ΘΕΟΙ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΙ

Της Ελένης Ζάχαρη

Κυοφορώ στιγμές που έμειναν μισές
παρατηρώ τ' ανολοκλήρωτα θαύματα των αιώνων
ν' αναγγέλονται με φρυκτωρίες απ' άκρη σ' άκρη χωρίς κανείς
να μιλά για το μεγαλείο της πιο απλής στιγμής
τότε που κοιτώντας στο ποτήρι του κόσμου είδες πουλιά
κι αγριεμένα όνειρα, να παραβγαίνουν στο πέταγμα

Μάζεψα γύρω μου το ανοίκειον της προδοσίας
στα πρόσωπα που αγάπησα και κάποια όρισα Αρχιστρατήγους της ψυχής μου

Με τέτοια καθοδήγηση πορευόμουν στα σκότη
θεωρώντας τα φως, λύχνους τοις ποσί μου

Κράτησα τις αναμνήσεις σε χοντρό,θαλασσινό αλάτι
και με πένθιμο φόρεμα άντεξα σιωπηλά τους πόνους

Φυγάς θεόθεν και αλήτης, ανέστια και πλάνης
θρηνώ για τον Εμπεδοκλή που γνώριζε, οργίζομαι για τη δική μου άγνοια!

Μαινόμενος πόλεμος, ταύρος Μινωϊκός για θυσία
τελευταία στιγμή στο βωμο βάζουν παιδιά...

Ποιος Θεός ελεεί τελικά την ανθρώπινη πτώση μας;
Ούτις!!! Διαπερνά τους αιώνες και καίρια απαντά
για Θεούς, μη Θεούς και ανθρώπους απάνθρωπους...