Δημήτρης Μηλάκας
Στις προεκλογικές περιόδους οι εντάσεις, οι υπερβολές, ακόµη και τα ψέµατα, αποτελούν συνήθη πρακτική, και όχι µόνο στην Ελλάδα. Άλλωστε µετά την αποµάκρυνση εκ της κάλπης - παντού στον κόσµο - ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Στην προκειµένη περίπτωση, ωστόσο, το «λάθος» έχει γίνει ήδη πριν στηθούν οι κάλπες: το τρίτο µνηµόνιο αποτελεί τον κοινό πολιτικό παρονοµαστή ο οποίος ισοπεδώνει τις όποιες ιδεολογικές διαφοροποιήσεις μεταξύ των κοµµάτων που το ψήφισαν και ειδικά αυτών (ΣΥΡΙΖΑ - Ν.∆.) που διεκδικούν τη νίκη.
Θα μπορούσε, µε άλλα λόγια, να υποστηρίξει κάποιος ότι οι δύο µεγαλύτερες - αυτήν την περίοδο - πολιτικές δυνάµεις της χώρας (συνεπικουρούµενες από τις µικρότερες τσόντες του «ευρωµονόδροµου») µε την ψήφιση του τρίτου µνηµονίου έχουν ήδη συλληφθεί να συµφωνούν, και µάλιστα ενυπογράφως, όχι µόνο για την πορεία που θα ακολουθήσει η χώρα, αλλά και για τον τρόπο µε τον οποίο θα υλοποιηθεί αυτή η πορεία εξόδου από τον βάλτο της καταστροφής προς τις λεωφόρους της ευηµερίας...
Από τη στιγμή, λοιπόν, που «Αριστερά» και «∆εξιά» συνωστίζονται και αναζητούν ισορροπίες και ψήφους στις ολισθηρές πρόνοιες του τρίτου µνηµονίου, είναι αναµενόµενες οι µεταξύ τους εντάσεις και ο εκνευρισµός, καθώς το µόνο που µένει να αποδείξουν στους ψηφοφόρους που αναζητούν είναι η ικανότητά τους να το εφαρµόσουν µε τις λιγότερες δυνατές συνέπειες.
Ποιος είναι, λοιπόν, ο ικανότερος να υλοποιήσει µια ακόµη λεόντειο - υπέρ των δανειστών - συµφωνία; Ο Τσίπρας ή ο Μεϊµαράκης; Η «Αριστερά» που ωρίµασε ή η «∆εξιά» που δεν ξεχνά τα λαϊκά της χαρακτηριστικά;
Καθώς το πολιτικό - ιδεολογικό περιεχόµενο µιας αντιπαράθεσης, µεταξύ «Αριστεράς» και «∆εξιάς» στην προκειµένη περίπτωση, έχει υπονοµευτεί απόλυτα, δεν θα πρέπει να αποκλείσουµε ότι, παρά την κλιµάκωση των φραστικών εντάσεων και των λεκτικών υπερβολών, στο τέλος της µέρας, µετά το αποτέλεσµα των εκλογών, η «ιστορική συνύπαρξη» για το «καλό - βεβαίως, βεβαίως - και τη σωτηρία της πατρίδος» να αποτελεί µια πολύ πιθανή εκδοχή. Μια εκδοχή η οποία μάλιστα εξ αντικειµένου µπορεί να γίνει αναγκαστική, καθώς η πιθανότητα επαναληπτικών εκλογών είναι ανύπαρκτη.
Σε μια τέτοια περίπτωση είναι προφανές ότι το πολιτικό σύστηµα της χώρας εξάντλησε τα όριά του και η επιβίωση και αναπαραγωγή του θα εξαρτηθεί µόνο από το αν η εφαρµογή του τρίτου µνηµονίου θα πετύχει να βγάλει τη χώρα από τον βούρκο. Σε διαφορετική περίπτωση...
Το Ποντίκι
Στις προεκλογικές περιόδους οι εντάσεις, οι υπερβολές, ακόµη και τα ψέµατα, αποτελούν συνήθη πρακτική, και όχι µόνο στην Ελλάδα. Άλλωστε µετά την αποµάκρυνση εκ της κάλπης - παντού στον κόσµο - ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Στην προκειµένη περίπτωση, ωστόσο, το «λάθος» έχει γίνει ήδη πριν στηθούν οι κάλπες: το τρίτο µνηµόνιο αποτελεί τον κοινό πολιτικό παρονοµαστή ο οποίος ισοπεδώνει τις όποιες ιδεολογικές διαφοροποιήσεις μεταξύ των κοµµάτων που το ψήφισαν και ειδικά αυτών (ΣΥΡΙΖΑ - Ν.∆.) που διεκδικούν τη νίκη.
Θα μπορούσε, µε άλλα λόγια, να υποστηρίξει κάποιος ότι οι δύο µεγαλύτερες - αυτήν την περίοδο - πολιτικές δυνάµεις της χώρας (συνεπικουρούµενες από τις µικρότερες τσόντες του «ευρωµονόδροµου») µε την ψήφιση του τρίτου µνηµονίου έχουν ήδη συλληφθεί να συµφωνούν, και µάλιστα ενυπογράφως, όχι µόνο για την πορεία που θα ακολουθήσει η χώρα, αλλά και για τον τρόπο µε τον οποίο θα υλοποιηθεί αυτή η πορεία εξόδου από τον βάλτο της καταστροφής προς τις λεωφόρους της ευηµερίας...
Από τη στιγμή, λοιπόν, που «Αριστερά» και «∆εξιά» συνωστίζονται και αναζητούν ισορροπίες και ψήφους στις ολισθηρές πρόνοιες του τρίτου µνηµονίου, είναι αναµενόµενες οι µεταξύ τους εντάσεις και ο εκνευρισµός, καθώς το µόνο που µένει να αποδείξουν στους ψηφοφόρους που αναζητούν είναι η ικανότητά τους να το εφαρµόσουν µε τις λιγότερες δυνατές συνέπειες.
Ποιος είναι, λοιπόν, ο ικανότερος να υλοποιήσει µια ακόµη λεόντειο - υπέρ των δανειστών - συµφωνία; Ο Τσίπρας ή ο Μεϊµαράκης; Η «Αριστερά» που ωρίµασε ή η «∆εξιά» που δεν ξεχνά τα λαϊκά της χαρακτηριστικά;
Καθώς το πολιτικό - ιδεολογικό περιεχόµενο µιας αντιπαράθεσης, µεταξύ «Αριστεράς» και «∆εξιάς» στην προκειµένη περίπτωση, έχει υπονοµευτεί απόλυτα, δεν θα πρέπει να αποκλείσουµε ότι, παρά την κλιµάκωση των φραστικών εντάσεων και των λεκτικών υπερβολών, στο τέλος της µέρας, µετά το αποτέλεσµα των εκλογών, η «ιστορική συνύπαρξη» για το «καλό - βεβαίως, βεβαίως - και τη σωτηρία της πατρίδος» να αποτελεί µια πολύ πιθανή εκδοχή. Μια εκδοχή η οποία μάλιστα εξ αντικειµένου µπορεί να γίνει αναγκαστική, καθώς η πιθανότητα επαναληπτικών εκλογών είναι ανύπαρκτη.
Σε μια τέτοια περίπτωση είναι προφανές ότι το πολιτικό σύστηµα της χώρας εξάντλησε τα όριά του και η επιβίωση και αναπαραγωγή του θα εξαρτηθεί µόνο από το αν η εφαρµογή του τρίτου µνηµονίου θα πετύχει να βγάλει τη χώρα από τον βούρκο. Σε διαφορετική περίπτωση...
Το Ποντίκι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου