Στέλιος Ελληνιάδης
Προσωπικά, έχω χάσει την ευρωπαϊκή μου ταυτότητα. Μεγάλωσα στις συνθήκες της μεταπολεμικής ειρήνης στην Ευρώπη, μαθαίνοντας τις γλώσσες τους, διαβάζοντας τις εφημερίδες, τα περιοδικά και τους λογοτέχνες τους, ακούγοντας τις μουσικές τους, θαυμάζοντας τους ζωγράφους τους, αξιοποιώντας τα κατακτημένα πολιτικά και εργασιακά δικαιώματα και απολαμβάνοντας το κοινωνικό κράτος. Αλλά ξεγελάστηκα γιατί ήθελα να πιστέψω ότι αυτή ήταν μία πορεία προόδου που δεν μπορούσε να ανακοπεί και να αντιστραφεί. Έπεσα έξω.
Υποτίμησα τη φύση του καπιταλισμού, την εγγενή του βαρβαρότητα. Νόμιζα ότι μπορεί να γίνει πιο ανθρώπινος. Και τώρα, πώς να χωνέψω όλες αυτές τις αγριότητες που διαπράττουν οι πολιτισμένοι Δυτικοί, από την Ακτή του Ελεφαντοστού και τη Νιγηρία μέχρι τη Συρία και την Ουκρανία; Πώς να χωνέψω κι αυτό που κάνουν στην Ελλάδα;
Τώρα καταλαβαίνω καλύτερα ότι οι σπουδαίοι Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι που αγάπησα, το έλεγαν, μας ειδοποιούσαν, ο καθένας με τον τρόπο του, από πολύ νωρίς, να μην ξεγελαστούμε από τη μία πλευρά της Δύσης, την πλευρά της προόδου. Ότι η άλλη πλευρά, η πολύ κακή, ζει και βασιλεύει.
Ο Μπομπ Ντίλαν με το Masters of War και ο Τζον Λένον με το Give Peace a Chance, ο Χάινριχ Μπελ με τη Χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλουμ και ο Γκίντερ Βάλραφ με την Αθέατη πλευρά του γερμανικού θαύματος, ο Χάνεκε και ο Κεν Λόουτς με τις αφτιασίδωτες ταινίες τους, ο Μάικλ Μουρ με τα αποκαλυπτικά ντοκιμαντέρ του, ο Κορνήλιος Καστοριάδης και ο Αλέν Μπαντιού με τις βαθυστόχαστες αναλύσεις τους, ο Σαμίρ Αμίν, ο Τσόμσκι, ο Χάουαρντ Ζιν, ο Γκαλεάνο και η Ναόμι Κλάιν με τα διεισδυτικά βιβλία τους, ο Χάρολντ Πίντερ με την αντιυποκριτική στάση του, ο Τζον Πίλτζερ και η Αμίρα Χας με τα τολμηρά άρθρα τους, ο Αλβάρο Γκαρσία Λινέρα και ο Γιούρι Αβνέρι με την ασίγαστη δράση τους και πολλοί άλλοι προσπάθησαν να ευαισθητοποιήσουν τον πολιτισμένο κόσμο, που δεν ήθελε να ακούσει, να μην διαταράξει το βόλεμά του.
Μόνο κάποιες μειοψηφίες έπιασαν το μήνυμα, χωρίς να καταφέρουν να συγκινήσουν τις πλειοψηφίες.
Τι είναι, λοιπόν, αυτοί που τραγουδούν τον εθνικό ύμνο της Γαλλίας και ζητωκραυγάζουν Vive la France σαν να μην βλέπουν πέρα από τη μύτη τους; Αντί να κλάψουν για όλα τα θύματα του πολέμου, που οι κρατικές τους οντότητες δημιουργούν. Για τα αγοράκια και τα κοριτσάκια που ανασύρονται πνιγμένα στις ακτές της Λέσβου και της Λέρου, για τους 80 Παλαιστίνιους που δολοφόνησαν οι Ισραηλινοί τις τελευταίες μέρες και για τους 129 νεκρούς και 350 τραυματίες στο Παρίσι. Όχι μόνο για τους δικούς μας, για όλους. Και όχι με ύμνους και σημαίες ατσαλάκωτες. Με ανατροπή των διεφθαρμένων ηγετών που τους ψηφίζουν οι υπεράνω πάσης ενοχής πολίτες και τους ξαναψηφίζουν για να αιματοκυλούν τον κόσμο και να καταστρέφουν ό,τι κερδήθηκε στις λίγες δεκαετίες της κίνησης προς μία θετική κατεύθυνση που γνώρισε η Ευρώπη μετά τον πόλεμο.
«Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης στη Γαλλία δεν θα ενοχλήσει ούτε τη Σαουδική Αραβία ούτε κανένα άλλο αραβικό κράτος. Σε μια Μέση Ανατολή στην οποία οι τοπικοί δικτάτορες, βασιλιάδες και εμίρηδες, σχεδόν όλοι τους σύμμαχοι της Δύσης, παρακολουθούν τους πολίτες τους, υποκλέπτουν τις συνομιλίες τους και βασανίζουν τους ίδιους τους υπηκόους τους, δεν τους καίγεται καρφάκι για το εάν οι νέοι νόμοι του Ολάντ περιορίζουν την egalité ή τη liberté των Γάλλων. Και αυτό που ενδιαφέρει περισσότερο τη Γαλλία είναι οι δικές της κερδοφόρες συμφωνίες με τη Σαουδική Αραβία, με την ελπίδα του Ολάντ να αντικαταστήσει τις ΗΠΑ σαν ο κύριος προμηθευτής όπλων. Και μπορεί να νομίζει ότι βρίσκεται “σε πόλεμο” με το Ισλαμικό Κράτος, ενώ οι μέντορες του αποκαλούμενου Χαλιφάτου θα παραμείνουν ανέγγιχτοι», γράφει ο βαθύς γνώστης Robert Fisk στη βρετανική εφημερίδα The Independent.
Δεν μπορώ να πυροβολήσω, δεν μπορώ να μαχαιρώσω, δεν μπορώ καν να πατήσω μυρμήγκι. Αλλά στην αδικία και το ψέμα, το ρατσισμό και το φασισμό, την υποκρισία και την αλαζονεία, μπορώ και νιώθω μεγάλη ανάγκη να εναντιωθώ, να ουρλιάξω και να παλέψω με όλες μου τις δυνάμεις. Κι αυτό θεωρώ σαν την πεμπτουσία του πολιτισμού και όχι την εντυπωσιακή βιτρίνα της Δύσης που στηρίζεται στη βία, την έπαρση, την εκμετάλλευση, την ανισότητα και τη λεηλασία.
Δρόμος
Προσωπικά, έχω χάσει την ευρωπαϊκή μου ταυτότητα. Μεγάλωσα στις συνθήκες της μεταπολεμικής ειρήνης στην Ευρώπη, μαθαίνοντας τις γλώσσες τους, διαβάζοντας τις εφημερίδες, τα περιοδικά και τους λογοτέχνες τους, ακούγοντας τις μουσικές τους, θαυμάζοντας τους ζωγράφους τους, αξιοποιώντας τα κατακτημένα πολιτικά και εργασιακά δικαιώματα και απολαμβάνοντας το κοινωνικό κράτος. Αλλά ξεγελάστηκα γιατί ήθελα να πιστέψω ότι αυτή ήταν μία πορεία προόδου που δεν μπορούσε να ανακοπεί και να αντιστραφεί. Έπεσα έξω.
Υποτίμησα τη φύση του καπιταλισμού, την εγγενή του βαρβαρότητα. Νόμιζα ότι μπορεί να γίνει πιο ανθρώπινος. Και τώρα, πώς να χωνέψω όλες αυτές τις αγριότητες που διαπράττουν οι πολιτισμένοι Δυτικοί, από την Ακτή του Ελεφαντοστού και τη Νιγηρία μέχρι τη Συρία και την Ουκρανία; Πώς να χωνέψω κι αυτό που κάνουν στην Ελλάδα;
Τώρα καταλαβαίνω καλύτερα ότι οι σπουδαίοι Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι που αγάπησα, το έλεγαν, μας ειδοποιούσαν, ο καθένας με τον τρόπο του, από πολύ νωρίς, να μην ξεγελαστούμε από τη μία πλευρά της Δύσης, την πλευρά της προόδου. Ότι η άλλη πλευρά, η πολύ κακή, ζει και βασιλεύει.
Ο Μπομπ Ντίλαν με το Masters of War και ο Τζον Λένον με το Give Peace a Chance, ο Χάινριχ Μπελ με τη Χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλουμ και ο Γκίντερ Βάλραφ με την Αθέατη πλευρά του γερμανικού θαύματος, ο Χάνεκε και ο Κεν Λόουτς με τις αφτιασίδωτες ταινίες τους, ο Μάικλ Μουρ με τα αποκαλυπτικά ντοκιμαντέρ του, ο Κορνήλιος Καστοριάδης και ο Αλέν Μπαντιού με τις βαθυστόχαστες αναλύσεις τους, ο Σαμίρ Αμίν, ο Τσόμσκι, ο Χάουαρντ Ζιν, ο Γκαλεάνο και η Ναόμι Κλάιν με τα διεισδυτικά βιβλία τους, ο Χάρολντ Πίντερ με την αντιυποκριτική στάση του, ο Τζον Πίλτζερ και η Αμίρα Χας με τα τολμηρά άρθρα τους, ο Αλβάρο Γκαρσία Λινέρα και ο Γιούρι Αβνέρι με την ασίγαστη δράση τους και πολλοί άλλοι προσπάθησαν να ευαισθητοποιήσουν τον πολιτισμένο κόσμο, που δεν ήθελε να ακούσει, να μην διαταράξει το βόλεμά του.
Μόνο κάποιες μειοψηφίες έπιασαν το μήνυμα, χωρίς να καταφέρουν να συγκινήσουν τις πλειοψηφίες.
Κι άλλο αίμα;
Τι είναι, λοιπόν, αυτοί που τραγουδούν τον εθνικό ύμνο της Γαλλίας και ζητωκραυγάζουν Vive la France σαν να μην βλέπουν πέρα από τη μύτη τους; Αντί να κλάψουν για όλα τα θύματα του πολέμου, που οι κρατικές τους οντότητες δημιουργούν. Για τα αγοράκια και τα κοριτσάκια που ανασύρονται πνιγμένα στις ακτές της Λέσβου και της Λέρου, για τους 80 Παλαιστίνιους που δολοφόνησαν οι Ισραηλινοί τις τελευταίες μέρες και για τους 129 νεκρούς και 350 τραυματίες στο Παρίσι. Όχι μόνο για τους δικούς μας, για όλους. Και όχι με ύμνους και σημαίες ατσαλάκωτες. Με ανατροπή των διεφθαρμένων ηγετών που τους ψηφίζουν οι υπεράνω πάσης ενοχής πολίτες και τους ξαναψηφίζουν για να αιματοκυλούν τον κόσμο και να καταστρέφουν ό,τι κερδήθηκε στις λίγες δεκαετίες της κίνησης προς μία θετική κατεύθυνση που γνώρισε η Ευρώπη μετά τον πόλεμο.
«Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης στη Γαλλία δεν θα ενοχλήσει ούτε τη Σαουδική Αραβία ούτε κανένα άλλο αραβικό κράτος. Σε μια Μέση Ανατολή στην οποία οι τοπικοί δικτάτορες, βασιλιάδες και εμίρηδες, σχεδόν όλοι τους σύμμαχοι της Δύσης, παρακολουθούν τους πολίτες τους, υποκλέπτουν τις συνομιλίες τους και βασανίζουν τους ίδιους τους υπηκόους τους, δεν τους καίγεται καρφάκι για το εάν οι νέοι νόμοι του Ολάντ περιορίζουν την egalité ή τη liberté των Γάλλων. Και αυτό που ενδιαφέρει περισσότερο τη Γαλλία είναι οι δικές της κερδοφόρες συμφωνίες με τη Σαουδική Αραβία, με την ελπίδα του Ολάντ να αντικαταστήσει τις ΗΠΑ σαν ο κύριος προμηθευτής όπλων. Και μπορεί να νομίζει ότι βρίσκεται “σε πόλεμο” με το Ισλαμικό Κράτος, ενώ οι μέντορες του αποκαλούμενου Χαλιφάτου θα παραμείνουν ανέγγιχτοι», γράφει ο βαθύς γνώστης Robert Fisk στη βρετανική εφημερίδα The Independent.
Δεν μπορώ να πυροβολήσω, δεν μπορώ να μαχαιρώσω, δεν μπορώ καν να πατήσω μυρμήγκι. Αλλά στην αδικία και το ψέμα, το ρατσισμό και το φασισμό, την υποκρισία και την αλαζονεία, μπορώ και νιώθω μεγάλη ανάγκη να εναντιωθώ, να ουρλιάξω και να παλέψω με όλες μου τις δυνάμεις. Κι αυτό θεωρώ σαν την πεμπτουσία του πολιτισμού και όχι την εντυπωσιακή βιτρίνα της Δύσης που στηρίζεται στη βία, την έπαρση, την εκμετάλλευση, την ανισότητα και τη λεηλασία.
Δρόμος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου