Συνήθης Ύποπτος
Πολύ συζήτηση για το συμφωνο συμβίωσης. Ομως τελικά σ΄αυτό τον όρθιο πίθηκο που έμαθε να μιλάει και να σκέφτεται, υποτίθεται, το πρόβλημα δεν είναι ποιοι έχουν το δικαίωμα να συμβιώνουν μαζί και ποιοι όχι, αλλά ποιοι έχουν λίγη τσίπα ακόμα πάνω τους καιποιοι είναι περιπτώσεις μη αναστρέψιμες...
Δεν μου καίγεται καρφί ποιος είναι ετερο και ποιος ομο...Ειλικρινά. Δεν μου καίγεται καρφί πως το κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του. Ο διαχωρισμός στα δικά μου μάτια είναι κάπως έτσι.
Περιφέρεις το τομάρι σου άχρηστα, καταναλώνοντας όσο χρόνο έχεις, να ασχολείσαι με τη μάσα, τη καλοπέραση τη δική σου, τα φράγκα σου, και τα γεννητικά σου όργανα, γράφοντας ακριβώς πάνω σ΄αυτά όλη τη φρίκη, το αίσχος, την αδικία που βασιλεύουν γύρω σου? Είσαι για τα μπάζα είτε είσαι ομο είτε είσαι αμφι, είτε είσαι ετερο..
Είσαι ένα φεντικό που έχεις τα δουλάκια σου να σε εξυπηρετούν και ρίχνεις καρπαζιές όποτε και όπου γουστάρεις? Είσαι κατάπτυστος.
Ασχολείσαι 24 ώρες το 24ωρο με το πουλί σου, το πως θα το ικανοποιήσεις, και γύρω σου καίγεται ο κόσμος στη κόλαση? Είσαι νούμερο.
Γνωρίζουμε "φυσιολογικούς" που ξυλοφορτώνουν τη γυναίκα τους και τα παιδιά τους και τριγυρίζουν μόνιμα τραμπούκοι ανάμεσα στις ζωές των άλλων. Την ίδια στιγμή κάποιοι μη φυσιολογικοί για τη καλοβαλμένη στα κουτιά της κοινωνία, μπορεί να είναι άνθρωποι με το Α κεφαλαίο. Το ίδιο μπορεί να είναι με Α κεφαλαίο κι ένας ετερο και την ίδια στιγμή ένας ομο που χαλάει κόσμο για τα δικαιώματα του να καταπατάει απανωτά δικαιιώματα πολών άλλων ζωών γιατί έτσι γουστάρει και μπορεί...
Το θέμα εκκλησία και ντροπή που νοιώθει για ότι συμβαίνει δεν το σχολιάζω... φτιάχνει κανείς στομάχι από το γέλιο και μόνο που το ακούει.
Ο ρατσισμός για οτιδήποτε κρύβεται στις ψυχές μας σαν φίδι σε ΟΛΟΥΣ. Φτωχοί-πλούσιοι, μαύροι-άσπροι, γυναίκες-άντρες, χοντροί-αδύνατοι, άσχημοι-όμορφοι, βλάκες-έξυπνοι... Και κάθε παραπάνω κατηγορία έχει διακλαδώσεις δικές της πάλι διαχωρισμού... Ανέκδοτα γιατί ο Μήτσος είναι φτωχός, πούστης και άσχημος. Ανέκδοτα γιατί είναι αράπης την έχει μικρή και δεν παίζει μπάσκετ, ανέκδοτα γιατί είναι παρθένα, χοντρή και χαζή. Ανθρωποι που θεωρούν τον εαυτό τους καλύτερο από τους άλλους. Παντού.
Ποιος οργανώνει πορείες για τα δικαιώματα των παιδιών μει ειδικές ανάγκες? Ποιος σκίζει τα ιμάτια για τους αρρώστους που πεθαίνουν μόνοι και αβοήθητοι? Ποιος δεν μπορεί να καταπιεί τη μπουκιά γιατί σε κάποια εκατομμύρια το στομάχι έχει κολλήσει στη πλάτη από τη πείνα? Ποιος ξενυχτάει με έναν άστεγο? Ποιος θα περάσει τις μέρες σε ένα άσυλο ψυχοπαθών ή ανιάτων?
Υπάρχει συγκεκριμένη κατηγορία σεξουαλικών προτιμήσεων που κάνει τα παραπάνω? να τους δω και να τους φιλήσω τα πόδια...
Ενας νόμος είναι ψηφίστε τον να πάει στο διάολο κι αυτός και να σταματήσουμε επί τέλους τα ποτάμια από αναλύσεις αν είναι φυσιολογικό ή όχι τι κάνει με το πουλί του ο καθένας. Φαντάζει τόσο γελοίο να κονταροχτυπιούνται οι άρχοντες της ηθικής μέσα στη Βουλή για ένα νόμο τη στιγμή που έχουν υπογράψει την εκτέλση και το θάνατο ενός ολόκληρου λαού, ετερο και ομο βουλευτές χωρίς να τους κάνει κούκου καθόλου...
Η έλλειψη μας δεν είναι σε σεξουαλικό επίπεδο, είναι στην ασυνειδησία που μας έχει κυριεύσει. Στην αποχαύνωση και την αδιαφορία, στον σταρχιδισμό που βγαίνει από κάθε πόρο μας έτσι άνετα σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Ο καθένας με τις εμμονές του, τα βίτσια του, τη ζωούλα του, τον απύθμενο ναρκισισμό του, κι όλιοι μαζί σ΄ενα υστερικό ανθρωποκεντρισμό που έχει ισοπεδώσει τα πάντα πάνω σ΄αυτό το δύστυχο και πανέμορφο πλανήτη.
Ο καθένας τρέχει να ζητήσει συμπαράσταση όταν ένα πρόβλημα αγγίζει τον ίδιο. Ε λοιπόν, δεν υποστηρίζω κανέναν. Κάποιος κυκλοφορεί μ΄ενα μπλουζάκι που γράφει "δεν κάνω διαχωρισμούς τους μισώ όλους"..Για να μην είναι πλέον κανείς ρατσιστής πρέπει να γίνει ρατσιστής με όλο το ανθρώπινο είδος για να μην παραπονιέται κανένας. Γιατί ακόμα και σ΄εκείνες τις κατηγορίες που είναι οι φιλάνθρωπες, οι όλοι μαζί αγκαλιασμένοι, οι σας αγαπώ όλιους, κυριαρχεί στη πλειοψηφία μια κρυμένη υποκρισία, μια ανάγκη να αποδείξουν πως είναι καλύτεροι, μια επίδειξη καλωσύνης, φιλανθρωπίας, αλτρουισμού κι αν κοιτάξεις τη ζωή τους θα δεις πόσο κατά βάθος άδειοι μπορεί να είναι.
Ελάχιστοι πλέον που αγαπάνε με τη ψυχή τους χωρίς όρους. Αν υπάρχουν. Ελάχιστοι αυτοί που η καλωσύνη είναι αυθόρμητη και όχι καθήκον, υποχρέωση ή δημόσιες σχέσεις.. Ελαχιστοι αυτοί που δεν ξέρουν να σκέφτονται "με όρους".. Να δεις ένα χέρι που ζητάει βοήθεια και να το σφίξεις χωρίς να σκεφτείς τίποτα περισσότερο.. Να δώσεις μια αγκαλιά που σου ζητάνε, μια ζεστασιά, ένα καλό λόγο χωρς να κάνεις συνειρμούς για το τι πρέπει και τι όχι, πέρα από χρώματα, θρησκείες, φύλλο, ηλικία, εμφάνιση, χρήμα...
Αν ήταν τόσο απλά τα πράγματα, οι κατηγορίες που αισθάνονται αδικημένες θα ήταν όλες ενωμένες με κάθε αδικημένο πάνω στη γη.Οι καταπιεσμένοι θα ένοιωθαν τους υπόλοιπους καταπιεσμένους και θα ήθελαν να αλλάξουν το κόσμο. Εγώ αυτό που βλέπω είναι πως όλοι ζητούν να έχουν θέση και άποψη σ΄αυτό ακριβώς τον διεστραμμένο κόσμο. Θέλουν να έχουν δικαιώματα σ ΄αυτόν. Να αναγνωρίζονται σ΄αυτόν και να γίνονται ισότιμο μέλος.
Η ουσία είναι πως κάθε ψυχή που δεν είναι σκατόψυχη δεν θέλει αναγνώριση σ΄αυτό το κόσμο. Κάθε άνθρωπος με συνείδηση δεν ενδιαφέρεται να γίνει αποδεκτός από τους ασυνείδητους. Είσαι ομοφιλόφιλος και λεφτάς αδιάφος για τη δυστυχία που υπάρχει γύρω σου , είσαι λεχρίτης αν το μόνο που σε νοιάζει είναι να έχεις ένα δεσμό νόμιμο με το αμόρε σου, ενώ άλλοι ομοφιλόιφλοι, περιφρονημένοι, δυστυχισμένοι σαπίζουν στην εκμετάλλευση, στη δυστυχία, το ίδιο και αν είσαι ετερόφιλος, ή οτιδήποτε άλλο.
Κι αυτό το ντόμινο φιλοτομαρισμού μας παρασέρνει όλους. Ανθρωποι που ξοδεύουν λεφτά για να αλλάξουν τη φάτσα τους για να γίνουν αποδεκτοί, που στενάζουν στα γυμναστήρια για να είναι κορμάρες, που ντρέπονται αν τους προικύψει κανένα αδέλφ ή παιδί ι "ιδιαιτέρων αναγκών στο σπίτι" , που στριγμώνονται και γλύφουν κατουρημένες ποδιές για να πάρουν το εισιτήριο για το μαγικό κόσμο της κόλασης...
Σάρκα, σάρκα παντού, κρέας... ένας πολιτισμος που έχει ανάγει το κρέας σε βασική του ανάγκη...
Και μια δυστυχισμένη κοινωνία που τσιμπάει κάθε δόλωμα που θα της ρίξουν χωρίς να μπορεί ποτέ να ορθώσει το ανάστημα στο ψαρά..Το δάχτυλο μέσα σ΄ενα ολοκληρο δάσος δείχνει ένα κομματάκι που έχει χορταράκι κι ολα μαζί τα πρόβατα τρέχουν.
Εχουμε αναλύσει εκτενώς τις θρησκευτικές, τις σεξουαλικές τις κομματικές μας προτιμήσεις. Εχουμε χωρίσει το κόσμο μας στα δικά του κουτάκια ο καθένας. Εχουμε καταφέρει εκτός από τους άπειρους ρατσισμούς που είχαμε παραδοσιακά να εισάγουμε και νέους, χορτοφάγοι-κρεατοφάγοι, καπνιστές-μη καπνιστές, της παραδοσιακής ιατρικής ή της νέας, ότι παπαριά μας πλασάρουν γίνεται ευαγγέλιο. Μια ανάγκη να ακολουθούμε ένα ευαγγέλιο, ένα σωτήρα, ένα ίνδαλμα. Και γέμισε ο κόσμος από καρικατούρες ειδήμονες για τα πάντα...
Περπατούσα ανάμεσα σ΄ενα κόσμο τρελαμενο να ψωνίζει, ρούχα, μελομακάρονα, παιχνίδια... κι ήρθε εκέι μπροστά μου εκείνη γυναίκα. Με μάτια που πρέπει να είχαν κλάψει ατέλειωτες νύχτες. Πολύ αδύνατη, κουρασμένη, ρυτιδιασμένη πριν την ώρα της... με ντροπή μου ζήτησε κάτι να φάει. Το ένοιωθα πως έλεγε αλήθεια... Ενοιωθα τη δυσυτχία της. Είχα ένα πεντάευρω, το έδωσα, είναι πολλά μου λέει, ένα ευρώ ζητάω να πάρω ψωμί. Και ντρέπομαι ειλικρινά μου είπε με σιγανή φωνή. Της χάιδεψα τα μαλιά και αυθόρμητα αγκαλιαστήκαμε. Εφυγα και κάθησα λίγο πιο κει... Τι είναι αυτό το γ@μημένο εμπόδιο ανάμεσα μας... Τι? Τι είναι αυτό που σκοτώνει τις μέρες μας σ΄ενα σωρό μ@λακίες? Την ίδια στιγμή που η αληθινή ζωή γελάει, κλαίει, ερωτεύεται, γεννάει και πεθαίνει ερήμην μας...
Αυτά.
Συνήθης Ύποπτος
Πολύ συζήτηση για το συμφωνο συμβίωσης. Ομως τελικά σ΄αυτό τον όρθιο πίθηκο που έμαθε να μιλάει και να σκέφτεται, υποτίθεται, το πρόβλημα δεν είναι ποιοι έχουν το δικαίωμα να συμβιώνουν μαζί και ποιοι όχι, αλλά ποιοι έχουν λίγη τσίπα ακόμα πάνω τους καιποιοι είναι περιπτώσεις μη αναστρέψιμες...
Δεν μου καίγεται καρφί ποιος είναι ετερο και ποιος ομο...Ειλικρινά. Δεν μου καίγεται καρφί πως το κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του. Ο διαχωρισμός στα δικά μου μάτια είναι κάπως έτσι.
Περιφέρεις το τομάρι σου άχρηστα, καταναλώνοντας όσο χρόνο έχεις, να ασχολείσαι με τη μάσα, τη καλοπέραση τη δική σου, τα φράγκα σου, και τα γεννητικά σου όργανα, γράφοντας ακριβώς πάνω σ΄αυτά όλη τη φρίκη, το αίσχος, την αδικία που βασιλεύουν γύρω σου? Είσαι για τα μπάζα είτε είσαι ομο είτε είσαι αμφι, είτε είσαι ετερο..
Είσαι ένα φεντικό που έχεις τα δουλάκια σου να σε εξυπηρετούν και ρίχνεις καρπαζιές όποτε και όπου γουστάρεις? Είσαι κατάπτυστος.
Ασχολείσαι 24 ώρες το 24ωρο με το πουλί σου, το πως θα το ικανοποιήσεις, και γύρω σου καίγεται ο κόσμος στη κόλαση? Είσαι νούμερο.
Γνωρίζουμε "φυσιολογικούς" που ξυλοφορτώνουν τη γυναίκα τους και τα παιδιά τους και τριγυρίζουν μόνιμα τραμπούκοι ανάμεσα στις ζωές των άλλων. Την ίδια στιγμή κάποιοι μη φυσιολογικοί για τη καλοβαλμένη στα κουτιά της κοινωνία, μπορεί να είναι άνθρωποι με το Α κεφαλαίο. Το ίδιο μπορεί να είναι με Α κεφαλαίο κι ένας ετερο και την ίδια στιγμή ένας ομο που χαλάει κόσμο για τα δικαιώματα του να καταπατάει απανωτά δικαιιώματα πολών άλλων ζωών γιατί έτσι γουστάρει και μπορεί...
Το θέμα εκκλησία και ντροπή που νοιώθει για ότι συμβαίνει δεν το σχολιάζω... φτιάχνει κανείς στομάχι από το γέλιο και μόνο που το ακούει.
Ο ρατσισμός για οτιδήποτε κρύβεται στις ψυχές μας σαν φίδι σε ΟΛΟΥΣ. Φτωχοί-πλούσιοι, μαύροι-άσπροι, γυναίκες-άντρες, χοντροί-αδύνατοι, άσχημοι-όμορφοι, βλάκες-έξυπνοι... Και κάθε παραπάνω κατηγορία έχει διακλαδώσεις δικές της πάλι διαχωρισμού... Ανέκδοτα γιατί ο Μήτσος είναι φτωχός, πούστης και άσχημος. Ανέκδοτα γιατί είναι αράπης την έχει μικρή και δεν παίζει μπάσκετ, ανέκδοτα γιατί είναι παρθένα, χοντρή και χαζή. Ανθρωποι που θεωρούν τον εαυτό τους καλύτερο από τους άλλους. Παντού.
Ποιος οργανώνει πορείες για τα δικαιώματα των παιδιών μει ειδικές ανάγκες? Ποιος σκίζει τα ιμάτια για τους αρρώστους που πεθαίνουν μόνοι και αβοήθητοι? Ποιος δεν μπορεί να καταπιεί τη μπουκιά γιατί σε κάποια εκατομμύρια το στομάχι έχει κολλήσει στη πλάτη από τη πείνα? Ποιος ξενυχτάει με έναν άστεγο? Ποιος θα περάσει τις μέρες σε ένα άσυλο ψυχοπαθών ή ανιάτων?
Υπάρχει συγκεκριμένη κατηγορία σεξουαλικών προτιμήσεων που κάνει τα παραπάνω? να τους δω και να τους φιλήσω τα πόδια...
Ενας νόμος είναι ψηφίστε τον να πάει στο διάολο κι αυτός και να σταματήσουμε επί τέλους τα ποτάμια από αναλύσεις αν είναι φυσιολογικό ή όχι τι κάνει με το πουλί του ο καθένας. Φαντάζει τόσο γελοίο να κονταροχτυπιούνται οι άρχοντες της ηθικής μέσα στη Βουλή για ένα νόμο τη στιγμή που έχουν υπογράψει την εκτέλση και το θάνατο ενός ολόκληρου λαού, ετερο και ομο βουλευτές χωρίς να τους κάνει κούκου καθόλου...
Η έλλειψη μας δεν είναι σε σεξουαλικό επίπεδο, είναι στην ασυνειδησία που μας έχει κυριεύσει. Στην αποχαύνωση και την αδιαφορία, στον σταρχιδισμό που βγαίνει από κάθε πόρο μας έτσι άνετα σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Ο καθένας με τις εμμονές του, τα βίτσια του, τη ζωούλα του, τον απύθμενο ναρκισισμό του, κι όλιοι μαζί σ΄ενα υστερικό ανθρωποκεντρισμό που έχει ισοπεδώσει τα πάντα πάνω σ΄αυτό το δύστυχο και πανέμορφο πλανήτη.
Ο καθένας τρέχει να ζητήσει συμπαράσταση όταν ένα πρόβλημα αγγίζει τον ίδιο. Ε λοιπόν, δεν υποστηρίζω κανέναν. Κάποιος κυκλοφορεί μ΄ενα μπλουζάκι που γράφει "δεν κάνω διαχωρισμούς τους μισώ όλους"..Για να μην είναι πλέον κανείς ρατσιστής πρέπει να γίνει ρατσιστής με όλο το ανθρώπινο είδος για να μην παραπονιέται κανένας. Γιατί ακόμα και σ΄εκείνες τις κατηγορίες που είναι οι φιλάνθρωπες, οι όλοι μαζί αγκαλιασμένοι, οι σας αγαπώ όλιους, κυριαρχεί στη πλειοψηφία μια κρυμένη υποκρισία, μια ανάγκη να αποδείξουν πως είναι καλύτεροι, μια επίδειξη καλωσύνης, φιλανθρωπίας, αλτρουισμού κι αν κοιτάξεις τη ζωή τους θα δεις πόσο κατά βάθος άδειοι μπορεί να είναι.
Ελάχιστοι πλέον που αγαπάνε με τη ψυχή τους χωρίς όρους. Αν υπάρχουν. Ελάχιστοι αυτοί που η καλωσύνη είναι αυθόρμητη και όχι καθήκον, υποχρέωση ή δημόσιες σχέσεις.. Ελαχιστοι αυτοί που δεν ξέρουν να σκέφτονται "με όρους".. Να δεις ένα χέρι που ζητάει βοήθεια και να το σφίξεις χωρίς να σκεφτείς τίποτα περισσότερο.. Να δώσεις μια αγκαλιά που σου ζητάνε, μια ζεστασιά, ένα καλό λόγο χωρς να κάνεις συνειρμούς για το τι πρέπει και τι όχι, πέρα από χρώματα, θρησκείες, φύλλο, ηλικία, εμφάνιση, χρήμα...
Αν ήταν τόσο απλά τα πράγματα, οι κατηγορίες που αισθάνονται αδικημένες θα ήταν όλες ενωμένες με κάθε αδικημένο πάνω στη γη.Οι καταπιεσμένοι θα ένοιωθαν τους υπόλοιπους καταπιεσμένους και θα ήθελαν να αλλάξουν το κόσμο. Εγώ αυτό που βλέπω είναι πως όλοι ζητούν να έχουν θέση και άποψη σ΄αυτό ακριβώς τον διεστραμμένο κόσμο. Θέλουν να έχουν δικαιώματα σ ΄αυτόν. Να αναγνωρίζονται σ΄αυτόν και να γίνονται ισότιμο μέλος.
Η ουσία είναι πως κάθε ψυχή που δεν είναι σκατόψυχη δεν θέλει αναγνώριση σ΄αυτό το κόσμο. Κάθε άνθρωπος με συνείδηση δεν ενδιαφέρεται να γίνει αποδεκτός από τους ασυνείδητους. Είσαι ομοφιλόφιλος και λεφτάς αδιάφος για τη δυστυχία που υπάρχει γύρω σου , είσαι λεχρίτης αν το μόνο που σε νοιάζει είναι να έχεις ένα δεσμό νόμιμο με το αμόρε σου, ενώ άλλοι ομοφιλόιφλοι, περιφρονημένοι, δυστυχισμένοι σαπίζουν στην εκμετάλλευση, στη δυστυχία, το ίδιο και αν είσαι ετερόφιλος, ή οτιδήποτε άλλο.
Κι αυτό το ντόμινο φιλοτομαρισμού μας παρασέρνει όλους. Ανθρωποι που ξοδεύουν λεφτά για να αλλάξουν τη φάτσα τους για να γίνουν αποδεκτοί, που στενάζουν στα γυμναστήρια για να είναι κορμάρες, που ντρέπονται αν τους προικύψει κανένα αδέλφ ή παιδί ι "ιδιαιτέρων αναγκών στο σπίτι" , που στριγμώνονται και γλύφουν κατουρημένες ποδιές για να πάρουν το εισιτήριο για το μαγικό κόσμο της κόλασης...
Σάρκα, σάρκα παντού, κρέας... ένας πολιτισμος που έχει ανάγει το κρέας σε βασική του ανάγκη...
Και μια δυστυχισμένη κοινωνία που τσιμπάει κάθε δόλωμα που θα της ρίξουν χωρίς να μπορεί ποτέ να ορθώσει το ανάστημα στο ψαρά..Το δάχτυλο μέσα σ΄ενα ολοκληρο δάσος δείχνει ένα κομματάκι που έχει χορταράκι κι ολα μαζί τα πρόβατα τρέχουν.
Εχουμε αναλύσει εκτενώς τις θρησκευτικές, τις σεξουαλικές τις κομματικές μας προτιμήσεις. Εχουμε χωρίσει το κόσμο μας στα δικά του κουτάκια ο καθένας. Εχουμε καταφέρει εκτός από τους άπειρους ρατσισμούς που είχαμε παραδοσιακά να εισάγουμε και νέους, χορτοφάγοι-κρεατοφάγοι, καπνιστές-μη καπνιστές, της παραδοσιακής ιατρικής ή της νέας, ότι παπαριά μας πλασάρουν γίνεται ευαγγέλιο. Μια ανάγκη να ακολουθούμε ένα ευαγγέλιο, ένα σωτήρα, ένα ίνδαλμα. Και γέμισε ο κόσμος από καρικατούρες ειδήμονες για τα πάντα...
Περπατούσα ανάμεσα σ΄ενα κόσμο τρελαμενο να ψωνίζει, ρούχα, μελομακάρονα, παιχνίδια... κι ήρθε εκέι μπροστά μου εκείνη γυναίκα. Με μάτια που πρέπει να είχαν κλάψει ατέλειωτες νύχτες. Πολύ αδύνατη, κουρασμένη, ρυτιδιασμένη πριν την ώρα της... με ντροπή μου ζήτησε κάτι να φάει. Το ένοιωθα πως έλεγε αλήθεια... Ενοιωθα τη δυσυτχία της. Είχα ένα πεντάευρω, το έδωσα, είναι πολλά μου λέει, ένα ευρώ ζητάω να πάρω ψωμί. Και ντρέπομαι ειλικρινά μου είπε με σιγανή φωνή. Της χάιδεψα τα μαλιά και αυθόρμητα αγκαλιαστήκαμε. Εφυγα και κάθησα λίγο πιο κει... Τι είναι αυτό το γ@μημένο εμπόδιο ανάμεσα μας... Τι? Τι είναι αυτό που σκοτώνει τις μέρες μας σ΄ενα σωρό μ@λακίες? Την ίδια στιγμή που η αληθινή ζωή γελάει, κλαίει, ερωτεύεται, γεννάει και πεθαίνει ερήμην μας...
Αυτά.
Συνήθης Ύποπτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου