Του Ζαχαρία Ρουστάνη
Το λέγαμε για να το κοροϊδέψουμε. Τουλάχιστον εμείς, της δικής μου γενιάς. Πως ήταν μπανάλ και βαθιά νυχτωμένοι εκείνοι που όριζαν 100 χρόνια πριν από μας ως «πατρίδα μας» τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά και τους κάμπους…
Κι έπρεπε να συμβούν τόσα πολλά, όλα αυτά τα βάναυσα και τα ταπεινωτικά που μας επιφύλασσαν οι αδίστακτοι εταίροι μας, για να προσγειωθούμε στα στοιχειωδέστερα και στα αυτονόητα; Για να προσγειωθούμε και -γιατί όχι- να ταμπουρωθούμε και να φιλοδοξούμε ν’ ανανήψουμε στο βασικό και ζωτικό μας χώρο;
Έπρεπε, πολλοί από μας, να αποκτηνωθούμε, να λοιδορήσουμε, να φοβηθούμε, να μισήσουμε τους αναξιοπαθούντες και «απάτριδες» μετανάστες που κατέκλεισαν τις γειτονιές μας, προτού καταλάβουμε καλά το βάρος του τιμήματος που έχουν ήδη καταβάλει και τι σημαίνει βίαιος ξεριζωμός, διωγμός;
Έπρεπε να δούμε όλους αυτούς τους γύπες που μηχανεύονται μεθοδικά τη φτωχοποίησή μας, το δήθεν αδιέξοδό μας, που ισοπεδώνουν ό,τι καλό επιτεύχθηκε θεσμικά σ’ αυτόν τον τόπο και τους δυσκολεύει και ετοιμάζονται να χιμήξουν στους ανθρώπους μας, στο νερό μας, στον ορυκτό μας πλούτο, στην ενέργεια, στις ακτές, στους τάφους και στα κτερίσματα των προγόνων, στα σπίτια μας, σε ό,τι υπάρχει και δεν το εκτιμούσαμε δεόντως στα βουνά και στους κάμπους μας;
Σε ό,τι μ’ αφορά προσωπικά, έπρεπε και να συναντήσω την Τατιάνα, μια μάχιμη δασκάλα της δικής μου της γενιάς, με άφθονα «παράσημα» για την ακτιβιστική της δράση επί δεκαετίες τώρα, και να ακούσω απ’ αυτήν τον στίχο, τον αδικημένο του Ιωάννη Πολέμη. «…Ρε συ, αυτό δεν είναι τελικά η πατρίδα μας; Αυτό δεν θέλουμε με όλη μας τη δύναμη, σε τελευταία ανάλυση; Αυτό δεν αξίζει μήπως περισσότερο να προστατέψουμε απ’ αυτούς και να διαφυλάξουμε για τα παιδιά μας;»
Και σαν από θαύμα, μπόρεσα και να δω -πρώτη φορά- φρεσκάδα, διαχρονικότητα και «θεία προτροπή» στην τελευταία και διπλοαδικημένη αυτή στροφή του ποιητή Πολέμη…
Όλα πατρίδα μας! κι αυτά κι εκείνα,
και κάτι πού ’χουμε μες την καρδιά
και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα
και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!
Το λέγαμε για να το κοροϊδέψουμε. Τουλάχιστον εμείς, της δικής μου γενιάς. Πως ήταν μπανάλ και βαθιά νυχτωμένοι εκείνοι που όριζαν 100 χρόνια πριν από μας ως «πατρίδα μας» τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά και τους κάμπους…
Κι έπρεπε να συμβούν τόσα πολλά, όλα αυτά τα βάναυσα και τα ταπεινωτικά που μας επιφύλασσαν οι αδίστακτοι εταίροι μας, για να προσγειωθούμε στα στοιχειωδέστερα και στα αυτονόητα; Για να προσγειωθούμε και -γιατί όχι- να ταμπουρωθούμε και να φιλοδοξούμε ν’ ανανήψουμε στο βασικό και ζωτικό μας χώρο;
Έπρεπε, πολλοί από μας, να αποκτηνωθούμε, να λοιδορήσουμε, να φοβηθούμε, να μισήσουμε τους αναξιοπαθούντες και «απάτριδες» μετανάστες που κατέκλεισαν τις γειτονιές μας, προτού καταλάβουμε καλά το βάρος του τιμήματος που έχουν ήδη καταβάλει και τι σημαίνει βίαιος ξεριζωμός, διωγμός;
Έπρεπε να δούμε όλους αυτούς τους γύπες που μηχανεύονται μεθοδικά τη φτωχοποίησή μας, το δήθεν αδιέξοδό μας, που ισοπεδώνουν ό,τι καλό επιτεύχθηκε θεσμικά σ’ αυτόν τον τόπο και τους δυσκολεύει και ετοιμάζονται να χιμήξουν στους ανθρώπους μας, στο νερό μας, στον ορυκτό μας πλούτο, στην ενέργεια, στις ακτές, στους τάφους και στα κτερίσματα των προγόνων, στα σπίτια μας, σε ό,τι υπάρχει και δεν το εκτιμούσαμε δεόντως στα βουνά και στους κάμπους μας;
Σε ό,τι μ’ αφορά προσωπικά, έπρεπε και να συναντήσω την Τατιάνα, μια μάχιμη δασκάλα της δικής μου της γενιάς, με άφθονα «παράσημα» για την ακτιβιστική της δράση επί δεκαετίες τώρα, και να ακούσω απ’ αυτήν τον στίχο, τον αδικημένο του Ιωάννη Πολέμη. «…Ρε συ, αυτό δεν είναι τελικά η πατρίδα μας; Αυτό δεν θέλουμε με όλη μας τη δύναμη, σε τελευταία ανάλυση; Αυτό δεν αξίζει μήπως περισσότερο να προστατέψουμε απ’ αυτούς και να διαφυλάξουμε για τα παιδιά μας;»
Και σαν από θαύμα, μπόρεσα και να δω -πρώτη φορά- φρεσκάδα, διαχρονικότητα και «θεία προτροπή» στην τελευταία και διπλοαδικημένη αυτή στροφή του ποιητή Πολέμη…
Όλα πατρίδα μας! κι αυτά κι εκείνα,
και κάτι πού ’χουμε μες την καρδιά
και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα
και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!
Από τον Δρόμο της Αριστεράς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου