Η Βάννα Σφακιανάκη είναι υποψήφια βουλευτής Ηρακλείου Κρήτης με τον ΣΥΡΙΖΑ
Γίνονται πολλές αναφορές στη συμπεριφορά της κοινωνίας το 2012 και το 2015. Προφανώς είναι διαφορετικό το αν υπάρχει ή δεν υπάρχει κόσμος στις πλατείες και στους δρόμους, όταν μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα προσπαθεί να διαπραγματευθεί στην Ε.Ε., να ασκήσει μια άλλη πολιτική για την κοινωνία και τη χώρα, που μαστίζεται από την πολιτική της λιτότητας.
Πρέπει, όμως, παράλληλα να αντιληφθούμε ότι το κίνημα δεν είναι μόνο στις πλατείες. Είναι και μέσα στη στάση όλων των πολιτών και όλων των κοινωνικών ομάδων που σήμερα, ξεπερνώντας το φόβο, δημιουργούν την πλατιά πλειοψηφία που θα αναδείξει το μεγάλο νικητή των εκλογών, ένα αριστερό ριζοσπαστικό κόμμα, για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας.
Κάποιοι είναι πιο αποφασισμένοι και προσχωρούν στο μπλοκ της ελπίδας.
Άλλοι, ζητούν επιβεβαίωση, δεν θέλουν να ελπίσουν και μετά ν’ απογοητευθούν.
Άλλοι δεν μιλούν καθόλου. Ωριμάζει μέσα τους η απόφαση να δώσουν μια ευκαιρία.
Οι μεγαλύτεροι στην ηλικία, θυμούνται ότι πριν πει η Θάτσερ πως δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική και πριν μεγαλώσουν γενιές ολόκληρες στο μονόδρομο της παγκοσμιοποίησης και της ανταγωνιστικότητας, μιλούσαν για τη δημοκρατία, την πατρίδα, την εθνική ανεξαρτησία και την αξιοπρέπεια.
Είναι πολλοί που βλέπουν πως ο μονόδρομος της πολιτικής της λιτότητας και της κυριαρχίας των αγορών, ρουφά τις τελευταίες σταγόνες αίμα από την κοινωνία και την οικονομία. Πως δεν είναι μόνο το μέιλ του Χαρδούβελη απειλητικό με τα μέτρα που φέρνει. Ακόμα πιο απειλητική είναι η συνέχιση της καταστροφικής πολιτικής για τη χώρα. Η πολιτική που επενδύει σήμερα στο «Ελλάδα, χώρα μικρή», όπως άλλοτε είχε επενδύσει στο «Ελλάδα, χώρα φτωχή»! Για να νιώθουμε αδύναμοι και να περιμένουμε πάλι τη λύση από τις «μεγάλες χώρες» που «μπορούν»! Για να νομίζουμε πως εμείς δεν μπορούμε!
Πίσω απ’ αυτά κρύβεται ένα μεγάλο έλλειμμα δημοκρατίας.
Γιατί πού είναι η δημοκρατία όταν τόσο λίγοι αποφασίζουν για τόσο πολλούς;
Όταν τόσο λίγοι κερδίζουν από τον κόπο τόσο πολλών;
Όταν η φτώχεια κι η αποτυχία αποτελεί προσωπική ευθύνη και ντροπή, αντί να αποτελεί κοινωνικό πρόβλημα και να αντιμετωπίζεται με νέες ευκαιρίες για τα θύματα του απάνθρωπου αυτού συστήματος;
Ενός συστήματος που δεν μπορεί να ζήσει χωρίς να παράγει και να οξύνει ανισότητες, να κατατάσσει τους πολίτες σε «επιτυχημένους» και «αποτυχημένους».
Σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ μεγάλωσε πολύ. Οι οργανώσεις απλώθηκαν στις γειτονιές και τα χωριά. Δίνουν τη μεγάλη μάχη για την ανατροπή. Αγωνιούν για τη φυσιογνωμία του, αγωνίζονται να μην αλλάξει ο χαρακτήρας του. Επαγρυπνούν να μην αλλάξει ο συσχετισμός δυνάμεων, να μη χαθεί η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς. Πολλοί, οραματίζονται μια πλατιά κοινωνική συμμαχία.
Ωστόσο, όσο μεγάλο και σημαντικό κι αν είναι αυτό που πέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ και που θα τον φέρει στην κυβέρνηση στις 26 του Γενάρη, δεν περιλαμβάνει και δεν αντιπροσωπεύει όλες τις αντιστάσεις, όλες τις πρωτοβουλίες, όλα τα παραδείγματα της ελληνικής κοινωνίας των τελευταίων δεκαετιών, ούτε όλες τις θυσίες που έγιναν στ’ όνομα αξιών που -σε πείσμα της πραγματικότητας- διατηρήθηκαν.
Όλα αυτά τα χρόνια, τη ζωή πολλοί τη ζήσαν χωρίς να ανήκουν σε οργανώσεις και κόμματα. Έδωσαν και δίνουν τις δικές τους μάχες, που αν δεν δίνονταν, σήμερα η κοινωνία και η ζωή μας θα ήταν πολύ χειρότερη.
Είναι παντού, σε χώρους εργασίας, σε γειτονιές, σε επιχειρήσεις ανθρώπινης κλίμακας, σε κινήσεις για το δημόσιο χώρο και το περιβάλλον.
Είναι στην ύπαιθρο, όπου πλήρωσαν με την υγεία τους τη χρήση φυτοφαρμάκων και στράφηκαν σε άλλους τρόπους καλλιέργειας. Βίωσαν και την εξάρτηση από τις πολυεθνικές που εμπορεύονται σπόρους και λιπάσματα, ενώ έβλεπαν να διαλύονται οι τράπεζες σπόρων, οι αγροτικές σχολές, τα εργοστάσια λιπασμάτων και να ξεπουλιούνται υγιείς συνεταιριστικές επιχειρήσεις.
Είναι στις υποβαθμισμένες από την έλλειψη σχεδιασμού τουριστικές περιοχές, όπου επιχειρήσεις που έγιναν με τους κόπους μιας ζωής, μένουν στ’ αζήτητα. Είναι και στις παρθένες περιοχές που απειλούνται από παρεμβάσεις κάθε λογής «επενδυτών» που ευνοεί η πολιτική της απορρύθμισης. Κοιμούνται και ξυπνούν και σκέπτονται πώς θα διαφυλάξουν τις δικές τους επενδύσεις από εισβολή προνομιακών «επενδυτών» του κάθε fast track έργου του success story.
Πολλοί απ’ αυτούς επένδυσαν χωρίς επιδοτήσεις…
Είναι στα αστικά κέντρα, άνεργοι. Εκεί στοιβάχθηκαν όταν διαλύθηκαν βιομηχανικές ζώνες ή μετακόμισαν επιχειρήσεις σ’ άλλες χώρες με κρατική επιδότηση. Όταν απαλλοτριώθηκε αγροτική γη για να «χωροθετηθούν» έργα, σε πολλές περιπτώσεις αμφιβόλου σκοπιμότητας, αλλά βέβαιου κέρδους και απορρόφησης ευρωπαϊκών κονδυλίων.
Είναι στις δημόσιες υπηρεσίες, όπου η πρωτοβουλία, η εντιμότητα και το όραμα τιμωρούνται από ένα κομματικό κράτος που εκδικείται όσους ονειρεύονται.
Είναι στα ερευνητικά ιδρύματα, όπου ζητούν να βρουν εφαρμογές σε ιδέες καινοτόμες, χρήσιμες για το κοινωνικό σύνολο, αλλά δεν χρηματοδοτούνται για κάτι τέτοιο. Τους ζητούν να επιβιώσουν υποστηρίζοντας επιχειρήσεις. Συχνά τα αποτελέσματα της δουλειάς τους αξιοποιούνται σε άλλες χώρες.
Σ’ αυτούς τους χώρους οι συγκρούσεις δεν περιμένουν καμιά επόμενη Κεντρική Επιτροπή κόμματος να συγκληθεί. Όλοι αυτοί όμως, αποτελούν το υποκείμενο της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Με όλους αυτούς θα δώσουμε τους μεγάλους αγώνες για τον κάθε τόπο μας, έτσι ώστε καθένας να νιώσει περήφανος κι όχι πια μόνος.
Γίνονται πολλές αναφορές στη συμπεριφορά της κοινωνίας το 2012 και το 2015. Προφανώς είναι διαφορετικό το αν υπάρχει ή δεν υπάρχει κόσμος στις πλατείες και στους δρόμους, όταν μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα προσπαθεί να διαπραγματευθεί στην Ε.Ε., να ασκήσει μια άλλη πολιτική για την κοινωνία και τη χώρα, που μαστίζεται από την πολιτική της λιτότητας.
Πρέπει, όμως, παράλληλα να αντιληφθούμε ότι το κίνημα δεν είναι μόνο στις πλατείες. Είναι και μέσα στη στάση όλων των πολιτών και όλων των κοινωνικών ομάδων που σήμερα, ξεπερνώντας το φόβο, δημιουργούν την πλατιά πλειοψηφία που θα αναδείξει το μεγάλο νικητή των εκλογών, ένα αριστερό ριζοσπαστικό κόμμα, για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας.
Κάποιοι είναι πιο αποφασισμένοι και προσχωρούν στο μπλοκ της ελπίδας.
Άλλοι, ζητούν επιβεβαίωση, δεν θέλουν να ελπίσουν και μετά ν’ απογοητευθούν.
Άλλοι δεν μιλούν καθόλου. Ωριμάζει μέσα τους η απόφαση να δώσουν μια ευκαιρία.
Οι μεγαλύτεροι στην ηλικία, θυμούνται ότι πριν πει η Θάτσερ πως δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική και πριν μεγαλώσουν γενιές ολόκληρες στο μονόδρομο της παγκοσμιοποίησης και της ανταγωνιστικότητας, μιλούσαν για τη δημοκρατία, την πατρίδα, την εθνική ανεξαρτησία και την αξιοπρέπεια.
Είναι πολλοί που βλέπουν πως ο μονόδρομος της πολιτικής της λιτότητας και της κυριαρχίας των αγορών, ρουφά τις τελευταίες σταγόνες αίμα από την κοινωνία και την οικονομία. Πως δεν είναι μόνο το μέιλ του Χαρδούβελη απειλητικό με τα μέτρα που φέρνει. Ακόμα πιο απειλητική είναι η συνέχιση της καταστροφικής πολιτικής για τη χώρα. Η πολιτική που επενδύει σήμερα στο «Ελλάδα, χώρα μικρή», όπως άλλοτε είχε επενδύσει στο «Ελλάδα, χώρα φτωχή»! Για να νιώθουμε αδύναμοι και να περιμένουμε πάλι τη λύση από τις «μεγάλες χώρες» που «μπορούν»! Για να νομίζουμε πως εμείς δεν μπορούμε!
Πίσω απ’ αυτά κρύβεται ένα μεγάλο έλλειμμα δημοκρατίας.
Γιατί πού είναι η δημοκρατία όταν τόσο λίγοι αποφασίζουν για τόσο πολλούς;
Όταν τόσο λίγοι κερδίζουν από τον κόπο τόσο πολλών;
Όταν η φτώχεια κι η αποτυχία αποτελεί προσωπική ευθύνη και ντροπή, αντί να αποτελεί κοινωνικό πρόβλημα και να αντιμετωπίζεται με νέες ευκαιρίες για τα θύματα του απάνθρωπου αυτού συστήματος;
Ενός συστήματος που δεν μπορεί να ζήσει χωρίς να παράγει και να οξύνει ανισότητες, να κατατάσσει τους πολίτες σε «επιτυχημένους» και «αποτυχημένους».
Εντός και εκτός (κομματικών) τειχών…
Σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ μεγάλωσε πολύ. Οι οργανώσεις απλώθηκαν στις γειτονιές και τα χωριά. Δίνουν τη μεγάλη μάχη για την ανατροπή. Αγωνιούν για τη φυσιογνωμία του, αγωνίζονται να μην αλλάξει ο χαρακτήρας του. Επαγρυπνούν να μην αλλάξει ο συσχετισμός δυνάμεων, να μη χαθεί η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς. Πολλοί, οραματίζονται μια πλατιά κοινωνική συμμαχία.
Ωστόσο, όσο μεγάλο και σημαντικό κι αν είναι αυτό που πέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ και που θα τον φέρει στην κυβέρνηση στις 26 του Γενάρη, δεν περιλαμβάνει και δεν αντιπροσωπεύει όλες τις αντιστάσεις, όλες τις πρωτοβουλίες, όλα τα παραδείγματα της ελληνικής κοινωνίας των τελευταίων δεκαετιών, ούτε όλες τις θυσίες που έγιναν στ’ όνομα αξιών που -σε πείσμα της πραγματικότητας- διατηρήθηκαν.
Όλα αυτά τα χρόνια, τη ζωή πολλοί τη ζήσαν χωρίς να ανήκουν σε οργανώσεις και κόμματα. Έδωσαν και δίνουν τις δικές τους μάχες, που αν δεν δίνονταν, σήμερα η κοινωνία και η ζωή μας θα ήταν πολύ χειρότερη.
Είναι παντού, σε χώρους εργασίας, σε γειτονιές, σε επιχειρήσεις ανθρώπινης κλίμακας, σε κινήσεις για το δημόσιο χώρο και το περιβάλλον.
Είναι στην ύπαιθρο, όπου πλήρωσαν με την υγεία τους τη χρήση φυτοφαρμάκων και στράφηκαν σε άλλους τρόπους καλλιέργειας. Βίωσαν και την εξάρτηση από τις πολυεθνικές που εμπορεύονται σπόρους και λιπάσματα, ενώ έβλεπαν να διαλύονται οι τράπεζες σπόρων, οι αγροτικές σχολές, τα εργοστάσια λιπασμάτων και να ξεπουλιούνται υγιείς συνεταιριστικές επιχειρήσεις.
Είναι στις υποβαθμισμένες από την έλλειψη σχεδιασμού τουριστικές περιοχές, όπου επιχειρήσεις που έγιναν με τους κόπους μιας ζωής, μένουν στ’ αζήτητα. Είναι και στις παρθένες περιοχές που απειλούνται από παρεμβάσεις κάθε λογής «επενδυτών» που ευνοεί η πολιτική της απορρύθμισης. Κοιμούνται και ξυπνούν και σκέπτονται πώς θα διαφυλάξουν τις δικές τους επενδύσεις από εισβολή προνομιακών «επενδυτών» του κάθε fast track έργου του success story.
Πολλοί απ’ αυτούς επένδυσαν χωρίς επιδοτήσεις…
Είναι στα αστικά κέντρα, άνεργοι. Εκεί στοιβάχθηκαν όταν διαλύθηκαν βιομηχανικές ζώνες ή μετακόμισαν επιχειρήσεις σ’ άλλες χώρες με κρατική επιδότηση. Όταν απαλλοτριώθηκε αγροτική γη για να «χωροθετηθούν» έργα, σε πολλές περιπτώσεις αμφιβόλου σκοπιμότητας, αλλά βέβαιου κέρδους και απορρόφησης ευρωπαϊκών κονδυλίων.
Είναι στις δημόσιες υπηρεσίες, όπου η πρωτοβουλία, η εντιμότητα και το όραμα τιμωρούνται από ένα κομματικό κράτος που εκδικείται όσους ονειρεύονται.
Είναι στα ερευνητικά ιδρύματα, όπου ζητούν να βρουν εφαρμογές σε ιδέες καινοτόμες, χρήσιμες για το κοινωνικό σύνολο, αλλά δεν χρηματοδοτούνται για κάτι τέτοιο. Τους ζητούν να επιβιώσουν υποστηρίζοντας επιχειρήσεις. Συχνά τα αποτελέσματα της δουλειάς τους αξιοποιούνται σε άλλες χώρες.
Σ’ αυτούς τους χώρους οι συγκρούσεις δεν περιμένουν καμιά επόμενη Κεντρική Επιτροπή κόμματος να συγκληθεί. Όλοι αυτοί όμως, αποτελούν το υποκείμενο της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Με όλους αυτούς θα δώσουμε τους μεγάλους αγώνες για τον κάθε τόπο μας, έτσι ώστε καθένας να νιώσει περήφανος κι όχι πια μόνος.
Από τον Δρόμο της Αριστεράς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου