Του alterthess ιανός
Aν ο αντίπαλος σου βρίσκεται στην άκρη ενός γκρεμού τι κάνεις; Τον κρατάς ή τον σπρώχνεις; Τι κάνεις, μάλιστα, αν εσύ, ή περίπου εσύ, τον έχεις φέρει στην άκρη ενός γκρεμού; Όταν για πρώτη φορά κλήθηκα να απαντήσω σε τέτοιου είδους ερωτήσεις, σε μία άλλη εποχή/άλλη ζωή, πολλά πράγματα που έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση: Είχαμε τη δύναμη να φέρουμε τον αντίπαλο στην άκρη ενός γκρεμού; Και τι θα γινόμασταν μετά χωρίς αντίπαλο; Και πόσο βαθύς ήτανε αυτός ο γαμημένος ο γκρεμός και πόσο θα του έπαιρνε του αντίπαλου να ανέβει ξανά επάνω; Σε κάθε περίπτωση, η απάντηση ήταν υπέρ της σπρωξιάς.
Ανεξάρτητα από μακρόπνοους πολιτικούς σχεδιασμούς και από πράγματα που γίνονται αλλά δεν λέγονται, όπως και από άλλα που λέγονται αλλά δεν γίνονται, όταν η φάση είναι κρίσιμη δεν μπορεί να ισχύει τίποτα άλλο από το «αν όχι τώρα, πότε… αν όχι εμείς, ποιοι…» και η ιστορία τελειώνει εδώ. Εδώ λοιπόν που βρισκόμαστε, με τη φάση να είναι απίστευτα κρίσιμη, δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το «τώρα και εμείς!». Εντάξει, υπάρχουν και προβλήματα, υπάρχουν αδυναμίες και βάλε κι εσύ ότι θες, αλλά σε αυτή τη φάση αυτή η ελεεινή κυβέρνηση της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς βρίσκεται στην άκρη ενός γκρεμού. Οπότε είμαστε ξανά μπροστά στο, παραπάνω, δίλλημα.
Η αυριανή γενική απεργία, σε ότι αφορά τη νυσταλέα συνδικαλιστική γραφειοκρατία, είναι η χειρότερη προετοιμασμένη κινητοποίηση εδώ και 20 χρόνια και αυτό δεν είναι τυχαίο, σκόπιμα έχει γίνει γιατί κάποιοι δεν θέλουν να πέσει στο γκρεμό αυτή η ελεεινή κυβέρνηση της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει απολύτως τίποτα και η αποφασιστικότητα των πολλών καλών ανθρώπων να ρίξουν αυτή τη γαμημένη τη σπρωξιά μπορεί να αλλάξει τα πάντα και αύριο οι δρόμοι να γεμίσουν από ένα πλήθος κόσμου που θα ζητάει τα αυτονόητα. Όπως πάντα… όχι ένα κομμάτι ψωμί, αλλά ολόκληρο το γαμημένο του φουρνάρικο.
Από το alterthess ιανός
Aν ο αντίπαλος σου βρίσκεται στην άκρη ενός γκρεμού τι κάνεις; Τον κρατάς ή τον σπρώχνεις; Τι κάνεις, μάλιστα, αν εσύ, ή περίπου εσύ, τον έχεις φέρει στην άκρη ενός γκρεμού; Όταν για πρώτη φορά κλήθηκα να απαντήσω σε τέτοιου είδους ερωτήσεις, σε μία άλλη εποχή/άλλη ζωή, πολλά πράγματα που έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση: Είχαμε τη δύναμη να φέρουμε τον αντίπαλο στην άκρη ενός γκρεμού; Και τι θα γινόμασταν μετά χωρίς αντίπαλο; Και πόσο βαθύς ήτανε αυτός ο γαμημένος ο γκρεμός και πόσο θα του έπαιρνε του αντίπαλου να ανέβει ξανά επάνω; Σε κάθε περίπτωση, η απάντηση ήταν υπέρ της σπρωξιάς.
Ανεξάρτητα από μακρόπνοους πολιτικούς σχεδιασμούς και από πράγματα που γίνονται αλλά δεν λέγονται, όπως και από άλλα που λέγονται αλλά δεν γίνονται, όταν η φάση είναι κρίσιμη δεν μπορεί να ισχύει τίποτα άλλο από το «αν όχι τώρα, πότε… αν όχι εμείς, ποιοι…» και η ιστορία τελειώνει εδώ. Εδώ λοιπόν που βρισκόμαστε, με τη φάση να είναι απίστευτα κρίσιμη, δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το «τώρα και εμείς!». Εντάξει, υπάρχουν και προβλήματα, υπάρχουν αδυναμίες και βάλε κι εσύ ότι θες, αλλά σε αυτή τη φάση αυτή η ελεεινή κυβέρνηση της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς βρίσκεται στην άκρη ενός γκρεμού. Οπότε είμαστε ξανά μπροστά στο, παραπάνω, δίλλημα.
Η αυριανή γενική απεργία, σε ότι αφορά τη νυσταλέα συνδικαλιστική γραφειοκρατία, είναι η χειρότερη προετοιμασμένη κινητοποίηση εδώ και 20 χρόνια και αυτό δεν είναι τυχαίο, σκόπιμα έχει γίνει γιατί κάποιοι δεν θέλουν να πέσει στο γκρεμό αυτή η ελεεινή κυβέρνηση της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει απολύτως τίποτα και η αποφασιστικότητα των πολλών καλών ανθρώπων να ρίξουν αυτή τη γαμημένη τη σπρωξιά μπορεί να αλλάξει τα πάντα και αύριο οι δρόμοι να γεμίσουν από ένα πλήθος κόσμου που θα ζητάει τα αυτονόητα. Όπως πάντα… όχι ένα κομμάτι ψωμί, αλλά ολόκληρο το γαμημένο του φουρνάρικο.
Από το alterthess ιανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου