Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου
Την Τρίτη, 27.1.2015, ο Γιώργος Π. θα σηκωθεί, όπως κάθε πρωί, στις 7.30 για τη δουλειά. Θα πιει βιαστικά καφέ, θα ντυθεί με τη συνηθισμένη ατημελησία, θα αμελήσει να δώσει φιλί στη γυναίκα του, που είναι άνεργη ένα χρόνο, και θα φύγει βιαστικά, για να 'ναι στις 9 στο πόστο του. Είναι ένα πόστο που το έχει υπερασπιστεί με τρόπους που δεν τον κάνουν περήφανο, αλλά το όφειλε στον εαυτό του και την οικογένειά του, έπειτα από ενάμιση χρόνο ανεργίας και περιπλάνησης, για να εξασφαλίσει τα 700 καθαρά, περίπου τα μισά από όσα έπαιρνε το 2010.
Το ενδιαφέρον του Γιώργου Π. για τις πολιτικές εξελίξεις θα έχει μάλλον εξαντληθεί έπειτα από τη νύχτα της Κυριακής των εκλογών και τη Δευτέρα της θορυβώδους αποτίμησης, που είναι αδύνατο να αφήσουν ανεπηρέαστο ακόμη και το στριφνό περιβάλλον της δουλειάς - που το σκιάζει το άγρυπνο βλέμμα του προϊσταμένου που χρονομετρεί. Ο Γιώργος Π. δεν είχε ποτέ ζωηρό ενδιαφέρον για την πολιτική, μόνο τον Ιούνιο του 2011 θυμάται τον εαυτό του να μουντζώνει με πάθος τη Βουλή. Έκτοτε απορροφήθηκε στην αγωνία να σώσει την καλή θέση που είχε -την έχασε τελικά-, στις τύψεις γιατί χρειάστηκε να «δαγκώνει» τη σύνταξη του πατέρα του, στους διαγκωνισμούς για μια δουλειά «ό,τι να 'ναι», έστω με 580 μεικτά. Μπούχτισε. Ξαφνιάστηκε με τον εαυτό του, που σε τούτες τις εκλογές έδειξε έγκαιρα αποφασισμένος να ψηφίσει αυτούς τους εξωτικούς τύπους, τους συριζαίους, παρ' ότι με τίποτε δεν θα κατέτασσε το εαυτό του στους αριστερούς.
Την Τρίτη, 27.1.2015, στις 10 π.μ., ο Γιώργος Π. θα είναι στο πόστο του, το τηλεφωνικό κέντρο θα του πασάρει μια κλήση ανά λεπτό, αυτός θα εκφωνεί το «ποιηματάκι» του για να πείσει υποψήφιους πελάτες να κλείσουν συμβόλαιο με την εκπληκτική προσφορά της εταιρείας κινητής για την οποία δουλεύει το call center. Θα κάνει τη δουλειά μηχανικά, αλλά όλη του η ύπαρξη θα είναι συμπυκνωμένη σε όσα τον «πρεσάρουν» εκτός αυτής: λογαριασμοί που τρέχουν, να βρει η γυναίκα του μια δουλειά, να μπει άλλος ένας μισθός στο σπίτι, ο ίδιος να βρει κάτι καλύτερο, να σωθεί το διαμέρισμα απ' το αρρύθμιστο στεγαστικό, να μείνει κάτι απ' τη μικρή αποταμίευση, που ροκανίζεται ανελέητα τρία χρόνια. Δεν θα θέλει ούτε να σκέφτεται τι θα γίνει με τον ΕΝΦΙΑ.
Την Τρίτη, 27.1.2015, στις 10 π.μ. το πρωί, οι περισσότεροι άνθρωποι σαν τον Γιώργο Π., είτε ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ είτε οτιδήποτε άλλο, θα έχουν επιστρέψει στη λιγότερο ή περισσότερο ανελέητη καθημερινότητά τους. Το μείγμα φόβου, θυμού, προσδοκίας, περιέργειας που θα τους έχει φέρει στην κάλπη θα έχει εξατμιστεί. Όσοι δεν κατατάσσονται στους «νοικοκυραίους», που έχασαν τον ύπνο τους ψάχνοντας να προστατέψουν το «κομπόδεμά» τους και τον ξύπνιο τους μπροστά σε ΑΤΜ και τραπεζικά γκισέ, θα αναρωτιούνται αν αυτοί έχουν να κερδίσουν κάτι απ' όλη αυτή την ανατροπή.
Από την Τρίτη, 27.1.2015, 10 π.μ. και μετά, η ευρωπαϊκή ελίτ θα επεξεργάζεται αυτό που θα έχει συμβεί, οι αγορές θα ερμηνεύουν στα ταμπλό τι σημαίνει το εκλογικό αποτέλεσμα για ευρώ, ομόλογα, μετοχές, εμπορεύματα και το επιτελείο των νικητών θα σχεδιάζει τη «μεγάλη διαπραγμάτευση». Όσο σασπένς και διάρκεια κι αν έχει αυτή, όσους συμβιβασμούς ή ρήξεις κι αν επιφυλάσσει, μικρή σημασία θα έχει για τον Γιώργο Π. Το μέλλον της αριστερής -ή αριστερόστροφης, ή «κοινωνικής σωτηρίας»- κυβέρνησης θα κριθεί από την απάντηση στο ερώτημα: «για ποιον;». Ποιος ωφελείται από κάθε μέτρο της; Ποιο είναι το ταξικό ισοζύγιο της πολιτικής της; Αρχίζοντας από τον πάτο της πυραμίδας -κι έχει πια διαμορφωθεί ένας «πάτος» παχύς, σχεδόν μέχρι τα μισά της- είναι αναγκασμένη να κερδίζει ενεργούς συμμάχους ανάμεσα σ' αυτούς «που δεν έχουν πια σχεδόν τίποτα να χάσουν», αντιστρέφοντας τη θέση τους: πρέπει να έχουν να χάσουν κάτι για να το υπερασπίσουν. Άρα, πρέπει γρήγορα να το αποκτήσουν. Τα πράγματα που έχουν χάσει και δικαιούνται να ανακτήσουν ο κόσμος της εργασίας και η λαϊκή πλειοψηφία είναι αναρίθμητα. Το κυριότερο, ωστόσο, που έχουν χάσει είναι το δικαίωμα να απαιτούν. Η δυνατότητα να κερδίσουν μερίδιο του κοινωνικού πλούτου από τον οποίο τόσο βίαια αποκλείστηκαν την τελευταία πενταετία.
Είναι το σημαντικότερο που έχει να προσφέρει η νέα κυβέρνηση στη λαϊκή πλειοψηφία. Το θεσμικό και ψυχολογικό πλαίσιο να διεκδικεί, ν' αποδράσει από τη φυλακή της παραίτησης κι από τη νάρκη της ανάθεσης. Είναι το σημαντικότερο έρεισμά της στη «μεγάλη διαπραγμάτευση» και στις πολλές «μικρές» που θα διαμορφώσουν το νέο κοινωνικό ισοζύγιο. Είναι ο καλύτερος τρόπος για να πει ο Γιώργος Π.: «Τελικά, έχει νόημα όλο αυτό».
"Το κυριότερο που έχουν χάσει οι εργαζόμενοι είναι το δικαίωμα να απαιτούν. Η δυνατότητα να κερδίσουν μερίδιο του κοινωνικού πλούτου από τον οποίο τόσο βίαια αποκλείστηκαν την τελευταία πενταετία"
Την Τρίτη, 27.1.2015, ο Γιώργος Π. θα σηκωθεί, όπως κάθε πρωί, στις 7.30 για τη δουλειά. Θα πιει βιαστικά καφέ, θα ντυθεί με τη συνηθισμένη ατημελησία, θα αμελήσει να δώσει φιλί στη γυναίκα του, που είναι άνεργη ένα χρόνο, και θα φύγει βιαστικά, για να 'ναι στις 9 στο πόστο του. Είναι ένα πόστο που το έχει υπερασπιστεί με τρόπους που δεν τον κάνουν περήφανο, αλλά το όφειλε στον εαυτό του και την οικογένειά του, έπειτα από ενάμιση χρόνο ανεργίας και περιπλάνησης, για να εξασφαλίσει τα 700 καθαρά, περίπου τα μισά από όσα έπαιρνε το 2010.
Το ενδιαφέρον του Γιώργου Π. για τις πολιτικές εξελίξεις θα έχει μάλλον εξαντληθεί έπειτα από τη νύχτα της Κυριακής των εκλογών και τη Δευτέρα της θορυβώδους αποτίμησης, που είναι αδύνατο να αφήσουν ανεπηρέαστο ακόμη και το στριφνό περιβάλλον της δουλειάς - που το σκιάζει το άγρυπνο βλέμμα του προϊσταμένου που χρονομετρεί. Ο Γιώργος Π. δεν είχε ποτέ ζωηρό ενδιαφέρον για την πολιτική, μόνο τον Ιούνιο του 2011 θυμάται τον εαυτό του να μουντζώνει με πάθος τη Βουλή. Έκτοτε απορροφήθηκε στην αγωνία να σώσει την καλή θέση που είχε -την έχασε τελικά-, στις τύψεις γιατί χρειάστηκε να «δαγκώνει» τη σύνταξη του πατέρα του, στους διαγκωνισμούς για μια δουλειά «ό,τι να 'ναι», έστω με 580 μεικτά. Μπούχτισε. Ξαφνιάστηκε με τον εαυτό του, που σε τούτες τις εκλογές έδειξε έγκαιρα αποφασισμένος να ψηφίσει αυτούς τους εξωτικούς τύπους, τους συριζαίους, παρ' ότι με τίποτε δεν θα κατέτασσε το εαυτό του στους αριστερούς.
Την Τρίτη, 27.1.2015, στις 10 π.μ., ο Γιώργος Π. θα είναι στο πόστο του, το τηλεφωνικό κέντρο θα του πασάρει μια κλήση ανά λεπτό, αυτός θα εκφωνεί το «ποιηματάκι» του για να πείσει υποψήφιους πελάτες να κλείσουν συμβόλαιο με την εκπληκτική προσφορά της εταιρείας κινητής για την οποία δουλεύει το call center. Θα κάνει τη δουλειά μηχανικά, αλλά όλη του η ύπαρξη θα είναι συμπυκνωμένη σε όσα τον «πρεσάρουν» εκτός αυτής: λογαριασμοί που τρέχουν, να βρει η γυναίκα του μια δουλειά, να μπει άλλος ένας μισθός στο σπίτι, ο ίδιος να βρει κάτι καλύτερο, να σωθεί το διαμέρισμα απ' το αρρύθμιστο στεγαστικό, να μείνει κάτι απ' τη μικρή αποταμίευση, που ροκανίζεται ανελέητα τρία χρόνια. Δεν θα θέλει ούτε να σκέφτεται τι θα γίνει με τον ΕΝΦΙΑ.
Την Τρίτη, 27.1.2015, στις 10 π.μ. το πρωί, οι περισσότεροι άνθρωποι σαν τον Γιώργο Π., είτε ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ είτε οτιδήποτε άλλο, θα έχουν επιστρέψει στη λιγότερο ή περισσότερο ανελέητη καθημερινότητά τους. Το μείγμα φόβου, θυμού, προσδοκίας, περιέργειας που θα τους έχει φέρει στην κάλπη θα έχει εξατμιστεί. Όσοι δεν κατατάσσονται στους «νοικοκυραίους», που έχασαν τον ύπνο τους ψάχνοντας να προστατέψουν το «κομπόδεμά» τους και τον ξύπνιο τους μπροστά σε ΑΤΜ και τραπεζικά γκισέ, θα αναρωτιούνται αν αυτοί έχουν να κερδίσουν κάτι απ' όλη αυτή την ανατροπή.
Από την Τρίτη, 27.1.2015, 10 π.μ. και μετά, η ευρωπαϊκή ελίτ θα επεξεργάζεται αυτό που θα έχει συμβεί, οι αγορές θα ερμηνεύουν στα ταμπλό τι σημαίνει το εκλογικό αποτέλεσμα για ευρώ, ομόλογα, μετοχές, εμπορεύματα και το επιτελείο των νικητών θα σχεδιάζει τη «μεγάλη διαπραγμάτευση». Όσο σασπένς και διάρκεια κι αν έχει αυτή, όσους συμβιβασμούς ή ρήξεις κι αν επιφυλάσσει, μικρή σημασία θα έχει για τον Γιώργο Π. Το μέλλον της αριστερής -ή αριστερόστροφης, ή «κοινωνικής σωτηρίας»- κυβέρνησης θα κριθεί από την απάντηση στο ερώτημα: «για ποιον;». Ποιος ωφελείται από κάθε μέτρο της; Ποιο είναι το ταξικό ισοζύγιο της πολιτικής της; Αρχίζοντας από τον πάτο της πυραμίδας -κι έχει πια διαμορφωθεί ένας «πάτος» παχύς, σχεδόν μέχρι τα μισά της- είναι αναγκασμένη να κερδίζει ενεργούς συμμάχους ανάμεσα σ' αυτούς «που δεν έχουν πια σχεδόν τίποτα να χάσουν», αντιστρέφοντας τη θέση τους: πρέπει να έχουν να χάσουν κάτι για να το υπερασπίσουν. Άρα, πρέπει γρήγορα να το αποκτήσουν. Τα πράγματα που έχουν χάσει και δικαιούνται να ανακτήσουν ο κόσμος της εργασίας και η λαϊκή πλειοψηφία είναι αναρίθμητα. Το κυριότερο, ωστόσο, που έχουν χάσει είναι το δικαίωμα να απαιτούν. Η δυνατότητα να κερδίσουν μερίδιο του κοινωνικού πλούτου από τον οποίο τόσο βίαια αποκλείστηκαν την τελευταία πενταετία.
Είναι το σημαντικότερο που έχει να προσφέρει η νέα κυβέρνηση στη λαϊκή πλειοψηφία. Το θεσμικό και ψυχολογικό πλαίσιο να διεκδικεί, ν' αποδράσει από τη φυλακή της παραίτησης κι από τη νάρκη της ανάθεσης. Είναι το σημαντικότερο έρεισμά της στη «μεγάλη διαπραγμάτευση» και στις πολλές «μικρές» που θα διαμορφώσουν το νέο κοινωνικό ισοζύγιο. Είναι ο καλύτερος τρόπος για να πει ο Γιώργος Π.: «Τελικά, έχει νόημα όλο αυτό».
ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου