Πιτσιρίκος
Όταν ξεκίνησε το μπλογκ, τον Απρίλιο του 2005, ήμασταν τρεις. Το Νανάκι, η Μελίνα και εγώ. Το Νανάκι στα γόνατά μου και η Μελίνα δίπλα στην οθόνη. Η Μελίνα μας αποχαιρέτησε πριν από πέντε χρόνια, το Νανάκι με αποχαιρέτησε χθες το απόγευμα.
Το Νανάκι ήταν η γάτα του πατέρα μου. Ως εκ τούτου, την αγαπήσαμε με λατρεία. Και μας λάτρεψε. Εμένα λίγο παραπάνω.
Όταν γεννήθηκε το Νανάκι, η μητέρα μου δεν ήθελε άλλη γάτα γιατί ήδη στο σπίτι μας υπήρχαν τρία σκυλιά και δυο γάτες.
Ο πατέρας μου είπε πως, «αν φύγει το Νανάκι, θα φύγω κι εγώ». Έτσι το Νανάκι έμεινε. Όταν ήταν μικρή, έμπαινε από το μανίκι του, και έβγαινε στο λαιμό του.
Μία μέρα πριν πεθάνει, ο πατέρας μου είπε στη μητέρα μου «θέλω τα παιδιά μου και την γάτα μου». Δυστυχώς, δεν επιτρέπονται οι γάτες στα νοσοκομεία.
Μετά την κηδεία του, το Νανάκι γυρνούσε με αγωνία ανάμεσα στα πόδια των φίλων που είχαν έρθει στο σπίτι στη Ζάκυνθο, για να τον βρει. Νομίζω πως ποτέ δεν σταμάτησε να τον ψάχνει.
Το Νανάκι έζησε σχεδόν οκτώ χρόνια με τον πατέρα μου, και άλλα έντεκα χρόνια μαζί μου.
Ουσιαστικά, έζησε πάνω μου. Ήθελε να είναι συνέχεια πάνω μου. Ήμουν για αυτήν μάνα, πατέρας, αδερφός, γκόμενος, όλα. Όταν άνοιγα την πόρτα για να βγω από το σπίτι, το βλέμμα της ήταν σπαρακτικό.
Δεν είναι υπερβολή να πω πως τα περισσότερα κείμενα του μπλογκ γράφτηκαν με το Νανάκι στα γόνατά μου.
Και τελικά, πέθανε στην αγκαλιά μου.
Όταν πριν από μερικές ημέρες πήγα να της πάρω ένα φάρμακο, είπα πως είναι για μια γάτα 19 χρονών. Ο άνθρωπος ένιωσε έκπληξη και ένιωσε ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη, όταν του είπα πως η Μελίνα έζησε 20 χρόνια.
«Τι τους κάνετε και ζουν τόσα χρόνια;» με ρώτησε.
«Τα αγαπάμε».
(Είναι η πρώτη φορά από την ημέρα που γεννήθηκα που είμαι σε ένα σπίτι που δεν υπάρχει ούτε ένα ζώο. Νομίζω πως δεν θα μπει ξανά ζώο στη ζωή μου. Αν καταφέρω να γεράσω, θα πάρω ένα θηλυκό κουτάβι –όλα μας τα σκυλιά και όλες μας οι γάτες ήταν θηλυκά- και θα το βγάλω Λίντα, όπως έλεγαν το υπέροχο ασπρόμαυρο σέτερ που είχαν οι γονείς μου, όταν γεννήθηκα. Τώρα θα πρέπει να μάθω να γράφω χωρίς το Νανάκι στα γόνατά μου.)
pitsirikos
Η ΣΦΗΚΑ μπορεί να καταλάβει τι νιώθει ο Πιτσιρίκος.. Η Καρλίτα μου δεν γέρασε στα 8 της την πάτησε Αυτοκίνητο
Όταν ξεκίνησε το μπλογκ, τον Απρίλιο του 2005, ήμασταν τρεις. Το Νανάκι, η Μελίνα και εγώ. Το Νανάκι στα γόνατά μου και η Μελίνα δίπλα στην οθόνη. Η Μελίνα μας αποχαιρέτησε πριν από πέντε χρόνια, το Νανάκι με αποχαιρέτησε χθες το απόγευμα.
Το Νανάκι ήταν η γάτα του πατέρα μου. Ως εκ τούτου, την αγαπήσαμε με λατρεία. Και μας λάτρεψε. Εμένα λίγο παραπάνω.
Όταν γεννήθηκε το Νανάκι, η μητέρα μου δεν ήθελε άλλη γάτα γιατί ήδη στο σπίτι μας υπήρχαν τρία σκυλιά και δυο γάτες.
Ο πατέρας μου είπε πως, «αν φύγει το Νανάκι, θα φύγω κι εγώ». Έτσι το Νανάκι έμεινε. Όταν ήταν μικρή, έμπαινε από το μανίκι του, και έβγαινε στο λαιμό του.
Μία μέρα πριν πεθάνει, ο πατέρας μου είπε στη μητέρα μου «θέλω τα παιδιά μου και την γάτα μου». Δυστυχώς, δεν επιτρέπονται οι γάτες στα νοσοκομεία.
Μετά την κηδεία του, το Νανάκι γυρνούσε με αγωνία ανάμεσα στα πόδια των φίλων που είχαν έρθει στο σπίτι στη Ζάκυνθο, για να τον βρει. Νομίζω πως ποτέ δεν σταμάτησε να τον ψάχνει.
Το Νανάκι έζησε σχεδόν οκτώ χρόνια με τον πατέρα μου, και άλλα έντεκα χρόνια μαζί μου.
Ουσιαστικά, έζησε πάνω μου. Ήθελε να είναι συνέχεια πάνω μου. Ήμουν για αυτήν μάνα, πατέρας, αδερφός, γκόμενος, όλα. Όταν άνοιγα την πόρτα για να βγω από το σπίτι, το βλέμμα της ήταν σπαρακτικό.
Δεν είναι υπερβολή να πω πως τα περισσότερα κείμενα του μπλογκ γράφτηκαν με το Νανάκι στα γόνατά μου.
Και τελικά, πέθανε στην αγκαλιά μου.
Όταν πριν από μερικές ημέρες πήγα να της πάρω ένα φάρμακο, είπα πως είναι για μια γάτα 19 χρονών. Ο άνθρωπος ένιωσε έκπληξη και ένιωσε ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη, όταν του είπα πως η Μελίνα έζησε 20 χρόνια.
«Τι τους κάνετε και ζουν τόσα χρόνια;» με ρώτησε.
«Τα αγαπάμε».
(Είναι η πρώτη φορά από την ημέρα που γεννήθηκα που είμαι σε ένα σπίτι που δεν υπάρχει ούτε ένα ζώο. Νομίζω πως δεν θα μπει ξανά ζώο στη ζωή μου. Αν καταφέρω να γεράσω, θα πάρω ένα θηλυκό κουτάβι –όλα μας τα σκυλιά και όλες μας οι γάτες ήταν θηλυκά- και θα το βγάλω Λίντα, όπως έλεγαν το υπέροχο ασπρόμαυρο σέτερ που είχαν οι γονείς μου, όταν γεννήθηκα. Τώρα θα πρέπει να μάθω να γράφω χωρίς το Νανάκι στα γόνατά μου.)
pitsirikos
Η ΣΦΗΚΑ μπορεί να καταλάβει τι νιώθει ο Πιτσιρίκος.. Η Καρλίτα μου δεν γέρασε στα 8 της την πάτησε Αυτοκίνητο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου