Χωρίς γραβάτα, με χαμογελαστά μάτια

Του Γελωτοποιού

«Ο άνθρωπος είναι η απάντηση, όποια και να “ναι η ερώτηση»
Αντρέ Μπρετόν

~~~~~~~~~~~~~~

Ίσως και να προτιμώ τον Ιγκλέσιας του Podemos.

Μου αρέσει που “χει μακριά μαλλιά, μούσι και σεμνό ύφος. Πιο πολύ θυμίζει ποιητή, όχι πολιτικό. Η φαντασία στην εξουσία της Ισπανίας.

Αλλά ένας τέτοιος πολιτικός ηγέτης δεν θα είχε καμιά τύχη στην Ελλάδα.

Ο Τσίπρας μοιάζει με progressive ΟΝΝΕΔίτη. Καλό παιδί, καλοκουρεμένο και καλοντυμένο.

Όμως – ω της φρίκης! – ο νέος πρωθυπουργός δεν φοράει γραβάτα. Αυτό το ενδυματολογικό ατόπημα ήταν πολύ avant garde για την εγχώρια πολιτική σκηνή, τους πείραξε πιο πολύ κι απ” τον πολιτικό όρκο.

~~{}~~

Η γραβάτα δεν είναι μόνο φαλλικό σύμβολο. Συμβολίζει και την έλλειψη φαντασίας, το κατεστημένο, τον παρωχημένο πατριαρχικό κόσμο.

Ο θεός φοράει γραβάτα κι ο διάβολος παπιγιόν.

Κι ίσως να φανώ αντίχριστος, αλλά θα πρέπει να ομολογήσω ότι είμαι απ’ αυτούς που πάντα μένουνε απ’ έξω, γιατί δεν έχω ούτε γραβάτα ούτε παπιόν. Φοράω ένα μπορντό κασκόλ και χαμογελώ με τα μάτια. Μ” αρέσει να μη λέω πολλά, προτιμώ να γράφω. Αγαπάω τη χώρα όπου έτυχε να γεννηθώ, αλλά μάλλον το ίδιο θα “λεγα και για την Ιρλανδία. Είμαι αλλοπρόσαλλος άνθρωπος κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής…

~~{}~~

Ο πάπας του σουρεαλισμού, ο Αντρέ Μπρετόν, είχε πει:

«Στην Ελλάδα δεν χρειάζεται να εισάγουμε τον σουρεαλισμό. Η Ελλάδα είναι σουρεαλιστική ως χώρα.»

Νομίζω ότι έκανε λάθος. Η Ελλάδα δεν είναι σουρεαλιστική, είναι αλλοπρόσαλλη.

Οι Έλληνες είμαστε αλλοπρόσαλλος λαός. Πάντα εκτός προγράμματος, όλο εκπλήξεις και πληγές, όλο ήρωες και προδότες.

~

Πάντα λίγοι ήταν οι Έλληνες, αλλά πάντα είχαν κάτι να πουν και πάντα έκαναν την πιο πολλή φασαρία.

Ίσως να φταίει η γλώσσα του Ομήρου. Σε κάνει να θες να παίζεις μαζί της, στις αμμουδιές και στα μαρμαρωμένα αλώνια.

Είναι τόσο νόστιμη, όπως η μέρα, όπου μετά από χρόνια ξενιτιάς βλέπεις στην Κρήτη μια κορφή, που έχεις μανούλα κι αδελφή.

Πέφτουμε, σηκωνόμαστε, ξαναπέφτουμε, αλλά δεν σταματάμε να μιλάμε. Πολλοί τύραννοι προσπάθησαν να μας αλλάξουν γλώσσα. Αλλά δεν μπορούν.

Γιατί, παρά τη στενοκεφαλιά μας, παρά τον αλληλοσπαραγμό που ΄χουμε κάνει εθνικό μας σπορ, κουβαλάμε πολλούς νεκρούς, πολλούς ποιητές, πολλή Ιστορία.

~~{}~~

Η σύγχρονη Ελλάδα αναλώνεται στα σκυλάδικα και στα γήπεδα. Όμως ακόμα κι εκεί, στο τσακίρ κέφι και στην αποθέωση της ομάδας, ακούγεται ένα συννεφιασμένο τραγούδι του Τσιτσάνη, ένα σύνθημα χελιδόνι του Ελύτη, κι άξαφνα όλοι δακρύζουν κι ονειρεύονται, σαν τον Καραγκιόζη.

Αυτό που σε κάνει να βουρκώνεις είναι η Ιστορία, η Μνήμη. Γιατί οι Έλληνες έχουν πολλά αποθέματα από ιστορία και μνήμη στα ντουλάπια τους.

~~{}~~

Η πρώτη πολιτική πράξη του Τσίπρα ήταν η Καισαριανή, εκεί όπου ξεφορτώναν τα καμιόνια.

Αυτό έπρεπε να έχουν κάνει όλοι οι τέως πρωθυπουργοί, όλοι εκείνοι οι πατριώτες made in Harvard.

Το έγραφε ο Ρίτσος, το ήλπιζε ο Ρίτσος: «Αυτός ο λαός δεν προσκυνάει κανέναν, παρά μόνο τους νεκρούς του».

~~{}~~

Ας σταματήσουμε να προσκυνάμε. Ας σταθούμε για λίγο όρθιοι, χαμογελαστοί κι αποφασισμένοι, χωρίς γραβάτες, ίσως με γαρύφαλα.

Οφείλουμε να τιμήσουμε, όχι τους νεκρούς, αλλά τα παιδιά μας.

«Ν” αγαπάς την ευθύνη», έγραφε ο Καζαντζάκης.

Έχουμε ευθύνη λοιπόν. Να παραδώσουμε, σαν έρθει η ώρα μας, αυτόν τον κόσμο τον καλό, τον χιλιομπαλωμένο, να τον παραδώσουμε ελεύθερο.

Και μέχρι τότε να ζήσουμε. Χαμογελώντας.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Στο κείμενο ακούστηκαν τα τραγούδια:

«Χαιρετίσματα στην εξουσία» - Στίχοι: Αφροδίτη Μάνου – Μουσική: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

«Μ” αρέσει να μη λέω πολλά» – Στίχοι/Μουσική: Υπόγεια Ρεύματα

«Μαλαματένια λόγια» – Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου – Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος

«Συννεφιασμένη Κυριακή» – Στίχοι: Τσιτσάνης – Αλέκος Γκούβερης – Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης

«Ένα το χελιδόνι» – Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης – Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

«Σαν τον Καραγκιόζη» – Στίχοι/Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος

«Αυτόν τον κόσμο τον καλό» – Στίχοι: Βασίλης Ανδρεόπουλος – Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος

Γελωτοποιός