Καλά Σταλινούγεννα!

Του Καπυμπάρα

Μια από τις αρετές που διαχρονικά έχει υμνήσει -αλλά σπάνια έχει τιμήσει- η αριστερά στην ιστορία της είναι αυτή της αυτοκριτικής. Στο μπλογκ αυτό μπορούμε να περηφανευτούμε ότι δεν είναι σπάνιες οι στιγμές αυτοκριτικού αναστοχασμού. Μία από αυτές φιλοδοξούμε να είναι και το άρθρο που ξεκινήσατε να διαβάζετε.

Συχνά η αριστερά, και ειδικότερα αυτή με κομμουνιστική αναφορά, εγκαλείται τόσο από αντίπαλους, όσο και από καλοπροαίρετους συνομιλιτές, φίλους και συνοδοιπόρους, ότι ρίχνει όλο το βάρος της παρέμβασής της στις μεγάλες αφηγήσεις, επιχειρώντας την έφοδο στον ουρανό και παραγνωρίζει ή υποτιμά τα ζητήματα της καθημερινότητας και των δυσκολιών της. Μία από αυτές, πολύ ειδική στο χαρακτήρα της, αλλά που μπορεί να αποτελέσει αυτό που αποκαλεί ο ιμπεριαλιστής εχθρός «case study» και να επιτρέψει να εξάγουμε χρήσιμα μεθοδολογικά συμπεράσματα ευρύτερης αξίας, αποδεικνύοντας ότι η φαντασία, η ιδεολογική τόλμη και η επινοητικότητα είναι χρήσιμα όπλα στη φαρέτρα της μαρξιστικής-λενινιστικής επιχειρηματολογίας, καθιστώντας το λόγο μας πιο προγραμματικό και θελκτικό, είναι και αυτή που αναδεικνύεται από το παράδειγμα που θα αναλυθεί στις γραμμές που ακολουθούν.

Είναι πολύ συχνό το φαινόμενο, νέοι γονείς, που με τόλμη στον καιρό της κρίσης έχουν αποφασίσει να ενώσουν τις ζωές τους και να δημιουργήσουν υγιείς προλεταριακές οικογένειες, μαζί με τα προβλήματα του βιοπορισμού, να αντιμετωπίζουν και άλλα, ιδεολογικού και διλημματικού χαρακτήρα. Όντας κομμουνιστές και άθεοι διαλεκτικοί υλιστές, βρίσκονται μπροστά στο πρόβλημα να πιέζονται από γονείς ή πεθερικά που ηγεμονεύονται από αστικά ιδεολογήματα να μην προχωρήσουν σε απλή ονοματοδοσία των παιδιών τους, αλλά να τα βαφτίσουν στην ορθόδοξη εκκλησία. Πώς λοιπόν, οι σύντροφοι αυτοί, που δεν είναι και λίγοι στον αριθμό, θα κατορθώσουν να κρατήσουν ψηλά τα κόκκινα λάβαρα της μαρξιστικής-λενινιστικής ιδεολογίας και να μην τα κυλήσουν στις λάσπες, αλλά ταυτόχρονα να μη διασπάσουν την οικογενειακή αλληλεγγύη, που αν θέλουμε να βλέπουμε τα πράγματα διαλεκτικά, εκτός από γέννημα ενός αντιδραστικού θεσμού είναι ταυτόχρονα το τελευταίο αποκούμπι του λαού μας στους δύσκολους καιρούς μας;

Μια αριστερά που έχει αποτινάξει την παλιά σκουριά του δογματισμού και γνωρίζει τα όρια του επιτρεπτού συμβιβασμού (που διακρίνεται με σαφήνεια από το επικίνδυνο δηλητήριο του οπορτουνισμού) οφείλει να προτείνει στα μέλη της λύσεις. Μέσα από εξαντλητικό εσωκομματικό διάλογο στις γραμμές του μπλογκ, με βάση τις συλλογικές ιδεολογικές μας επεξεργασίες και αξιοποιώντας τη διεθνιστική εμπειρία, δικαιούμαστε να ισχυριστούμε ότι στο παραπάνω πρόβλημα έχουμε να προσφέρουμε την κατάλληλη λύση.

Βαφτίσια στο ξωκλήσι του Άη-Στάλη

Στο Λένινγκραντ (Αγία Πετρούπολη το λένε όσοι θέλουν να ξεχάσουμε), υπάρχει μια εκκλησιά απομηνάρι του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, αφιερωμένη στον Στάλιν, τον Πατερούλη και ηγέτη στην πάλη για την αντιφασιστική νίκη των λαών στο Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Υπάρχει εκεί μάλιστα και μια εικόνα βυζαντινής τεχνοτροπίας -της ρούσσικης σχολής- του Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς. Η λαϊκότητα που εκπέμπει η αφελής ίσως, αλλά πάντως άδολη, αυτή εκδήλωση λατρείας, είναι ικανή να λυγίσει και τον πιο αταλάντευτο κομμουνιστή! Δεν θα ήταν, ρωτάμε, εξαιρετική ιδέα να ιδρυθεί και στον τόπο μας μία -και γιατί όχι και περισσότερες- εκκλησιά αφιερωμένη στη μεγάλη αυτή μορφή του κομμουνιστικού κινήματος; Οι νέοι γονείς θα μπορούσαν να παραχωρήσουν στους γονείς τους τη χαρά να δουν το εγγονάκι τους να βαφτίζεται σύμφωνα με το ορθόδοξο τυπικό σε μια απ’ αυτές τις εκκλησιές, θέτοντάς τους ως όρο απαράβατο, το βρέφος να πάρει το όνομα του Στάλιν τιμώντας τη μνήμη και το έργο του. Δεν θα ήταν υπέροχο να μεγαλώσει μια γενιά μικρών Ιωσήφ, που το όνομά τους να σφραγίσει και την πορεία τους στη μελλοντική κομματική ζωή; Τί πιο όμορφο! θα απαντούσαμε εμείς.

Σταλινούγεννα

Στο σημείο αυτό θα μπορούσαμε να προεκτείνουμε το συλλογισμό μας και να προτείνουμε και άλλες γόνιμες λύσεις που ανοίγουν δρόμους και σε άλλα καθημερινά προβλήματα. Επηρεασμενοι από το κλίμα των ημερών, της συγκυρίας των Χριστουγέννων, θα αναρωτιόμασταν φωναχτά: Δεν είναι πραγματικά κρίμα να μη συμμετέχουν οι κομμουνιστές στο πανηγυριώτικο κλίμα των γιορτών των Χριστουγέννων και να κατηγορούνται από τα λαϊκά στρώματα ως ακοινώνητοι και μπουντρούχοι αναπαράγοντας το στερεότυπο του σοβαροφανούς και αγέλαστου κομμουνιστή;

Θα μπορούσαν οι ναοί του Στάλιν, απαντάμε, να γιορτάζουν δίπλα στη γιορτή της γέννησης του Υιού και τη γιορτή της γέννησης του Πατερούλη που τυχαίνει να πέφτει στις 24 του Δεκέμβρη, συμπληρώνοντάς την και με την γιορτή του Αγίου Ιωσήφ στις 26 του μηνού και φτιάνοντας ένα υπέροχο γιορταστικό τριήμερο. Θα μπορούσαν να οργανώνονται γιορτές και πανηγύρεις των Σταλινουγέννων στις περιβόλους των Άη-Στάληδων, πραγματικά λαϊκά γιορτάσια, όπου οι προλετάριοι θα μπορούν με υπομονή να στέκονται χωρίς μικροαστική ανυπομονησία για ώρες στην ουρά, μπροστά από πάγκους απ’ όπου θα λαμβάνουν κόκκινα κουπόνια, που θα μπορούν να ανταλλάζουν χαρούμενοι, αφού σταθούν στις ουρές μπροστά από άλλους πάγκους, με αναμνηστικά με τη μορφή του Πατερούλη, γλυκίσματα, σταλινουγιεννιάτικες κάρτες ή απεικονίσεις της σταχανοβίτικης ζωής και της πλέριας ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων στα πενταετή πλάνα, προπονούμενοι έτσι, για την τίμια σοσιαλιστική ζωή του μέλλοντός μας.

Κάλαντα

Ενώ στις 23 του Δεκέμβρη χαρούμενες παρέες νέων πρωτοπόρων με κόκκινα φουλάρια και δημοτικά μουσικά όργανα (άφου ότι είναι βαθιά εθνικό είναι ταυτόχρονα παγκόσμιο) θα μπορούσαν να περνούν από κάθε λαϊκό σπίτι και να ψέλνουν με τις παιδικές φωνούλες τους τα κάλαντα των σταλινουγέννων, πουλώντας ταυτόχρονα και κουπόνια οικονομικής ενίσχυσης, ερχόμενες έτσι από τρυφερή ηλικία σε μια πρώτη επαφή με τη μαρξιστική-λενινιστική ιδεολογία και στράτευση, τη δουλειά πόρτα-πόρτα και την κομματική αγκιτάτσια και προπαγάνδα, και μάλιστα με τρόπο που να αρμόζει στην ηλικία τους. Οι στίχοι των πρωτότυπων αυτών καλάντων θα μπορούσαν να είναι κάπως έτσι:

Άγιος Στάλιν έρχεται

και δε μας καταδέχεται

από – από τη Γεωργία

προλετά – προλετάρια κυρία

*

βαστά δρεπάνι και σφυρί

και μια σημαία κόκκινη

σφυρί -σφυρί και το δρεπάνι

τους φασί – τους φασίστες να ξεκάνει

(ή εναλλακτικά σε κρίσιμους εσωκομματικά καιρούς)

κρατάει κόλλα και χαρτί

στην Κεντρική Επιτροπή

χαρτί – χαρτί και καλαμάρι

δες και με – δες και με το παλικάρι

*

το καλαμάρι διέγραφε

και τους εχθρούς ξαπόστελνε

μακρυά – μακρυά στη Σιβηρία

στη σωστή -στη σωστή τη συγκυρία

-χρόνια πολλά και καλά σύντροφε/συντρόφισσα!

-και του χρόνου παιδιά, με τη νίκη!

Δε θα ‘ταν άσχημο κάθε μέλος να αναλαμβάνει την υποχρέωση να στολίζει σταλινουγεννιάτικο δέντρο με σφυροδρέπανο ή κόκκινο αστέρι στη κορυφή του και στη θέση της φάτνης να έχει ένα κτήριο – κουτί, ξύλινο ή από ελενίτ, σκεπασμένο με μπαμπάκι, που να συμβολίζει τα αγέραστα χιόνια της Σιβηρίας, της Καμτσάτκας, της νήσου Σαχαλίνης ή οποιασδήποτε άλλης αξέχαστης γωνιάς της προδομένης Μεγάλης Σοβιετικής Πατρίδας.

Πολλά μπορεί να προτείνει κανείς αν έχει δημιουργική φαντασία και επιθυμεί να τη θέσει στην υπηρεσία της υπόθεσης του αγώνα για το σοσιαλισμό/κομμουνισμό, ατσαλώνοντας τους δεσμούς μας με τα λαϊκά στρώματα και -γιατί όχι;- θέτοντας τις βάσεις για τη δημιουργία μιας δικιάς μας απελευθερωτικής, και όχι αλλωτριωτικής, αυθεντικής λαϊκής παράδοσης του μέλλοντος…

Από τον ΠαραλληλοΓράφο