Δημήτρης Μηλάκας
Είναι σήμερα άραγε η «μεγάλη μέρα» των αποφάσεων που θα κρίνουν το μέλλον της χώρας και την πορεία της εντός ή εκτός της ευρωζώνης; Θα «μείνουμε Ευρώπη» με κάθε κόστος όπως μας παροτρύνουν ο Σταύρος Θεοδωράκης οι φίλοι του στο Σκάι και οι λοιπές υπεύθυνες δημοκρατικές δυνάμεις; Ή μήπως θα «μείνουμε Ευρώπη» διαπραγματευόμενοι σκληρά, ανυποχώρητα, αλλά έντιμα… συμβιβασμένοι;
Εχουμε την εντύπωση ότι – παρά τους δραματικούς τόνους – τα παραπάνω ερωτήματα έχουν ήδη απαντηθεί: «Μένουμε Ευρώπη», με τους όρους που—σε τελική ανάλυση- θα διαμορφώσει ο δεδομένος συσχετισμός δύναμης ο οποίος είναι συντριπτικά αρνητικός για να μην πούμε απαγορευτικός για κάθε «έντιμο συμβιβασμό». Με άλλα λόγια ο συμβιβασμός που επέρχεται δεν μπορεί παρά να είναι στην καλύτερη περίπτωση οδυνηρός, στη χειρότερη άνευ όρων...
Μια ματιά, κατ αρχήν στο εσωτερικό, στην κοινωνική συμπεριφορά της τελευταίας βδομάδας αποκαλύπτει το σαθρό υπόβαθρο επάνω στο οποίο είναι τοποθετημένη η κυβέρνηση την οποία σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις κατά τρομακτική πλειοψηφία εξακολουθεί να εμπιστεύεται και να στηρίζει ο ελληνικός λαός. Ταυτόχρονα, ωστόσο, αυτός ο λαός από τις τράπεζες μέσα στην τελευταία βδομάδα μάζεψε τα ρέστα του, 6 δισεκατομμύρια ευρώ, εντείνοντας το πρόβλημα ασφυξίας στην οικονομία της χώρας και δημιουργώντας τη βάσιμη εντύπωση ότι πρόκειται για μια κοινωνία σε πανικό που θα λακίσει με την πρώτη ντουφεκιά…
Από την πλευρά της, η κυβέρνηση, εξακολουθεί να διαδίδει την ψευδαίσθησή της ότι είναι δυνατή η αλλαγή των στρατηγικών επιλογών της ΕΕ μόνο και μόνο επειδή αυτή τολμά και θέτει το αίτημα.
Είναι προφανές ότι οι πολιτικές μάχες και μάλιστα σε τέτοιο επίπεδο δεν κερδίζονται με την προβολή δίκαιων και λογικών επιχειρημάτων. Η μάχη για να πάψει να είναι η χώρα αποικία χρέους θα μπορούσε να κερδηθεί μόνο με ένα σαφές σχέδιο το οποίο θα στηρίζονταν από ένα ισχυρό πολιτικό μέτωπο και μια κοινωνία η οποία θα ήταν διατεθειμένη να ματώσει σ αυτόν τον πόλεμο.
Τέτοιο σχέδιο δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει και ένα ισχυρό εσωτερικό πολιτικό μέτωπο. Επίσης προφανές είναι ότι η λογική «μένουμε ευρώ με κάθε κόστος» με την οποία είναι εμποτισμένη τουλάχιστον η μισή ελληνική κοινωνία καθιστά ιδιαίτερα ασθενές το βάθος των αντιστάσεών της σε έναν αγώνα που μπορεί να σκληρός και με αλλεπάλληλες παρατάσεις χρόνου.
Τα «χαρτιά» είναι λοιπόν σημαδεμένα το παιχνίδι στημένο και το αποτέλεσμα γνωστό:
Η ελληνική κοινωνία όσο εξακολουθεί να έλκεται από την γοητεία του ευρώ και την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να αλλάξει τις στρατηγικές επιλογές της λιτότητας στην ΕΕ θα πελαγοδρομεί στις ερήμους της υπανάπτυξης της ευρωπαικής περιφέρειας αναζητώντας τον (επόμενο) πολιτικό Μεσσία που θα την οδηγήσει στη γη της επαγγελίας.
…Κατά τα λοιπά (και) σήμερα θα παρακολουθήσουμε τη σκληρή μάχη που θα δοθεί στις Βρυξέλλες για την αναζήτηση των βέλτιστων τρόπων της συνέχισης της αφαίμαξης ενός λαού ο οποίος αφού με το αίμα του διέσωσε τις γαλλογερμανικές τράπεζες θα πρέπει να πειστεί ότι ο… παρατεταμένος συμβιβασμός οδηγεί σε κάποιο θαύμα!
Είναι σήμερα άραγε η «μεγάλη μέρα» των αποφάσεων που θα κρίνουν το μέλλον της χώρας και την πορεία της εντός ή εκτός της ευρωζώνης; Θα «μείνουμε Ευρώπη» με κάθε κόστος όπως μας παροτρύνουν ο Σταύρος Θεοδωράκης οι φίλοι του στο Σκάι και οι λοιπές υπεύθυνες δημοκρατικές δυνάμεις; Ή μήπως θα «μείνουμε Ευρώπη» διαπραγματευόμενοι σκληρά, ανυποχώρητα, αλλά έντιμα… συμβιβασμένοι;
Εχουμε την εντύπωση ότι – παρά τους δραματικούς τόνους – τα παραπάνω ερωτήματα έχουν ήδη απαντηθεί: «Μένουμε Ευρώπη», με τους όρους που—σε τελική ανάλυση- θα διαμορφώσει ο δεδομένος συσχετισμός δύναμης ο οποίος είναι συντριπτικά αρνητικός για να μην πούμε απαγορευτικός για κάθε «έντιμο συμβιβασμό». Με άλλα λόγια ο συμβιβασμός που επέρχεται δεν μπορεί παρά να είναι στην καλύτερη περίπτωση οδυνηρός, στη χειρότερη άνευ όρων...
Μια ματιά, κατ αρχήν στο εσωτερικό, στην κοινωνική συμπεριφορά της τελευταίας βδομάδας αποκαλύπτει το σαθρό υπόβαθρο επάνω στο οποίο είναι τοποθετημένη η κυβέρνηση την οποία σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις κατά τρομακτική πλειοψηφία εξακολουθεί να εμπιστεύεται και να στηρίζει ο ελληνικός λαός. Ταυτόχρονα, ωστόσο, αυτός ο λαός από τις τράπεζες μέσα στην τελευταία βδομάδα μάζεψε τα ρέστα του, 6 δισεκατομμύρια ευρώ, εντείνοντας το πρόβλημα ασφυξίας στην οικονομία της χώρας και δημιουργώντας τη βάσιμη εντύπωση ότι πρόκειται για μια κοινωνία σε πανικό που θα λακίσει με την πρώτη ντουφεκιά…
Από την πλευρά της, η κυβέρνηση, εξακολουθεί να διαδίδει την ψευδαίσθησή της ότι είναι δυνατή η αλλαγή των στρατηγικών επιλογών της ΕΕ μόνο και μόνο επειδή αυτή τολμά και θέτει το αίτημα.
Είναι προφανές ότι οι πολιτικές μάχες και μάλιστα σε τέτοιο επίπεδο δεν κερδίζονται με την προβολή δίκαιων και λογικών επιχειρημάτων. Η μάχη για να πάψει να είναι η χώρα αποικία χρέους θα μπορούσε να κερδηθεί μόνο με ένα σαφές σχέδιο το οποίο θα στηρίζονταν από ένα ισχυρό πολιτικό μέτωπο και μια κοινωνία η οποία θα ήταν διατεθειμένη να ματώσει σ αυτόν τον πόλεμο.
Τέτοιο σχέδιο δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει και ένα ισχυρό εσωτερικό πολιτικό μέτωπο. Επίσης προφανές είναι ότι η λογική «μένουμε ευρώ με κάθε κόστος» με την οποία είναι εμποτισμένη τουλάχιστον η μισή ελληνική κοινωνία καθιστά ιδιαίτερα ασθενές το βάθος των αντιστάσεών της σε έναν αγώνα που μπορεί να σκληρός και με αλλεπάλληλες παρατάσεις χρόνου.
Τα «χαρτιά» είναι λοιπόν σημαδεμένα το παιχνίδι στημένο και το αποτέλεσμα γνωστό:
- Οι δανειστές/ εταίροι δεν πρόκειται να επιτρέψουν στην Ελλάδα να φύγει απ την ευρωζώνη γιατί θα χάσουν τα λεφτά τους και την γεωπολιτικής τους επιρροή
- Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μετά από πεντάμηνη ακροβασία αντιλαμβάνεται τα όρια της επαναστατικής ρητορικής τους διεθνείς συσχετισμούς και τους εσωτερικούς περιορισμούς
Η ελληνική κοινωνία όσο εξακολουθεί να έλκεται από την γοητεία του ευρώ και την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να αλλάξει τις στρατηγικές επιλογές της λιτότητας στην ΕΕ θα πελαγοδρομεί στις ερήμους της υπανάπτυξης της ευρωπαικής περιφέρειας αναζητώντας τον (επόμενο) πολιτικό Μεσσία που θα την οδηγήσει στη γη της επαγγελίας.
…Κατά τα λοιπά (και) σήμερα θα παρακολουθήσουμε τη σκληρή μάχη που θα δοθεί στις Βρυξέλλες για την αναζήτηση των βέλτιστων τρόπων της συνέχισης της αφαίμαξης ενός λαού ο οποίος αφού με το αίμα του διέσωσε τις γαλλογερμανικές τράπεζες θα πρέπει να πειστεί ότι ο… παρατεταμένος συμβιβασμός οδηγεί σε κάποιο θαύμα!
Το Ποντίκι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου