Πολιτική
Ο πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Κοδέλας, στη συνέντευξη που παραχώρησε στο indicator.gr εξηγεί τους λόγους που το κόμμα της Κουμουνδούρου έκλεισε ουσιαστικά τον πολιτικό του κύκλο,ενώ σχολιάζοντας την Λαϊκή Ενότητα αναφέρει πως χρειάζεται να δημιουργηθούν νέα εγχειρήματα, παρά η συνέχεια ενός “πραγματικού” ΣΥΡΙΖΑ,όπως λέγεται από τα στελέχη της ΛΑΕ.
Παράλληλα, αναλύει την πορεία των διαπραγματεύσεων, τους λόγους που κατά την γνώμη του απέτυχαν,καθώς και τα λάθη του ΣΥΡΙΖΑ πριν και μετά την επτάμηνη διακυβέρνηση.
Τέλος, δίνει ιδιαίτερη έμφαση στις κοινωνικές διεργασίες που πρέπει να υπάρξουν από δω και στο εξής,θέτοντας την κοινωνία ως το βασικό υποκείμενο που θα πρέπει να παλέψει για τις μεγάλες αλλαγές στον τόπο.
Πολλοί από τους αποχωρήσαντες του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισαν να προσχωρήσουν στη Λαϊκή Ενότητα με σκοπό την συνέχιση,όπως υποστηρίζουν,του πραγματικού ΣΥΡΙΖΑ. Ποια είναι η γνώμη σας για αυτήν την εξέλιξη;
Αρχικά, έχω μια ένσταση σχετικά με την αναφορά στη συνέχεια του πραγματικού ΣΥΡΙΖΑ. Το λέω αυτό γιατί κατά την εκτίμησή μου κλείνει ένας κύκλος μέσα από αυτή τη μεγάλη ήττα που υπήρξε με τη συνθηκολόγηση και τη ψήφιση του τρίτου μνημονίου.Οφείλουμε όλοι να κάνουμε απολογισμούς, να βγάλουμε συμπεράσματα και να κάνουμε αυτοκριτική γύρω από αυτό το εγχείρημα.
Δηλαδή, γιατί κατέληξε εκεί που κατέληξε,και νομίζω ότι από τα συμπεράσματα που θα βγάλουμε θα ωφεληθούμε στο τι είδους εγχειρήματα έχει ανάγκη ο τόπος και η κοινωνία. Με αυτή την έννοια δεν είμαι υπέρ των εύκολων λύσεων και των εύκολων απαντήσεων.Νομίζω ότι χρειάζεται να δημιουργήσουμε νέα πράγματα, παρά να ισχυριστούμε ότι εμείς είμαστε οι συνεχιστές του “καλού” ΣΥΡΙΖΑ.
Υπάρχουν πάρα πολλά συμπεράσματα που πρέπει να εξάγουμε από αυτή την πενταετία. Ουσιαστικά κλείνει ένας κύκλος, που ξεκίνησε με αγώνες του λαού μας και με το αντιμνημονιακό κίνημα στις πλατείες,που μόνος του ο κόσμος μπήκε μπροστά και ουσιαστικά κατεδάφισε τον δικομματισμό.Έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ τη δύναμη για να αλλάξει τα πράγματα,να βγάλει τη χώρα από τα μνημόνια και να κάνει μεγάλες τομές στο εσωτερικό.
Ωστόσο, αυτό διαψεύστηκε και νομίζω χρειάζεται να κάνουμε ουσιαστική δουλειά και να δούμε πως μπορούν να ξανάστηθούν εγχειρήματα που σίγουρα πρέπει να είναι με μεγάλη ευρύτητα.Θα πρέπει να έχουν πολύ έντονο το στοιχείο της συμμετοχής και της δημοκρατίας,καθώς επίσης και να καταπολεμούν όλα τα κουσούρια και τις παθογένειες των κομμάτων που γνωρίσαμε και αναπτύχθηκαν και μέσα στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή τη στιγμή, το μεγάλο στοίχημα είναι το πώς θα συγκροτηθεί η κοινωνία σε εκείνο το υποκείμενο το οποίο θα παλέψει για μεγάλες αλλαγές στον τόπο.Δεν είναι το πώς θα συγκροτηθεί ένα κόμμα το οποίο θα ξανά εκπροσωπήσει μια κοινωνία η οποία είναι διαλυμένη, απογοητευμένη και μπερδεμένη.
Εάν δεν κάνουμε το δύσκολο που δεν το έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ την προηγούμενη περίοδο-το οποίο είναι να συνδεθείς με τη κοινωνία και να ενεργοποιηθείς μαζί της γύρω από τα μεγάλα στρατηγικά ζητήματα της χώρας-τότε οποιοσδήποτε ισχυρίζεται ότι έχει έτοιμη την εναλλακτική και “ψηφίστε με για να την υλοποιήσω” κάνει μεγάλο λάθος.
Εσείς θεωρείτε ότι υπήρχε όντως εναλλακτικός δρόμος ,έτσι τουλάχιστον όπως το έθετε ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την 25η Γενάρη;Και αν ναι, γιατί δεν επιλέχθηκε τελικά;
Πιστεύω ότι υπήρχε, υπάρχει και δεν μπορεί να μην υπάρχει εναλλακτικός δρόμος για μία χώρα.Νομίζω ότι αν θέλουμε να βρούμε τις αιτίες που απέτυχε ουσιαστικά η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ ,δεν πρέπει να εγκλωβιστούμε απλά σε ημερομηνίες. αλλά να συζητήσουμε περισσότερο για το τι προϋποθέσεις είχαν δημιουργηθεί ή δεν είχαν δημιουργηθεί το προηγούμενο διάστημα, ώστε πραγματικά να πετύχει αυτό το εγχείρημα.
Πολλοί ρωτούν τι να έκανε ο Αλέξης Τσίπρας στις 12 Ιουλίου; Νομίζω όμως ότι το μεγάλο θέμα είναι με τι όρους και προϋποθέσεις φτάσαμε στη 12η Ιουλίου και εδώ υπάρχει μια χρονική περίοδος που είναι πριν τις εκλογές της 25ης Γενάρη.Το λέω αυτό γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είχε 2-2.5 χρόνια ως αξιωματική αντιπολίτευση που δεν τα εκμεταλλευτήκαμε έτσι ώστε να δουλέψουμε μαζί με την κοινωνία γύρω από λύσεις και να προετοιμαστούμε για αυτή τη σύγκρουση που θα ερχόταν.
Δεύτερον, υπήρχαν πολύ λάθος εκτιμήσεις γύρω από τη στάση που θα είχαν οι Ευρωπαίοι,πράγμα που διαψεύστηκε παταγωδώς από όλη αυτή την ιστορία των διαπραγματεύσεων.
Τρίτον,θεωρώ ότι έγιναν πολύ σοβαρά στρατηγικά λάθη στο θέμα της διαπραγμάτευσης .Για παράδειγμα ,είμαι από αυτούς που καταψήφισαν τη συμφωνία της 20ης του Φλεβάρη,διότι θεωρούσα ότι η τετράμηνη παράταση,όχι απλά δεν έδινε χώρο και χρόνο όπως ισχυρίζονταν όσοι την υπέγραψαν -οι βασικοί επικεφαλής της διαπραγματευτικής ομάδας- αλλά αντίθετα μας έβαζε σε μία παγίδα ,όπου η χώρα συνεχώς αδυνάτιζε και η οικονομία εξουθενωνόταν.
Αναγκαστήκαμε να πληρώνουμε δόσεις για το χρέος περίπου 7,5 δις και να κηρύξουμε εσωτερική στάση πληρωμών, με αποτέλεσμα από την πλέον αδύνατη θέση τον Ιούλιο να βρεθούμε σε αυτή τη κατάσταση που βρέθηκε η ελληνική κυβέρνηση.
Παρόλα αυτά όμως, παρά τις δυσκολίες ο λαός ακόμα και τότε με το δημοψήφισμα έστειλε μηνύματα, έδειξε εξαιρετική αντοχή και θέληση και δίψα να αλλάξει πορεία ο τόπος, ωστόσο νομίζω ότι είχε αφοπλιστεί ,είχε υπονομευτεί οποιαδήποτε δυνατότητα για να κάνεις άλλες επιλογές .Καταλαβαίνουμε λοιπόν, ότι είναι αρκετά σύνθετος ένας απολογισμός που πρέπει να γίνει.
Δεν αφορά μόνο μία στιγμή ή μια επιλογή, δεν είναι ότι υπήρχε στο τσεπάκι μια άλλη εύκολη λύση και δεν επιλέχθηκε ,αφορά πιο ουσιώδη πράγματα γύρω από το τι προϋποθέσεις δημιουργήθηκαν εντός της χώρας, και σε αυτό έχει ευθύνες ο ΣΥΡΙΖΑ. Καθώς πρέπει μαζί με την κοινωνία, μια κοινωνία ενεργή, με έναν λαό όσο πιο οργανωμένο γίνεται, να μπορείς να προχωρήσεις σε τομές και να βγεις νικητής σε αυτή τη σύγκρουση.
Οπότε το λάθος του ΣΥΡΙΖΑ το εντοπίζετε και στα προηγούμενα χρόνια;
Θεωρώ ότι υπήρχε αδιαφορία στο να παρθούν μεγάλες πρωτοβουλίες και να βάλεις τη κοινωνία να συμμετάσχει σε αυτές,γύρω από μεγάλα πολιτικά θέματα .
Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι το θέμα της παραγωγικής ανασυγκρότησης ,έμεινε στα χαρτιά και στις εκφωνήσεις, δεν έγινε καμία ουσιαστική δουλειά.
Επίσης, άλλο ένα θέμα είναι το ζήτημα του πολιτικού συστήματος και εδώ το ζήτημα δεν είναι αν έγινε ουσιαστική δουλειά πριν, αλλά ότι ακόμα και στους επτά μήνες,όσον αφορά την εγχώρια διαπλοκή, το εγχώριο πολιτικό σύστημα -που δεν ήταν μέσα στη διαπραγμάτευση- δεν έγιναν τομές, δεν έδειξες στον κόσμο ότι κάνεις κάτι διαφορετικό και ότι συγκρούεσαι με κάποια πράγματα.
Πολλοί ισχυρίζονται ότι ήταν αδύνατο με τις συνθήκες που επικρατούσαν να μπορέσει η κυβέρνηση να ασχοληθεί στα σοβαρά και με τα εσωτερικά θέματα.Κάτι τέτοιο θεωρείτε ότι ισχύει;
Νομίζω ότι αυτό είναι μια πολύ λάθος αντίληψη γιατί ίσα-ίσα αν γίνονταν αυτά τα βήματα,θα κέρδιζες μεγαλύτερη δύναμη από τον ίδιο τον κόσμο που θα σε στήριζε και πιο ενεργητικά στη διαπραγμάτευση που θα έκανες με τους έξω. Η κοινωνία χρεώνει στο ΣΥΡΙΖΑ- και αυτή τη στιγμή φαίνεται αυτό και ενόψει των εκλογών- ότι στο πεδίο της διαπραγμάτευσης έκανε λάθη.Αλλά εκεί πράγματι υπήρχε ένας πολύ ισχυρός αντίπαλος, και μιλάω για τη γερμανική Ευρώπη και το Eurogroup για τον τρόπο που λειτουργεί.
Ωστόσο, χρεώνει στο ΣΥΡΙΖΑ ότι αυτό το επτάμηνο περίμενε να δει διαφορετικά δείγματα γραφής γύρω από το πώς διαχειρίζεται τα θέματα της χώρας. Ένα παράδειγμα είναι το θέμα των ΜΜΕ. Κατά την περίοδο του δημοψηφίσματος όταν είχε οργιάσει το μιντιακό κατεστημένο απέναντι στο “όχι” και έκανε όλη αυτή τη σταυροφορία υπέρ του “ναι” και της πλήρους υποταγής στις προτάσεις των Ευρωπαίων,ο κόσμος δικαίως μας έκανε κριτική ότι”παιδιά καλά τα λέτε, όμως τα ΜΜΕ γιατί τα έχετε αφήσει και λειτουργούν με τον τρόπο που λειτουργούν ακόμα και σήμερα;“.Και είχε δίκιο στο ότι δεν έγιναν τομές σε τέτοια ζητήματα ή δεν έγινε η αρχή τέλος πάντων.Να δείξεις ότι αρχίζει να ξηλώνεται αυτό το τρίγωνο της αμαρτίας όπως το είχαμε ονομάσει.
Επίσης ,ένα άλλο θέμα πέρα από τη διαπλοκή, γιατί όταν μιλάμε για πολιτικό σύστημα δεν είναι μόνο η διαπλοκή στη χώρα,είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπερέβη τον τρόπο διοίκησης και τον κρατικό μηχανισμό που είχαν δημιουργήσει οι προηγούμενοι. Νομίζω ότι δεν δόθηκε σημασία και δεν έγιναν πράγματα γύρω από το πώς μπορεί να υπάρχει ένα κράτος πολύ πιο δημοκρατικό που να κάνει συμμέτοχο τον πολίτη. Διαχειριστήκαμε ένα σύστημα διοίκησης και ένα κράτος που είχαν δημιουργήσει οι προηγούμενοι, που είναι πλήρως γραφειοκρατικό, με πολλές εξαρτήσεις, δυσκίνητο και αναποτελεσματικό.
Τώρα, όσον αφορά το γιατί δεν έγιναν τομές.θέλει φοβερές συγκρούσεις με τα μεγάλα συμφέροντα.Νομίζω ότι δεν υπήρχε από την αρχή η τόλμη να αναγνωριστεί αυτή η παθογένεια και πραγματικά να πας σε τομές.Στο πώς δηλαδή,εσύ προσεγγίζεις τη σχέση της κυβέρνησης με το κράτος ,του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα με το κράτος και της κοινωνίας με το κράτος.
Είναι μια σειρά σχέσεις που διαπλέκονται μεταξύ τους που αν δεν γκρεμιστούν με τον τρόπο που υπάρχουν σήμερα, σε εγκλωβίζουν,σε αφυδατώνουν και σε παρασύρουν σε έναν δικό τους ρυθμό. Νομίζω λοιπόν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παρασύρθηκε σε μια κατάσταση διαχείρισης των ζητημάτων μέσω του υπάρχοντος μηχανισμού και πολύ αργά κατάλαβε ότι έτσι πολύ λίγα πράγματα μπορεί να κάνει.Δεν έδειξε τουλάχιστον ότι έχει τη διάθεση να κάνει τομές γύρω από αυτό το ζήτημα .Σε όλα αυτά λοιπόν νομίζω ότι υπάρχει ένα πεδίο απειρίας,ανικανότητας,αλλά και έλλειψης τόλμης.
Μετά τις τελευταίες εξελίξεις θεωρείτε ότι υπάρχει πραγματικά διακύβευμα σε αυτές τις εκλογές;
Αυτές οι εκλογές είναι εκλογές που χαρακτηρίστηκαν εκλογές φάρσα ,εκλογές παρωδία.Θεωρώ ότι είναι εκλογές που βρίσκεται ξανά σε μεγάλη απόσταση η ίδια η κοινωνία από το πολιτικό σύστημα. Απουσιάζουν τα σοβαρά διακυβεύματα από τη στιγμή που ο κόσμος ξέρει ότι θα συγκροτηθεί μια μνημονιακή πλειοψηφία στη βουλή που αυτά που θα εφαρμόσει στο μεγαλύτερο ποσοστό είναι αυτά που καθορίστηκαν από το τρίτο μνημόνιο και τις όποιες διαπραγματεύσεις με τους δανειστές. Βλέπουμε πως στον κόσμο καταγράφονται μεγάλα ποσοστά αναποφάσιστων.
Υπάρχει πολύς κόσμος προβληματισμένος και επίσης μεγάλη απογοήτευση στη κοινωνία. Θεωρώ ότι θα υπάρχει μεγάλο ποσοστό που δεν θα πάει να ψηφίσει και επίσης ένα μεγάλο ποσοστό από αυτούς που θα πάνε να ψηφίσουν θα το κάνουν με μισή καρδιά, γνωρίζοντας ότι δεν θα βελτιωθεί κάτι την επόμενη μέρα.
Με αυτήν την έννοια νομίζω ότι εάν υπάρχει κάτι σημαντικό που καταγράφεται, είναι ότι ξανά βγαίνει στο προσκήνιο μια μεγάλη δυσπιστία και αποστασιοποίηση της ίδιας της κοινωνίας από αυτό που λέγεται πολιτικό σύστημα και πολιτικό προσωπικό που θα διαχειριστεί το μέλλον της το επόμενο διάστημα. Αυτό έχει ξανά καταγραφεί την περίοδο 2011-2012, όταν ο κόσμος τότε γκρέμισε τον δικομματισμό ουσιαστικά μέσα από τις κινητοποιήσεις του.Στην πορεία όλος αυτός ο ριζοσπαστισμός που δημιουργήθηκε και μέσα από τα κινήματα που αναπτύχθηκαν ,ακούμπησε τις ελπίδες του πάνω στον ΣΥΡΙΖΑ ,ωστόσο αυτή τη στιγμή ζούμε το κλείσιμο αυτού του κύκλου και η κοινωνία νομίζω βρίσκεται στον αέρα.
Αν στις προηγούμενες εκλογές στις 25 Γενάρη η λέξη που έπαιζε πολύ ήταν η ελπίδα,αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει καμία ελπίδα στη κοινωνία. Επομένως και όσοι ψηφίσουν θα ψηφίσουν με κριτήριο,ενδεχομένως, να μη ξανάρθουν οι προηγούμενοι.Αλλά αναγνωρίζοντας ότι όλοι είναι πολύ κατώτεροι των περιστάσεων και ότι ουσιαστικά έχουμε οδηγηθεί σε ένα μεγάλο αδιέξοδο και κανένα από τα υπάρχοντα κομμάτια του πολιτικού συστήματος δεν έχει να παρουσιάσει σοβαρές λύσεις και απαντήσεις στα ζητήματα που έχουν δημιουργηθεί.
Αυτό είναι το χαρακτηριστικό νομίζω της συγκυρίας των εκλογών αυτών. Κυρίως ο στόχος που επιτελούν -τόσο με πρωτοβουλία της κυβέρνησης που πήγε σε εκλογές με παραίτηση της,αλλά και με την πλήρη στήριξη των δανειστών-είναι πώς θα νομιμοποιηθεί το τρίτο μνημόνιο και θα δημιουργηθεί μια σταθερή κοινοβουλευτική πλειοψηφία που θα το υλοποιήσει.Βέβαια σε αυτή τη συγκυρία σταθερές πλειοψηφίες κατά τη γνώμη μου που να περνούν τα μνημόνια δεν μπορούν να υπάρξουν, γιατί η πολιτική κρίση θα ενταθεί το επόμενο διάστημα. Όποια κυβέρνηση ,όποιος συμμαχικός σχηματισμός θα δημιουργηθεί θα αναγκαστεί να πάρει μέτρα ενάντια στην κοινωνία.
Πέραν από την συμμετοχή ή την αποχή από την εκλογική διαδικασία,ποια θα πρέπει να είναι η στάση της κοινωνίας;
Καταρχάς, πρέπει να σκεφτούμε τι θα συμβεί στη χώρα το επόμενο διάστημα. Αυτό που θα συμβεί, θα είναι αρκετά σοκαριστικά επεισόδια υποβάθμισης του επιπέδου διαβίωσης της πλειοψηφίας του κόσμου,μαζικής εκποίησης και κατάλυσης της δημοκρατίας. Αυτό το είδαμε και στο Κοινοβούλιο, πώς ψηφίστηκαν τα προαπαιτούμενα και τα μνημόνια.Κάπως έτσι θα συνεχιστεί.
Η Τρόικα ή το Κουαρτρέτο όπως έχει γίνει, θα παραγγέλνει, θα απαιτεί και θα είναι μια Βουλή η οποία συμφωνεί ή διαφωνεί.Θα ψηφίζει υπό την ομηρία και τη διαρκή απειλή του Grexit.
Θα υπάρξει περαιτέρω φτωχοποίηση,θα χτυπηθούν πάρα πολύ τα μικρομεσαία και παραγωγικά στρώματα και ειδικά οι αγρότες.Θα εκποιηθεί ο δημόσιος πλούτος και μη ξεχνάμε ότι μέχρι τώρα ήδη έχουν φύγει 200 χιλιάδες άνθρωποι στο εξωτερικό και έτσι όπως είναι η κατάσταση θα συνεχιστεί η διαρροή νέων ανθρώπων προς τα έξω.
Αν προσθέσουμε και τα προσφυγικά ρεύματα, που ουσιαστικά βλέπουμε ότι η Ευρώπη προορίζει την Ελλάδα ή την χρησιμοποιεί σαν μια αποθήκη δυστυχίας ανθρώπων που εγκαταλείπουν τις πατρίδες τους λόγω των καταστάσεων εκεί,καταλαβαίνουμε ότι θα δημιουργηθούν ακατάλληλες συνθήκες διαβίωσης για την κοινωνία.
Όλες αυτές οι συνθήκες λοιπόν είναι μη βιώσιμες για μια κοινωνία που έχει 1,5 εκατομμύριο ανέργους ή αλλίώς 3 εκατομμύρια ανθρώπους στη φτώχεια. Κατά τη γνώμη μου παρότι βαραίνει η απογοήτευση και η ήττα-γιατί είναι σημαντικό πράγμα εκεί που ακούμπησες την ελπίδα σου να αυτόακυρώνεται και να νιώθεις ηττημένος αυτή τη στιγμή- δεν μπορεί η κοινωνία να μη βρει δρόμους και τρόπους να αντισταθεί και να κάνει πράγματα.
Έτσι λοιπόν, νομίζω ότι ένα σημείο είναι το πώς θα οργανωθεί ο ίδιος ο κόσμος για να υπερασπιστεί την ίδια του τη ζωή,την χώρα του. Αυτό σημαίνει από το να αποτρέψει ιδιωτικοποιήσεις μέχρι να στηρίξει με μορφές κοινωνικής αλληλεγγύης τον διπλανό του. Μέχρι και να δημιουργήσει και να στηρίξει εγχειρήματα που να κρατάνε κάτι όρθιο από την παραγωγή.
Τώρα υπάρχει ένα θέμα,να περισωθεί ότι μπορεί να περισωθεί από την κατεδάφιση την μεγάλη που έρχεται, και αυτό προϋποθέτει στοιχεία οργάνωσης. Το δεύτερο, είναι πώς θα δημιουργηθεί ένα νέο σχέδιο συνολικής διεξόδου της χώρας.Θα πρέπει να ανοίξουν διαδικασίες ουσιαστικές και με τη συμμετοχή αρκετού κόσμου που στα μεγάλα κομβικά θέματα της χώρας να επιχειρηθούν να δοθούν απαντήσεις.Και οι απαντήσεις δεν είναι απαντήσεις σε ένα φύλλο χαρτί,απάντηση είναι τα κινήματα.
Χρειάζεται λοιπόν ένα συνολικό πολιτικό κίνημα στη χώρα, το οποίο να παλέψει να βγει η χώρα από αύτη τη κατάσταση που έχουμε μπλέξει.Και σε όλα αυτά εγώ βάζω -και το έλεγα και πριν τις εκλογές το οποίο είναι πολύ σημαντικό-το πώς οικοδομείται το φρόνημα ενός λαού. Ιδιαίτερα μετά τη σφαλιάρα που έφαγε ο κόσμος χρειάζεται να οικοδομηθεί μια νέα αυτοπεποίθηση, δηλαδή μια πίστη στις δυνάμεις του,ότι δικαιούται να ζει αλλιώτικα και γι’ αυτό το λόγο θα το παλέψει κιόλας.Ώστε παρά τις δυσκολίες να βρει εκείνους τους δρόμους και τις προϋποθέσεις που χρειάζονται ώστε να καταφέρει να αλλάξει πορεία ο τόπος.
Άρα χρειάζονται νέα εγχειρήματα ,η ανάγκη αυτή που ανέφερα όμως δεν μπορεί να καλυφθεί από ένα κόμμα. Χρειάζονται κάποιες νέου τύπου δικτυώσεις με μορφές συλλογικότητας που θα έχουν πολύ πιο έντονη τη μορφή ενός κινήματος και της μεγάλης συμμετοχής ανθρώπων,παρά ενός κόμματος που θα έχει ένα επιτελείο,θα βγάζει πέντε αράδες και θα λέει στον κόσμο γραφτείτε όσοι μπορείτε μέλη και στις εκλογές ψηφίστε μας.Κάτι τέτοιο θεωρώ ότι δεν έχει ελπίδες ούτε να ακουμπήσει αυτό το κομμάτι κόσμου,το οποίο δυσπιστεί.Ούτε μπορεί να δώσει με επάρκεια απαντήσεις στο πως θα δοθεί με διαφορετικούς όρους η μάχη αυτή που χάθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Πολλοί θεωρούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την συμφωνία με τους εταίρους και το 3ο μνημόνιο,έβαλε ταφόπλακα ή έστω αποτελεί τροχοπέδη στη προοπτική δημιουργίας οποιουδήποτε κινήματος.Ποια είναι η γνώμη σας;
Εγώ τη μεγαλύτερη ευθύνη τη δίνω πριν τις εκλογές όπου στη διετία που πέρασε ο ΣΥΡΙΖΑ αντί να ενεργοποιηθεί μαζί με τη κοινωνία και να πάρει πρωτοβουλίες μαζί της,ουσιαστικά καλλιέργησε και ο ίδιος την ανάθεση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε αποκλειστικά στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό και σε ένα επικοινωνιακό παιχνίδι διπολισμού με τον Σαμαρά και τη ΝΔ. Αναλώθηκε σε μια αντίληψη ότι θα αλλάξουν τα πράγματα δια μέσου της κυβέρνησης ,υποτιμώντας πολύ την ανάγκη η οποία λέει ότι πρέπει να έχεις μια κοινωνία που θα είναι ενεργή σε αυτή τη μάχη.
Ο κυβερνητισμός ήταν ένα ακόμη σημείο το οποίο εγκλώβισε μια κατάσταση και δεν δημιούργησε ρίζες και προϋποθέσεις μέσα στην ίδια την κοινωνία. Η επιλογή απλά ενός καλού κυβερνητικού σχήματος δεν φτάνει, χρειάζεται άλλου τύπου δουλειά, αλλιώς έχεις τη κατάληξη που είδαμε. Μια καλή κυβέρνηση μέσα στον μηχανισμό αυτόν που υπάρχει και με τις πιέσεις που υπάρχουν δεν μπορεί να αλλάξει τα πράγματα.
Η αλλαγή της χώρας και η σωτηρία της δεν είναι υπόθεση ούτε ενός κόμματος, ούτε μόνο μιας κυβέρνησης,ούτε ενός καλού πρωθυπουργού,όσο καλές προθέσεις και να έχουν όλοι αυτοί.Επίσης, θεωρώ μεγάλη ευθύνη ότι δεν αξιοποιήθηκε η μεγάλη λαϊκή ενεργητικότητα που υπήρξε από την πλευρά της κοινωνίας .
Η κοινωνία αφοπλίστηκε από τα non paper και μια επικοινωνιακή και ανούσια πολιτική,η οποία δεν αξιοποίησε όλη αυτή η δύναμη του κόσμου που δόθηκε και μέσα από τις συγκεντρώσεις για την υπεράσπιση της κυβέρνησης,όταν γίνονταν οι διαπραγματεύσεις .
Ενώ λοιπόν, στη αρχή υπήρχε μια μεγάλη ανάταση στον κόσμο, δεν αξιοποιήθηκε στην κατεύθυνση της άντλησης δύναμης από αυτήν, ώστε να αντιμετωπιστεί τόσο ο εσωτερικός, όσο και ο εξωτερικός εχθρός.Αντιθέτως,στη πορεία η κοινωνία αφοπλίστηκε και ουσιαστικά ακυρώθηκε.
Ο πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Κοδέλας, στη συνέντευξη που παραχώρησε στο indicator.gr εξηγεί τους λόγους που το κόμμα της Κουμουνδούρου έκλεισε ουσιαστικά τον πολιτικό του κύκλο,ενώ σχολιάζοντας την Λαϊκή Ενότητα αναφέρει πως χρειάζεται να δημιουργηθούν νέα εγχειρήματα, παρά η συνέχεια ενός “πραγματικού” ΣΥΡΙΖΑ,όπως λέγεται από τα στελέχη της ΛΑΕ.
Παράλληλα, αναλύει την πορεία των διαπραγματεύσεων, τους λόγους που κατά την γνώμη του απέτυχαν,καθώς και τα λάθη του ΣΥΡΙΖΑ πριν και μετά την επτάμηνη διακυβέρνηση.
Τέλος, δίνει ιδιαίτερη έμφαση στις κοινωνικές διεργασίες που πρέπει να υπάρξουν από δω και στο εξής,θέτοντας την κοινωνία ως το βασικό υποκείμενο που θα πρέπει να παλέψει για τις μεγάλες αλλαγές στον τόπο.
Η συνέντευξη του Δημήτρη Κοδέλα στο indicator.gr
Πολλοί από τους αποχωρήσαντες του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισαν να προσχωρήσουν στη Λαϊκή Ενότητα με σκοπό την συνέχιση,όπως υποστηρίζουν,του πραγματικού ΣΥΡΙΖΑ. Ποια είναι η γνώμη σας για αυτήν την εξέλιξη;
Αρχικά, έχω μια ένσταση σχετικά με την αναφορά στη συνέχεια του πραγματικού ΣΥΡΙΖΑ. Το λέω αυτό γιατί κατά την εκτίμησή μου κλείνει ένας κύκλος μέσα από αυτή τη μεγάλη ήττα που υπήρξε με τη συνθηκολόγηση και τη ψήφιση του τρίτου μνημονίου.Οφείλουμε όλοι να κάνουμε απολογισμούς, να βγάλουμε συμπεράσματα και να κάνουμε αυτοκριτική γύρω από αυτό το εγχείρημα.
Δηλαδή, γιατί κατέληξε εκεί που κατέληξε,και νομίζω ότι από τα συμπεράσματα που θα βγάλουμε θα ωφεληθούμε στο τι είδους εγχειρήματα έχει ανάγκη ο τόπος και η κοινωνία. Με αυτή την έννοια δεν είμαι υπέρ των εύκολων λύσεων και των εύκολων απαντήσεων.Νομίζω ότι χρειάζεται να δημιουργήσουμε νέα πράγματα, παρά να ισχυριστούμε ότι εμείς είμαστε οι συνεχιστές του “καλού” ΣΥΡΙΖΑ.
Υπάρχουν πάρα πολλά συμπεράσματα που πρέπει να εξάγουμε από αυτή την πενταετία. Ουσιαστικά κλείνει ένας κύκλος, που ξεκίνησε με αγώνες του λαού μας και με το αντιμνημονιακό κίνημα στις πλατείες,που μόνος του ο κόσμος μπήκε μπροστά και ουσιαστικά κατεδάφισε τον δικομματισμό.Έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ τη δύναμη για να αλλάξει τα πράγματα,να βγάλει τη χώρα από τα μνημόνια και να κάνει μεγάλες τομές στο εσωτερικό.
Ωστόσο, αυτό διαψεύστηκε και νομίζω χρειάζεται να κάνουμε ουσιαστική δουλειά και να δούμε πως μπορούν να ξανάστηθούν εγχειρήματα που σίγουρα πρέπει να είναι με μεγάλη ευρύτητα.Θα πρέπει να έχουν πολύ έντονο το στοιχείο της συμμετοχής και της δημοκρατίας,καθώς επίσης και να καταπολεμούν όλα τα κουσούρια και τις παθογένειες των κομμάτων που γνωρίσαμε και αναπτύχθηκαν και μέσα στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή τη στιγμή, το μεγάλο στοίχημα είναι το πώς θα συγκροτηθεί η κοινωνία σε εκείνο το υποκείμενο το οποίο θα παλέψει για μεγάλες αλλαγές στον τόπο.Δεν είναι το πώς θα συγκροτηθεί ένα κόμμα το οποίο θα ξανά εκπροσωπήσει μια κοινωνία η οποία είναι διαλυμένη, απογοητευμένη και μπερδεμένη.
Εάν δεν κάνουμε το δύσκολο που δεν το έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ την προηγούμενη περίοδο-το οποίο είναι να συνδεθείς με τη κοινωνία και να ενεργοποιηθείς μαζί της γύρω από τα μεγάλα στρατηγικά ζητήματα της χώρας-τότε οποιοσδήποτε ισχυρίζεται ότι έχει έτοιμη την εναλλακτική και “ψηφίστε με για να την υλοποιήσω” κάνει μεγάλο λάθος.
Εσείς θεωρείτε ότι υπήρχε όντως εναλλακτικός δρόμος ,έτσι τουλάχιστον όπως το έθετε ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την 25η Γενάρη;Και αν ναι, γιατί δεν επιλέχθηκε τελικά;
Πιστεύω ότι υπήρχε, υπάρχει και δεν μπορεί να μην υπάρχει εναλλακτικός δρόμος για μία χώρα.Νομίζω ότι αν θέλουμε να βρούμε τις αιτίες που απέτυχε ουσιαστικά η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ ,δεν πρέπει να εγκλωβιστούμε απλά σε ημερομηνίες. αλλά να συζητήσουμε περισσότερο για το τι προϋποθέσεις είχαν δημιουργηθεί ή δεν είχαν δημιουργηθεί το προηγούμενο διάστημα, ώστε πραγματικά να πετύχει αυτό το εγχείρημα.
Πολλοί ρωτούν τι να έκανε ο Αλέξης Τσίπρας στις 12 Ιουλίου; Νομίζω όμως ότι το μεγάλο θέμα είναι με τι όρους και προϋποθέσεις φτάσαμε στη 12η Ιουλίου και εδώ υπάρχει μια χρονική περίοδος που είναι πριν τις εκλογές της 25ης Γενάρη.Το λέω αυτό γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είχε 2-2.5 χρόνια ως αξιωματική αντιπολίτευση που δεν τα εκμεταλλευτήκαμε έτσι ώστε να δουλέψουμε μαζί με την κοινωνία γύρω από λύσεις και να προετοιμαστούμε για αυτή τη σύγκρουση που θα ερχόταν.
Δεύτερον, υπήρχαν πολύ λάθος εκτιμήσεις γύρω από τη στάση που θα είχαν οι Ευρωπαίοι,πράγμα που διαψεύστηκε παταγωδώς από όλη αυτή την ιστορία των διαπραγματεύσεων.
Τρίτον,θεωρώ ότι έγιναν πολύ σοβαρά στρατηγικά λάθη στο θέμα της διαπραγμάτευσης .Για παράδειγμα ,είμαι από αυτούς που καταψήφισαν τη συμφωνία της 20ης του Φλεβάρη,διότι θεωρούσα ότι η τετράμηνη παράταση,όχι απλά δεν έδινε χώρο και χρόνο όπως ισχυρίζονταν όσοι την υπέγραψαν -οι βασικοί επικεφαλής της διαπραγματευτικής ομάδας- αλλά αντίθετα μας έβαζε σε μία παγίδα ,όπου η χώρα συνεχώς αδυνάτιζε και η οικονομία εξουθενωνόταν.
Αναγκαστήκαμε να πληρώνουμε δόσεις για το χρέος περίπου 7,5 δις και να κηρύξουμε εσωτερική στάση πληρωμών, με αποτέλεσμα από την πλέον αδύνατη θέση τον Ιούλιο να βρεθούμε σε αυτή τη κατάσταση που βρέθηκε η ελληνική κυβέρνηση.
Παρόλα αυτά όμως, παρά τις δυσκολίες ο λαός ακόμα και τότε με το δημοψήφισμα έστειλε μηνύματα, έδειξε εξαιρετική αντοχή και θέληση και δίψα να αλλάξει πορεία ο τόπος, ωστόσο νομίζω ότι είχε αφοπλιστεί ,είχε υπονομευτεί οποιαδήποτε δυνατότητα για να κάνεις άλλες επιλογές .Καταλαβαίνουμε λοιπόν, ότι είναι αρκετά σύνθετος ένας απολογισμός που πρέπει να γίνει.
Δεν αφορά μόνο μία στιγμή ή μια επιλογή, δεν είναι ότι υπήρχε στο τσεπάκι μια άλλη εύκολη λύση και δεν επιλέχθηκε ,αφορά πιο ουσιώδη πράγματα γύρω από το τι προϋποθέσεις δημιουργήθηκαν εντός της χώρας, και σε αυτό έχει ευθύνες ο ΣΥΡΙΖΑ. Καθώς πρέπει μαζί με την κοινωνία, μια κοινωνία ενεργή, με έναν λαό όσο πιο οργανωμένο γίνεται, να μπορείς να προχωρήσεις σε τομές και να βγεις νικητής σε αυτή τη σύγκρουση.
Οπότε το λάθος του ΣΥΡΙΖΑ το εντοπίζετε και στα προηγούμενα χρόνια;
Θεωρώ ότι υπήρχε αδιαφορία στο να παρθούν μεγάλες πρωτοβουλίες και να βάλεις τη κοινωνία να συμμετάσχει σε αυτές,γύρω από μεγάλα πολιτικά θέματα .
Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι το θέμα της παραγωγικής ανασυγκρότησης ,έμεινε στα χαρτιά και στις εκφωνήσεις, δεν έγινε καμία ουσιαστική δουλειά.
Επίσης, άλλο ένα θέμα είναι το ζήτημα του πολιτικού συστήματος και εδώ το ζήτημα δεν είναι αν έγινε ουσιαστική δουλειά πριν, αλλά ότι ακόμα και στους επτά μήνες,όσον αφορά την εγχώρια διαπλοκή, το εγχώριο πολιτικό σύστημα -που δεν ήταν μέσα στη διαπραγμάτευση- δεν έγιναν τομές, δεν έδειξες στον κόσμο ότι κάνεις κάτι διαφορετικό και ότι συγκρούεσαι με κάποια πράγματα.
Πολλοί ισχυρίζονται ότι ήταν αδύνατο με τις συνθήκες που επικρατούσαν να μπορέσει η κυβέρνηση να ασχοληθεί στα σοβαρά και με τα εσωτερικά θέματα.Κάτι τέτοιο θεωρείτε ότι ισχύει;
Νομίζω ότι αυτό είναι μια πολύ λάθος αντίληψη γιατί ίσα-ίσα αν γίνονταν αυτά τα βήματα,θα κέρδιζες μεγαλύτερη δύναμη από τον ίδιο τον κόσμο που θα σε στήριζε και πιο ενεργητικά στη διαπραγμάτευση που θα έκανες με τους έξω. Η κοινωνία χρεώνει στο ΣΥΡΙΖΑ- και αυτή τη στιγμή φαίνεται αυτό και ενόψει των εκλογών- ότι στο πεδίο της διαπραγμάτευσης έκανε λάθη.Αλλά εκεί πράγματι υπήρχε ένας πολύ ισχυρός αντίπαλος, και μιλάω για τη γερμανική Ευρώπη και το Eurogroup για τον τρόπο που λειτουργεί.
Ωστόσο, χρεώνει στο ΣΥΡΙΖΑ ότι αυτό το επτάμηνο περίμενε να δει διαφορετικά δείγματα γραφής γύρω από το πώς διαχειρίζεται τα θέματα της χώρας. Ένα παράδειγμα είναι το θέμα των ΜΜΕ. Κατά την περίοδο του δημοψηφίσματος όταν είχε οργιάσει το μιντιακό κατεστημένο απέναντι στο “όχι” και έκανε όλη αυτή τη σταυροφορία υπέρ του “ναι” και της πλήρους υποταγής στις προτάσεις των Ευρωπαίων,ο κόσμος δικαίως μας έκανε κριτική ότι”παιδιά καλά τα λέτε, όμως τα ΜΜΕ γιατί τα έχετε αφήσει και λειτουργούν με τον τρόπο που λειτουργούν ακόμα και σήμερα;“.Και είχε δίκιο στο ότι δεν έγιναν τομές σε τέτοια ζητήματα ή δεν έγινε η αρχή τέλος πάντων.Να δείξεις ότι αρχίζει να ξηλώνεται αυτό το τρίγωνο της αμαρτίας όπως το είχαμε ονομάσει.
Επίσης ,ένα άλλο θέμα πέρα από τη διαπλοκή, γιατί όταν μιλάμε για πολιτικό σύστημα δεν είναι μόνο η διαπλοκή στη χώρα,είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπερέβη τον τρόπο διοίκησης και τον κρατικό μηχανισμό που είχαν δημιουργήσει οι προηγούμενοι. Νομίζω ότι δεν δόθηκε σημασία και δεν έγιναν πράγματα γύρω από το πώς μπορεί να υπάρχει ένα κράτος πολύ πιο δημοκρατικό που να κάνει συμμέτοχο τον πολίτη. Διαχειριστήκαμε ένα σύστημα διοίκησης και ένα κράτος που είχαν δημιουργήσει οι προηγούμενοι, που είναι πλήρως γραφειοκρατικό, με πολλές εξαρτήσεις, δυσκίνητο και αναποτελεσματικό.
Τώρα, όσον αφορά το γιατί δεν έγιναν τομές.θέλει φοβερές συγκρούσεις με τα μεγάλα συμφέροντα.Νομίζω ότι δεν υπήρχε από την αρχή η τόλμη να αναγνωριστεί αυτή η παθογένεια και πραγματικά να πας σε τομές.Στο πώς δηλαδή,εσύ προσεγγίζεις τη σχέση της κυβέρνησης με το κράτος ,του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα με το κράτος και της κοινωνίας με το κράτος.
Είναι μια σειρά σχέσεις που διαπλέκονται μεταξύ τους που αν δεν γκρεμιστούν με τον τρόπο που υπάρχουν σήμερα, σε εγκλωβίζουν,σε αφυδατώνουν και σε παρασύρουν σε έναν δικό τους ρυθμό. Νομίζω λοιπόν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παρασύρθηκε σε μια κατάσταση διαχείρισης των ζητημάτων μέσω του υπάρχοντος μηχανισμού και πολύ αργά κατάλαβε ότι έτσι πολύ λίγα πράγματα μπορεί να κάνει.Δεν έδειξε τουλάχιστον ότι έχει τη διάθεση να κάνει τομές γύρω από αυτό το ζήτημα .Σε όλα αυτά λοιπόν νομίζω ότι υπάρχει ένα πεδίο απειρίας,ανικανότητας,αλλά και έλλειψης τόλμης.
Μετά τις τελευταίες εξελίξεις θεωρείτε ότι υπάρχει πραγματικά διακύβευμα σε αυτές τις εκλογές;
Αυτές οι εκλογές είναι εκλογές που χαρακτηρίστηκαν εκλογές φάρσα ,εκλογές παρωδία.Θεωρώ ότι είναι εκλογές που βρίσκεται ξανά σε μεγάλη απόσταση η ίδια η κοινωνία από το πολιτικό σύστημα. Απουσιάζουν τα σοβαρά διακυβεύματα από τη στιγμή που ο κόσμος ξέρει ότι θα συγκροτηθεί μια μνημονιακή πλειοψηφία στη βουλή που αυτά που θα εφαρμόσει στο μεγαλύτερο ποσοστό είναι αυτά που καθορίστηκαν από το τρίτο μνημόνιο και τις όποιες διαπραγματεύσεις με τους δανειστές. Βλέπουμε πως στον κόσμο καταγράφονται μεγάλα ποσοστά αναποφάσιστων.
Υπάρχει πολύς κόσμος προβληματισμένος και επίσης μεγάλη απογοήτευση στη κοινωνία. Θεωρώ ότι θα υπάρχει μεγάλο ποσοστό που δεν θα πάει να ψηφίσει και επίσης ένα μεγάλο ποσοστό από αυτούς που θα πάνε να ψηφίσουν θα το κάνουν με μισή καρδιά, γνωρίζοντας ότι δεν θα βελτιωθεί κάτι την επόμενη μέρα.
Με αυτήν την έννοια νομίζω ότι εάν υπάρχει κάτι σημαντικό που καταγράφεται, είναι ότι ξανά βγαίνει στο προσκήνιο μια μεγάλη δυσπιστία και αποστασιοποίηση της ίδιας της κοινωνίας από αυτό που λέγεται πολιτικό σύστημα και πολιτικό προσωπικό που θα διαχειριστεί το μέλλον της το επόμενο διάστημα. Αυτό έχει ξανά καταγραφεί την περίοδο 2011-2012, όταν ο κόσμος τότε γκρέμισε τον δικομματισμό ουσιαστικά μέσα από τις κινητοποιήσεις του.Στην πορεία όλος αυτός ο ριζοσπαστισμός που δημιουργήθηκε και μέσα από τα κινήματα που αναπτύχθηκαν ,ακούμπησε τις ελπίδες του πάνω στον ΣΥΡΙΖΑ ,ωστόσο αυτή τη στιγμή ζούμε το κλείσιμο αυτού του κύκλου και η κοινωνία νομίζω βρίσκεται στον αέρα.
Αν στις προηγούμενες εκλογές στις 25 Γενάρη η λέξη που έπαιζε πολύ ήταν η ελπίδα,αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει καμία ελπίδα στη κοινωνία. Επομένως και όσοι ψηφίσουν θα ψηφίσουν με κριτήριο,ενδεχομένως, να μη ξανάρθουν οι προηγούμενοι.Αλλά αναγνωρίζοντας ότι όλοι είναι πολύ κατώτεροι των περιστάσεων και ότι ουσιαστικά έχουμε οδηγηθεί σε ένα μεγάλο αδιέξοδο και κανένα από τα υπάρχοντα κομμάτια του πολιτικού συστήματος δεν έχει να παρουσιάσει σοβαρές λύσεις και απαντήσεις στα ζητήματα που έχουν δημιουργηθεί.
Αυτό είναι το χαρακτηριστικό νομίζω της συγκυρίας των εκλογών αυτών. Κυρίως ο στόχος που επιτελούν -τόσο με πρωτοβουλία της κυβέρνησης που πήγε σε εκλογές με παραίτηση της,αλλά και με την πλήρη στήριξη των δανειστών-είναι πώς θα νομιμοποιηθεί το τρίτο μνημόνιο και θα δημιουργηθεί μια σταθερή κοινοβουλευτική πλειοψηφία που θα το υλοποιήσει.Βέβαια σε αυτή τη συγκυρία σταθερές πλειοψηφίες κατά τη γνώμη μου που να περνούν τα μνημόνια δεν μπορούν να υπάρξουν, γιατί η πολιτική κρίση θα ενταθεί το επόμενο διάστημα. Όποια κυβέρνηση ,όποιος συμμαχικός σχηματισμός θα δημιουργηθεί θα αναγκαστεί να πάρει μέτρα ενάντια στην κοινωνία.
Πέραν από την συμμετοχή ή την αποχή από την εκλογική διαδικασία,ποια θα πρέπει να είναι η στάση της κοινωνίας;
Καταρχάς, πρέπει να σκεφτούμε τι θα συμβεί στη χώρα το επόμενο διάστημα. Αυτό που θα συμβεί, θα είναι αρκετά σοκαριστικά επεισόδια υποβάθμισης του επιπέδου διαβίωσης της πλειοψηφίας του κόσμου,μαζικής εκποίησης και κατάλυσης της δημοκρατίας. Αυτό το είδαμε και στο Κοινοβούλιο, πώς ψηφίστηκαν τα προαπαιτούμενα και τα μνημόνια.Κάπως έτσι θα συνεχιστεί.
Η Τρόικα ή το Κουαρτρέτο όπως έχει γίνει, θα παραγγέλνει, θα απαιτεί και θα είναι μια Βουλή η οποία συμφωνεί ή διαφωνεί.Θα ψηφίζει υπό την ομηρία και τη διαρκή απειλή του Grexit.
Θα υπάρξει περαιτέρω φτωχοποίηση,θα χτυπηθούν πάρα πολύ τα μικρομεσαία και παραγωγικά στρώματα και ειδικά οι αγρότες.Θα εκποιηθεί ο δημόσιος πλούτος και μη ξεχνάμε ότι μέχρι τώρα ήδη έχουν φύγει 200 χιλιάδες άνθρωποι στο εξωτερικό και έτσι όπως είναι η κατάσταση θα συνεχιστεί η διαρροή νέων ανθρώπων προς τα έξω.
Αν προσθέσουμε και τα προσφυγικά ρεύματα, που ουσιαστικά βλέπουμε ότι η Ευρώπη προορίζει την Ελλάδα ή την χρησιμοποιεί σαν μια αποθήκη δυστυχίας ανθρώπων που εγκαταλείπουν τις πατρίδες τους λόγω των καταστάσεων εκεί,καταλαβαίνουμε ότι θα δημιουργηθούν ακατάλληλες συνθήκες διαβίωσης για την κοινωνία.
Όλες αυτές οι συνθήκες λοιπόν είναι μη βιώσιμες για μια κοινωνία που έχει 1,5 εκατομμύριο ανέργους ή αλλίώς 3 εκατομμύρια ανθρώπους στη φτώχεια. Κατά τη γνώμη μου παρότι βαραίνει η απογοήτευση και η ήττα-γιατί είναι σημαντικό πράγμα εκεί που ακούμπησες την ελπίδα σου να αυτόακυρώνεται και να νιώθεις ηττημένος αυτή τη στιγμή- δεν μπορεί η κοινωνία να μη βρει δρόμους και τρόπους να αντισταθεί και να κάνει πράγματα.
Έτσι λοιπόν, νομίζω ότι ένα σημείο είναι το πώς θα οργανωθεί ο ίδιος ο κόσμος για να υπερασπιστεί την ίδια του τη ζωή,την χώρα του. Αυτό σημαίνει από το να αποτρέψει ιδιωτικοποιήσεις μέχρι να στηρίξει με μορφές κοινωνικής αλληλεγγύης τον διπλανό του. Μέχρι και να δημιουργήσει και να στηρίξει εγχειρήματα που να κρατάνε κάτι όρθιο από την παραγωγή.
Τώρα υπάρχει ένα θέμα,να περισωθεί ότι μπορεί να περισωθεί από την κατεδάφιση την μεγάλη που έρχεται, και αυτό προϋποθέτει στοιχεία οργάνωσης. Το δεύτερο, είναι πώς θα δημιουργηθεί ένα νέο σχέδιο συνολικής διεξόδου της χώρας.Θα πρέπει να ανοίξουν διαδικασίες ουσιαστικές και με τη συμμετοχή αρκετού κόσμου που στα μεγάλα κομβικά θέματα της χώρας να επιχειρηθούν να δοθούν απαντήσεις.Και οι απαντήσεις δεν είναι απαντήσεις σε ένα φύλλο χαρτί,απάντηση είναι τα κινήματα.
Χρειάζεται λοιπόν ένα συνολικό πολιτικό κίνημα στη χώρα, το οποίο να παλέψει να βγει η χώρα από αύτη τη κατάσταση που έχουμε μπλέξει.Και σε όλα αυτά εγώ βάζω -και το έλεγα και πριν τις εκλογές το οποίο είναι πολύ σημαντικό-το πώς οικοδομείται το φρόνημα ενός λαού. Ιδιαίτερα μετά τη σφαλιάρα που έφαγε ο κόσμος χρειάζεται να οικοδομηθεί μια νέα αυτοπεποίθηση, δηλαδή μια πίστη στις δυνάμεις του,ότι δικαιούται να ζει αλλιώτικα και γι’ αυτό το λόγο θα το παλέψει κιόλας.Ώστε παρά τις δυσκολίες να βρει εκείνους τους δρόμους και τις προϋποθέσεις που χρειάζονται ώστε να καταφέρει να αλλάξει πορεία ο τόπος.
Άρα χρειάζονται νέα εγχειρήματα ,η ανάγκη αυτή που ανέφερα όμως δεν μπορεί να καλυφθεί από ένα κόμμα. Χρειάζονται κάποιες νέου τύπου δικτυώσεις με μορφές συλλογικότητας που θα έχουν πολύ πιο έντονη τη μορφή ενός κινήματος και της μεγάλης συμμετοχής ανθρώπων,παρά ενός κόμματος που θα έχει ένα επιτελείο,θα βγάζει πέντε αράδες και θα λέει στον κόσμο γραφτείτε όσοι μπορείτε μέλη και στις εκλογές ψηφίστε μας.Κάτι τέτοιο θεωρώ ότι δεν έχει ελπίδες ούτε να ακουμπήσει αυτό το κομμάτι κόσμου,το οποίο δυσπιστεί.Ούτε μπορεί να δώσει με επάρκεια απαντήσεις στο πως θα δοθεί με διαφορετικούς όρους η μάχη αυτή που χάθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Πολλοί θεωρούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την συμφωνία με τους εταίρους και το 3ο μνημόνιο,έβαλε ταφόπλακα ή έστω αποτελεί τροχοπέδη στη προοπτική δημιουργίας οποιουδήποτε κινήματος.Ποια είναι η γνώμη σας;
Εγώ τη μεγαλύτερη ευθύνη τη δίνω πριν τις εκλογές όπου στη διετία που πέρασε ο ΣΥΡΙΖΑ αντί να ενεργοποιηθεί μαζί με τη κοινωνία και να πάρει πρωτοβουλίες μαζί της,ουσιαστικά καλλιέργησε και ο ίδιος την ανάθεση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε αποκλειστικά στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό και σε ένα επικοινωνιακό παιχνίδι διπολισμού με τον Σαμαρά και τη ΝΔ. Αναλώθηκε σε μια αντίληψη ότι θα αλλάξουν τα πράγματα δια μέσου της κυβέρνησης ,υποτιμώντας πολύ την ανάγκη η οποία λέει ότι πρέπει να έχεις μια κοινωνία που θα είναι ενεργή σε αυτή τη μάχη.
Ο κυβερνητισμός ήταν ένα ακόμη σημείο το οποίο εγκλώβισε μια κατάσταση και δεν δημιούργησε ρίζες και προϋποθέσεις μέσα στην ίδια την κοινωνία. Η επιλογή απλά ενός καλού κυβερνητικού σχήματος δεν φτάνει, χρειάζεται άλλου τύπου δουλειά, αλλιώς έχεις τη κατάληξη που είδαμε. Μια καλή κυβέρνηση μέσα στον μηχανισμό αυτόν που υπάρχει και με τις πιέσεις που υπάρχουν δεν μπορεί να αλλάξει τα πράγματα.
Η αλλαγή της χώρας και η σωτηρία της δεν είναι υπόθεση ούτε ενός κόμματος, ούτε μόνο μιας κυβέρνησης,ούτε ενός καλού πρωθυπουργού,όσο καλές προθέσεις και να έχουν όλοι αυτοί.Επίσης, θεωρώ μεγάλη ευθύνη ότι δεν αξιοποιήθηκε η μεγάλη λαϊκή ενεργητικότητα που υπήρξε από την πλευρά της κοινωνίας .
Η κοινωνία αφοπλίστηκε από τα non paper και μια επικοινωνιακή και ανούσια πολιτική,η οποία δεν αξιοποίησε όλη αυτή η δύναμη του κόσμου που δόθηκε και μέσα από τις συγκεντρώσεις για την υπεράσπιση της κυβέρνησης,όταν γίνονταν οι διαπραγματεύσεις .
Ενώ λοιπόν, στη αρχή υπήρχε μια μεγάλη ανάταση στον κόσμο, δεν αξιοποιήθηκε στην κατεύθυνση της άντλησης δύναμης από αυτήν, ώστε να αντιμετωπιστεί τόσο ο εσωτερικός, όσο και ο εξωτερικός εχθρός.Αντιθέτως,στη πορεία η κοινωνία αφοπλίστηκε και ουσιαστικά ακυρώθηκε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου