Δημήτρης Μηλάκας
Ράγισαν, λέει, οι καρδιές του πολιτισμένου και ευημερούντος κόσμου μας από τη φωτογραφία του μικρού που επιβίωσε από πολιορκίες, μάχες και σφαγές στη Συρία αλλά δεν τα κατάφερε τελικά να δρασκελίσει το Αιγαίο.
Μικρή σανιδούλα που παίζει το κύμα στην ακρογιαλιά ένα κορμάκι το «πρόλαβε» ο φωτογραφικός φακός, πριν χαθεί στα βάθη της λήθης με τις χιλιάδες των σπαρμένων νεκρών στη Μεσόγειο, συγκλόνισε λέει τους απλούς ανθρώπους αλλά και τις ηγεσίες στην χορτάτη δύση. Πρώτη φορά, λέει, συγκινήθηκαν τόσο, δεν μπορούσαν να το φανταστούν ότι συμβαίνουν τέτοια πράγματα…
Κανείς χορτάτος, πράγματι, δεν μπορεί να φανταστεί ότι γίνονται τέτοια πράγματα, και κατά βάθος ούτε τον ενδιαφέρει, παρά μόνο κάποιες λίγες στιγμές όταν οι αριθμοί γίνονται άνθρωποι και εμφανίζονται σαν αυτήν την μικρή σανιδούλα, το κορμάκι, που έσπρωχνε η θάλασσα πάνω στην άμμο.
Κανείς χορτάτος δεν μπαίνει στον κόπο να σκεφτεί ότι αυτή τη στιγμή είναι πάνω από 2,5 εκατομμύρια οι άνθρωποι από της Συρία που θα επιχειρήσουν με κάθε τρόπο να δρασκελίσουν το Αιγαίο. Κανείς μας δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι σύμφωνα με μετριοπαθείς εκτιμήσεις του ΟΗΕ πάνω από 25 εκατομμύρια άνθρωποι από Μέση Ανατολή, Αφρική και Ασία θα επιχειρήσουν να παραβιάσουν τα τείχη του κόσμου μας χρησιμοποιώντας κάθε μέσο αναλαμβάνοντας το ρίσκο να είναι ανάμεσα στους χιλιάδες που θα χαθούν σε ναρκοπέδια, σε σκυλοπνίχτες, σε πορείες εκατοντάδων χιλιομέτρων, από πείνα αρρώστιες και εξάντληση.
Που και που, όσο προχωρά αυτό το ατέλειωτο καραβάνι εκατομμυρίων ανθρώπων από τον σίγουρο θάνατο προς την αμυδρή ελπίδα της επιβίωσης θα υπάρχουν στιγμές που οι χορτάτοι θα εξεγείρονται αλλά… τι μπορεί να κάνει κανείς για να αντιμετωπίσει όλη αυτήν τη δυστυχία, η οποία εκτός των άλλων ενοχλεί τον συναισθηματικό μας κόσμο και την αισθητική μας; δεν είναι μικρό πράγμα βλέπετε για τους χορτάτους τα δάκρυα, δεν αντέχουν τη δυστυχία, ούτε και τη μιζέρια των πεινασμένων
Για αυτό οι χορτάτοι παραμένουν κατά κύριο λόγο απαθείς και χωρίς διάθεση να αναζητήσουν τις ουσιαστικές αιτίες και τις ευθύνες αυτού του μεγάλου δράματος που συγκλονίζει τον 21ο αιώνα. Είναι, πράγματι, κομματάκι δύσκολο για τον καθένα μας να συνειδητοποιήσει ότι τα ψιχία της ευημερία μας εξασφαλίζονται από την αιώνια καταλήστευση χωρών του τρίτου κόσμου.
Δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε ή να παρακολουθήσουμε - για παράδειγμα -- ότι οι ηγεσίες μας είναι αυτές που διαιωνίζουν τους πολέμους και την πείνα στην Αφρική, που διέλυσαν το Ιράκ, μετέτρεψαν σε μόνιμο πεδίο μάχης το Αφγανιστάν και τη Λιβύη και πυροδότησαν τον πόλεμο στη Συρία οδηγώντας εκατομμύρια ανθρώπους στην απελπισία και την προσφυγιά.
Αδυνατώντας να κατανοήσουμε τα πως και τα γιατί αυτής της μεγάλης παγκόσμιας τραγωδίας, όπου το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει και διαχειρίζεται το 90% των παγκόσμιων πόρων, το μόνο που μας μένει για να επιβεβαιώσουμε την ανθρωπιά μας είναι να… συγκινούμαστε όταν βλέπουμε καμία φωτογραφία με κάποιο πνιγμένο μικρό παιδάκι. Μετά γυρίζουμε κανάλι να δούμε τα προεκλογικά μας πάνελ και τις τιμές του πετρελαίου- που «ευτυχώς πέφτουν»…
Είμαστε, τελικά, σαν τη στρουθοκάμηλο και έχουμε χωμένο βαθιά το κεφάλι μας στην άμμο της υποτιθέμενης ευημερία μας. οι πεινασμένοι που μας έρχονται από τους πολέμους και τους διαλυμένους τόπους μας χώνουν βαθύτερα στην ψευδαίσθησή μας και μας εμποδίζουν να δούμε τη δική μας πείνα, τη δική μας εξαθλίωση τη δική μας άδικη κοινωνία, η οποία -- για παράδειγμα -- επιτρέπει στο 1% να κατέχει το 80% του πλούτου, αφήνοντας στο υπόλοιπο 99% τα… ρέστα.
Και καθώς αδυνατούμε να κατανοήσουμε αυτήν την οργανωμένη θεσμοθετημένη και προαιώνια κλοπή των ελαχίστων σε βάρος των πολλών, είμαστε πάντα έτοιμοι να σκουπίσουμε τα δάκρυά μας για τα νεκρά παιδάκια και να ξεχάσουμε τις εκατόμβες των πνιγμένων μεταναστών.… Πολλοί από εμάς άλλωστε, είναι ήδη πεισμένοι ότι οι πεινασμένοι φταίνε για την πείνα μας…
Το Ποντίκι
Ράγισαν, λέει, οι καρδιές του πολιτισμένου και ευημερούντος κόσμου μας από τη φωτογραφία του μικρού που επιβίωσε από πολιορκίες, μάχες και σφαγές στη Συρία αλλά δεν τα κατάφερε τελικά να δρασκελίσει το Αιγαίο.
Μικρή σανιδούλα που παίζει το κύμα στην ακρογιαλιά ένα κορμάκι το «πρόλαβε» ο φωτογραφικός φακός, πριν χαθεί στα βάθη της λήθης με τις χιλιάδες των σπαρμένων νεκρών στη Μεσόγειο, συγκλόνισε λέει τους απλούς ανθρώπους αλλά και τις ηγεσίες στην χορτάτη δύση. Πρώτη φορά, λέει, συγκινήθηκαν τόσο, δεν μπορούσαν να το φανταστούν ότι συμβαίνουν τέτοια πράγματα…
Κανείς χορτάτος, πράγματι, δεν μπορεί να φανταστεί ότι γίνονται τέτοια πράγματα, και κατά βάθος ούτε τον ενδιαφέρει, παρά μόνο κάποιες λίγες στιγμές όταν οι αριθμοί γίνονται άνθρωποι και εμφανίζονται σαν αυτήν την μικρή σανιδούλα, το κορμάκι, που έσπρωχνε η θάλασσα πάνω στην άμμο.
Κανείς χορτάτος δεν μπαίνει στον κόπο να σκεφτεί ότι αυτή τη στιγμή είναι πάνω από 2,5 εκατομμύρια οι άνθρωποι από της Συρία που θα επιχειρήσουν με κάθε τρόπο να δρασκελίσουν το Αιγαίο. Κανείς μας δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι σύμφωνα με μετριοπαθείς εκτιμήσεις του ΟΗΕ πάνω από 25 εκατομμύρια άνθρωποι από Μέση Ανατολή, Αφρική και Ασία θα επιχειρήσουν να παραβιάσουν τα τείχη του κόσμου μας χρησιμοποιώντας κάθε μέσο αναλαμβάνοντας το ρίσκο να είναι ανάμεσα στους χιλιάδες που θα χαθούν σε ναρκοπέδια, σε σκυλοπνίχτες, σε πορείες εκατοντάδων χιλιομέτρων, από πείνα αρρώστιες και εξάντληση.
Που και που, όσο προχωρά αυτό το ατέλειωτο καραβάνι εκατομμυρίων ανθρώπων από τον σίγουρο θάνατο προς την αμυδρή ελπίδα της επιβίωσης θα υπάρχουν στιγμές που οι χορτάτοι θα εξεγείρονται αλλά… τι μπορεί να κάνει κανείς για να αντιμετωπίσει όλη αυτήν τη δυστυχία, η οποία εκτός των άλλων ενοχλεί τον συναισθηματικό μας κόσμο και την αισθητική μας; δεν είναι μικρό πράγμα βλέπετε για τους χορτάτους τα δάκρυα, δεν αντέχουν τη δυστυχία, ούτε και τη μιζέρια των πεινασμένων
Για αυτό οι χορτάτοι παραμένουν κατά κύριο λόγο απαθείς και χωρίς διάθεση να αναζητήσουν τις ουσιαστικές αιτίες και τις ευθύνες αυτού του μεγάλου δράματος που συγκλονίζει τον 21ο αιώνα. Είναι, πράγματι, κομματάκι δύσκολο για τον καθένα μας να συνειδητοποιήσει ότι τα ψιχία της ευημερία μας εξασφαλίζονται από την αιώνια καταλήστευση χωρών του τρίτου κόσμου.
Δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε ή να παρακολουθήσουμε - για παράδειγμα -- ότι οι ηγεσίες μας είναι αυτές που διαιωνίζουν τους πολέμους και την πείνα στην Αφρική, που διέλυσαν το Ιράκ, μετέτρεψαν σε μόνιμο πεδίο μάχης το Αφγανιστάν και τη Λιβύη και πυροδότησαν τον πόλεμο στη Συρία οδηγώντας εκατομμύρια ανθρώπους στην απελπισία και την προσφυγιά.
Αδυνατώντας να κατανοήσουμε τα πως και τα γιατί αυτής της μεγάλης παγκόσμιας τραγωδίας, όπου το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει και διαχειρίζεται το 90% των παγκόσμιων πόρων, το μόνο που μας μένει για να επιβεβαιώσουμε την ανθρωπιά μας είναι να… συγκινούμαστε όταν βλέπουμε καμία φωτογραφία με κάποιο πνιγμένο μικρό παιδάκι. Μετά γυρίζουμε κανάλι να δούμε τα προεκλογικά μας πάνελ και τις τιμές του πετρελαίου- που «ευτυχώς πέφτουν»…
Είμαστε, τελικά, σαν τη στρουθοκάμηλο και έχουμε χωμένο βαθιά το κεφάλι μας στην άμμο της υποτιθέμενης ευημερία μας. οι πεινασμένοι που μας έρχονται από τους πολέμους και τους διαλυμένους τόπους μας χώνουν βαθύτερα στην ψευδαίσθησή μας και μας εμποδίζουν να δούμε τη δική μας πείνα, τη δική μας εξαθλίωση τη δική μας άδικη κοινωνία, η οποία -- για παράδειγμα -- επιτρέπει στο 1% να κατέχει το 80% του πλούτου, αφήνοντας στο υπόλοιπο 99% τα… ρέστα.
Και καθώς αδυνατούμε να κατανοήσουμε αυτήν την οργανωμένη θεσμοθετημένη και προαιώνια κλοπή των ελαχίστων σε βάρος των πολλών, είμαστε πάντα έτοιμοι να σκουπίσουμε τα δάκρυά μας για τα νεκρά παιδάκια και να ξεχάσουμε τις εκατόμβες των πνιγμένων μεταναστών.… Πολλοί από εμάς άλλωστε, είναι ήδη πεισμένοι ότι οι πεινασμένοι φταίνε για την πείνα μας…
Το Ποντίκι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου