Νίκος Μαγκούτας
Ξεσπιτώθηκες ποτέ επειδή κάποιοι αποφάσισαν να σε ξεριζώσουν με το ζόρι;
Είδες ποτέ το σπίτι σου, να γίνεται συντρίμμια και στάχτες;
Έμεινες ποτέ έξω και να τρίζουν τα δόντια σου απ’ το κρύο;
Είδες να περνάνε δίπλα σου γιορτινοί καταναλωτές και το μωρό σου να κλαίει μέσα σε χαρτόκουτα;
Είδες μεγαλύτερους ανθρώπους να μένουν πίσω; Εσύ να φεύγεις και οι μνήμες αυτές να στοιχειώνουν το μυαλό σου για το υπόλοιπο της ζωής σου, που ανάλογες μόνο, είχε η γιαγιά σου απ’ την Σμύρνη;
Άκουσες, φεύγοντας τα τελευταία τους λόγια ‘Προέχει η δική σου ζωή τώρα ψυχή μου! Είμαι τυχερή, γιατί έχω το προνόμιο να θαφτώ πρώτη εγώ και όχι το παιδί μου.’;
Κοιμήθηκες ποτέ μέσα σε ψυγείο αναψυκτικών, επειδή έξω είχε περισσότερο κρύο;
Σε χώρισαν ποτέ απ’ το παιδί σου με την βία;
Είχες ποτέ χάσει τα λογικά σου, όταν το αναζητούσες μέσα σε καπνούς και χαλάσματα, με τα αυτιά σου να βουίζουν απ’ τις εκρήξεις;
Σου έβαλε ποτέ τρικλοποδιά δημοσιογράφος την ώρα που κρατούσες την κόρη σου στα χέρια και έτρεχες για να γλυτώσεις;
Το θήλασες πίσω από συρματοπλέγματα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης;
Το είδες ποτέ να τα δαγκώνει από απόγνωση και να ψάχνει για παιχνίδια σε σκουπίδια;
Ξεψύχησε στα χέρια σου από βόμβα ή από σφαίρα;
Σε κλώτσησαν ένστολα καθίκια;
Έραψες τα χείλη σου για να διαμαρτυρηθείς;
Σε έκλεισαν σε ένα εργοστάσιο παραγωγής συρματοπλεγμάτων μαζί με ανθρώπους που τα φτιάχνουν για να φυλακίσουν άλλους μ’ αυτά και πάει λέγοντας;
Σε κράτησαν σε ένα μέρος μόνο και μόνο για να σε χρησιμοποιήσουν ως ‘μετανάστη’ σε μια ναζιστική φάμπρικα, περιμένοντας το κατάλληλο timing, ωσότου αντικαταστήσουν τα γρανάζια της με επόμενα;
Θυμάσαι τους Βούλγαρους και τους Αλβανούς; Βλέπεις στα μάτια του Γερμανού, του Ολλανδού, του Άγγλου, τον παλιό σου εαυτό ή κάνεις ακόμα μαλακισμένους εθνοφυλετικούς διαχωρισμούς και σκέφτεσαι τις περιουσίες που έκαναν εις βάρος σου; Τα έζησες όλα αυτά; Όχι;
Μην αγχώνεσαι, θα τα ζήσεις κι εσύ. Όλα όμως.
Αυτά δεν είναι ιστορίες από μυθιστορήματα. Το κοριτσάκι με τα σπίρτα πεθαίνει κάθε μέρα και το άψυχο κορμί του βρίσκεται παντού. Δίπλα σου. Και αν αρνείσαι ακόμα και τώρα να το δεις, σύντομα θα τρίβεις κι εσύ βρεγμένα σπίρτα και τα χέρια του παιδιού σου θα είναι μωβ απ την παγωνιά. Μακριά απ όλους κι όλα, με την μούρη σου κάτω από υπόστεγα και άρβυλα! Ψάξε λίγο και θα τα βρεις όλα αυτά.
Δυσκολεύεσαι;
Λογικό. Εκεί που ψάχνεις μόνο φασισμό, γκλαμουριά και ψευτοκουλτούρα θα βρεις.
Βαριέσαι;
Ναι, γιατί τα θες όλα έτοιμα.
Δεν αντέχεις;
Σε πονάει περισσότερο η εικόνα ή το γεγονός που απεικονίζει;
Συμφωνείς, μα δεν μπορείς να κάνεις κάτι;
Κοίτα να δεις που όλοι αυτό λένε! Ο κούκος, πάντως, ψόφησε περιμένοντας την άνοιξη!
Κάθεσαι ακόμα και ακούς μαχαιροβγάλτες και ναζιστές να ξερνάνε χυδαιότητα και απανθρωπιά.
Κάθεσαι ακόμα και ακούς φιλάνθρωπα υποκριτικά σούργελα που τρώνε τον άμπακα, μέσα σε ένα μπουρδέλο.
Κάθεσαι ακόμα και ακούς δαιμονικά ρασοφόρα τσουβάλια γεμάτα σκατά, που ζούνε σε αρωματισμένες σπηλιές και κερδοσκοπούν απ’ την ζωή και τον θάνατο.
Κάθεσαι να σου λένε ποιους θα φτύνεις και ποιους θα σιχαίνεσαι;
Νιώθεις ακόμα φυσιολογικός και ξεχωριστός. Τόσο σούργελο είσαι;
Στις φάτνες σου μετανάστες ζούνε.
Στα βιβλία σου, οι σελίδες όλες είναι γραμμένες από δειλούς που δεν έκαναν τίποτα άλλο απ’ το να παζαρεύουν ανά τους αιώνες την ελευθερία (που άλλοι διεκδίκησαν με αίμα και θάνατο) με ένα ποσό. Σου έντυσαν την ιστορία ‘σου’ με νοητές κατασκευές.
Στα ανύπαρκτα έργα της περηφάνιας σου, θέλεις να βλέπεις τον εαυτό σου. Έργα που δεν έχτισες ποτέ εσύ προσωπικά και που άλλοι σου ‘παν πως είναι δικά σου. Νιώθεις περήφανος γιατί είσαι άδειος. Όσα πιο πολλά φέρεις, τόσο και πιο κενός είσαι.
Στο σπίτι σου, σε λίγο θα μένουν τα φαντάσματα του παρελθόντος σου.
Στη φαμίλια σου κοιτάς ακόμα να μπαλώνεις τις απατεωνιές της.
Στους γνωστούς σου, αγαπάς αυτό που σας μονιάζει. Το μίσος που έχετε ο ένας για τον άλλο.
Στους υπόλοιπους, νιώθεις οργισμένος όταν ξεμπροστιάζεται ο Χίτλερ που κρύβεται σε μια γωνιά μέσα σου τιμωρημένος στη γωνία, επειδή όταν έφαγε το κατοικίδιο του, παρέλειψε να το χαϊδέψει πρώτα, πριν το κατασπαράξει. Είναι πάντα έτοιμος από Άρια μυαλά, να ξαναπατήσει το πόδι του πάνω στην γη, ως άλλος Μεσσίας. Αυτός μόνο υπάρχει.
Στον κόσμο σου, ακόμα υπάρχει χαβαλές, κουτοπονηριά και κουτσομπολιό για το ποιος γαμήθηκε με ποιόν.
Στην επανάστασή σου, ζητάς ακόμα ήρωες που θα λατρέψεις το νεκρό τους άγαλμα και προτρέχεις, χωρίς καμία νοητική προετοιμασία. Λατρεύεις τα ίδια τα υλικά που ήταν φτιαγμένη η φυλακή σου και το όπλο που έσπασε τα δεσμά σου. Όχι αυτό που κρατούσε μέσα. Πρόβατο στη ζωή, πρόβατο και στον θάνατο.
Στα κίνητρα σου, ζει μόνο η πείνα. Μετά τον κορεσμό, καμία αγάπη. Καμία πνευματική προοπτική. Κανένας αποχωρισμός απ’ τα πάθη, που σ’ έριξαν στον λάκκο. Ναι, προέχει η επιβίωση. Μα εκεί που λαχταράς ολόκληρο το ψωμί, λαχτάρα μισό καρβέλι και ένα βιβλίο.
Στην ενημέρωση σου, εμπιστεύεσαι ακόμα τους βιαστές σου. Γι αυτό και χάρισαν τα δάνεια του ΜΕGA ως το 2021 και τρώει 6 μήνες φυλακή με αναστολή ο καστανάς.
Σου μιλάνε κάποιοι για ποίηση, για τέχνη, για επιστήμη, για στοχασμό και βάζεις τα γέλια. Τους θεωρείς πως το έκαψαν. Πως ζούνε αλλού. Η μόνη γλώσσα που γνωρίζεις είναι ο φόβος. Να υποτάσεις και να υποτάσσεσαι.
Σου λένε πως η ζωή δεν είναι αγώνας. Ο άνθρωπος την έκανε έτσι.
Σου λένε αυτά που δεν βλέπεις, αυτά που αρνείσαι και θα πρέπει να απολογηθούν κιόλας για τις γνώσεις και τα ερμηνευτικά τους εργαλεία.
Γι’ αυτό κάτι μαλακίες στο youtube έχουν εκατοντάδες εκατομμύρια προβολές και ένα αριστούργημα του Μπαχ, του Στραβίνσκι, του Σκαλκώτα, του Ξενάκη, του Χρήστου (ποιό Γιώργο απ’ το fame story μωρή μαλάκω!), του Λαυράγκα, του Αστρινίδη, της Λένας Πλάτωνος έχουν μερικά χιλιάδες στην καλύτερη.
Γι’ αυτό και κάθε πρωκτοπερσόνα βγάζει εκατομμύρια σε κάθε περιοδεία.
Γι’ αυτό και ο Ρουβάς κόβει τούφες στην θαλαμηγό του και σου έλεγε με περίσσιο θράσος και άνεση πως πεινάσανε τα παιδιά του το ίδιο με τα δικά σου και πως καλά θα κάνεις να πεις ΝΑΙ στο βόθρο!
Γι αυτό και οι χρηματοδοτήσεις σε επιστήμονες, δεν ξεπερνούν μερικές χιλιάδες ευρώ ανά έτος σε έρευνες όπως:
Ενός Πυρηνικού Φυσικού, που ασκεί την δραστηριότητα του πάνω σε νέες μελέτες που θα ανοίξουν νέους ορίζοντες και τρόπους αντίληψης της Φύσης.
Ενός Νευρολόγου, που συμβάλει πάνω στην ανάπτυξη μιας σοβαρής διάχυτης αναπτυξιακής διαταραχής, όπως είναι ο αυτισμός.
Οι όποιες άλλες χρηματοδοτήσεις από εταιρίες, σε συνεργασία με κράτη, προορίζονται καθαρά για στρατιωτικό εξοπλισμό ή για νέους τρόπους αφαίμαξης του πλανήτη, από κουφάρια αρχαίων οργανισμών, την στιγμή που έχουμε αστείρευτες πηγές αστρικής ενέργειας.
Να ξέρεις, πως όλοι αυτοί είναι καθησυχασμένοι που τους συντηρείς. Μα έχουν μελετήσει κάθε μελλοντική κίνηση. Κάθε πιθανό ενδεχόμενο.
Να ξέρεις, πως όταν βγεις έξω στους δρόμους θα σε περιμένουν τα άρματα και τα γκλομπς. Μα θα μπορείς να είσαι τουλάχιστον για κάτι περήφανος.
Να ξέρεις, πως μπορείς και να επιλέξεις και να μην βγεις έξω. Μα θα αφανιστείς σιωπηλά.
Πιστεύεις πως μπορείς να διαπραγματευτείς; Είδες ποτέ κανέναν κρατούμενο του Άουσβιτς, λίγο πριν χαράξει με τα νύχια του, τους τοίχους των θαλάμων αερίων, να είπε πριν: ‘Κύριε Χίτλερ, να ξέρετε πως στην απόφαση σας να με δολοφονήσετε, προσωπικά δεν με βρίσκετε σύμφωνο, μα καταδικάζω την βία απ’ όπου και αν προέρχεται!’
balaoritou street
Ξεσπιτώθηκες ποτέ επειδή κάποιοι αποφάσισαν να σε ξεριζώσουν με το ζόρι;
Είδες ποτέ το σπίτι σου, να γίνεται συντρίμμια και στάχτες;
Έμεινες ποτέ έξω και να τρίζουν τα δόντια σου απ’ το κρύο;
Είδες να περνάνε δίπλα σου γιορτινοί καταναλωτές και το μωρό σου να κλαίει μέσα σε χαρτόκουτα;
Είδες μεγαλύτερους ανθρώπους να μένουν πίσω; Εσύ να φεύγεις και οι μνήμες αυτές να στοιχειώνουν το μυαλό σου για το υπόλοιπο της ζωής σου, που ανάλογες μόνο, είχε η γιαγιά σου απ’ την Σμύρνη;
Άκουσες, φεύγοντας τα τελευταία τους λόγια ‘Προέχει η δική σου ζωή τώρα ψυχή μου! Είμαι τυχερή, γιατί έχω το προνόμιο να θαφτώ πρώτη εγώ και όχι το παιδί μου.’;
Κοιμήθηκες ποτέ μέσα σε ψυγείο αναψυκτικών, επειδή έξω είχε περισσότερο κρύο;
Σε χώρισαν ποτέ απ’ το παιδί σου με την βία;
Είχες ποτέ χάσει τα λογικά σου, όταν το αναζητούσες μέσα σε καπνούς και χαλάσματα, με τα αυτιά σου να βουίζουν απ’ τις εκρήξεις;
Σου έβαλε ποτέ τρικλοποδιά δημοσιογράφος την ώρα που κρατούσες την κόρη σου στα χέρια και έτρεχες για να γλυτώσεις;
Το θήλασες πίσω από συρματοπλέγματα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης;
Το είδες ποτέ να τα δαγκώνει από απόγνωση και να ψάχνει για παιχνίδια σε σκουπίδια;
Ξεψύχησε στα χέρια σου από βόμβα ή από σφαίρα;
Σε κλώτσησαν ένστολα καθίκια;
Έραψες τα χείλη σου για να διαμαρτυρηθείς;
Σε έκλεισαν σε ένα εργοστάσιο παραγωγής συρματοπλεγμάτων μαζί με ανθρώπους που τα φτιάχνουν για να φυλακίσουν άλλους μ’ αυτά και πάει λέγοντας;
Σε κράτησαν σε ένα μέρος μόνο και μόνο για να σε χρησιμοποιήσουν ως ‘μετανάστη’ σε μια ναζιστική φάμπρικα, περιμένοντας το κατάλληλο timing, ωσότου αντικαταστήσουν τα γρανάζια της με επόμενα;
Θυμάσαι τους Βούλγαρους και τους Αλβανούς; Βλέπεις στα μάτια του Γερμανού, του Ολλανδού, του Άγγλου, τον παλιό σου εαυτό ή κάνεις ακόμα μαλακισμένους εθνοφυλετικούς διαχωρισμούς και σκέφτεσαι τις περιουσίες που έκαναν εις βάρος σου; Τα έζησες όλα αυτά; Όχι;
Μην αγχώνεσαι, θα τα ζήσεις κι εσύ. Όλα όμως.
Αυτά δεν είναι ιστορίες από μυθιστορήματα. Το κοριτσάκι με τα σπίρτα πεθαίνει κάθε μέρα και το άψυχο κορμί του βρίσκεται παντού. Δίπλα σου. Και αν αρνείσαι ακόμα και τώρα να το δεις, σύντομα θα τρίβεις κι εσύ βρεγμένα σπίρτα και τα χέρια του παιδιού σου θα είναι μωβ απ την παγωνιά. Μακριά απ όλους κι όλα, με την μούρη σου κάτω από υπόστεγα και άρβυλα! Ψάξε λίγο και θα τα βρεις όλα αυτά.
Δυσκολεύεσαι;
Λογικό. Εκεί που ψάχνεις μόνο φασισμό, γκλαμουριά και ψευτοκουλτούρα θα βρεις.
Βαριέσαι;
Ναι, γιατί τα θες όλα έτοιμα.
Δεν αντέχεις;
Σε πονάει περισσότερο η εικόνα ή το γεγονός που απεικονίζει;
Συμφωνείς, μα δεν μπορείς να κάνεις κάτι;
Κοίτα να δεις που όλοι αυτό λένε! Ο κούκος, πάντως, ψόφησε περιμένοντας την άνοιξη!
Κάθεσαι ακόμα και ακούς μαχαιροβγάλτες και ναζιστές να ξερνάνε χυδαιότητα και απανθρωπιά.
Κάθεσαι ακόμα και ακούς φιλάνθρωπα υποκριτικά σούργελα που τρώνε τον άμπακα, μέσα σε ένα μπουρδέλο.
Κάθεσαι ακόμα και ακούς δαιμονικά ρασοφόρα τσουβάλια γεμάτα σκατά, που ζούνε σε αρωματισμένες σπηλιές και κερδοσκοπούν απ’ την ζωή και τον θάνατο.
Κάθεσαι να σου λένε ποιους θα φτύνεις και ποιους θα σιχαίνεσαι;
Νιώθεις ακόμα φυσιολογικός και ξεχωριστός. Τόσο σούργελο είσαι;
Στις φάτνες σου μετανάστες ζούνε.
Στα βιβλία σου, οι σελίδες όλες είναι γραμμένες από δειλούς που δεν έκαναν τίποτα άλλο απ’ το να παζαρεύουν ανά τους αιώνες την ελευθερία (που άλλοι διεκδίκησαν με αίμα και θάνατο) με ένα ποσό. Σου έντυσαν την ιστορία ‘σου’ με νοητές κατασκευές.
Στα ανύπαρκτα έργα της περηφάνιας σου, θέλεις να βλέπεις τον εαυτό σου. Έργα που δεν έχτισες ποτέ εσύ προσωπικά και που άλλοι σου ‘παν πως είναι δικά σου. Νιώθεις περήφανος γιατί είσαι άδειος. Όσα πιο πολλά φέρεις, τόσο και πιο κενός είσαι.
Στο σπίτι σου, σε λίγο θα μένουν τα φαντάσματα του παρελθόντος σου.
Στη φαμίλια σου κοιτάς ακόμα να μπαλώνεις τις απατεωνιές της.
Στους γνωστούς σου, αγαπάς αυτό που σας μονιάζει. Το μίσος που έχετε ο ένας για τον άλλο.
Στους υπόλοιπους, νιώθεις οργισμένος όταν ξεμπροστιάζεται ο Χίτλερ που κρύβεται σε μια γωνιά μέσα σου τιμωρημένος στη γωνία, επειδή όταν έφαγε το κατοικίδιο του, παρέλειψε να το χαϊδέψει πρώτα, πριν το κατασπαράξει. Είναι πάντα έτοιμος από Άρια μυαλά, να ξαναπατήσει το πόδι του πάνω στην γη, ως άλλος Μεσσίας. Αυτός μόνο υπάρχει.
Στον κόσμο σου, ακόμα υπάρχει χαβαλές, κουτοπονηριά και κουτσομπολιό για το ποιος γαμήθηκε με ποιόν.
Στην επανάστασή σου, ζητάς ακόμα ήρωες που θα λατρέψεις το νεκρό τους άγαλμα και προτρέχεις, χωρίς καμία νοητική προετοιμασία. Λατρεύεις τα ίδια τα υλικά που ήταν φτιαγμένη η φυλακή σου και το όπλο που έσπασε τα δεσμά σου. Όχι αυτό που κρατούσε μέσα. Πρόβατο στη ζωή, πρόβατο και στον θάνατο.
Στα κίνητρα σου, ζει μόνο η πείνα. Μετά τον κορεσμό, καμία αγάπη. Καμία πνευματική προοπτική. Κανένας αποχωρισμός απ’ τα πάθη, που σ’ έριξαν στον λάκκο. Ναι, προέχει η επιβίωση. Μα εκεί που λαχταράς ολόκληρο το ψωμί, λαχτάρα μισό καρβέλι και ένα βιβλίο.
Στην ενημέρωση σου, εμπιστεύεσαι ακόμα τους βιαστές σου. Γι αυτό και χάρισαν τα δάνεια του ΜΕGA ως το 2021 και τρώει 6 μήνες φυλακή με αναστολή ο καστανάς.
Σου μιλάνε κάποιοι για ποίηση, για τέχνη, για επιστήμη, για στοχασμό και βάζεις τα γέλια. Τους θεωρείς πως το έκαψαν. Πως ζούνε αλλού. Η μόνη γλώσσα που γνωρίζεις είναι ο φόβος. Να υποτάσεις και να υποτάσσεσαι.
Σου λένε πως η ζωή δεν είναι αγώνας. Ο άνθρωπος την έκανε έτσι.
Σου λένε αυτά που δεν βλέπεις, αυτά που αρνείσαι και θα πρέπει να απολογηθούν κιόλας για τις γνώσεις και τα ερμηνευτικά τους εργαλεία.
Γι’ αυτό κάτι μαλακίες στο youtube έχουν εκατοντάδες εκατομμύρια προβολές και ένα αριστούργημα του Μπαχ, του Στραβίνσκι, του Σκαλκώτα, του Ξενάκη, του Χρήστου (ποιό Γιώργο απ’ το fame story μωρή μαλάκω!), του Λαυράγκα, του Αστρινίδη, της Λένας Πλάτωνος έχουν μερικά χιλιάδες στην καλύτερη.
Γι’ αυτό και κάθε πρωκτοπερσόνα βγάζει εκατομμύρια σε κάθε περιοδεία.
Γι’ αυτό και ο Ρουβάς κόβει τούφες στην θαλαμηγό του και σου έλεγε με περίσσιο θράσος και άνεση πως πεινάσανε τα παιδιά του το ίδιο με τα δικά σου και πως καλά θα κάνεις να πεις ΝΑΙ στο βόθρο!
Γι αυτό και οι χρηματοδοτήσεις σε επιστήμονες, δεν ξεπερνούν μερικές χιλιάδες ευρώ ανά έτος σε έρευνες όπως:
Ενός Πυρηνικού Φυσικού, που ασκεί την δραστηριότητα του πάνω σε νέες μελέτες που θα ανοίξουν νέους ορίζοντες και τρόπους αντίληψης της Φύσης.
Ενός Νευρολόγου, που συμβάλει πάνω στην ανάπτυξη μιας σοβαρής διάχυτης αναπτυξιακής διαταραχής, όπως είναι ο αυτισμός.
Οι όποιες άλλες χρηματοδοτήσεις από εταιρίες, σε συνεργασία με κράτη, προορίζονται καθαρά για στρατιωτικό εξοπλισμό ή για νέους τρόπους αφαίμαξης του πλανήτη, από κουφάρια αρχαίων οργανισμών, την στιγμή που έχουμε αστείρευτες πηγές αστρικής ενέργειας.
Να ξέρεις, πως όλοι αυτοί είναι καθησυχασμένοι που τους συντηρείς. Μα έχουν μελετήσει κάθε μελλοντική κίνηση. Κάθε πιθανό ενδεχόμενο.
Να ξέρεις, πως όταν βγεις έξω στους δρόμους θα σε περιμένουν τα άρματα και τα γκλομπς. Μα θα μπορείς να είσαι τουλάχιστον για κάτι περήφανος.
Να ξέρεις, πως μπορείς και να επιλέξεις και να μην βγεις έξω. Μα θα αφανιστείς σιωπηλά.
Πιστεύεις πως μπορείς να διαπραγματευτείς; Είδες ποτέ κανέναν κρατούμενο του Άουσβιτς, λίγο πριν χαράξει με τα νύχια του, τους τοίχους των θαλάμων αερίων, να είπε πριν: ‘Κύριε Χίτλερ, να ξέρετε πως στην απόφαση σας να με δολοφονήσετε, προσωπικά δεν με βρίσκετε σύμφωνο, μα καταδικάζω την βία απ’ όπου και αν προέρχεται!’
balaoritou street
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου