Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη
Πρόσφατη έρευνα αμερικανικού πανεπιστημίου έδειξε ότι η πολύωρη τηλεθέαση καταστροφικών γεγονότων μπορεί να προκαλέσει μετατραυματικό σοκ. Βλέπει ο τηλεθεατής πολέμους, σεισμούς, τυφώνες, λοιμούς και τραντάζεται συθέμελα, νιώθει ότι τα φοβερά γεγονότα συμβαίνουν στον ίδιο ή ότι πρόκειται να του συμβούν στο μέλλον. Βιώνει το τραύμα των άλλων ως τραύμα δικό του και τούτο το βίωμα δεν είναι παίξε - γέλασε, προκαλεί μελαγχολία, θλίψη, θυμό, ζάλη, πονοκεφάλους, λιποθυμίες, ταχυκαρδίες.
Σκέψου δηλαδή τι μετατραυματικό σοκ έχουμε υποστεί εμείς οι Έλληνες τα πέντε χρόνια των Μνημονίων. Σοκ διπλό, τη ζούσαμε το πρωί την καταστροφή στο πετσί μας και το βράδυ τη βλέπαμε δραματοποιημένη στην τηλεόραση. Μια ατέρμονη ταινία τρόμου, ένα πολεμικό έπος, χωρίς πόλεμο μεν, με νεκρούς και τραυματίες δε. Διπλό τραύμα, διπλό σοκ, αβέρτα τα συμπτώματα, και μελαγχολία και θλίψη και θυμός και ζάλη και πονοκέφαλος και λιποθυμίες και ταχυκαρδίες και άλλα χειρότερα.
Τα δράμα ήταν πραγματικό, δεν ήταν γέννημα των καναλιών. Αντιθέτως. Στην αρχή των Μνημονίων, τα κανάλια αρνούνταν να δείξουν τις επιπτώσεις, όταν οι γονείς και οι δάσκαλοι είχαν καταγγείλει τις λιποθυμίες παιδιών από την πείνα, οι τηλε-εισαγγελείς τούς καταχέριασαν, ομού μετά της τότε υπουργού Παιδείας Άννης Διαμαντοπούλου. Όταν χόντρυνε το πράγμα, όταν η καταστροφή δεν μπορούσε πια να κρυφτεί, τα κανάλια άρχισαν να δείχνουν το δράμα κατά κόρον, το έκαναν υπερπαραγωγή, το έκαναν υπερθέαμα, εκμεταλλεύτηκαν πολιτικά και εμπορικά τον πόνο που είχαν προκαλέσει και τα ίδια, ως προπαγανδιστικοί στυλοβάτες των Μνημονίων.
Πιο τοξική και από τη δραματοποίηση του παρόντος ήταν η δραματοποίηση του μέλλοντος. Στις προεκλογικές περιόδους, τον Ιούνιο του 2012, τον Μάιο του 2014, τον Ιανουάριο του 2015, τα δελτία ειδήσεων γίνονταν ιερεμιάδες, αν δεν ψηφίσεις σωστά, θα σου κόψουν τον μισθό, τη σύνταξη, το φως, το νερό, τη θέρμανση, τους αναπαραγωγικούς αδένες. Μέχρι και ντοκιμαντέρ έφτιαξαν για να περιγράψουν ένα μέλλον έτοιμο να πέσει επί των κεφαλών μας σαν φονική καταιγίδα. Αυτό κι αν είναι μετατραυματικό σοκ, να περπατάς σκυφτός περιμένοντας να σου πέσει ανά πάσα στιγμή ο ουρανός στο κεφάλι.
Ο τρόμος δεν είναι μόνο προεκλογικός, είναι και μετεκλογικός. Ενόψει της συμφωνίας, της ρήξης ή ό,τι άλλο ήθελε προκύψει με τους δανειστές, τα δελτία των εφτά έως δέκα έχουν μετατραπεί σε ένα άμορφο συνεχές, όπου δεν μπορείς να καταλάβεις ποιος είπε τι, πότε το είπε, γιατί το είπε. Σαν σκυταλοδρομία προς την κόλαση, όπου ο Αντώνης δίνει τη σκυτάλη στην Έλλη, η Έλλη στη Μαρία, η Μαρία στη Μάρα, η Μάρα στην Όλγα, η Όλγα στον Γιάννη, ο Γιάννης στη Σία, η Σία στον Αλέξη (η Σία στον Αλέξη; Θου Κύριε!), ο Αλέξης στον Παύλο, ο Παύλος στον Μπάμπη.
Μετά τον Μπάμπη το χάος, μετά τον Μπάμπη το μετατραυματικό στρες έχει φτάσει στα ουράνια, μετά τον Μπάμπη λιποθυμώ.
Πρόσφατη έρευνα αμερικανικού πανεπιστημίου έδειξε ότι η πολύωρη τηλεθέαση καταστροφικών γεγονότων μπορεί να προκαλέσει μετατραυματικό σοκ. Βλέπει ο τηλεθεατής πολέμους, σεισμούς, τυφώνες, λοιμούς και τραντάζεται συθέμελα, νιώθει ότι τα φοβερά γεγονότα συμβαίνουν στον ίδιο ή ότι πρόκειται να του συμβούν στο μέλλον. Βιώνει το τραύμα των άλλων ως τραύμα δικό του και τούτο το βίωμα δεν είναι παίξε - γέλασε, προκαλεί μελαγχολία, θλίψη, θυμό, ζάλη, πονοκεφάλους, λιποθυμίες, ταχυκαρδίες.
Σκέψου δηλαδή τι μετατραυματικό σοκ έχουμε υποστεί εμείς οι Έλληνες τα πέντε χρόνια των Μνημονίων. Σοκ διπλό, τη ζούσαμε το πρωί την καταστροφή στο πετσί μας και το βράδυ τη βλέπαμε δραματοποιημένη στην τηλεόραση. Μια ατέρμονη ταινία τρόμου, ένα πολεμικό έπος, χωρίς πόλεμο μεν, με νεκρούς και τραυματίες δε. Διπλό τραύμα, διπλό σοκ, αβέρτα τα συμπτώματα, και μελαγχολία και θλίψη και θυμός και ζάλη και πονοκέφαλος και λιποθυμίες και ταχυκαρδίες και άλλα χειρότερα.
Τα δράμα ήταν πραγματικό, δεν ήταν γέννημα των καναλιών. Αντιθέτως. Στην αρχή των Μνημονίων, τα κανάλια αρνούνταν να δείξουν τις επιπτώσεις, όταν οι γονείς και οι δάσκαλοι είχαν καταγγείλει τις λιποθυμίες παιδιών από την πείνα, οι τηλε-εισαγγελείς τούς καταχέριασαν, ομού μετά της τότε υπουργού Παιδείας Άννης Διαμαντοπούλου. Όταν χόντρυνε το πράγμα, όταν η καταστροφή δεν μπορούσε πια να κρυφτεί, τα κανάλια άρχισαν να δείχνουν το δράμα κατά κόρον, το έκαναν υπερπαραγωγή, το έκαναν υπερθέαμα, εκμεταλλεύτηκαν πολιτικά και εμπορικά τον πόνο που είχαν προκαλέσει και τα ίδια, ως προπαγανδιστικοί στυλοβάτες των Μνημονίων.
Πιο τοξική και από τη δραματοποίηση του παρόντος ήταν η δραματοποίηση του μέλλοντος. Στις προεκλογικές περιόδους, τον Ιούνιο του 2012, τον Μάιο του 2014, τον Ιανουάριο του 2015, τα δελτία ειδήσεων γίνονταν ιερεμιάδες, αν δεν ψηφίσεις σωστά, θα σου κόψουν τον μισθό, τη σύνταξη, το φως, το νερό, τη θέρμανση, τους αναπαραγωγικούς αδένες. Μέχρι και ντοκιμαντέρ έφτιαξαν για να περιγράψουν ένα μέλλον έτοιμο να πέσει επί των κεφαλών μας σαν φονική καταιγίδα. Αυτό κι αν είναι μετατραυματικό σοκ, να περπατάς σκυφτός περιμένοντας να σου πέσει ανά πάσα στιγμή ο ουρανός στο κεφάλι.
Ο τρόμος δεν είναι μόνο προεκλογικός, είναι και μετεκλογικός. Ενόψει της συμφωνίας, της ρήξης ή ό,τι άλλο ήθελε προκύψει με τους δανειστές, τα δελτία των εφτά έως δέκα έχουν μετατραπεί σε ένα άμορφο συνεχές, όπου δεν μπορείς να καταλάβεις ποιος είπε τι, πότε το είπε, γιατί το είπε. Σαν σκυταλοδρομία προς την κόλαση, όπου ο Αντώνης δίνει τη σκυτάλη στην Έλλη, η Έλλη στη Μαρία, η Μαρία στη Μάρα, η Μάρα στην Όλγα, η Όλγα στον Γιάννη, ο Γιάννης στη Σία, η Σία στον Αλέξη (η Σία στον Αλέξη; Θου Κύριε!), ο Αλέξης στον Παύλο, ο Παύλος στον Μπάμπη.
Μετά τον Μπάμπη το χάος, μετά τον Μπάμπη το μετατραυματικό στρες έχει φτάσει στα ουράνια, μετά τον Μπάμπη λιποθυμώ.
ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου