Παναγιώτα Μπλέτα
Και βέβαια δεν μπορεί να διασωθεί ο θεσμός της Ευρωπαικής Ένωσης ούτε με την Πορτογαλία, ούτε με την Ιρλανδία, μετά τα καταστροφικά αποτελέσματα της «αναπτυξιακής λιτότητας» στην Ελλάδα.
Με δημόσιο χρέος να ξεπερνά το 130% του ΑΕΠ της, η Πορτογαλία ελέγχεται καθοριστικά από τους ξένους επενδυτές, ενώ τα μνημόνια ουδόλως έχουν αποδώσει. Οι πολίτες ασφυκτιούν κάτω από τον ζυγό της επικυρίαρχης Γερμανίας, που υλοποιεί την ίδια πολιτική αφαίμαξης που επιχείρησε και στην Ελλάδα.
Και ίσως τελικά, η πραγματική κρίση της Ευρώπης να μην βρίσκεται στα ανατολικά της Ευρωζώνης, αλλά στα δυτικά, καθώς η Πορτογαλία είναι μια ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να εκραγεί ανά πάσα ώρα και στιγμή.
Το χρέος της χώρας καθίσταται μη βιώσιμο, όπως ακριβώς και στην Ελλάδα, ανεξάρτητα εάν ολοκλήρωσε το δανειοδοτικό της πρόγραμμα, ούσα συνεπής με τους στόχους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ).
Ο ρυθμός ανάπτυξης που έφθασε το 0,4%, ενισχύοντας το ετήσιο ΑΕΠ κατά 1,5%, είναι σταγόνα στον ωκεανό, εμπρός στις τεράστιες υποχρεώσεις της που θα βαρύνουν συνολικά το μέλλον της.
Οι εθνικές εκλογές που είναι δρομολογημένες στα τέλη Σεπτέμβρη –αρχές Οκτώβρη θα αναδείξουν ότι τα πραγματικά προβλήματα της χώρας όχι μόνο δεν ξεπεράστηκαν, αλλά επιδεινώθηκαν κιόλας.
Την κατάσταση πυροδοτεί ακόμη περισσότερη η διάσωση της δεύτερης μεγαλύτερης τράπεζας της Πορτογαλίας, που επιτεύχθηκε εις βάρος φορολογούμενων, καταθετών και ομολογιούχων, κατόπιν συμφωνίας με την Τρόικα, καθώς άρχισαν να γίνονται πιο κατανοητές στους πολίτες οι προθέσεις της Τρόικας.
Η υπόθεση της Πορτογαλίας αποδεικνύει την συνέχεια που θα έχει και η Ελλάδα ακολουθώντας την ίδια συνταγή φαρμάκου στις παθογένειες της. Φάρμακο με μικροβιοκτόνα δράση που σκοτώνει όμως και τα υγιή κύτταρα. Κάτι σαν τα φάρμακα κατά του καρκίνου δηλαδή που στο τέλος οι ασθενείς πεθαίνουν από την καταστροφή των υγιών τους οργάνων, ενώ η κατάσταση απαιτεί χειρουργική επέμβαση και αφαίρεση του καρκινικού όγκου που αποτελεί το χρέος.
Το εκλογικό τοπίο έχει αρχίσει πια να φαίνεται καθαρά, με εκλογές σε Ελλάδα και Πορτογαλία το Σεπτέμβριο και Ισπανία τον Νοέμβρη.
Και οι τρεις χώρες κατακερματισμένες από μνημόνια λιτότητας και αναπτυξιακή ασφυξία, οδεύουν σε εκλογές, που στίγμα τους θα έχουν την αντίσταση στην Ευρωπαική μισαλλοδοξία που στερεί από τις χώρες μέλη της Ευρωπαικής Ένωσης το δικαίωμα να ζουν ειρηνικά και ισότιμα, για αυτό και θα δρομολογήσουν κορυφαίες εξελίξεις για το μέλλον της Ευρώπης.
Η χρονική συγκυρία δεν αποτελεί παρά ένα τέχνασμα της ιστορίας, να βρεθεί μπροστά σε εξελίξεις, που παραγόμενες συγχρονισμένα μπορούν να δώσουν καλύτερο συνολικά απαντητικό αποτέλεσμα, σε ένα σύστημα που δεν κάμπτεται από την δύναμη του ενός.
Οι εκλογές δεν αποτελούν παρά ένα εργαλείο για να πει ο λαός της γνώμη του ξανά και ξανά αν χρειαστεί και ειδικά στις περιπτώσεις που πιστεύει πως έχει εξαπατηθεί.
Στην προκειμένη περίπτωση οι εκλογές αποτελούν την απάντηση στις αδιέξοδες πολιτικές, που λειτουργούν ίσα για να σου κρατούν το κεφάλι έξω από το νερό και όχι για να κολυμπήσεις.
Η επιβίωση χωρίς περιθώρια ανάπτυξης, δεν αποτελεί δημιουργική πολιτική συμμετοχικής δημοκρατίας, αλλά αργό θάνατο συνολικά της δημοκρατίας.
Είναι περίπου κάτι σαν το ευνουχισμό. Έχεις το δικαίωμα να ζεις εξαρτώμενος, καθώς δεν μπορείς να παράγεις ο ίδιος τη συνέχεια σου.
Και η δημοκρατία δεν στηρίζεται στην εξάρτηση, καθώς η εξάρτηση δημιουργεί προκατειλημμένη αντίληψη περί δικαίου, ακόμη και όσο αφορά τον ίδιο τον εαυτό σου.
Η πολιτική άποψη που καταγράφεται είναι αμφιλεγόμενη, καθώς παράγεται κάτω από καθεστώς ψυχαναγκαστικής βούλησης και οι αδικημένοι υπόκεινται σε μεγαλύτερες αδικίες, εωσότου το ένστικτο να πάρει τη θέση της άποψης.
Εκεί ξεκινούν οι ματωμένες, αλλά αποτελεσματικές επαναστάσεις με το ένστικτο. Όλες οι υπόλοιπες είναι μαιμού.
Και βέβαια δεν μπορεί να διασωθεί ο θεσμός της Ευρωπαικής Ένωσης ούτε με την Πορτογαλία, ούτε με την Ιρλανδία, μετά τα καταστροφικά αποτελέσματα της «αναπτυξιακής λιτότητας» στην Ελλάδα.
Με δημόσιο χρέος να ξεπερνά το 130% του ΑΕΠ της, η Πορτογαλία ελέγχεται καθοριστικά από τους ξένους επενδυτές, ενώ τα μνημόνια ουδόλως έχουν αποδώσει. Οι πολίτες ασφυκτιούν κάτω από τον ζυγό της επικυρίαρχης Γερμανίας, που υλοποιεί την ίδια πολιτική αφαίμαξης που επιχείρησε και στην Ελλάδα.
Και ίσως τελικά, η πραγματική κρίση της Ευρώπης να μην βρίσκεται στα ανατολικά της Ευρωζώνης, αλλά στα δυτικά, καθώς η Πορτογαλία είναι μια ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να εκραγεί ανά πάσα ώρα και στιγμή.
Το χρέος της χώρας καθίσταται μη βιώσιμο, όπως ακριβώς και στην Ελλάδα, ανεξάρτητα εάν ολοκλήρωσε το δανειοδοτικό της πρόγραμμα, ούσα συνεπής με τους στόχους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ).
Ο ρυθμός ανάπτυξης που έφθασε το 0,4%, ενισχύοντας το ετήσιο ΑΕΠ κατά 1,5%, είναι σταγόνα στον ωκεανό, εμπρός στις τεράστιες υποχρεώσεις της που θα βαρύνουν συνολικά το μέλλον της.
Οι εθνικές εκλογές που είναι δρομολογημένες στα τέλη Σεπτέμβρη –αρχές Οκτώβρη θα αναδείξουν ότι τα πραγματικά προβλήματα της χώρας όχι μόνο δεν ξεπεράστηκαν, αλλά επιδεινώθηκαν κιόλας.
Την κατάσταση πυροδοτεί ακόμη περισσότερη η διάσωση της δεύτερης μεγαλύτερης τράπεζας της Πορτογαλίας, που επιτεύχθηκε εις βάρος φορολογούμενων, καταθετών και ομολογιούχων, κατόπιν συμφωνίας με την Τρόικα, καθώς άρχισαν να γίνονται πιο κατανοητές στους πολίτες οι προθέσεις της Τρόικας.
Η υπόθεση της Πορτογαλίας αποδεικνύει την συνέχεια που θα έχει και η Ελλάδα ακολουθώντας την ίδια συνταγή φαρμάκου στις παθογένειες της. Φάρμακο με μικροβιοκτόνα δράση που σκοτώνει όμως και τα υγιή κύτταρα. Κάτι σαν τα φάρμακα κατά του καρκίνου δηλαδή που στο τέλος οι ασθενείς πεθαίνουν από την καταστροφή των υγιών τους οργάνων, ενώ η κατάσταση απαιτεί χειρουργική επέμβαση και αφαίρεση του καρκινικού όγκου που αποτελεί το χρέος.
Το εκλογικό τοπίο έχει αρχίσει πια να φαίνεται καθαρά, με εκλογές σε Ελλάδα και Πορτογαλία το Σεπτέμβριο και Ισπανία τον Νοέμβρη.
Και οι τρεις χώρες κατακερματισμένες από μνημόνια λιτότητας και αναπτυξιακή ασφυξία, οδεύουν σε εκλογές, που στίγμα τους θα έχουν την αντίσταση στην Ευρωπαική μισαλλοδοξία που στερεί από τις χώρες μέλη της Ευρωπαικής Ένωσης το δικαίωμα να ζουν ειρηνικά και ισότιμα, για αυτό και θα δρομολογήσουν κορυφαίες εξελίξεις για το μέλλον της Ευρώπης.
Η χρονική συγκυρία δεν αποτελεί παρά ένα τέχνασμα της ιστορίας, να βρεθεί μπροστά σε εξελίξεις, που παραγόμενες συγχρονισμένα μπορούν να δώσουν καλύτερο συνολικά απαντητικό αποτέλεσμα, σε ένα σύστημα που δεν κάμπτεται από την δύναμη του ενός.
Οι εκλογές δεν αποτελούν παρά ένα εργαλείο για να πει ο λαός της γνώμη του ξανά και ξανά αν χρειαστεί και ειδικά στις περιπτώσεις που πιστεύει πως έχει εξαπατηθεί.
Στην προκειμένη περίπτωση οι εκλογές αποτελούν την απάντηση στις αδιέξοδες πολιτικές, που λειτουργούν ίσα για να σου κρατούν το κεφάλι έξω από το νερό και όχι για να κολυμπήσεις.
Η επιβίωση χωρίς περιθώρια ανάπτυξης, δεν αποτελεί δημιουργική πολιτική συμμετοχικής δημοκρατίας, αλλά αργό θάνατο συνολικά της δημοκρατίας.
Είναι περίπου κάτι σαν το ευνουχισμό. Έχεις το δικαίωμα να ζεις εξαρτώμενος, καθώς δεν μπορείς να παράγεις ο ίδιος τη συνέχεια σου.
Και η δημοκρατία δεν στηρίζεται στην εξάρτηση, καθώς η εξάρτηση δημιουργεί προκατειλημμένη αντίληψη περί δικαίου, ακόμη και όσο αφορά τον ίδιο τον εαυτό σου.
Η πολιτική άποψη που καταγράφεται είναι αμφιλεγόμενη, καθώς παράγεται κάτω από καθεστώς ψυχαναγκαστικής βούλησης και οι αδικημένοι υπόκεινται σε μεγαλύτερες αδικίες, εωσότου το ένστικτο να πάρει τη θέση της άποψης.
Εκεί ξεκινούν οι ματωμένες, αλλά αποτελεσματικές επαναστάσεις με το ένστικτο. Όλες οι υπόλοιπες είναι μαιμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου