώρα όλη αυτή σπιθαμή προς σπιθαμή, γι’αυτό θα πάω. Γιατί σε λίγο θα τα πουλήσουν όλα. Για να γίνεις σερβιτόρος και πουτάνα σε 40 εκατομμύρια τουρίστες.
Για την Πετρούπολη θα πάω.
Για το βουνό μου που θέλουν να το χτίσουν οι αλήτες και για τη χωματερή που φτιάχνει καρκίνους σε παιδάκια σε όλη τη δυτική αθήνα. Για το πάρκο Τρίτση που το εγκατέλειψαν για να το πουλήσουν σε κομμάτια.
Γιατί γνωστά ζευγάρια γέννησαν –μέσα στο ζόφο, μέσα στην κρίση- γλυκά μικρά μωρά. Γιατί νίκησαν τη σκατίλα και τόλμησαν να κάνουν οικογένειες και οι οικογένειες τους θέλουν θαλπωρή, θέλουν κοινωνικό κράτος. Γι’αυτές τις φάτσες θα πάω πιο πολύ από όλους.
Γιατί μας νικάνε κάθε μέρα και όσες μέρες περνούν που είναι νικητές τόσο πιο πολύ λυγάμε, έτοιμοι να σπάσουμε. Και δεν πρέπει να νικήσουν και τώρα, ξανά, γι’αυτό θα πάω.
Θα πάω γιατί αν τους νικήσουμε θα πάρουμε ανάσα, θα μπορούμε να γλεντήσουμε λίγο. Ότι δε νικάτε παντού ρε πούστηδες, άμα θέλουμε τα ανατρέπουμε όλα. Και τώρα θέλουμε πολύ και χαιρόμαστε γι αυτό και σας το δείχνουμε.
Την Κυριακή εγώ θα πάω να ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ γι’αυτούς τους λόγους χωρίς να είμαι ήρωας.
Η καθεμία έχει τους δικούς της, ο καθένας ξέρει τι του λέει η καρδιά του.
Όσοι και όσες θα στηρίξουμε τον ΣΥΡΙΖΑ είμαστε εκατομμύρια. Με δισεκατομμύρια λόγους.
Τόσους όσους και τα φράγκα που κλέψατε.
Την Κυριακή σας τελειώνουμε.
Δεν ξέρω και κανέναν ήρωα δηλαδή ζωντανό. Εκτός από κείνο τον κοντό γέρο με το μουστάκι και τα 92 του χρόνια πιο πολύ να τον αλαφρώνουν πάρα να τον βαραίνουν. Εκείνον που κατέβασε τη σβάστικα.
Γι’αυτό θα πάω.
Για τη φίλη μου που είναι άνεργη ενώ έχει όλα τα προσόντα και τόση διάθεση. Για τόσα παιδιά που μορφώνονται και μπορούν να αλλάξουν τα πάντα, αλλά τρώνε διαρκώς σφαλιάρες.
Για το αγόρι που ήταν καταματωμένο σε μια πορεία. Και τον είδα μετά από κει σε πολλές πορείες. Και μου είχε χαμογελάσει σαν ήξερε ότι ξέρω.
Για χιλιάδες σπόρους που έχουμε φυτέψει και έχουμε μοιράσει. Κάθε σπόρος είναι φύτρα αυτοοργάνωσης.
Για τις παρέες τον καγκουραίων που ξέρω θα πάω.
Γιατί η προοπτική τους σε λίγο καιρό θα είναι να γίνουν ντίλερ, ακριβώς σαν κι αυτή των μαγκρεμπιανών στα παρισινά προάστια.
Γιατί δυο γνωστοί που μετανάστευσαν είναι από τα καλύτερα μυαλά που ξέρω κι ήθελαν να μείνουν, αλλά χώρο δεν είχε γι αυτούς.
Για κάτι γυναίκες λέω να πάω. Που φορτώθηκαν φαγιά να πάμε στην ΕΡΤ, που πήγαν στις καθαρίστριες με άλλα φαγιά. Που μαγειρεύουν για να διώξουν τη θλίψη αυτού του κόσμου.
Για έναν σύντροφό μου θα πάω.
Που ναι σκυφτός όπως είναι οι αριστεροί πολλές φορές, αλλά από έγνοια για το πώς θα μοιράσουμε το ένα, πώς θα κολλήσουμε το άλλο, πως θα είμαστε ενωμένοι, πώς να ξεπεράσει το μέσα του αδικαίωτο και να πάμε μπροστά.
Θα πάω για έναν 55άρη που ξέρω νοικοκυραίο σοβαρό άνθρωπο που δεν έχει πληρωθεί εδώ και ενάμιση χρόνο και ακόμα δε μπορώ να καταλάβω πως τα βγάζουν οι άνθρωποι πέρα.
Θα πάω και για τη μάνα μου που ψόφησε να δουλεύει ακόμα και τώρα στα 70 της, από μικρό κοριτσάκι στα καπνά στην Πιερία. Θα πάω για όλες τις μανάδες αυτής της χώρας που αν δεν υπήρχαν θα είχαμε καταρρεύσει με πάταγο, με λυγμούς.
Για έναν πολύ αγαπημένο μου θα πάω.
Που 18 χρόνια δουλεύει σα το σκυλί –όρθιος- και αυτός και η γυναίκα του και τώρα πονάει πολύ η μέση του και αν δε βοηθούσε η υπόλοιπη οικογένεια δε θα υπήρχε.
Για το χωριό μου θα πάω που το αγαπώ σαν ανάμνηση πια και δε μπορώ να πάω εύκολα γιατί είμαι αριστερός και εκεί είναι χρυσαυγίτες. Και σιχαίνομαι τα χώματα που έπαιζα μικρός να μολύνονται με μισανθρωπιά.
Γιατί αγαπάω τόσο τα πλατάνια και τα βουνά και τα ποτάμια και τη θάλασσα. Και τη χώρα όλη αυτή σπιθαμή προς σπιθαμή, γι’αυτό θα πάω. Γιατί σε λίγο θα τα πουλήσουν όλα. Για να γίνεις σερβιτόρος και πουτάνα σε 40 εκατομμύρια τουρίστες.
Για την Πετρούπολη θα πάω.
Για το βουνό μου που θέλουν να το χτίσουν οι αλήτες και για τη χωματερή που φτιάχνει καρκίνους σε παιδάκια σε όλη τη δυτική αθήνα. Για το πάρκο Τρίτση που το εγκατέλειψαν για να το πουλήσουν σε κομμάτια.
Γιατί γνωστά ζευγάρια γέννησαν –μέσα στο ζόφο, μέσα στην κρίση- γλυκά μικρά μωρά. Γιατί νίκησαν τη σκατίλα και τόλμησαν να κάνουν οικογένειες και οι οικογένειες τους θέλουν θαλπωρή, θέλουν κοινωνικό κράτος. Γι’αυτές τις φάτσες θα πάω πιο πολύ από όλους.
Γιατί μας νικάνε κάθε μέρα και όσες μέρες περνούν που είναι νικητές τόσο πιο πολύ λυγάμε, έτοιμοι να σπάσουμε. Και δεν πρέπει να νικήσουν και τώρα, ξανά, γι’αυτό θα πάω.
Θα πάω γιατί αν τους νικήσουμε θα πάρουμε ανάσα, θα μπορούμε να γλεντήσουμε λίγο. Ότι δε νικάτε παντού ρε πούστηδες, άμα θέλουμε τα ανατρέπουμε όλα. Και τώρα θέλουμε πολύ και χαιρόμαστε γι αυτό και σας το δείχνουμε.
Την Κυριακή εγώ θα πάω να ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ γι’αυτούς τους λόγους χωρίς να είμαι ήρωας.
Η καθεμία έχει τους δικούς της, ο καθένας ξέρει τι του λέει η καρδιά του.
Όσοι και όσες θα στηρίξουμε τον ΣΥΡΙΖΑ είμαστε εκατομμύρια. Με δισεκατομμύρια λόγους.
Τόσους όσους και τα φράγκα που κλέψατε.
Την Κυριακή σας τελειώνουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου