Κατέ Καζάντη
«Ο μοντέρνος πολιτισμός δεν έχει ούτε το χρόνο ούτε την εσωτερική παρόρμηση να στοχάζεται το σκοτάδι στην άλλη άκρη του τούνελ»*: έχοντας εθιστεί στην κοινοτοπία του θανάτου, του θανάτου του Άλλου, του Ξένου, του Ανοίκειου, της Γυναίκας-με-τη-μπούρκα, του σκουρόχρωμου άντρα, δεν αντιδρά. Το βαθιά τρομακτικό «ένας λιγότερος», που συχνά τριγυρίζει στο νου του μέσου Ευρωπαίου, καταδεικνύει πως «ο άνθρωπος είναι το δεινόν».
Τα πτώματα που εκβράζονται καθημερινά, χρόνια τώρα, στις παράκτιες περιοχές της Νότιας Ευρώπης δεν συγκράτησαν τους υπαινιγμούς περί αυτοδικίας, όταν οι πρόσφυγες έφταναν ζωντανοί. Ο πραγματικός θάνατος του ορθού λόγου ήταν ήδη παρών με τη μορφή του κοινωνικού αποκλεισμού.
Εάν, λοιπόν, το μείζον του θανάτου αποδομείται δια της πολιτικής εκμετάλλευσης και του ρατσισμού, αποδομώντας και το νόημα της ίδιας της ζωής, τούτο αποτελεί συμβάν χωρίς τέλος. Και, εάν ο δυτικός άνθρωπος επιδεικνύει ακόμα ανακλαστικά μελαγχολίας στη θέα ενός πτώματος παιδιού, και τούτο αποτελεί κεφάλαιο προς χειραγώγηση: οσονούπω και δια της υπερπροβολής, θα εκπέσει στη σφαίρα του τετριμμένου, εφόσον δεν θα σταματήσουν να πνίγονται παιδιά.
Οι φαρισαϊκού τύπου ολοφυρμοί για το απεχθές εμπόριο, που λαμβάνει χώρα μεταξύ δύο τουριστικών θέρετρων (Κως – Μπόντρουμ), με την προσφυγιά να σκιάζει την ευζωία των μικροαστών, θα ήταν προτιμότερο να αντικαθίσταντο με πολιτικές αντι-δράσεις στον επιβαλλόμενο διαχωρισμό των νεοπρολετάριων δια της θρησκείας ή της εθνικότητας .
«Το φάντασμα της τρωτότητας πλανιέται πάνω από τον αρνητικά παγκοσμιοποιημένο πλανήτη», λέει επίσης ο Μπάουμαν. Μη υπολογίσιμοι κίνδυνοι αναδύονται σε ένα περιβάλλον μεταβλητό και ακανόνιστο. Η βιοαφήγηση του καθενός διακόπτεται εύκολα και βίαια, τόσο ώστε ο μιθριδατισμός στον μεταφορικό και βιολογικό θάνατο να αποτελεί πράγμα απλούστατο.
Αλλά αν είναι κανείς ηθικά- συναισθηματικά ενεργός και πολιτικά απαθής, ρίχνει νερό στο μύλο όλων εκείνων που ποντάρουν στην συγκινησιακή φόρτιση – αποφόρτιση, ώστε, εύκολα, με τις πολιτικές τους να πνίγονται παιδιά.
Για να αποσυμπιεστεί το πλεόνασμα του μεταφυσικού τρόμου που προκάλεσε το πτώμα του μικρού απ’ το Κομπάνι, δεν χρειάζεται παρά αυτός ο τρόμος να γίνει πραγματικός: στη θέση της βίαια κομμένης ζωής του, θα μπορούσε να είναι η ζωή του καθενός. Με πολυποίκιλους τρόπους.
Για τούτο, που αφορά το σύνολο της ανθρωπότητας, οφείλουν άπαντες να κηρύξουν ανένδοτους αγώνες.
*Ζίγκμουντ Μπάουμαν, «Ρευστός Φόβος», εκδ. «Πολύτροπον»
ArtiNews
«Ο μοντέρνος πολιτισμός δεν έχει ούτε το χρόνο ούτε την εσωτερική παρόρμηση να στοχάζεται το σκοτάδι στην άλλη άκρη του τούνελ»*: έχοντας εθιστεί στην κοινοτοπία του θανάτου, του θανάτου του Άλλου, του Ξένου, του Ανοίκειου, της Γυναίκας-με-τη-μπούρκα, του σκουρόχρωμου άντρα, δεν αντιδρά. Το βαθιά τρομακτικό «ένας λιγότερος», που συχνά τριγυρίζει στο νου του μέσου Ευρωπαίου, καταδεικνύει πως «ο άνθρωπος είναι το δεινόν».
Τα πτώματα που εκβράζονται καθημερινά, χρόνια τώρα, στις παράκτιες περιοχές της Νότιας Ευρώπης δεν συγκράτησαν τους υπαινιγμούς περί αυτοδικίας, όταν οι πρόσφυγες έφταναν ζωντανοί. Ο πραγματικός θάνατος του ορθού λόγου ήταν ήδη παρών με τη μορφή του κοινωνικού αποκλεισμού.
Εάν, λοιπόν, το μείζον του θανάτου αποδομείται δια της πολιτικής εκμετάλλευσης και του ρατσισμού, αποδομώντας και το νόημα της ίδιας της ζωής, τούτο αποτελεί συμβάν χωρίς τέλος. Και, εάν ο δυτικός άνθρωπος επιδεικνύει ακόμα ανακλαστικά μελαγχολίας στη θέα ενός πτώματος παιδιού, και τούτο αποτελεί κεφάλαιο προς χειραγώγηση: οσονούπω και δια της υπερπροβολής, θα εκπέσει στη σφαίρα του τετριμμένου, εφόσον δεν θα σταματήσουν να πνίγονται παιδιά.
Οι φαρισαϊκού τύπου ολοφυρμοί για το απεχθές εμπόριο, που λαμβάνει χώρα μεταξύ δύο τουριστικών θέρετρων (Κως – Μπόντρουμ), με την προσφυγιά να σκιάζει την ευζωία των μικροαστών, θα ήταν προτιμότερο να αντικαθίσταντο με πολιτικές αντι-δράσεις στον επιβαλλόμενο διαχωρισμό των νεοπρολετάριων δια της θρησκείας ή της εθνικότητας .
«Το φάντασμα της τρωτότητας πλανιέται πάνω από τον αρνητικά παγκοσμιοποιημένο πλανήτη», λέει επίσης ο Μπάουμαν. Μη υπολογίσιμοι κίνδυνοι αναδύονται σε ένα περιβάλλον μεταβλητό και ακανόνιστο. Η βιοαφήγηση του καθενός διακόπτεται εύκολα και βίαια, τόσο ώστε ο μιθριδατισμός στον μεταφορικό και βιολογικό θάνατο να αποτελεί πράγμα απλούστατο.
Αλλά αν είναι κανείς ηθικά- συναισθηματικά ενεργός και πολιτικά απαθής, ρίχνει νερό στο μύλο όλων εκείνων που ποντάρουν στην συγκινησιακή φόρτιση – αποφόρτιση, ώστε, εύκολα, με τις πολιτικές τους να πνίγονται παιδιά.
Για να αποσυμπιεστεί το πλεόνασμα του μεταφυσικού τρόμου που προκάλεσε το πτώμα του μικρού απ’ το Κομπάνι, δεν χρειάζεται παρά αυτός ο τρόμος να γίνει πραγματικός: στη θέση της βίαια κομμένης ζωής του, θα μπορούσε να είναι η ζωή του καθενός. Με πολυποίκιλους τρόπους.
Για τούτο, που αφορά το σύνολο της ανθρωπότητας, οφείλουν άπαντες να κηρύξουν ανένδοτους αγώνες.
*Ζίγκμουντ Μπάουμαν, «Ρευστός Φόβος», εκδ. «Πολύτροπον»
ArtiNews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου