Μάνθος Τριαντάφυλλος
«Αγαπημένε μου»,
Σου ‘λαχε να γνωρίσεις τη Συρία μέσα απ’ τα νεκρά μάτια μικρών παιδιών.
Τώρα κατάλαβες ότι τα ρουχαλάκια τους, τα πρόσωπά τους, το δέρμα τους δεν είναι δα και τόσο διαφορετικά από τα δικά σου. Τώρα που βλέπεις μωρά με πάμπερς, παπουτσάκια σαν αυτά που φορούν τα δικά σου, τώρα κατάλαβες ότι εικόνα σου είναι και σου μοιάζουν.Τώρα που τα κοιτάς πνιγμένα στις όχθες «σου» και δεν διεκδικούν πια τίποτε άλλο παρά μόνο λίγο χώμα.
Δεν είναι και τόσο μακρινοί αυτοί οι ξένοι «αγαπημένε μου». Είχαν δουλειές, ήταν δάσκαλοι, γιατροί..νοικοκύρηδες όπως σου αρέσει να τους αποκαλείς. Με όνειρα, οικογένειες, ζωή σαν και τη δική σου. Με ιστορία πλούσια, περήφανη, με γλώσσα και διάφορες θρησκείες, αλλά ζούσαν αρμονικά και μονιασμένα παρά τα προβλήματα.
Τρία χρόνια αρνήθηκαν να πολεμήσουν στο πλευρό φανατικών ή κάποιου δικτάτορα, να εμπλακούν στη δίνη ενός δοτού εμφυλίου που στο όνομα της ήρεμης δύναμης και κάποιου δόγματος έστησαν οι Αμερικάνοι στην αυλόπορτα της Ρωσίας. Το «μαλακό της υπογάστριο» όπως αρέσκονται να την αποκαλούν οι Διεθνολόγοι.
Οι πρόσφυγες έμειναν καιρό στα σύνορα, με πείσμα και με το νόστο του επαναπατρισμού κι όταν αναγκάστηκσν να εγκαταλείψουν τα’ όνειρο της επιστροφής, στους τοίχους του Λιβάνου ζητούσαν συγγνώμη απ’ την πατρίδα τους. Για να στοιβαχτούν αργότερα σε δουλεμπορικά και να έρθουν στη χώρα μας, απ’ όπου θα συνεχίσουν το ταξίδι τους στην Ευρώπη.
Με ενόχλησε η επιλεκτική σου συναίσθηση «αγαπημένε μου». Ξέρεις δεν είναι τα πρώτα μωρά που πνίγηκαν, χιλιάδες έχουν ειρηνεύσει στο βυθό του Αιγαίου.Με ενόχλησες γιατί ο ουμανισμός σου αναζητά ταύτιση για να μην είναι σε μόνιμη απονεύρωση και τώρα μερτικό σε αυτόν ζητά μαζί με σένα ακόμη κι ο Άδωνης.
Κατάλαβες «αγαπημένε μου»;Στο παίζει τώρα ανθρωπιστής, σε σένα τον ψηφοφόρο του μεσαίου χώρου, αυτός που με επερώτηση του, ρωτούσε τα υπουργεία πόσο κοστολογείται η διάσωση της ανθρώπινης ψυχής και τι επίπτωση έχει η ζωή που σώζεται στον προϋπολογισμό του κράτους.
Φασισμός με προσωπείο ανθρωπιάς δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει ελπίδα σ’ αυτό το μπουρδέλο που ζούμε να δούμε κράτος. Ένα ευχαριστώ χρωστάμε στους πολίτες των νησιών που το υποκαθιστούν καθημερινά και ένα κεράκι στη μνήμη ανθρώπων όπως του Παπαστράτη που έφυγε απή τη ζωη, τον Παπανουρ όπως έλεγαν οι Άραβες, τον πατέρα φως, που τα βράδια άνοιγε την αγκαλιά του για να τους υποδεχθεί στη Καλλονή της Λέσβου.
Αυτά εν συντομία «αγαπημένε μου»
Ν.Ημαρ
«Αγαπημένε μου»,
Σου ‘λαχε να γνωρίσεις τη Συρία μέσα απ’ τα νεκρά μάτια μικρών παιδιών.
Τώρα κατάλαβες ότι τα ρουχαλάκια τους, τα πρόσωπά τους, το δέρμα τους δεν είναι δα και τόσο διαφορετικά από τα δικά σου. Τώρα που βλέπεις μωρά με πάμπερς, παπουτσάκια σαν αυτά που φορούν τα δικά σου, τώρα κατάλαβες ότι εικόνα σου είναι και σου μοιάζουν.Τώρα που τα κοιτάς πνιγμένα στις όχθες «σου» και δεν διεκδικούν πια τίποτε άλλο παρά μόνο λίγο χώμα.
Δεν είναι και τόσο μακρινοί αυτοί οι ξένοι «αγαπημένε μου». Είχαν δουλειές, ήταν δάσκαλοι, γιατροί..νοικοκύρηδες όπως σου αρέσει να τους αποκαλείς. Με όνειρα, οικογένειες, ζωή σαν και τη δική σου. Με ιστορία πλούσια, περήφανη, με γλώσσα και διάφορες θρησκείες, αλλά ζούσαν αρμονικά και μονιασμένα παρά τα προβλήματα.
Τρία χρόνια αρνήθηκαν να πολεμήσουν στο πλευρό φανατικών ή κάποιου δικτάτορα, να εμπλακούν στη δίνη ενός δοτού εμφυλίου που στο όνομα της ήρεμης δύναμης και κάποιου δόγματος έστησαν οι Αμερικάνοι στην αυλόπορτα της Ρωσίας. Το «μαλακό της υπογάστριο» όπως αρέσκονται να την αποκαλούν οι Διεθνολόγοι.
Οι πρόσφυγες έμειναν καιρό στα σύνορα, με πείσμα και με το νόστο του επαναπατρισμού κι όταν αναγκάστηκσν να εγκαταλείψουν τα’ όνειρο της επιστροφής, στους τοίχους του Λιβάνου ζητούσαν συγγνώμη απ’ την πατρίδα τους. Για να στοιβαχτούν αργότερα σε δουλεμπορικά και να έρθουν στη χώρα μας, απ’ όπου θα συνεχίσουν το ταξίδι τους στην Ευρώπη.
Με ενόχλησε η επιλεκτική σου συναίσθηση «αγαπημένε μου». Ξέρεις δεν είναι τα πρώτα μωρά που πνίγηκαν, χιλιάδες έχουν ειρηνεύσει στο βυθό του Αιγαίου.Με ενόχλησες γιατί ο ουμανισμός σου αναζητά ταύτιση για να μην είναι σε μόνιμη απονεύρωση και τώρα μερτικό σε αυτόν ζητά μαζί με σένα ακόμη κι ο Άδωνης.
Κατάλαβες «αγαπημένε μου»;Στο παίζει τώρα ανθρωπιστής, σε σένα τον ψηφοφόρο του μεσαίου χώρου, αυτός που με επερώτηση του, ρωτούσε τα υπουργεία πόσο κοστολογείται η διάσωση της ανθρώπινης ψυχής και τι επίπτωση έχει η ζωή που σώζεται στον προϋπολογισμό του κράτους.
Φασισμός με προσωπείο ανθρωπιάς δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει ελπίδα σ’ αυτό το μπουρδέλο που ζούμε να δούμε κράτος. Ένα ευχαριστώ χρωστάμε στους πολίτες των νησιών που το υποκαθιστούν καθημερινά και ένα κεράκι στη μνήμη ανθρώπων όπως του Παπαστράτη που έφυγε απή τη ζωη, τον Παπανουρ όπως έλεγαν οι Άραβες, τον πατέρα φως, που τα βράδια άνοιγε την αγκαλιά του για να τους υποδεχθεί στη Καλλονή της Λέσβου.
Αυτά εν συντομία «αγαπημένε μου»
Ν.Ημαρ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου