Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης
Απ' όσο με θυμάμαι είναι η πρώτη φορά που θα προσέλθω στην κάλπη χωρίς ούτε ένα όραμα ούτε μια ελπίδα ούτε μια πίστη. Λέω λοιπόν ότι τούτες οι εκλογές θα 'θελα να μην είχαν γίνει ποτέ. Τα διακύβευμά τους, αν πράγματι υπάρχει που δεν υπάρχει, μ' αφήνει παντελώς αδιάφορο. Το ποιοι δεν θα συνεργαστούν, που τελικά θα συνεργαστούν, είναι έξω από τα δικά μου πολιτικά ενδιαφέροντα, όπως τουλάχιστον ο ίδιος εννοώ την πολιτική.
Δηλαδή σαν από κάτω δράση που στοιχίζεται και ενεργεί δημόσια πίσω από κοινές ιδέες, αξίες και ερμηνευτικά σχήματα, και όχι σαν αυτόματος πιλότος που προγραμματίστηκε από το Βερολίνο και έχει σαν τελικό προορισμό κάποιο ξεπουλημένο περιφερειακό αεροδρόμιο της χώρας.
Γιατί είτε το θέλουμε είτε όχι η κυβέρνηση της αριστεράς, αυτή που ξεκίνησε στις 26 Ιανουαρίου και τελείωσε πριν από λίγες μέρες, υπήρξε, όπως ακριβώς σχεδίαζαν οι εταίροι, μια μικρή ιστορική παρένθεση, που όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα των εκλογών δεν πρόκειται να έχει ούτε συνέχεια ούτε συνεχιστή – τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον.
Και όχι μόνο με ευθύνη των διαφωνούντων, που απέσυραν την υποστήριξή τους, αρνούμενοι να επωμιστούν το βάρος μιας συνολικής ήττας και επιλέγοντας να οχυρωθούν στα ίδια ακριβώς συνθήματα σαν να μη συνέβη ποτέ αυτή η ήττα, αλλά και με ευθύνη της ηγεσίας, που από πολύ καιρό πριν κλείστηκε στον εαυτό της, βάφτισε τις μικρές της προδοσίες τακτικούς ελιγμούς, εκδήλωσε συμπτώματα βοναπαρτισμού και κατέληξε να αντιμετωπίζει την πολιτική με όρους συστημικής επικοινωνιακής διαχείρισης.
Θα προτιμούσα λοιπόν να μην είχαν γίνει ποτέ αυτές οι εκλογές. Ή αφού γίνονται, να απέχω πλήρως από το σχετικό κλίμα, κατεβάζοντας ερμητικά τα στόρια της όρασης και της ακοής μου και μένοντας σιωπηλός μες την μελαγχολία μου, έστω και αν κινδυνεύω να βρεθώ εκτός επίσημης κομματικής γραμμής.
Που θέλει με καινούριες αφηγήσεις να με πείσει για τις νέες διαχωριστικές γραμμές, τη νέα προοπτική για τη χώρα, τα νέα κοινωνικά ισοδύναμα και να με κάνει να ξεχάσω τη δική μου μελαγχολία.
Ότι δηλαδή είναι η πρώτη φορά που θα προσέλθω στην κάλπη χωρίς ούτε ένα όραμα ούτε μια ελπίδα ούτε μια πίστη και με την επίγνωση ότι χρειάστηκαν να περάσουν τριάντα ολόκληρα χρόνια για να δω τον πολιτικό χώρο με τον οποίο ακόμη και τώρα συνδέομαι να καταλήγει μια παραλλαγμένη εκδοχή του ΠΑΣΟΚ, που τότε κορόιδευα. Θα 'θελα να κλείσω με το ευχετικό “ελπίζω να διαψευστώ”, αλλά ούτε αυτό μου βγαίνει.
Μόνο το αυτονόητο ότι στο μεταξύ η ιστορία προχωράει, και καλά κάνει, δίχως να δίνει δεκάρα για τις δικές μου/μας μελαγχολίες.
ArtiNews
Απ' όσο με θυμάμαι είναι η πρώτη φορά που θα προσέλθω στην κάλπη χωρίς ούτε ένα όραμα ούτε μια ελπίδα ούτε μια πίστη. Λέω λοιπόν ότι τούτες οι εκλογές θα 'θελα να μην είχαν γίνει ποτέ. Τα διακύβευμά τους, αν πράγματι υπάρχει που δεν υπάρχει, μ' αφήνει παντελώς αδιάφορο. Το ποιοι δεν θα συνεργαστούν, που τελικά θα συνεργαστούν, είναι έξω από τα δικά μου πολιτικά ενδιαφέροντα, όπως τουλάχιστον ο ίδιος εννοώ την πολιτική.
Δηλαδή σαν από κάτω δράση που στοιχίζεται και ενεργεί δημόσια πίσω από κοινές ιδέες, αξίες και ερμηνευτικά σχήματα, και όχι σαν αυτόματος πιλότος που προγραμματίστηκε από το Βερολίνο και έχει σαν τελικό προορισμό κάποιο ξεπουλημένο περιφερειακό αεροδρόμιο της χώρας.
Γιατί είτε το θέλουμε είτε όχι η κυβέρνηση της αριστεράς, αυτή που ξεκίνησε στις 26 Ιανουαρίου και τελείωσε πριν από λίγες μέρες, υπήρξε, όπως ακριβώς σχεδίαζαν οι εταίροι, μια μικρή ιστορική παρένθεση, που όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα των εκλογών δεν πρόκειται να έχει ούτε συνέχεια ούτε συνεχιστή – τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον.
Και όχι μόνο με ευθύνη των διαφωνούντων, που απέσυραν την υποστήριξή τους, αρνούμενοι να επωμιστούν το βάρος μιας συνολικής ήττας και επιλέγοντας να οχυρωθούν στα ίδια ακριβώς συνθήματα σαν να μη συνέβη ποτέ αυτή η ήττα, αλλά και με ευθύνη της ηγεσίας, που από πολύ καιρό πριν κλείστηκε στον εαυτό της, βάφτισε τις μικρές της προδοσίες τακτικούς ελιγμούς, εκδήλωσε συμπτώματα βοναπαρτισμού και κατέληξε να αντιμετωπίζει την πολιτική με όρους συστημικής επικοινωνιακής διαχείρισης.
Θα προτιμούσα λοιπόν να μην είχαν γίνει ποτέ αυτές οι εκλογές. Ή αφού γίνονται, να απέχω πλήρως από το σχετικό κλίμα, κατεβάζοντας ερμητικά τα στόρια της όρασης και της ακοής μου και μένοντας σιωπηλός μες την μελαγχολία μου, έστω και αν κινδυνεύω να βρεθώ εκτός επίσημης κομματικής γραμμής.
Που θέλει με καινούριες αφηγήσεις να με πείσει για τις νέες διαχωριστικές γραμμές, τη νέα προοπτική για τη χώρα, τα νέα κοινωνικά ισοδύναμα και να με κάνει να ξεχάσω τη δική μου μελαγχολία.
Ότι δηλαδή είναι η πρώτη φορά που θα προσέλθω στην κάλπη χωρίς ούτε ένα όραμα ούτε μια ελπίδα ούτε μια πίστη και με την επίγνωση ότι χρειάστηκαν να περάσουν τριάντα ολόκληρα χρόνια για να δω τον πολιτικό χώρο με τον οποίο ακόμη και τώρα συνδέομαι να καταλήγει μια παραλλαγμένη εκδοχή του ΠΑΣΟΚ, που τότε κορόιδευα. Θα 'θελα να κλείσω με το ευχετικό “ελπίζω να διαψευστώ”, αλλά ούτε αυτό μου βγαίνει.
Μόνο το αυτονόητο ότι στο μεταξύ η ιστορία προχωράει, και καλά κάνει, δίχως να δίνει δεκάρα για τις δικές μου/μας μελαγχολίες.
ArtiNews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου