Του Άρη Δαβαράκη
Διάβασα απνευστί το κείμενο του Απόστολου Δοξιάδη στο Protagon.gr που είχε τίτλο «Πούλαγε όνειρα να κρύβεις εφιάλτες». Είναι, χωρίς αμφιβολία, ένα κείμενο ιδιαίτερα φορτισμένο και πολύ ενδιαφέρον έτσι όπως είναι χτισμένο συνειρμικά πάνω στις σκέψεις ενός πολύ καλού μυαλού. Δεν ξέρω γιατί το έγραψε, διαισθάνομαι όμως (αφού διάβασα το κείμενο βέβαια) ότι τον ανησυχούν ιδιαίτερα αυτές οι δημοσκοπήσεις που δείχνουν τον ΣΥΡΙΖΑ να παίρνει σίγουρα την πρωτιά (και το, φτιαγμένο για άλλους, «μπόνους» των 50 βουλευτών) την Κυριακή. Ακόμα περισσότερο ανησυχητική για μια προσωπικότητα σαν του Απόστολου είναι η πιθανότητα να κερδηθεί από την αριστερά στο τελευταίο δευτερόλεπτο του αγώνα κάποιο απρόβλεπτο τρίποντο (να επωφεληθεί δηλαδή από κόλπα του εκλογικού νόμου που και αυτά για άλλους είχαν επινοηθεί σε εποχές που η «αριστερά» που έχει αναλάβει τώρα ο Τσίπρας ήταν στο 3% και ούτε η ίδια ονειρευότανε πρωτιές και εξουσίες) και να βρεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, για φαντάσου, μέχρι και με την αυτοδυναμία στα χέρια του.
Αφού διάβασα το κείμενο του Απόστολου (ας μου επιτρέψει να αναφέρομαι στο πρόσωπό του με το μικρό του όνομα μια και για ένα διάστημα κάναμε αρκετή παρέα χάρη στον κοινό μας φίλο Σωτήρη Μπασιάκο), αφέθηκα στις σκέψεις και τους συνειρμούς μου. Θυμήθηκα την Αλεξάνδρεια και την σιγουριά που ένοιωθα σαν παιδί (δυστυχώς μόνο για 11 χρόνια!) έχοντας το επίθετο «Δαβαράκης» στην τσέπη μου. Ο παππούς μου είχε δωρίσει στην Ελληνική Κοινότητα και ένα («Δαβαράκειο») Οίκο Ευγηρίας και ένα («Δαβαράκειο») ορφανοτροφείο και μία («Δαβαράκειο») Σχολή. Δεν ήμασταν ούτε Μπενάκηδες, ούτε Σαλβάγοι, ούτε οι «Δοξιάδηδες της Αλεξάνδρειας» – ήμασταν όμως μια πολύ πλούσια και γνωστή οικογένεια. Ζούσαμε σ’ έναν δικό μας κόσμο που, όχι από αδιαφορία, ούτε από άποψη, δεν μπορούσε να παρατηρήσει την απίστευτη φτώχεια που απλωνότανε γύρω-τριγύρω σε όλη την Αίγυπτο. Δεν βλέπαμε κάν το πρόβλημα του Άμπντου, του μάγειρα, που είχε εφτά παιδιά και ζούσε σε λασπόσπιτο με την οικογένειά του – κι’ ας ήταν μέσα στο σπίτι μας καθημερινά, κι’ ας τον αγαπούσαμε όλοι πολύ για την καλή του την καρδιά και την ωραία μαγειρική του. Όλα αυτά δεν κράτησαν πολύ. Ήταν σαν μια γερή φλασιά που το 64 με έστειλε κανονικά από την «Δαβαράκειο Σχολή» στην «Σχολή Μωραΐτη» , 6η Δημοτικού.
Σκέφτομαι τώρα που έχω περάσει τα 60 πως ο άνθρωπος από τη φύση του χτίζει τις ιδιωτικές του κοσμοθεωρίες για ιδιωτική κατανάλωση και, ανάλογα με τις δυνατότητές του, την τύχη, την εργατικότητα, τα ταλέντα του, πορεύεται μέσα σ’ έναν «κόσμο» και μια «κοινωνία» εστιάζοντας (απολύτως φυσικά) σ’ αυτά και αυτούς που τον ενδιαφέρουν και επηρεάζουν θετικά το «ευ ζείν» του. Μόνον οι αυτοκαταστροφικοί άνθρωποι βλέπουν εχθρικά τον ίδιο τους τον εαυτό και ούτε εγώ, ούτε ο Απόστολος Δοξιάδης, είμαστε αυτοκαταστροφικοί άνθρωποι. Αντίθετα, ο καθένας, ανάλογα με τις δυνάμεις του και τα ταλέντα του, κάναμε ότι μπορούσαμε για να βοηθήσουμε τον εαυτό μας να σταθεί στα δικά του πόδια. Δεν συγκρίνω τα μεγέθη ούτε τα αποτελέσματα της προσπάθειας μας μέχρι σήμερα - λέω απλώς ότι με τον τρόπο μας και οι δύο τα είχαμε όλα. Όταν λέω όλα, εννοώ αυτά που μας αρέσανε, αυτά που ονειρευόμασταν. Η ζωή μας φέρθηκε πολύ καλά. Μας πήγε στα μονοπάτια που ονειρευτήκαμε, μαθηματικά μονοπάτια, συγγραφικά μονοπάτια, ερωτικά μονοπάτια, στιχουργικά μονοπάτια – και τα λοιπά, και τα λοιπά. Δεν στερηθήκαμε τίποτα απ’ αυτά που θέλαμε να έχουμε. Είμαστε και οι δύο πολύ τυχεροί και πολύ χορτάτοι.
Ο Απόστολος στο εκτενές κείμενό του αναφέρεται κυρίως στην διαμάχη αριστεράς και δεξιάς στην Ελλάδα πριν 70 χρόνια, εξηγώντας βέβαια πως δεν την ξεκινάει εκείνος την συζήτηση, ο ΣΥΡΙΖΑ (λέει) την ξεκίνησε. Εγώ δεν μπορώ να ανακατευτώ στην ιστορική αυτή διαμάχη (που οι Αμερικάνοι θα την χαρακτήριζαν ancient history) γιατί απλούστατα «δεν τόχω». Παππούδες και γιαγιάδες πήγαν στην Αλεξάνδρεια από την Κέρκυρα, την Σμύρνη, την Κρήτη και τις Κυκλάδες στα τέλη του 19ου αιώνα - και ο «εμφύλιος» δεν έχει καταγραφεί στο DNA μου. Κανένας « δικός» μου δεν είχε λάβει μέρος στην ιστορική αυτή διαμάχη, ούτε από τη μία, ούτε από την άλλη μεριά. Μου είναι πολύ δύσκολο λοιπόν να καταλάβω γιατί υπάρχει τόση μεγάλη ανησυχία μπροστά στο ενδεχόμενο να γίνει πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας και να κυβερνήσει για μια τετραετία η αριστερά του, δοκιμάζοντας άλλες συνταγές και άλλες προσεγγίσεις στα μεγάλα θέματα που μας απασχολούν. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο κ. Αργύρης Ντινόπουλος ή ο κ. Άδωνις Γεωργιάδης είναι πρόσωπα «ασφαλέστερα» από τον κ. Δραγασάκη ας πούμε, ή τον κ. Μηλιό. Ως εκ τούτου δεν μπορώ να «φορτίσω» την προσφυγή στις κάλπες με όλο αυτό το εμφυλιοπολεμικό κλίμα «από οπουδήποτε και αν προέρχεται» όπως γράφεται συχνά τελευταίως. Με αποτέλεσμα να μην μπορώ να παρακολουθήσω και τι είναι αυτό που θέλει να πει ο Απόστολος με αυτό το κείμενό του. Τι τον ανησυχεί; Η κακοδιαχείριση από απειρία; Μα ζούμε χρόνια τώρα την απόλυτη κακοδιαχείριση (από εμπειρία;). Είμαστε βουτηγμένοι στα σκάνδαλα, στην διαπλοκή, στα οικονομικά εγκλήματα, στο μαύρο χρήμα των ναρκωτικών και της εμπορίας βρεφών και ανθρωπίνων οργάνων για μεταμοσχεύσεις, στους εκβιασμούς, στις δολοφονίες, την τρομοκρατία, αυτούς που καίνε ότι μπορούν να κάψουν, έτσι, για να ξεσπάσουν, τους άλλους που σκοτώνουνε 15χρονους στα Εξάρχεια – ας μην τα καταγράψω εδώ όλα, δεν χωράνε δυστυχώς και δεν «βολεύονται» πουθενά και με κανέναν τρόπο.
Ένα μυαλό σαν του Απόστολου Δοξιάδη δεν μπορεί να μην έχει επίγνωση ότι η εξουσία στην Ελλάδα τώρα και πάρα πολλά χρόνια είναι απολύτως διεφθαρμένη . Τι ανησυχεί; Ποιος μπορεί να χειροτερέψει αυτήν την αθλιότητα μέσα στην οποίαν προσπαθούμε όλοι να χτίσουμε κάποιες νησίδες για να ανασαίνουμε - αγνοώντας τα μαρτύρια που τραβάνε οι εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι, τα εκατομμύρια των «μη προνομιούχων» που πένονται και κρυώνουν και αγχώνονται και ζούνε καθημερινά βασανιστήρια στον αγώνα τους να επιβιώσουν απλώς – όχι να ζήσουνε κάν πραγματικά. Δεν πρέπει επιτέλους να απολυθεί αυτό το πολιτικό προσωπικό της αθλιότητας και να δοκιμαστούν άλλοι άνθρωποι; Γιατί τόσος «τρόμος» και τέτοια προκατάληψη; Τι θα συμβεί δηλαδή; Θα μας πετάξουν έξω από το ευρώ;
Δεν θέλω να φλυαρήσω άλλο. Θέλω απλώς να θυμίσω και στον Απόστολο και στον εαυτό μου, πως τα εκατομμύρια των Ελλήνων που δεν έχουν ευρώ ούτε για το σούπερ-μάρκετ, έχουν πια φτάσει στο σημείο να μην νοιάζονται και πολύ για την « ευρωζώνη». Είναι κουρασμένοι, αδικημένοι και πάμφτωχοι. Η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα πολλών « Δοξιάδηδων», ούτε καν μια χώρα πολλών «Δαβαράκηδων» . Εμείς καλά τα βολεύουμε, ο καθένας ανάλογα με τις δυνατότητές του και τις προτεραιότητες που έχουμε θέσει στη ζωή μας. Μήπως είναι καιρός να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει στην σκληρή πραγματικότητα, και την δοκιμαζόμενη κοινωνία που, βέβαια, δεν θα ψηφίσει τον Σαμαρά την Κυριακή;
Θα ψηφίσει τον Αλέξη Τσίπρα ελπίζοντας ότι αυτός θα δημιουργήσει ευκαιρίες στην κοινωνία να δουλέψει, να δημιουργήσει, να ανασυγκροτηθεί.
Γιατί λοιπόν αυτός ο τίτλος (Πούλαγε όνειρα, να κρύβεις εφιάλτες) από έναν άνθρωπο που δεν μετέχει (όπως και ο υπογράφων) του κυρίως προβλήματος; Για ποιους εφιάλτες μιλάς Απόστολε; Τον εφιάλτη του 1% , του 10% αν προτιμάς;
Από toportal
Διάβασα απνευστί το κείμενο του Απόστολου Δοξιάδη στο Protagon.gr που είχε τίτλο «Πούλαγε όνειρα να κρύβεις εφιάλτες». Είναι, χωρίς αμφιβολία, ένα κείμενο ιδιαίτερα φορτισμένο και πολύ ενδιαφέρον έτσι όπως είναι χτισμένο συνειρμικά πάνω στις σκέψεις ενός πολύ καλού μυαλού. Δεν ξέρω γιατί το έγραψε, διαισθάνομαι όμως (αφού διάβασα το κείμενο βέβαια) ότι τον ανησυχούν ιδιαίτερα αυτές οι δημοσκοπήσεις που δείχνουν τον ΣΥΡΙΖΑ να παίρνει σίγουρα την πρωτιά (και το, φτιαγμένο για άλλους, «μπόνους» των 50 βουλευτών) την Κυριακή. Ακόμα περισσότερο ανησυχητική για μια προσωπικότητα σαν του Απόστολου είναι η πιθανότητα να κερδηθεί από την αριστερά στο τελευταίο δευτερόλεπτο του αγώνα κάποιο απρόβλεπτο τρίποντο (να επωφεληθεί δηλαδή από κόλπα του εκλογικού νόμου που και αυτά για άλλους είχαν επινοηθεί σε εποχές που η «αριστερά» που έχει αναλάβει τώρα ο Τσίπρας ήταν στο 3% και ούτε η ίδια ονειρευότανε πρωτιές και εξουσίες) και να βρεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, για φαντάσου, μέχρι και με την αυτοδυναμία στα χέρια του.
Αφού διάβασα το κείμενο του Απόστολου (ας μου επιτρέψει να αναφέρομαι στο πρόσωπό του με το μικρό του όνομα μια και για ένα διάστημα κάναμε αρκετή παρέα χάρη στον κοινό μας φίλο Σωτήρη Μπασιάκο), αφέθηκα στις σκέψεις και τους συνειρμούς μου. Θυμήθηκα την Αλεξάνδρεια και την σιγουριά που ένοιωθα σαν παιδί (δυστυχώς μόνο για 11 χρόνια!) έχοντας το επίθετο «Δαβαράκης» στην τσέπη μου. Ο παππούς μου είχε δωρίσει στην Ελληνική Κοινότητα και ένα («Δαβαράκειο») Οίκο Ευγηρίας και ένα («Δαβαράκειο») ορφανοτροφείο και μία («Δαβαράκειο») Σχολή. Δεν ήμασταν ούτε Μπενάκηδες, ούτε Σαλβάγοι, ούτε οι «Δοξιάδηδες της Αλεξάνδρειας» – ήμασταν όμως μια πολύ πλούσια και γνωστή οικογένεια. Ζούσαμε σ’ έναν δικό μας κόσμο που, όχι από αδιαφορία, ούτε από άποψη, δεν μπορούσε να παρατηρήσει την απίστευτη φτώχεια που απλωνότανε γύρω-τριγύρω σε όλη την Αίγυπτο. Δεν βλέπαμε κάν το πρόβλημα του Άμπντου, του μάγειρα, που είχε εφτά παιδιά και ζούσε σε λασπόσπιτο με την οικογένειά του – κι’ ας ήταν μέσα στο σπίτι μας καθημερινά, κι’ ας τον αγαπούσαμε όλοι πολύ για την καλή του την καρδιά και την ωραία μαγειρική του. Όλα αυτά δεν κράτησαν πολύ. Ήταν σαν μια γερή φλασιά που το 64 με έστειλε κανονικά από την «Δαβαράκειο Σχολή» στην «Σχολή Μωραΐτη» , 6η Δημοτικού.
Σκέφτομαι τώρα που έχω περάσει τα 60 πως ο άνθρωπος από τη φύση του χτίζει τις ιδιωτικές του κοσμοθεωρίες για ιδιωτική κατανάλωση και, ανάλογα με τις δυνατότητές του, την τύχη, την εργατικότητα, τα ταλέντα του, πορεύεται μέσα σ’ έναν «κόσμο» και μια «κοινωνία» εστιάζοντας (απολύτως φυσικά) σ’ αυτά και αυτούς που τον ενδιαφέρουν και επηρεάζουν θετικά το «ευ ζείν» του. Μόνον οι αυτοκαταστροφικοί άνθρωποι βλέπουν εχθρικά τον ίδιο τους τον εαυτό και ούτε εγώ, ούτε ο Απόστολος Δοξιάδης, είμαστε αυτοκαταστροφικοί άνθρωποι. Αντίθετα, ο καθένας, ανάλογα με τις δυνάμεις του και τα ταλέντα του, κάναμε ότι μπορούσαμε για να βοηθήσουμε τον εαυτό μας να σταθεί στα δικά του πόδια. Δεν συγκρίνω τα μεγέθη ούτε τα αποτελέσματα της προσπάθειας μας μέχρι σήμερα - λέω απλώς ότι με τον τρόπο μας και οι δύο τα είχαμε όλα. Όταν λέω όλα, εννοώ αυτά που μας αρέσανε, αυτά που ονειρευόμασταν. Η ζωή μας φέρθηκε πολύ καλά. Μας πήγε στα μονοπάτια που ονειρευτήκαμε, μαθηματικά μονοπάτια, συγγραφικά μονοπάτια, ερωτικά μονοπάτια, στιχουργικά μονοπάτια – και τα λοιπά, και τα λοιπά. Δεν στερηθήκαμε τίποτα απ’ αυτά που θέλαμε να έχουμε. Είμαστε και οι δύο πολύ τυχεροί και πολύ χορτάτοι.
Ο Απόστολος στο εκτενές κείμενό του αναφέρεται κυρίως στην διαμάχη αριστεράς και δεξιάς στην Ελλάδα πριν 70 χρόνια, εξηγώντας βέβαια πως δεν την ξεκινάει εκείνος την συζήτηση, ο ΣΥΡΙΖΑ (λέει) την ξεκίνησε. Εγώ δεν μπορώ να ανακατευτώ στην ιστορική αυτή διαμάχη (που οι Αμερικάνοι θα την χαρακτήριζαν ancient history) γιατί απλούστατα «δεν τόχω». Παππούδες και γιαγιάδες πήγαν στην Αλεξάνδρεια από την Κέρκυρα, την Σμύρνη, την Κρήτη και τις Κυκλάδες στα τέλη του 19ου αιώνα - και ο «εμφύλιος» δεν έχει καταγραφεί στο DNA μου. Κανένας « δικός» μου δεν είχε λάβει μέρος στην ιστορική αυτή διαμάχη, ούτε από τη μία, ούτε από την άλλη μεριά. Μου είναι πολύ δύσκολο λοιπόν να καταλάβω γιατί υπάρχει τόση μεγάλη ανησυχία μπροστά στο ενδεχόμενο να γίνει πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας και να κυβερνήσει για μια τετραετία η αριστερά του, δοκιμάζοντας άλλες συνταγές και άλλες προσεγγίσεις στα μεγάλα θέματα που μας απασχολούν. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο κ. Αργύρης Ντινόπουλος ή ο κ. Άδωνις Γεωργιάδης είναι πρόσωπα «ασφαλέστερα» από τον κ. Δραγασάκη ας πούμε, ή τον κ. Μηλιό. Ως εκ τούτου δεν μπορώ να «φορτίσω» την προσφυγή στις κάλπες με όλο αυτό το εμφυλιοπολεμικό κλίμα «από οπουδήποτε και αν προέρχεται» όπως γράφεται συχνά τελευταίως. Με αποτέλεσμα να μην μπορώ να παρακολουθήσω και τι είναι αυτό που θέλει να πει ο Απόστολος με αυτό το κείμενό του. Τι τον ανησυχεί; Η κακοδιαχείριση από απειρία; Μα ζούμε χρόνια τώρα την απόλυτη κακοδιαχείριση (από εμπειρία;). Είμαστε βουτηγμένοι στα σκάνδαλα, στην διαπλοκή, στα οικονομικά εγκλήματα, στο μαύρο χρήμα των ναρκωτικών και της εμπορίας βρεφών και ανθρωπίνων οργάνων για μεταμοσχεύσεις, στους εκβιασμούς, στις δολοφονίες, την τρομοκρατία, αυτούς που καίνε ότι μπορούν να κάψουν, έτσι, για να ξεσπάσουν, τους άλλους που σκοτώνουνε 15χρονους στα Εξάρχεια – ας μην τα καταγράψω εδώ όλα, δεν χωράνε δυστυχώς και δεν «βολεύονται» πουθενά και με κανέναν τρόπο.
Ένα μυαλό σαν του Απόστολου Δοξιάδη δεν μπορεί να μην έχει επίγνωση ότι η εξουσία στην Ελλάδα τώρα και πάρα πολλά χρόνια είναι απολύτως διεφθαρμένη . Τι ανησυχεί; Ποιος μπορεί να χειροτερέψει αυτήν την αθλιότητα μέσα στην οποίαν προσπαθούμε όλοι να χτίσουμε κάποιες νησίδες για να ανασαίνουμε - αγνοώντας τα μαρτύρια που τραβάνε οι εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι, τα εκατομμύρια των «μη προνομιούχων» που πένονται και κρυώνουν και αγχώνονται και ζούνε καθημερινά βασανιστήρια στον αγώνα τους να επιβιώσουν απλώς – όχι να ζήσουνε κάν πραγματικά. Δεν πρέπει επιτέλους να απολυθεί αυτό το πολιτικό προσωπικό της αθλιότητας και να δοκιμαστούν άλλοι άνθρωποι; Γιατί τόσος «τρόμος» και τέτοια προκατάληψη; Τι θα συμβεί δηλαδή; Θα μας πετάξουν έξω από το ευρώ;
Δεν θέλω να φλυαρήσω άλλο. Θέλω απλώς να θυμίσω και στον Απόστολο και στον εαυτό μου, πως τα εκατομμύρια των Ελλήνων που δεν έχουν ευρώ ούτε για το σούπερ-μάρκετ, έχουν πια φτάσει στο σημείο να μην νοιάζονται και πολύ για την « ευρωζώνη». Είναι κουρασμένοι, αδικημένοι και πάμφτωχοι. Η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα πολλών « Δοξιάδηδων», ούτε καν μια χώρα πολλών «Δαβαράκηδων» . Εμείς καλά τα βολεύουμε, ο καθένας ανάλογα με τις δυνατότητές του και τις προτεραιότητες που έχουμε θέσει στη ζωή μας. Μήπως είναι καιρός να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει στην σκληρή πραγματικότητα, και την δοκιμαζόμενη κοινωνία που, βέβαια, δεν θα ψηφίσει τον Σαμαρά την Κυριακή;
Θα ψηφίσει τον Αλέξη Τσίπρα ελπίζοντας ότι αυτός θα δημιουργήσει ευκαιρίες στην κοινωνία να δουλέψει, να δημιουργήσει, να ανασυγκροτηθεί.
Γιατί λοιπόν αυτός ο τίτλος (Πούλαγε όνειρα, να κρύβεις εφιάλτες) από έναν άνθρωπο που δεν μετέχει (όπως και ο υπογράφων) του κυρίως προβλήματος; Για ποιους εφιάλτες μιλάς Απόστολε; Τον εφιάλτη του 1% , του 10% αν προτιμάς;
Από toportal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου