Άρης Τσολογιάννης
Έπειτα από μακρόχρονες και φθοροποιούς συζητήσεις επάνω στο δίλημμα «ευρώ ή εθνικό νόμισμα», άρχισε πλέον να τίθεται στις οθόνες το κρίσιμο ενδεχόμενο επιλογής μεταξύ του βέβαιου, αργού θανάτου και της αμετάκλητης αλλαγής πορείας που μπορεί να οδηγήσει σε επίλυση πολύχρονων οικονομικών προβλημάτων. Επιτέλους, προ του τέλους, μπαίνει στο τραπέζι για το κοινό το ζήτημα του εθνικού κρατικού νομίσματος.
Ένα άκρως σοβαρό θέμα, που σε περίπτωση απόφασης μετάβασης σε εθνικό νόμισμα θα έχει την μορφή μιας πολύμηνης, κρίσιμης εγχείρησης, που θα καθορίσει οριστικά και αμετάκλητα το μέλλον οποιασδήποτε Ελλάδας φαντάζεται καθείς.
Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής με τους αναγνώστες και για να μην συναινώ για ηθικούς λόγους στην μαζική εκτροφή αυταπατών, πρέπει να πω ότι δεν πιστεύω πως η Ελληνική κυβέρνηση υπό τις συνθήκες που είναι διαμορφωμένη πρόκειται να πραγματοποιήσει ένα τέτοιο εγχείρημα, όχι μόνο για λόγους πολιτικής, αφού εξ αρχής δεν παρουσίασε τέτοια τάση, αλλά και για λόγους τεχνικούς, καθώς δεν είμαι βέβαιος πως υπάρχει η κατάλληλη πολιτική και κοινωνική δυναμική για να επιβιώσει η Ελλάδα μια τέτοια αλλαγή, πoλλώ δε μάλλον για να την εκκινήσει. Μπορεί να προκαλέσει τέτοια προβλήματα στο εσωτερικό από επικίνδυνους ευρωλιγούρηδες (που είναι πολλοί, πάρα πολλοί) και λοιπά Ευρωπαϊκά στοιχεία, ώστε δεν είμαι σίγουρος για το αν η σημερινή κυβέρνηση μπορεί να τα αντιμετωπίσει. Εντούτοις, θα παραβλέψω τις αμφιβολίες και τις επισημάνσεις μου στο κυβερνητικό θέμα, καθώς τις έχω παρουσιάσει πολλές φορές τους τελευταίους μήνες, για να προχωρήσω σε μια πιο αναλυτική -σε θεωρητικό επίπεδο- πραγμάτευση του ζητήματος «εθνικό νόμισμα».
Για να πραγματοποιηθεί επιτυχώς μια τέτοια διαδικασία απαιτεί δεκάδες, έως και εκατοντάδες παραμέτρους, που σίγουρα δεν μπορώ να τις αναφέρω όλες εδώ, όντας μη ειδικευόμενος επί του θέματος. Μπορώ, όμως, να αναφέρω αρκετές από αυτές, τις βασικότερες, που έχουν εκφραστεί δημόσια εδώ και 5 χρόνια από πολλούς οικονομολόγους, Έλληνες και ξένους, για πολλές από τις οποίες η κυβέρνηση μέχρι στιγμής σφυρίζει αδιάφορα.
Εν αρχή, μια όμορφη καλοκαιρινή πρωία που θα λάμπει ο ήλιος και θα βράζει ο τόπος, ο Πρωθυπουργός πρέπει να προβεί σε κάποιες σημαντικές δηλώσεις, πριν μάθουν τα νέα οι έξω.
Ξεκινάμε, λοιπόν, Έλληνες πολίτες, με την αυτόματη, δια πολιτικού ροπάλου κρατικοποίηση της Τραπέζης της Ελλάδος και των τεσσάρων μεγαλύτερων συστημικών τραπεζών (Ο λόγος είναι πολύ απλός: Οι τράπεζες αυτές χρωστάνε στο ελληνικό δημόσιο εκατοντάδες δισεκατομμύρια, που εξαφανίστηκαν, και τα φορτώθηκαν οι Έλληνες φορολογούμενοι. Αν μπορούν να αποπληρώσουν τα ποσά αυτά, τότε τις αφήνουμε ήσυχες για πάντα. Όσον αφορά την Τράπεζα της Ελλάδος, καταργείται το καταστατικό της για λόγους ανωτέρας βίας, με την κατηγορία πως συνετέλεσε στην γενοκτονία ενός ολόκληρου λαού. Αποδεικτικά στοιχεία υπάρχουν πλείστα, δεν θα τα αναφέρω εδώ, καθώς δεν θεωρώ πως απευθύνομαι σε ανθρώπους που δεν τα γνωρίζουν.).
Την ταχίστην αποστέλλονται σε όλα αυτά τα τραπεζικά ιδρύματα οικονομικοί εισαγγελείς για να ελέγξουν τα ενεργητικά, τα αποθέματα, τις συναλλαγές, τις υπογραφές, τα στοιχεία, να ξηλώσουν όλα τα συρτάρια τους, να βγούνε στην φόρα όλα και να μάθουμε επιτέλους τι συνέβη, πως εξαφανίστηκαν τόσα λεφτά, αλλά και πως θα πορευτούμε στο εξής.
Ανοιχτή καταγγελία των μνημονίων και των διεθνών συμβάσεων που έχουν υπογραφεί αυτά τα πέντε χρόνια με όλους τους θεσμούς, με πρώτη και καλύτερη την περίφημη Δανειακή Σύμβαση. Κατάργηση όλων των παραπάνω επιτόπου.
Έπειτα, αναγγέλλεται επίσημα και μονομερώς η καταγγελία του Ελληνικού χρέους, ως επαχθούς και απεχθούς. Απαιτείται η μονομερής διαγραφή του δια της μη αναγνώρισης του. Το χρέος αυτό δεν υφίσταται από την στιγμή που δεν εξυπηρέτησε τους πολίτες του κράτους. Αν υπάρξουν μα και μου, παιδιά, πάτε βρείτε τους παλιούς, αυτούς που τους πουλήσατε τα λεφτά και τα φάγατε μαζί τους. Εδώ έχουμε νέο μαγαζί με νέους ιδιοκτήτες, που δεν αναγνωρίζουν καμία υπόσταση σε ένα χρέος που είναι καθόλα καταπιεστικό, σε βαθμό κακουργήματος.
Προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο με τα συνταρακτικά αποδεικτικά στοιχεία γενοκτονίας του ελληνικού λαού που έλαβε χώρα την πενταετία 2010-2015, προκειμένου να απαιτηθεί η μονομερής διαγραφή του χρέους, που λειτούργησε ως μέσο εξανδραποδισμού και διεθνούς εξευτελισμού συγκεκριμένης ομάδας ανθρώπων. Στοιχεία αυτού του ισχυρισμού υπάρχουν πάμπολλα και επίσης δεν θα αναφερθούν σε αυτό το σημείο. Δεν το συζητάμε, το απαιτούμε. Δεν φεύγει φράγκο ξανά από τα εθνικά ταμεία προς εξυπηρέτηση ενός χρέους καθόλα παράνομου, καθώς θέτει σε κίνδυνο τις ζωές των πολιτών και τις προτεραιότητες που οφείλει να εξυπηρετεί μια κυβέρνηση. Το αποτέλεσμα αυτών των κινήσεων?
Πανικός. Δεν θα ξέρουν κατά που να κάνουν τόσο οι του εξωτερικού όσο και οι ευρωλιγούρηδες του εσωτερικού. Θα επικρατήσει ένα οικονομικό χάος, με αυτοματοποιημένες υποτιμήσεις από Οίκους Αξιολόγησης της πιστότητας της Ελλάδας, δεν θα μας ξαναδανείσει κανένας για τουλάχιστον μια πενταετία (στα αρχίδια μας, ούτε τώρα μας δανείζει), θα ασκηθεί σκληρότατη και ψυχρή κριτική από τον παγκόσμιο τύπο, πιέσεις από τα σκατολαμόγια του εσωτερικού με κάθε τρόπο, μπορεί να υπάρξει ακόμη και η χρήση στρατιωτικής απειλής (σε επίπεδο επίδειξης και όχι επίθεσης, φυσικά), δεν είναι καθόλου απίθανο, παρόλο που αποτελεί ενδεχόμενο έσχατης πρόβλεψης.
Εδώ χρειάζεται η εθνική συνοχή και η αντίσταση με κάθε τρόπο στις τακτικές που θα χρησιμοποιηθούν ενάντια σε αυτές τις πρακτικές ανόρθωσης προκειμένου να νικήσουν δια πολιτικών μέσων. Ωστόσο αυτήν η αναταραχή θα είναι σύντομη, καθώς η απώλεια της Ελλάδας από τον οικονομικό τους χάρτη θα έχει τραγικές οικονομικές συνέπειες για τους ίδιους και γρήγορα θα επιδιώξουν να σώσουν τα του οίκου τους. Σε αυτό το διάστημα πρέπει να εκτελεστούν διαδικασίες που θα αποτρέψουν την Ελλάδα από την οικονομική διολίσθηση εξαιτίας των δυσμενών οικονομικών συνθηκών που θα επιδιώξουν να δημιουργήσουν εις βάρος της.
Μόλις αρχίσει και τρέχει η διαδικασία, από την πρώτη μέρα, τα οικονομικά μεγαθήρια που έχουν πιεί το αίμα της Ελλάδας εδώ και αιώνες θα τρέξουν να φυγαδεύσουν όση περιουσία μπορούν, από ζωγραφικούς πίνακες μέχρι πιστωτικά έγγραφα. Σε αυτήν την περίπτωση είναι αναγκαίο να μην επιτραπεί η μετακίνηση κεφαλαίων χωρίς έλεγχο, και σε ηλεκτρονική και σε υλική μορφή, να υπάρξει ένας αποτρεπτικός φόρος σε τέτοιες μετακινήσεις της τάξης του 80% (με το πρόσχημα ότι μια τέτοια κίνηση είναι επιβλαβής σε μια οικονομία που βαράει συναγερμούς έκτακτης ανάγκης).
(Η πολιτική βούληση και πυγμή πρέπει να είναι ισχυρότατη και μεθοδευμένη παρά τις αντιδράσεις. Η συνθήκες εδώ κορυφώνονται.)
Επιστρέφοντας πίσω σε ζητήματα οργάνωσης, η Ελληνική οικονομία δεν μπορεί να χρησιμοποιεί όσο θα διαρκέσει η μετάβαση σε εθνικό νόμισμα Ευρώ στο εσωτερικό της. Είναι πιθανό η ποσότητα νωπού χρήματος που υπάρχει στην Ελληνική οικονομία και κυκλοφορεί σε καθημερινή βάση να εξαντληθεί ασκόπως σε σύντομο χρονικό διάστημα, κάτι που πρέπει να αποφευχθεί, γιατί αλλιώς θα επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις των Νεαδημοκρατών και λοιπών φασιστικών στοιχείων περί εσωτερικής πτώχευσης σε περίπτωση μετάβασης σε εθνικό νόμισμα. Η εισαγωγή του νέου νωπού νομίσματος, σε χαρτονόμισμα, διαρκεί περίπου 5-7 μήνες, με πολύ γρήγορες διαδικασίες.
Τι θα κάνουμε αυτό το διάστημα; Τα ευρώ θα πρέπει να δεσμευτούν με κάποιον τρόπο από το κράτος, προκειμένου να χρησιμοποιούνται για αναγκαίες εξωτερικές συναλλαγές που θα πρέπει να κάνει το πρώτο διάστημα η Ελλάδα, ενώ για το εσωτερικό της οικονομίας η Ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να έχει φροντίσει να προμηθεύσει όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες, οργανωμένα και ταχύτατα, με τα μέσα ώστε να χρησιμοποιούν ηλεκτρονικό νόμισμα. Μια πιστωτική κάρτα, μια κάρτα από την οποία πληρώνονται με την σύνταξη τους, ώστε να την χρησιμοποιούν, ει δυνατόν, σε κάθε συναλλαγή τους. Βέβαια, εδώ τα πλαίσια δεν μπορούν να είναι πολύ αυστηρά, ούτε μπορείς να πας στο σπίτι του καθενός και να τα πάρεις με το ζόρι για να συλλέξεις το νωπό χαρτονόμισμα της οικονομίας. Αλλά θα πρέπει οι πολίτες να συνεργαστούν και να βοηθήσουν όσο μπορούν σε αυτήν την διαδικασία, παρέχοντας τους φυσικά το κράτος και διάφορα οικονομικά -ίσως φορολογικού τύπου- προνόμια, σε όσους υιοθετήσουν την τακτική των ηλεκτρονικών συναλλαγών, όσο γίνεται, για το πρώτο διάστημα της μετάβασης.
Από ηλεκτρονικό νόμισμα? Άφθονο. Τουτ’ εστίν, μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ επιτέλους να υλοποιήσει τις προεκλογικές του υποσχέσεις και να επαναφέρει μισθούς και συντάξεις από το πρώτο 24ωρο στα προ της κρίσης επίπεδα, καθώς και πολλές άλλες οικονομικές διευκολύνσεις που θα έπρεπε να θεωρούνται δεδομένες προϋποθέσεις και όχι προνόμια. Δεν θα ενοχλήσει καθόλου την ελληνική οικονομία, ούτε θα ασκήσει πληθωριστικές πιέσεις, καθώς το χρήμα αυτό θα απορροφηθεί αυτομάτως σε ανάγκες που ο λαός παραβλέπει εξαιτίας της κατάντιας του, αλλά και σε επανασύσταση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων που αποσαθρώθηκαν σκόπιμα και μελετημένα τα τελευταία χρόνια με εγκληματικές τακτικές. Έτσι, λύνονται αυτομάτως δεκάδες προβλήματα που η κυβέρνηση προεξεταστικά έλεγε πως περνάει, όμως στην πορεία φάνηκε αδιάβαστη. Ας μην τα ξαναλέω.
Βέβαια εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ένα σημαντικό πλεονέκτημα που έχει η Ελλάδα σε περίπτωση μιας τέτοιας πρακτικής, σε σχέση ας πούμε με την Ισλανδία που δεν το είχε. Το εθνικό νόμισμα που θα εκδώσει δεν θα βρίσκεται εκ των προτέρων στις διεθνείς αγορές. Δεν θα έχει πωληθεί ήδη στα διεθνή χρηματιστήρια και σε εταιρίες τύπου FOREX. Γι’ αυτό και θα πρέπει να μην επιτρέπεται να αγοράζεται το νέο εθνικό νόμισμα από κανέναν με κανένα πιστωτικό έγγραφο ή άλλο μέσο, τουλάχιστον για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, μέχρι να σταθεροποιηθεί η οικονομία. Η Ισλανδία, μετά την αθέτηση πληρωμών του χρέους της, είχε το μειονέκτημα ότι το νόμισμα της βρίσκονταν ήδη στην αγορά, στα χέρια ιδιωτών, οι οποίοι με το που άρχισε το μπάχαλο άρχισαν να ασκούν κερδοσκοπικές πιέσεις με υποτίμηση του νομίσματος και άλλα συναφή. Η Ελλάδα δεν πρέπει να επιτρέψει να υπάρχει στα διεθνή χρηματιστήρια το νέο νόμισμα, σε αντίθεση με τον κ. Λαπαβίτσα, που πιστεύει πως με το καλημέρα σας σε εθνικό νόμισμα το πουλάμε με το σακί στο εξωτερικό για να αποκτήσει έσοδα η οικονομία – θάνατος. Θα μας γαμήσουν ότι έχουμε και δεν έχουμε και ορθώς θα πράξουν αν είμαστε τόσο μαλάκες.
Σε αυτό το σημείο και καθώς θα έχει προηγηθεί μια περίοδος κοσμοϊστορικών αλλαγών, ύστερα των οποίων τίποτε ξανά δεν θα μπορεί να είναι το ίδιο, ερχόμαστε στην δραστική χρήση του εθνικού, κρατικού νομίσματος, προκειμένου να μην λειτουργήσει και αυτό ως μέσο αυτοκαταστροφής της χώρας.
Για να ανοικοδομηθεί η οικονομία της Ελλάδας από μηδενική βάση χρειάζεται ένα πράγμα: παραγωγικότητα. Για να προκύψει παραγωγικότητα σε μια χώρα που δεν έχει βάσεις χρειάζονται επενδύσεις. Να πέσει πολύ, πάρα πολύ χρήμα. Δεκάδες δισεκατομμύρια σε σημερινά ευρώ κάθε χρόνο προκειμένου να υπάρξει η λεγόμενη ‘ανάπτυξη’. Ποιός θα αναλάβει να κάνει τέτοιες επενδύσεις, αν δεν θέλουμε να πέσουμε μέσα σε μερικούς μήνες σε χειρότερα σκατά από αυτά που είμαστε τώρα? Ιδιώτες? Θα έρθουν ιδιώτες από το εσωτερικό ή το εξωτερικό οι οποίοι θα ρισκάρουν τα λεφτά τους σε μια Ελλάδα που υπέστη τέτοια μεταβολή και συνεπώς το περιβάλλον της για επενδυτικά κεφάλαια είναι αβέβαιο? Δύσκολο. Ελάχιστοι θα είναι αυτοί που θα το επιχειρήσουν.
Για να έρθουν ιδιώτες σε μια τέτοια χώρα κάνοντας μαζικές επενδύσεις με αβέβαιους όρους, η Ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να προβεί σε εξευτελιστικές υποτιμήσεις του εθνικού νομίσματος, γεγονός που μόνο αρνητικό μπορεί να είναι για την Ελληνική οικονομία που αφορά τον απλό πολίτη και όχι τους ίδιους.
Επομένως, είναι σχεδόν μονόδρομος πως τέτοιες επενδύσεις πρέπει να τις αναλάβει σε μεγάλο βαθμό το κράτος, σε συνεργασία με επιστημονικό και τεχνικό δυναμικό της χώρας.
Η Ελλάδα έχει ακόμη και σήμερα πλούσιο επιστημονικό δυναμικό που μπορεί να συνεισφέρει καθοριστικά για την ανοικοδόμηση της οικονομίας της, συν του ότι οι Έλληνες του εξωτερικού μόλις δουν τέτοια μεταβολή και προθυμία αλλαγής της καταστροφικής πορείας είναι βέβαιο πως πολλοί, λαμπρά μυαλά, θα επιστρέψουν για να προσφέρουν στην ιδιότυπη αυτή κατάσταση.
Το κράτος, λοιπόν, έχοντας το αποκλειστικό δικαίωμα έκδοσης χαρτονομίσματος μπορεί να κάνει επενδύσεις μεγάλων κεφαλαίων στις παραγωγικές δυνατότητες της Ελλάδας, οι οποίες είναι πλείστες, από την εξόρυξη και την κατεργασία μετάλλων και σπάνιων γαιών που βρίσκονται σε πολλά ελληνικά εδάφη μέχρι τις τεράστιες αγροτικές ικανότητες που έχει η Ελλάδα με τις εξαιρετικές κλιματολογικές της συνθήκες.
Όσον αφορά τους ξένους επενδυτές, θα πρέπει να υπάρξουν αυστηρά –όχι γραφειοκρατικά – μέτρα προκειμένου να τους επιτραπεί να επενδύσουν σε μια νεοσύστατη Ελλάδα. Αν έρθουν εδώ προκειμένου να προσφέρουν θέσεις εργασίες με θεμιτούς μισθούς και εργασιακές συνθήκες, να πληρώνουν τους αντίστοιχους φόρους που θα κριθούν κατάλληλοι και εν τέλει να προσφέρουν καινοτομία και τεχνολογία στην Ελλάδα, τότε είναι ευπρόσδεκτοι με ανοιχτές αγκάλες. Όμως, αν έρθουν εδώ για να κερδοσκοπήσουν, είτε με χαρτιά είτε εγκαθιστώντας εργασιακό δουλεμπόριο, θα πρέπει να τους κοπεί ο κώλος. Τόσο απλά και σχεδόν ποτέ κατανοητά.
Έτσι, σταδιακά και πολύ περιληπτικά, η Ελλάδα μπορεί να αρχίσει να αποκτά μια, κάποια ανεξαρτησία και αυτονομία, παράγοντας και καταναλώνοντας δικά της προϊόντα και διευρύνοντας τους εμπορικούς της ορίζοντες έχοντας βγει από την Ευρωζώνη, συνεργαζόμενη με κράτη που δεν ακούγονται στην σύγχρονη Ευρώπη, αλλά έχουν να προσφέρουν πολλά και σίγουρα είναι πρόθυμα να συνεργαστούν βελτιώνοντας την οικονομία τους αποκτώντας εμπορική πρόσβαση σε μια χώρα που βρίσκεται στην άκρη της Ευρώπης.
Η οικονομική αυτή δραστηριότητα στην Ελλάδα, που απαιτεί πολιτική πυγμή, ταχύτητα και οργάνωση από ευφυείς ανθρώπους που γνωρίζουν πως πρέπει να κινηθούν, θα προκαλέσει πανζουρλισμό στο εξωτερικό, ιδιαίτερα στις ηγέτιδες δυνάμεις. Αυτές θα προσπαθήσουν να διαβάλουν με κάθε τρόπο την εσωτερική κατάσταση, είτε τρέφοντας τους Ευρωλιγούρηδες, είτε ασκώντας πολιτική πίεση με διάφορους τρόπους (από εξαγορές πολιτικών μέχρι ποιος ξέρει που…) είτε ταυτόχρονα και εντατικά.
Οι προσπάθειες αυτές θα πρέπει να αναχαιτιστούν από την κυβέρνηση σε συνεργασία με τον λαό, συλλογικά και συνειδητά.
Σε αυτό το σημείο είναι καλό να αναρωτηθεί κανείς τι πίνει το παιδάκι και φαντάζεται ότι μπορούν να γίνουν τέτοια θαύματα σε μια χώρα με έναν λαό που ψηφίζει Μπουμπούκους και Χρυσαύγουλα. Η απάντηση μου είναι – Τι φαντάστηκες βρε κακομοίρη, έτσι απλά ανοικοδομείς μια ολόκληρη χώρα? Και οι δυσκολίες δεν τελείωσαν εδώ.
Η χώρα ενδέχεται πολύ σύντομα να ξαναπέσει θύμα επικίνδυνων λαμόγιων που θα προσπαθήσουν να την σύρουν στον λάκκο της καταστροφής. Γι’ αυτό πρέπει να υπάρξει αυστηρή πολιτική παρέμβαση στο κομμάτι της δικαιοσύνης και της συνταγματικής δομής.
Άμεση εκδίκαση με συνοπτικές διαδικασίες όλων των πολιτικών που συνετέλεσαν στην διακυβέρνηση της χώρας τον καιρό των μνημονίων, με πλείστα στοιχεία που έχουν προκύψει ήδη από την Επιτροπή Αληθείας του Χρέους, καθώς και από πολλούς δημοσιογράφους που όλα αυτά τα χρόνια πάλεψαν με θεούς και δαίμονες προκειμένου να μην σβήσει η πιθανότητα απονομής δικαιοσύνης. Επίσης, εξέταση όλων των πολιτικών θητειών που πέρασαν τις τελευταίες δεκαετίες σε ένα πρόγραμμα νομικού περιεχομένου που θα εκτελεστεί από ομάδες ειδικών, προκειμένου να γίνουν έρευνες για πιθανές διαφθορές, συνεργασίες με ντόπιους και ξένους ολιγάρχες για υποδούλωση της χώρας και όλα τα συναφή.
Η απόδοση δικαιοσύνης προς πάσα κατεύθυνση, είτε σε πολιτικά πρόσωπα είτε σε επιχειρηματικά και χρηματοπιστωτικά κεφάλαια που καταδυνάστευσαν επί δεκαετίες τον τόπο, είναι αναγκαία για τον επαναπροσδιορισμό μιας κοινωνίας με σοβαρά κριτήρια.
Δεν αρκεί, όμως, μόνο να αποδοθεί δικαιοσύνη για τα ήδη υπάρχοντα πλαίσια. Πρέπει να υπάρξει και πρόνοια για τα μελλοντικά που ενδέχεται να είναι σκληρότερα.
Η λύση είναι μόνο μια: Συντακτική εθνοσυνέλευση με σκοπό να προκύψει ένα νέο, προοδευτικό και ριζοσπαστικό σύνταγμα με δημοκρατικούς όρους και συμμετοχή των πολιτών στην διαμόρφωση του, εντός του οποίου θα υπάρχει πρόβλεψη να καταδικάζεται διαρρήδην οποιοσδήποτε πολιτικός επιχειρήσει στο μέλλον να εντάξει την χώρα σε παρόμοιες συνθήκες με τις σημερινές υπό οποιουσδήποτε όρους.
Το νέο σύνταγμα είναι αναγκαίο να καθοριστεί από τον λαό χωρίς κωλύματα, καθότι υπάρχουν τα τεχνολογικά μέσα για να προκύψει μια συντακτική εθνοσυνέλευση με νόμους που έχουν προταθεί από την λαϊκή πλειοψηφία και έχουν προσαρμοστεί στα νομοθετικά πλαίσια. Ο λόγος είναι απλός: Αν δεν καθοριστεί από τον λαό και δεν τον αντιπροσωπεύει ως κοινωνική οντότητα, δεν θα εφαρμοστεί ποτέ.
Το σύνταγμα πρέπει να είναι η συνεκτική δομή του λαού, ο τρόπος λειτουργίας που τον χαρακτηρίζει ως ιδιοσυγκρασία ξεχωριστή στον χώρο και στον χρόνο, με τα ελαττώματα και τα προτερήματα του, ένα σύνολο χαρακτηριστικών συμπυκνωμένων σε μια μακραίωνη ιστορική πορεία ανεξάρτητα των ιδιαιτεροτήτων της. Βέβαια, απαιτείται η μορφή του να είναι άκρως προοδευτική, με την έννοια ότι θα εξασφαλίζει ίσα δικαιώματα σε όλους, θα προβλέπει αυστηρότητα σε παρεκτροπές και θα συμβάλλει στην δημιουργική ανασυγκρότηση ενός κράτους.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν μερικά από τα δεκάδες δεδομένα κοινωνικού, πολιτικού και οικονομικού χαρακτήρα που θα πρέπει η Ελληνική κυβέρνηση να λάβει υπόψη σε περίπτωση επιλογής επιστροφής σε εθνικό κρατικό νόμισμα. Πιστεύει κανένας πραγματικά πως μπορεί να τα υιοθετήσει ένα προς ένα? Εγώ πάντως όχι.
Επίσης, να επισημάνω καθαρότερα, ότι τα παραπάνω οικονομικά μέτρα δεν αποτελούν δική μου επινόηση, καθώς δεν είμαι οικονομολόγος (Η ενασχόληση μου νυν σε ερασιτεχνικό και μελλοντικά σε επαγγελματικό κομμάτι αφορά την πολιτική επιστήμη με όλα τα συνεπακόλουθα της.). Τα οικονομικά μέτρα που παρέθεσα αποτελούν το σύνολο δεκάδων απόψεων που έχουν εκφραστεί τα τελευταία χρόνια από αξιόλογους επιστήμονες, τόσο εξωτερικού όσο και του εσωτερικού, αλλά και διεθνών οργανισμών και πανεπιστημίων που έχουν επεξεργαστεί το θέμα της Ελλάδας. Γνωρίζω από πρώτο χέρι πως η Ελληνική κυβέρνηση, όταν ήταν αντιπολίτευση, είχε λάβει επισταμένως πληροφορίες των παραπάνω μέτρων σε επίπεδο πολυσέλιδων αναλύσεων μεθοδολογίας περί εξόδου από την Ευρωζώνη και ομαλής μετάβασης σε εθνικό νόμισμα. Όσο τις διαβάσετε εσείς από τον ΣΥΡΙΖΑ σε επίπεδο συζητήσεων τις διάβασα και εγώ.
Κλείνοντας με πολιτικό σχόλιο θα πω μερικά πράγματα όσον αφορά την σημερινή κατάσταση.
Βρισκόμαστε σε κρίσιμη θέση σαν χώρα, με μειονεκτήματα που καθημερινά πληθαίνουν και καθιστούν όλο και πιο δύσκολη την πιθανότητα ανεξαρτητοποίησης της Ελλάδας. Οι εξελίξεις είναι τόσο ραγδαίες στην κοινωνία της ταχύτητας και της παραπληροφόρησης που ο εγκέφαλος αδυνατεί να επεξεργαστεί πια με λογική τον ορυμαγδό δεδομένων που κατακλύζουν την καθημερινότητα, να τα συλλέξει με αλληλουχία και να προβεί σε σαφείς και αποτελεσματικές λύσεις.
Αν υποθέσω πως οι επιδιώξεις της Ελληνικής κυβέρνησης είναι αγαθές, πέρα από την Μεγάλη Απάτη που προεκλογικά παρουσίασα πως θα επιτελέσει και σε τεράστιο βαθμό επιβεβαίωσα, τότε κρίνω την θέση στην οποία βρίσκεται πολύ δύσκολη και κατανοώ απόλυτα την αβεβαιότητα που επικρατεί σε πολιτικό επίπεδο, καθότι τα ζητήματα που επεξεργάζεται είναι πολύ λεπτά και το παραμικρό σφάλμα μπορεί να αποβεί μοιραίο.
Όμως, πέρα από όλα και πάνω από όλα, τίθεται η βούληση του Ελληνικού λαού και τίποτε περισσότερο. Αν η κυβέρνηση δεν είναι ικανή να πραγματοποιήσει τις απαραίτητες ριζοσπαστικές αλλαγές με σκοπό να ανατρέψει το Καθεστώς της Παρακμής που καθημερινά ακμάζει, τότε καλά θα κάνει να προχωρήσει σε εκλογές και να αφήσει τον λαό να κρίνει, γνωστοποιώντας του την κατάσταση, αν θέλει να επιλέξει την ολική καταστροφή προσκολλώντας τον εαυτό του στα λαμόγια που επί δεκαετίες τον οδήγησαν στα βράχια ή να αλλάξει μια και καλή πορεία, σηματοδοτώντας την αρχή μιας νέας εποχής.
Ο κάθε λαός είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του μόνο εφόσον έχει γνώση των συνθηκών στις οποίες διαβιοί. Τα τελευταία χρόνια όχι μόνο δεν είχε γνώση, αλλά η συστηματική διαστρέβλωση της πραγματικότητας από τα κανάλια της διαπλοκής του προκάλεσαν σοβαρές εγκεφαλικές βλάβες με αποτέλεσμα να μην μπορέσει να αντεπεξέλθει.
Ας ενημερώσει, λοιπόν, η Ελληνική κυβέρνηση, αν φέρει αξιοπρέπεια, τον Ελληνικό λαό για την κατάσταση που επικρατεί και τις επιλογές που ο ίδιος έχει, αφήνοντας τον να επιλέξει ο ίδιος μεταξύ καταστροφής και σωτηρίας, να διαλέξει αν είναι άξιος να ζήσει μια επανάσταση. Ειδάλλως, ας ολοκληρώσει η Ελληνική κυβέρνηση την Μεγάλη Απάτη που ξεκίνησε να επιτελεί.
Καλή μας τύχη.
Έπειτα από μακρόχρονες και φθοροποιούς συζητήσεις επάνω στο δίλημμα «ευρώ ή εθνικό νόμισμα», άρχισε πλέον να τίθεται στις οθόνες το κρίσιμο ενδεχόμενο επιλογής μεταξύ του βέβαιου, αργού θανάτου και της αμετάκλητης αλλαγής πορείας που μπορεί να οδηγήσει σε επίλυση πολύχρονων οικονομικών προβλημάτων. Επιτέλους, προ του τέλους, μπαίνει στο τραπέζι για το κοινό το ζήτημα του εθνικού κρατικού νομίσματος.
Ένα άκρως σοβαρό θέμα, που σε περίπτωση απόφασης μετάβασης σε εθνικό νόμισμα θα έχει την μορφή μιας πολύμηνης, κρίσιμης εγχείρησης, που θα καθορίσει οριστικά και αμετάκλητα το μέλλον οποιασδήποτε Ελλάδας φαντάζεται καθείς.
Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής με τους αναγνώστες και για να μην συναινώ για ηθικούς λόγους στην μαζική εκτροφή αυταπατών, πρέπει να πω ότι δεν πιστεύω πως η Ελληνική κυβέρνηση υπό τις συνθήκες που είναι διαμορφωμένη πρόκειται να πραγματοποιήσει ένα τέτοιο εγχείρημα, όχι μόνο για λόγους πολιτικής, αφού εξ αρχής δεν παρουσίασε τέτοια τάση, αλλά και για λόγους τεχνικούς, καθώς δεν είμαι βέβαιος πως υπάρχει η κατάλληλη πολιτική και κοινωνική δυναμική για να επιβιώσει η Ελλάδα μια τέτοια αλλαγή, πoλλώ δε μάλλον για να την εκκινήσει. Μπορεί να προκαλέσει τέτοια προβλήματα στο εσωτερικό από επικίνδυνους ευρωλιγούρηδες (που είναι πολλοί, πάρα πολλοί) και λοιπά Ευρωπαϊκά στοιχεία, ώστε δεν είμαι σίγουρος για το αν η σημερινή κυβέρνηση μπορεί να τα αντιμετωπίσει. Εντούτοις, θα παραβλέψω τις αμφιβολίες και τις επισημάνσεις μου στο κυβερνητικό θέμα, καθώς τις έχω παρουσιάσει πολλές φορές τους τελευταίους μήνες, για να προχωρήσω σε μια πιο αναλυτική -σε θεωρητικό επίπεδο- πραγμάτευση του ζητήματος «εθνικό νόμισμα».
Για να πραγματοποιηθεί επιτυχώς μια τέτοια διαδικασία απαιτεί δεκάδες, έως και εκατοντάδες παραμέτρους, που σίγουρα δεν μπορώ να τις αναφέρω όλες εδώ, όντας μη ειδικευόμενος επί του θέματος. Μπορώ, όμως, να αναφέρω αρκετές από αυτές, τις βασικότερες, που έχουν εκφραστεί δημόσια εδώ και 5 χρόνια από πολλούς οικονομολόγους, Έλληνες και ξένους, για πολλές από τις οποίες η κυβέρνηση μέχρι στιγμής σφυρίζει αδιάφορα.
Εν αρχή, μια όμορφη καλοκαιρινή πρωία που θα λάμπει ο ήλιος και θα βράζει ο τόπος, ο Πρωθυπουργός πρέπει να προβεί σε κάποιες σημαντικές δηλώσεις, πριν μάθουν τα νέα οι έξω.
Ξεκινάμε, λοιπόν, Έλληνες πολίτες, με την αυτόματη, δια πολιτικού ροπάλου κρατικοποίηση της Τραπέζης της Ελλάδος και των τεσσάρων μεγαλύτερων συστημικών τραπεζών (Ο λόγος είναι πολύ απλός: Οι τράπεζες αυτές χρωστάνε στο ελληνικό δημόσιο εκατοντάδες δισεκατομμύρια, που εξαφανίστηκαν, και τα φορτώθηκαν οι Έλληνες φορολογούμενοι. Αν μπορούν να αποπληρώσουν τα ποσά αυτά, τότε τις αφήνουμε ήσυχες για πάντα. Όσον αφορά την Τράπεζα της Ελλάδος, καταργείται το καταστατικό της για λόγους ανωτέρας βίας, με την κατηγορία πως συνετέλεσε στην γενοκτονία ενός ολόκληρου λαού. Αποδεικτικά στοιχεία υπάρχουν πλείστα, δεν θα τα αναφέρω εδώ, καθώς δεν θεωρώ πως απευθύνομαι σε ανθρώπους που δεν τα γνωρίζουν.).
Την ταχίστην αποστέλλονται σε όλα αυτά τα τραπεζικά ιδρύματα οικονομικοί εισαγγελείς για να ελέγξουν τα ενεργητικά, τα αποθέματα, τις συναλλαγές, τις υπογραφές, τα στοιχεία, να ξηλώσουν όλα τα συρτάρια τους, να βγούνε στην φόρα όλα και να μάθουμε επιτέλους τι συνέβη, πως εξαφανίστηκαν τόσα λεφτά, αλλά και πως θα πορευτούμε στο εξής.
Ανοιχτή καταγγελία των μνημονίων και των διεθνών συμβάσεων που έχουν υπογραφεί αυτά τα πέντε χρόνια με όλους τους θεσμούς, με πρώτη και καλύτερη την περίφημη Δανειακή Σύμβαση. Κατάργηση όλων των παραπάνω επιτόπου.
Έπειτα, αναγγέλλεται επίσημα και μονομερώς η καταγγελία του Ελληνικού χρέους, ως επαχθούς και απεχθούς. Απαιτείται η μονομερής διαγραφή του δια της μη αναγνώρισης του. Το χρέος αυτό δεν υφίσταται από την στιγμή που δεν εξυπηρέτησε τους πολίτες του κράτους. Αν υπάρξουν μα και μου, παιδιά, πάτε βρείτε τους παλιούς, αυτούς που τους πουλήσατε τα λεφτά και τα φάγατε μαζί τους. Εδώ έχουμε νέο μαγαζί με νέους ιδιοκτήτες, που δεν αναγνωρίζουν καμία υπόσταση σε ένα χρέος που είναι καθόλα καταπιεστικό, σε βαθμό κακουργήματος.
Προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο με τα συνταρακτικά αποδεικτικά στοιχεία γενοκτονίας του ελληνικού λαού που έλαβε χώρα την πενταετία 2010-2015, προκειμένου να απαιτηθεί η μονομερής διαγραφή του χρέους, που λειτούργησε ως μέσο εξανδραποδισμού και διεθνούς εξευτελισμού συγκεκριμένης ομάδας ανθρώπων. Στοιχεία αυτού του ισχυρισμού υπάρχουν πάμπολλα και επίσης δεν θα αναφερθούν σε αυτό το σημείο. Δεν το συζητάμε, το απαιτούμε. Δεν φεύγει φράγκο ξανά από τα εθνικά ταμεία προς εξυπηρέτηση ενός χρέους καθόλα παράνομου, καθώς θέτει σε κίνδυνο τις ζωές των πολιτών και τις προτεραιότητες που οφείλει να εξυπηρετεί μια κυβέρνηση. Το αποτέλεσμα αυτών των κινήσεων?
Πανικός. Δεν θα ξέρουν κατά που να κάνουν τόσο οι του εξωτερικού όσο και οι ευρωλιγούρηδες του εσωτερικού. Θα επικρατήσει ένα οικονομικό χάος, με αυτοματοποιημένες υποτιμήσεις από Οίκους Αξιολόγησης της πιστότητας της Ελλάδας, δεν θα μας ξαναδανείσει κανένας για τουλάχιστον μια πενταετία (στα αρχίδια μας, ούτε τώρα μας δανείζει), θα ασκηθεί σκληρότατη και ψυχρή κριτική από τον παγκόσμιο τύπο, πιέσεις από τα σκατολαμόγια του εσωτερικού με κάθε τρόπο, μπορεί να υπάρξει ακόμη και η χρήση στρατιωτικής απειλής (σε επίπεδο επίδειξης και όχι επίθεσης, φυσικά), δεν είναι καθόλου απίθανο, παρόλο που αποτελεί ενδεχόμενο έσχατης πρόβλεψης.
Εδώ χρειάζεται η εθνική συνοχή και η αντίσταση με κάθε τρόπο στις τακτικές που θα χρησιμοποιηθούν ενάντια σε αυτές τις πρακτικές ανόρθωσης προκειμένου να νικήσουν δια πολιτικών μέσων. Ωστόσο αυτήν η αναταραχή θα είναι σύντομη, καθώς η απώλεια της Ελλάδας από τον οικονομικό τους χάρτη θα έχει τραγικές οικονομικές συνέπειες για τους ίδιους και γρήγορα θα επιδιώξουν να σώσουν τα του οίκου τους. Σε αυτό το διάστημα πρέπει να εκτελεστούν διαδικασίες που θα αποτρέψουν την Ελλάδα από την οικονομική διολίσθηση εξαιτίας των δυσμενών οικονομικών συνθηκών που θα επιδιώξουν να δημιουργήσουν εις βάρος της.
Μόλις αρχίσει και τρέχει η διαδικασία, από την πρώτη μέρα, τα οικονομικά μεγαθήρια που έχουν πιεί το αίμα της Ελλάδας εδώ και αιώνες θα τρέξουν να φυγαδεύσουν όση περιουσία μπορούν, από ζωγραφικούς πίνακες μέχρι πιστωτικά έγγραφα. Σε αυτήν την περίπτωση είναι αναγκαίο να μην επιτραπεί η μετακίνηση κεφαλαίων χωρίς έλεγχο, και σε ηλεκτρονική και σε υλική μορφή, να υπάρξει ένας αποτρεπτικός φόρος σε τέτοιες μετακινήσεις της τάξης του 80% (με το πρόσχημα ότι μια τέτοια κίνηση είναι επιβλαβής σε μια οικονομία που βαράει συναγερμούς έκτακτης ανάγκης).
(Η πολιτική βούληση και πυγμή πρέπει να είναι ισχυρότατη και μεθοδευμένη παρά τις αντιδράσεις. Η συνθήκες εδώ κορυφώνονται.)
Επιστρέφοντας πίσω σε ζητήματα οργάνωσης, η Ελληνική οικονομία δεν μπορεί να χρησιμοποιεί όσο θα διαρκέσει η μετάβαση σε εθνικό νόμισμα Ευρώ στο εσωτερικό της. Είναι πιθανό η ποσότητα νωπού χρήματος που υπάρχει στην Ελληνική οικονομία και κυκλοφορεί σε καθημερινή βάση να εξαντληθεί ασκόπως σε σύντομο χρονικό διάστημα, κάτι που πρέπει να αποφευχθεί, γιατί αλλιώς θα επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις των Νεαδημοκρατών και λοιπών φασιστικών στοιχείων περί εσωτερικής πτώχευσης σε περίπτωση μετάβασης σε εθνικό νόμισμα. Η εισαγωγή του νέου νωπού νομίσματος, σε χαρτονόμισμα, διαρκεί περίπου 5-7 μήνες, με πολύ γρήγορες διαδικασίες.
Τι θα κάνουμε αυτό το διάστημα; Τα ευρώ θα πρέπει να δεσμευτούν με κάποιον τρόπο από το κράτος, προκειμένου να χρησιμοποιούνται για αναγκαίες εξωτερικές συναλλαγές που θα πρέπει να κάνει το πρώτο διάστημα η Ελλάδα, ενώ για το εσωτερικό της οικονομίας η Ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να έχει φροντίσει να προμηθεύσει όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες, οργανωμένα και ταχύτατα, με τα μέσα ώστε να χρησιμοποιούν ηλεκτρονικό νόμισμα. Μια πιστωτική κάρτα, μια κάρτα από την οποία πληρώνονται με την σύνταξη τους, ώστε να την χρησιμοποιούν, ει δυνατόν, σε κάθε συναλλαγή τους. Βέβαια, εδώ τα πλαίσια δεν μπορούν να είναι πολύ αυστηρά, ούτε μπορείς να πας στο σπίτι του καθενός και να τα πάρεις με το ζόρι για να συλλέξεις το νωπό χαρτονόμισμα της οικονομίας. Αλλά θα πρέπει οι πολίτες να συνεργαστούν και να βοηθήσουν όσο μπορούν σε αυτήν την διαδικασία, παρέχοντας τους φυσικά το κράτος και διάφορα οικονομικά -ίσως φορολογικού τύπου- προνόμια, σε όσους υιοθετήσουν την τακτική των ηλεκτρονικών συναλλαγών, όσο γίνεται, για το πρώτο διάστημα της μετάβασης.
Από ηλεκτρονικό νόμισμα? Άφθονο. Τουτ’ εστίν, μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ επιτέλους να υλοποιήσει τις προεκλογικές του υποσχέσεις και να επαναφέρει μισθούς και συντάξεις από το πρώτο 24ωρο στα προ της κρίσης επίπεδα, καθώς και πολλές άλλες οικονομικές διευκολύνσεις που θα έπρεπε να θεωρούνται δεδομένες προϋποθέσεις και όχι προνόμια. Δεν θα ενοχλήσει καθόλου την ελληνική οικονομία, ούτε θα ασκήσει πληθωριστικές πιέσεις, καθώς το χρήμα αυτό θα απορροφηθεί αυτομάτως σε ανάγκες που ο λαός παραβλέπει εξαιτίας της κατάντιας του, αλλά και σε επανασύσταση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων που αποσαθρώθηκαν σκόπιμα και μελετημένα τα τελευταία χρόνια με εγκληματικές τακτικές. Έτσι, λύνονται αυτομάτως δεκάδες προβλήματα που η κυβέρνηση προεξεταστικά έλεγε πως περνάει, όμως στην πορεία φάνηκε αδιάβαστη. Ας μην τα ξαναλέω.
Βέβαια εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ένα σημαντικό πλεονέκτημα που έχει η Ελλάδα σε περίπτωση μιας τέτοιας πρακτικής, σε σχέση ας πούμε με την Ισλανδία που δεν το είχε. Το εθνικό νόμισμα που θα εκδώσει δεν θα βρίσκεται εκ των προτέρων στις διεθνείς αγορές. Δεν θα έχει πωληθεί ήδη στα διεθνή χρηματιστήρια και σε εταιρίες τύπου FOREX. Γι’ αυτό και θα πρέπει να μην επιτρέπεται να αγοράζεται το νέο εθνικό νόμισμα από κανέναν με κανένα πιστωτικό έγγραφο ή άλλο μέσο, τουλάχιστον για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, μέχρι να σταθεροποιηθεί η οικονομία. Η Ισλανδία, μετά την αθέτηση πληρωμών του χρέους της, είχε το μειονέκτημα ότι το νόμισμα της βρίσκονταν ήδη στην αγορά, στα χέρια ιδιωτών, οι οποίοι με το που άρχισε το μπάχαλο άρχισαν να ασκούν κερδοσκοπικές πιέσεις με υποτίμηση του νομίσματος και άλλα συναφή. Η Ελλάδα δεν πρέπει να επιτρέψει να υπάρχει στα διεθνή χρηματιστήρια το νέο νόμισμα, σε αντίθεση με τον κ. Λαπαβίτσα, που πιστεύει πως με το καλημέρα σας σε εθνικό νόμισμα το πουλάμε με το σακί στο εξωτερικό για να αποκτήσει έσοδα η οικονομία – θάνατος. Θα μας γαμήσουν ότι έχουμε και δεν έχουμε και ορθώς θα πράξουν αν είμαστε τόσο μαλάκες.
Σε αυτό το σημείο και καθώς θα έχει προηγηθεί μια περίοδος κοσμοϊστορικών αλλαγών, ύστερα των οποίων τίποτε ξανά δεν θα μπορεί να είναι το ίδιο, ερχόμαστε στην δραστική χρήση του εθνικού, κρατικού νομίσματος, προκειμένου να μην λειτουργήσει και αυτό ως μέσο αυτοκαταστροφής της χώρας.
Για να ανοικοδομηθεί η οικονομία της Ελλάδας από μηδενική βάση χρειάζεται ένα πράγμα: παραγωγικότητα. Για να προκύψει παραγωγικότητα σε μια χώρα που δεν έχει βάσεις χρειάζονται επενδύσεις. Να πέσει πολύ, πάρα πολύ χρήμα. Δεκάδες δισεκατομμύρια σε σημερινά ευρώ κάθε χρόνο προκειμένου να υπάρξει η λεγόμενη ‘ανάπτυξη’. Ποιός θα αναλάβει να κάνει τέτοιες επενδύσεις, αν δεν θέλουμε να πέσουμε μέσα σε μερικούς μήνες σε χειρότερα σκατά από αυτά που είμαστε τώρα? Ιδιώτες? Θα έρθουν ιδιώτες από το εσωτερικό ή το εξωτερικό οι οποίοι θα ρισκάρουν τα λεφτά τους σε μια Ελλάδα που υπέστη τέτοια μεταβολή και συνεπώς το περιβάλλον της για επενδυτικά κεφάλαια είναι αβέβαιο? Δύσκολο. Ελάχιστοι θα είναι αυτοί που θα το επιχειρήσουν.
Για να έρθουν ιδιώτες σε μια τέτοια χώρα κάνοντας μαζικές επενδύσεις με αβέβαιους όρους, η Ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να προβεί σε εξευτελιστικές υποτιμήσεις του εθνικού νομίσματος, γεγονός που μόνο αρνητικό μπορεί να είναι για την Ελληνική οικονομία που αφορά τον απλό πολίτη και όχι τους ίδιους.
Επομένως, είναι σχεδόν μονόδρομος πως τέτοιες επενδύσεις πρέπει να τις αναλάβει σε μεγάλο βαθμό το κράτος, σε συνεργασία με επιστημονικό και τεχνικό δυναμικό της χώρας.
Η Ελλάδα έχει ακόμη και σήμερα πλούσιο επιστημονικό δυναμικό που μπορεί να συνεισφέρει καθοριστικά για την ανοικοδόμηση της οικονομίας της, συν του ότι οι Έλληνες του εξωτερικού μόλις δουν τέτοια μεταβολή και προθυμία αλλαγής της καταστροφικής πορείας είναι βέβαιο πως πολλοί, λαμπρά μυαλά, θα επιστρέψουν για να προσφέρουν στην ιδιότυπη αυτή κατάσταση.
Το κράτος, λοιπόν, έχοντας το αποκλειστικό δικαίωμα έκδοσης χαρτονομίσματος μπορεί να κάνει επενδύσεις μεγάλων κεφαλαίων στις παραγωγικές δυνατότητες της Ελλάδας, οι οποίες είναι πλείστες, από την εξόρυξη και την κατεργασία μετάλλων και σπάνιων γαιών που βρίσκονται σε πολλά ελληνικά εδάφη μέχρι τις τεράστιες αγροτικές ικανότητες που έχει η Ελλάδα με τις εξαιρετικές κλιματολογικές της συνθήκες.
Όσον αφορά τους ξένους επενδυτές, θα πρέπει να υπάρξουν αυστηρά –όχι γραφειοκρατικά – μέτρα προκειμένου να τους επιτραπεί να επενδύσουν σε μια νεοσύστατη Ελλάδα. Αν έρθουν εδώ προκειμένου να προσφέρουν θέσεις εργασίες με θεμιτούς μισθούς και εργασιακές συνθήκες, να πληρώνουν τους αντίστοιχους φόρους που θα κριθούν κατάλληλοι και εν τέλει να προσφέρουν καινοτομία και τεχνολογία στην Ελλάδα, τότε είναι ευπρόσδεκτοι με ανοιχτές αγκάλες. Όμως, αν έρθουν εδώ για να κερδοσκοπήσουν, είτε με χαρτιά είτε εγκαθιστώντας εργασιακό δουλεμπόριο, θα πρέπει να τους κοπεί ο κώλος. Τόσο απλά και σχεδόν ποτέ κατανοητά.
Έτσι, σταδιακά και πολύ περιληπτικά, η Ελλάδα μπορεί να αρχίσει να αποκτά μια, κάποια ανεξαρτησία και αυτονομία, παράγοντας και καταναλώνοντας δικά της προϊόντα και διευρύνοντας τους εμπορικούς της ορίζοντες έχοντας βγει από την Ευρωζώνη, συνεργαζόμενη με κράτη που δεν ακούγονται στην σύγχρονη Ευρώπη, αλλά έχουν να προσφέρουν πολλά και σίγουρα είναι πρόθυμα να συνεργαστούν βελτιώνοντας την οικονομία τους αποκτώντας εμπορική πρόσβαση σε μια χώρα που βρίσκεται στην άκρη της Ευρώπης.
Η οικονομική αυτή δραστηριότητα στην Ελλάδα, που απαιτεί πολιτική πυγμή, ταχύτητα και οργάνωση από ευφυείς ανθρώπους που γνωρίζουν πως πρέπει να κινηθούν, θα προκαλέσει πανζουρλισμό στο εξωτερικό, ιδιαίτερα στις ηγέτιδες δυνάμεις. Αυτές θα προσπαθήσουν να διαβάλουν με κάθε τρόπο την εσωτερική κατάσταση, είτε τρέφοντας τους Ευρωλιγούρηδες, είτε ασκώντας πολιτική πίεση με διάφορους τρόπους (από εξαγορές πολιτικών μέχρι ποιος ξέρει που…) είτε ταυτόχρονα και εντατικά.
Οι προσπάθειες αυτές θα πρέπει να αναχαιτιστούν από την κυβέρνηση σε συνεργασία με τον λαό, συλλογικά και συνειδητά.
Σε αυτό το σημείο είναι καλό να αναρωτηθεί κανείς τι πίνει το παιδάκι και φαντάζεται ότι μπορούν να γίνουν τέτοια θαύματα σε μια χώρα με έναν λαό που ψηφίζει Μπουμπούκους και Χρυσαύγουλα. Η απάντηση μου είναι – Τι φαντάστηκες βρε κακομοίρη, έτσι απλά ανοικοδομείς μια ολόκληρη χώρα? Και οι δυσκολίες δεν τελείωσαν εδώ.
Η χώρα ενδέχεται πολύ σύντομα να ξαναπέσει θύμα επικίνδυνων λαμόγιων που θα προσπαθήσουν να την σύρουν στον λάκκο της καταστροφής. Γι’ αυτό πρέπει να υπάρξει αυστηρή πολιτική παρέμβαση στο κομμάτι της δικαιοσύνης και της συνταγματικής δομής.
Άμεση εκδίκαση με συνοπτικές διαδικασίες όλων των πολιτικών που συνετέλεσαν στην διακυβέρνηση της χώρας τον καιρό των μνημονίων, με πλείστα στοιχεία που έχουν προκύψει ήδη από την Επιτροπή Αληθείας του Χρέους, καθώς και από πολλούς δημοσιογράφους που όλα αυτά τα χρόνια πάλεψαν με θεούς και δαίμονες προκειμένου να μην σβήσει η πιθανότητα απονομής δικαιοσύνης. Επίσης, εξέταση όλων των πολιτικών θητειών που πέρασαν τις τελευταίες δεκαετίες σε ένα πρόγραμμα νομικού περιεχομένου που θα εκτελεστεί από ομάδες ειδικών, προκειμένου να γίνουν έρευνες για πιθανές διαφθορές, συνεργασίες με ντόπιους και ξένους ολιγάρχες για υποδούλωση της χώρας και όλα τα συναφή.
Η απόδοση δικαιοσύνης προς πάσα κατεύθυνση, είτε σε πολιτικά πρόσωπα είτε σε επιχειρηματικά και χρηματοπιστωτικά κεφάλαια που καταδυνάστευσαν επί δεκαετίες τον τόπο, είναι αναγκαία για τον επαναπροσδιορισμό μιας κοινωνίας με σοβαρά κριτήρια.
Δεν αρκεί, όμως, μόνο να αποδοθεί δικαιοσύνη για τα ήδη υπάρχοντα πλαίσια. Πρέπει να υπάρξει και πρόνοια για τα μελλοντικά που ενδέχεται να είναι σκληρότερα.
Η λύση είναι μόνο μια: Συντακτική εθνοσυνέλευση με σκοπό να προκύψει ένα νέο, προοδευτικό και ριζοσπαστικό σύνταγμα με δημοκρατικούς όρους και συμμετοχή των πολιτών στην διαμόρφωση του, εντός του οποίου θα υπάρχει πρόβλεψη να καταδικάζεται διαρρήδην οποιοσδήποτε πολιτικός επιχειρήσει στο μέλλον να εντάξει την χώρα σε παρόμοιες συνθήκες με τις σημερινές υπό οποιουσδήποτε όρους.
Το νέο σύνταγμα είναι αναγκαίο να καθοριστεί από τον λαό χωρίς κωλύματα, καθότι υπάρχουν τα τεχνολογικά μέσα για να προκύψει μια συντακτική εθνοσυνέλευση με νόμους που έχουν προταθεί από την λαϊκή πλειοψηφία και έχουν προσαρμοστεί στα νομοθετικά πλαίσια. Ο λόγος είναι απλός: Αν δεν καθοριστεί από τον λαό και δεν τον αντιπροσωπεύει ως κοινωνική οντότητα, δεν θα εφαρμοστεί ποτέ.
Το σύνταγμα πρέπει να είναι η συνεκτική δομή του λαού, ο τρόπος λειτουργίας που τον χαρακτηρίζει ως ιδιοσυγκρασία ξεχωριστή στον χώρο και στον χρόνο, με τα ελαττώματα και τα προτερήματα του, ένα σύνολο χαρακτηριστικών συμπυκνωμένων σε μια μακραίωνη ιστορική πορεία ανεξάρτητα των ιδιαιτεροτήτων της. Βέβαια, απαιτείται η μορφή του να είναι άκρως προοδευτική, με την έννοια ότι θα εξασφαλίζει ίσα δικαιώματα σε όλους, θα προβλέπει αυστηρότητα σε παρεκτροπές και θα συμβάλλει στην δημιουργική ανασυγκρότηση ενός κράτους.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν μερικά από τα δεκάδες δεδομένα κοινωνικού, πολιτικού και οικονομικού χαρακτήρα που θα πρέπει η Ελληνική κυβέρνηση να λάβει υπόψη σε περίπτωση επιλογής επιστροφής σε εθνικό κρατικό νόμισμα. Πιστεύει κανένας πραγματικά πως μπορεί να τα υιοθετήσει ένα προς ένα? Εγώ πάντως όχι.
Επίσης, να επισημάνω καθαρότερα, ότι τα παραπάνω οικονομικά μέτρα δεν αποτελούν δική μου επινόηση, καθώς δεν είμαι οικονομολόγος (Η ενασχόληση μου νυν σε ερασιτεχνικό και μελλοντικά σε επαγγελματικό κομμάτι αφορά την πολιτική επιστήμη με όλα τα συνεπακόλουθα της.). Τα οικονομικά μέτρα που παρέθεσα αποτελούν το σύνολο δεκάδων απόψεων που έχουν εκφραστεί τα τελευταία χρόνια από αξιόλογους επιστήμονες, τόσο εξωτερικού όσο και του εσωτερικού, αλλά και διεθνών οργανισμών και πανεπιστημίων που έχουν επεξεργαστεί το θέμα της Ελλάδας. Γνωρίζω από πρώτο χέρι πως η Ελληνική κυβέρνηση, όταν ήταν αντιπολίτευση, είχε λάβει επισταμένως πληροφορίες των παραπάνω μέτρων σε επίπεδο πολυσέλιδων αναλύσεων μεθοδολογίας περί εξόδου από την Ευρωζώνη και ομαλής μετάβασης σε εθνικό νόμισμα. Όσο τις διαβάσετε εσείς από τον ΣΥΡΙΖΑ σε επίπεδο συζητήσεων τις διάβασα και εγώ.
Κλείνοντας με πολιτικό σχόλιο θα πω μερικά πράγματα όσον αφορά την σημερινή κατάσταση.
Βρισκόμαστε σε κρίσιμη θέση σαν χώρα, με μειονεκτήματα που καθημερινά πληθαίνουν και καθιστούν όλο και πιο δύσκολη την πιθανότητα ανεξαρτητοποίησης της Ελλάδας. Οι εξελίξεις είναι τόσο ραγδαίες στην κοινωνία της ταχύτητας και της παραπληροφόρησης που ο εγκέφαλος αδυνατεί να επεξεργαστεί πια με λογική τον ορυμαγδό δεδομένων που κατακλύζουν την καθημερινότητα, να τα συλλέξει με αλληλουχία και να προβεί σε σαφείς και αποτελεσματικές λύσεις.
Αν υποθέσω πως οι επιδιώξεις της Ελληνικής κυβέρνησης είναι αγαθές, πέρα από την Μεγάλη Απάτη που προεκλογικά παρουσίασα πως θα επιτελέσει και σε τεράστιο βαθμό επιβεβαίωσα, τότε κρίνω την θέση στην οποία βρίσκεται πολύ δύσκολη και κατανοώ απόλυτα την αβεβαιότητα που επικρατεί σε πολιτικό επίπεδο, καθότι τα ζητήματα που επεξεργάζεται είναι πολύ λεπτά και το παραμικρό σφάλμα μπορεί να αποβεί μοιραίο.
Όμως, πέρα από όλα και πάνω από όλα, τίθεται η βούληση του Ελληνικού λαού και τίποτε περισσότερο. Αν η κυβέρνηση δεν είναι ικανή να πραγματοποιήσει τις απαραίτητες ριζοσπαστικές αλλαγές με σκοπό να ανατρέψει το Καθεστώς της Παρακμής που καθημερινά ακμάζει, τότε καλά θα κάνει να προχωρήσει σε εκλογές και να αφήσει τον λαό να κρίνει, γνωστοποιώντας του την κατάσταση, αν θέλει να επιλέξει την ολική καταστροφή προσκολλώντας τον εαυτό του στα λαμόγια που επί δεκαετίες τον οδήγησαν στα βράχια ή να αλλάξει μια και καλή πορεία, σηματοδοτώντας την αρχή μιας νέας εποχής.
Ο κάθε λαός είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του μόνο εφόσον έχει γνώση των συνθηκών στις οποίες διαβιοί. Τα τελευταία χρόνια όχι μόνο δεν είχε γνώση, αλλά η συστηματική διαστρέβλωση της πραγματικότητας από τα κανάλια της διαπλοκής του προκάλεσαν σοβαρές εγκεφαλικές βλάβες με αποτέλεσμα να μην μπορέσει να αντεπεξέλθει.
Ας ενημερώσει, λοιπόν, η Ελληνική κυβέρνηση, αν φέρει αξιοπρέπεια, τον Ελληνικό λαό για την κατάσταση που επικρατεί και τις επιλογές που ο ίδιος έχει, αφήνοντας τον να επιλέξει ο ίδιος μεταξύ καταστροφής και σωτηρίας, να διαλέξει αν είναι άξιος να ζήσει μια επανάσταση. Ειδάλλως, ας ολοκληρώσει η Ελληνική κυβέρνηση την Μεγάλη Απάτη που ξεκίνησε να επιτελεί.
Καλή μας τύχη.
Νόστιμον Ήμαρ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου