Είμαι ο Χάρος Χάρου. Μάνα μου η Νύχτα και πατέρας μου το Έρεβος. Παππούς μου το Χάος. Γιαγιά μου η Γαία. Κολλητός μου ο θεός Διόνυσος. Είμαι πιο αρχαίος από τον Μητσοτάκη τον πρεσβύτερο. Αν και με κατηγορούν για εργαζόμενο στο δημόσιο, είμαι ελεύθερος επαγγελματίας.
Έχω και βάρκα, πάμε μια βόλτα;
Χτυπάει η πόρτα της βάρκας. Παραξενεύομαι γιατί συνήθως όλοι οι γνωστοί και οι φίλοι ή διακτινίζονται ή μπαίνουν μέσα με το έτσι-θέλω. Πλησιάζω διστακτικά και δίπλα μου ο Κέρβερος μυρίζει ερευνητικά. Ανοίγω την πόρτα με το δρεπάνι σε ετοιμότητα και μένω έκπληκτος να κοιτάζω τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη να μου χαμογελά.
“Εσείς; Εδώ; Γιατί;”, ψελλίζω τρομοκρατημένος. “Να μπω;”, με ρωτάει ευγενικά.
Ακούω μια φωνή γκόμενας από θρίλερ να ουρλιάζει στα αυτιά μου.
“Βρήκε μόνος του την βάρκα σου και θα του πεις να μπει μέσα;;; Πας καλά;;;”
Ο Κέρβερος τον μυρίζει με το ένα του κεφάλι να κρύβεται πίσω από τα άλλα δύο που τον κοιτούν πιο ξεθαρρεμένα. Βγάζει τρία μπισκότα για σκύλους και τους τα δίνει. Ξεροκαταπίνω. Είναι αδίστακτος. Βγάζει ένα μπουκάλι τσίπουρο και κάτι αγκινάρες. Παραμερίζω και τον αφήνω να περάσει.
“Για καθάρισε τις κι έλα να με φιλέψεις!”, μου λέει εγκάρδια με την χαρακτηριστική φωνή του.
Ακόμα άφωνος από την έκπληξη, κόβω τις αγκινάρες και σερβίρω το τσίπουρο σε ποτηράκια. Καθόμαστε μπροστά από το τζάκι και ο Κέρβερος κάθεται μπροστά του κοιτάζοντας τον με λατρεία. Κοπρόσκυλο. Την επόμενη φορά θα πάρω γάτα!
“Θα θέλατε να μου πείτε τον λόγο της επίσκεψης σας;”, τον ρωτώ με την ασταθή φωνή του Γιώργου Κωνσταντίνου στο Χτυποκάρδια στο θρανίο.
Βάζει τα γέλια και μου προσφέρει μια αγκινάρα. Την μασουλάω μηχανικά και μετά συνειδητοποιώ ότι σιχαίνομαι τις αγκινάρες. Έλα όμως που ντρέπομαι και δεν θέλω να την φτύσω. Την καταπίνω σχεδόν αμάσητη και πνίγομαι. Πνίγομαι κι εκείνος γελάει. Και γελάει και γελάει. Κι εγώ πνίγομαι και βήχω και λιποθυμώ.
Πετάγομαι έντρομος και κάθιδρος στον καναπέ.“Μετά τι συμβαίνει στο όνειρο;”, με ρωτάει με συμπάθεια ο θείος Freud.
Προσπαθώ να ανακτήσω την αναπνοή μου.
“Μου κάνει την κηδεία και μου παίρνει την δουλειά μου.”, μουρμουρίζω ντροπιασμένος.
“Άρα νιώθεις ανταγωνισμό και δέος. Ίσως επειδή τον φοβούνται περισσότερο από εσένα;”, συνεχίζει χαμογελώντας.
Τον αγριοκοιτάζω.
“Μα δεν καταλαβαίνεις; Είναι σχεδόν απέθαντος!”, του λέω με τρόμο.
“Ο άνθρωπος είναι γεννηθείς το 1918. Ζει απλώς καλά.”, μου λέει ο Freud γελώντας.
“Το ήξερα ότι δεν θα με καταλάβεις!”, μουρμουρίζω και πάω να σηκωθώ.
“Κάτσε κάτω.”, μου λέει απότομα, σταματώντας τα γέλια.
Μουτρώνω και κάθομαι πάλι στον καναπέ της βάρκας μου. Σηκώνεται και κάθεται δίπλα μου.
“Γιατί τον φοβάσαι τόσο;”, με ρωτά με ενδιαφέρον.
“Έχεις μπει στη διαδικασία να πιστέψεις στον αστικό μύθο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, αγαπητέ μου. Ένας απλός άνθρωπος είναι. Τίποτα παραπάνω. Κι όταν έρθει η ώρα, εσύ θα κάνεις απλώς την δουλειά σου.”, ακουμπά παρηγορητικά το χέρι του πάνω στο μπράτσο μου.
Ξεφυσώ μέσα στα χέρια μου. Μετά τον κοιτάζω πιο ανακουφισμένος.
“Μην διαβάσεις ξανά το φρικη-παίδεια, εντάξει; Άντε να πας δουλειά. Θα αργήσεις.”, μου λέει ανάβοντας το πούρο του.
Πάω να ανοίξω την πόρτα και …είναι εκεί! Μπροστά μου! Μου χαμογελά!
“Θεοί!!!”, ουρλιάζω και βγαίνω με το δρεπάνι τρέχοντας.
Ο θείος Freud χασκογελά καπνίζοντας αμέριμνος το πούρο του, ενώ ο παππούς Χάος βγάζει ουρλιάζοντας από τα γέλια την αποκριάτικη μάσκα του κυρίου Μητσοτάκη.
“Μου κόστισες μια πετυχημένη συνεδρία, γερο-Χάος.”, του λέει ο Freud χαμογελώντας.
“Άσε με, με το βουτυρόπαιδο! Τον έχουν κάνει φλώρο η μάνα του και η γιαγιά του! Άσε που του το χρώσταγα από την μέρα της γρίπης του! Τζάμπα δεν είναι οι συνεδρίες;”, ρωτά τον Freud παίρνοντας το πούρο που του προσφέρει κι ο Freud του γνέφει καταφατικά. “Ε μέχρι να συνειδητοποιήσει την πλάκα, έλα να πιούμε ένα τσιπουράκι. Να δούμε και το καινούργιο επεισόδιο του Constantine που κατέβασε τις προάλλες!”
Ο φιλικός Χάρος της γειτονιάς σας...
Να αφιερώσουμε στον φίλο Χάρο ενα τραγουδάκι, να πάν’ τα xanax κατω.
Χάρη, παρεκαμψε τα ελασοσχόλια του σαολίν τραγουδιάρη στην αρχη, η ζωή είναι για σένα
Άκουσε δε βιαζόμαστε να φύγουμε βαρκάρη.
Μα σαν είναι ώρα γνέψε μας, δε σου ζητούμε χάρη.
Μα όσο να φύγεις πρόσμενε κι αν θέλεις σε κερνούμε...
Παραλληλογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου