Πολιτική
Αγαπητοί συναγωνιστές και συναγωνίστριες,
Με πόνο ψυχής αναγκάζομαι να ανακοινώσω την αποχώρησή μου από τους κόλπους του Ε.ΠΑ.Μ, και λέω «αποχώρηση» γιατί η λέξη «παραίτηση» δεν με αντιπροσωπεύει καθόλου. Η «παραίτηση» για μένα είναι αποδοχή ήττας ή υποχώρησης, ενώ η «αποχώρηση» είναι επιλογή και δήλωση αντίστασης σε κάτι που απλά δεν πάει καλά και εσύ δεν νιώθεις καλά μέσα σε αυτό.
Το Ε.ΠΑ.Μ συναγωνιστές μου, δεν πάει καλά και αυτό είναι πασιφανές πλέον σε όλους μας, ακόμα και σε αυτούς που έχουν παραμείνει εγκλωβισμένοι «παρατηρητές» προς χάριν της «ενότητας» όπως συνέχεια μας λέγεται ώστε να συνεχίσει ο εγκλωβισμός και η συναισθηματική ανάγκη να συνεχιστεί ο «αγώνας» με καινούργιους κανόνες, μορφές προβολής, τιμωριτικές συμπεριφορές, «κατά μόνας» συνεννοήσεις και συνεχείς επεξηγήσεις της δημοκρατίας μέσα από ακραίο συγκεντρωτισμό.
Το Ε.ΠΑ.Μ το γνώριζα καιρό πριν ενταχτώ ως ενεργό μέλος μετά τις εκλογές του ’12, και το γνώρισα, όπως οι περισσότεροι από εμάς, από τον λόγο του Δ. Καζάκη.
Πολύ γρήγορα ανέλαβα συντονίστρια στον πυρήνα μου και βούτηξα στα βαθιά, καθώς ο πυρήνας έτρεχε δράσεις πολλές και εγώ πάντα υπήρξα άνθρωπος της άμεσης δράσης, της διεκπεραίωσης και του αποτελέσματος.
Αναγκάστηκα να μάθω πολλά πράγματα πάρα πολύ γρήγορα και μετά το 2ο συνέδριο, οι συναγωνιστές μου έκαναν την τιμή να με ψηφίσουν ως μέλος του ΕΣΣ, όπου κατέληξα στο Ο.Γ. Βέβαια ταυτόχρονα διαδραματιζόταν και το «μαύρο» της ΕΡΤ και όλοι θυμόμαστε πως κατέληξε.
Εκεί πρωτοάκουσα τον όρο «αρχηγός», κάτι που με ξένισε ομολογώ, όταν από την αγωνία μου να ακουστεί ο λόγος του Δ. Καζάκη σε μία προαύλια συνέλευση απηύθυνα το αίτημα μου στον Δ. Κυπριώτη και μου απάντησε ότι «τον αρχηγό δεν τον εκθέτεις». Φυσικά το ερώτημα μου, το οποίο, όπως πολλά τελικά, κράτησα μέσα μου, ήταν «αν δεν εκθέσεις τον «αρχηγό» ποιόν θα εκθέσεις?» Ήταν το πρώτο καμπανάκι, καθώς εγώ εντάχτηκα στο Ε.ΠΑ.Μ γιατί ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΑΡΧΗΓΟΙ, όλοι είμασταν ισότιμα μέλη και ο καθένας πρόσφερε ανάλογα με τα ταλέντα του και την διάθεση της προσφοράς του. Το αγνόησα όμως προς χάριν του αγώνα και πήγα παρακάτω.
Η συμμετοχή μου στο Ο.Γ. με δίδαξε πάρα πολλά κυρίως όμως το πώς να ξεπεράσω την ανάγκη μου για υπερβολική στήριξη της άποψης μου, όσο αναγκαία και να θεωρούσα την κάθε πρόταση μου και να μάθω να ακούω και να σέβομαι τη γνώμη των άλλων. Ενώ υπήρχαν προβλήματα που υπάρχουν πάντα όταν αρκετά άτομα προσπαθούν να φτάσουν σε μία απόφαση, οι διεργασίες ήταν πάντα δημοκρατικές και συλλογικές και υπήρχε πάντα σεβασμός στην άποψη της πλειοψηφίας.
Γενικά ήταν μια πολύτιμη εμπειρία, που μου δίδαξε την ταπεινότητα και όπως προείπα, μου έμαθε να σέβομαι την πλειοψηφία. Το έργο που παράχθηκε θεωρώ ότι ήταν ουσιαστικό, έστω και αν αποκαλέστηκε «άχρηστο» στο συνέδριο. Τον Δ. Καζάκη τον έβλεπα πάντα ως ένα ξεχωριστό συναγωνιστή μέσα στο μέτωπο, έναν άνθρωπο με την προοπτική να παίξει το ρόλο ενός τεράστιου εργαλείου για το μέτωπο και ουδέποτε κάτι παραπάνω.
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις γνώσεις του, αλλά και το ιδιαίτερο μυαλό του. Εγώ όμως, για αυτό το λόγο μπήκα στο Ε.ΠΑ.Μ, όπως αναφέρω και πιο πάνω, διότι δεν είχε αρχηγούς ( βλ. ιδρυτική διακήρυξη και το κείμενο του ίδιου, «τι είναι και τι θέλει το Ε.ΠΑ.Μ»)., Μαζί μ` αυτόν το μέτωπο όφειλε να πλαισιωθεί από πολλαπλά «τεράστια εργαλεία» εντός και εκτός κόλπων Ε.ΠΑ.Μ αλλιώς, για ποιο ΜΕΤΩΠΟ θα μπορούσαμε να μιλάμε?
Εδώ αξίζει να σταθούμε και να αξιολογήσουμε το γιατί, στα 5 αυτά χρόνια, δεν καταφέραμε να εντάξουμε αυτά τα «τεράστια εργαλεία» που θα έπρεπε να προέρχονται από όλους τους τομείς της κοινωνίας προς υποστήριξη του έργου του Ε.ΠΑ.Μ, ή γιατί ενώ, κατά καιρούς διάφορες προσωπικότητες μας πλαισίωναν, εμείς κάναμε τα αδύνατα δυνατά να τους απομακρύνουμε στην συνέχεια, έχοντας ως μοναδική επιλογή την μοναχική πλεύση.
Στο κάθε συνέδριο όμως, ως απόρροια αυτής της μοναχικής πλεύσης, αυτό που έβλεπα ήταν λήψεις αποφάσεων που οδηγούσαν σε ένα πιο συγκεντρωτικό, αρχηγικό σχήμα. Η εξαίρεση ήταν το 3ο συνέδριο, μια από στιγμές που ένιωσα περήφανη για τη συμμετοχή μου στο Ε.ΠΑ.Μ, όπου ΠΙΣΤΕΨΑ, (αφελέστατα όπως απεδείχθη στην συνέχεια), ότι όντως, φανερώσαμε στην κοινωνία την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ.
Σε σύντομο χρονικό διάστημα, αυτό κατακρεουργήθηκε καθώς εμφάνιζαν την καινούρια ΠΓ ως ανήμπορη να σταθεί στα πόδια της, αν και πραγματικά πιστεύω ότι έκανε τεράστια προσπάθεια να το πετύχει.
Ουσιαστικά, η παρουσία του Δ. Καζάκη παρέμεινε πολύ ισχυρή και δια μέσου της εκπομπής του κυρίως, αναίρεσε την ισχύ των καινούργιων μελών της ΠΓ μετατρέποντάς τους σε απλούς παραστάτες και ανίσχυρους συμπαρουσιαστές. Μπροστά στο χείμαρρο του ισχυρού του λόγου και της ισχυρής του παρουσίας οι δύο συντονιστές φάνηκαν αδύναμοι και κατέληξαν να συμφωνούν σε όλα.
Το αποτέλεσμα ήταν στην τελευταία Παναττική να τους αποκαλέσει «περιοδεύοντες γαμπρούς», χωρίς αυτοί να αντιδράσουν. Στη συνέχεια σαν εκλεγμένα μέλη της ΠΓ και πάλι, ο ένας κατέληξε να αποχωρήσει από το όργανο και ο άλλος, να παραμένει και να προσπαθεί - ΑΚΟΜΑ - να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα «προς χάριν της ενότητας».
Εδώ ο αναγνώστης ενδέχεται να αναρωτηθεί ποιόν βαραίνει η ευθύνη τελικά, αλλά αυτό δεν μπορώ να το απαντήσω εγώ. Μπορώ όμως να χρεωθώ την δική μου ευθύνη όταν έβλεπα συμπεριφορές που θεωρούσα απάνθρωπες και αδιανόητες να εξελίσσονται μπροστά στα μάτια μου και δεν όρθωνα το ανάστημα μου, ούτε στο 4ο συνέδριο, όπου διαφωνώντας με όλα όσα διαδραματίστηκαν, ψήφισα ΠΡΑΣΙΝΟ, για χάριν της ενότητας και το καλό του μετώπου.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός τέτοιου περιστατικού είναι το γεγονός ότι μπροστά μου σε μια συνεδρίαση της ΠΓ ο Δ. Καζάκης, αντιδρώντας σε κριτική που του είχε γίνει, αντί να συζητήσει ανοιχτά με τους διαφωνούντες και ανθρώπινα να καταλήξουν σε κάποια συνεννόηση, ‘’κατακρεούργησε’’ ανθρώπους που είχαν αποδείξει την αγωνιστική τους αξία μέσα στο μέτωπο όπως και την αφοσίωση τους στον ίδιο, αποκαλώντας τους το σύνηθες πλέον, «πράκτορες», αγνοώντας το ότι ο ένας ήταν άνθρωπος ηλικιωμένος που στεκόταν μπροστά του, πλήρως εξευτελισμένος που με τρεμάμενο χείλος προσπαθούσε να υπερασπιστεί τον εαυτό του και τον πυρήνα του.
Το γεγονός αυτό είχε ως συνέπεια την διάλυση του πυρήνα Πετρούπολης. Από αυτό εδώ το βήμα, ζητώ δημοσίως συγγνώμη από τους συναγωνιστές μου, που, ανήμπορη να αντιδράσω τότε, τους άφησα μόνους, χωρίς έστω την λεκτική μου συμπαράσταση. Πολλοί από εμάς, έχουμε τύχει μάρτυρες στιγμιότυπων που κάθε φορά μας έκρουαν το καμπανάκι του κινδύνου αλλά προς χάριν του αγώνα και της ενότητας του μετώπου, σιωπούσαμε κοιτώντας το στόχο, την απελευθέρωση της πατρίδας.
Μετά το 4ο συνέδριο, οι κινήσεις που «υλοποιούν» τις αποφάσεις του συνεδρίου, γίνονται όλο και πιο συγκεντρωτικές και έχουμε καταλήξει να απειλούμαστε με διαλύσεις πυρήνων, «βραβεύσεις» πυρήνων στο συνέδριο, άλλα να γράφονται και άλλα να «εννοούνται» σε κατά μόνας συζητήσεις και να απαγορεύουμε τα σχόλια στον πολιτικό διάλογο.
Παραβιάζονται συνεδριακές αποφάσεις όπως αυτή του να κατεβάσουμε πολιτικό σχεδιασμό στους πυρήνες για ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ εντός μηνός από το συνέδριο και να υλοποιήσουμε τις δύο πανελλαδικές συνδιασκέψεις πυρήνων που και αυτές, τις έφαγε η μαύρη μαρμάγκα. Η οργανωτική δομή που γράφτηκε από ένα άτομο κατέβηκε στους πυρήνες σαν απόφαση, χωρίς ποτέ να σταλεί στους πυρήνες για ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ. Μετά, αυτό το ίδιο κείμενο, βαφτίστηκε ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ, ενώ ακολούθησε το ΕΠΙΚΑΙΡΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ το οποίο στάλθηκε στους πυρήνες ως τελικό. Στις επαφές όμως και τις συζητήσεις μεταξύ ΠΓ και πυρήνων, παρουσιάζεται ως ΥΠΟ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ.
Ενώ πολλά ανεξήγητα λοιπόν συμβαίνουν διαβάζουμε ότι το Ε.ΠΑ.Μ θα κατέβει στις εκλογές χωρίς δημοψήφισμα πυρήνων αυτή τη φορά, ότι ΕΧΕΙ ΛΥΣΗ που αντικαθιστά το έως πρότινος, ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ, και ότι θέλουμε την ΕΞΟΥΣΙΑ και να γίνουμε ΚΥΒΕΡΝΟΝ ΚΟΜΜΑ. Ο Δ. Καζάκης, στις εκδηλώσεις, αναγγέλλει ότι, όταν μπούμε στην Βουλή, αυτή θα διαλυθεί σε 3 μήνες και αμέσως μετά το 62% του λαού θα στηρίξει Ε.ΠΑ.Μ χωρίς όμως να μας λέει το πώς ακριβώς θα γίνει αυτό ή τι είναι αυτό που θα διαφοροποιήσει το Ε.ΠΑ.Μ από τα υπάρχοντα κοινοβουλευτικά κόμματα.
Ταυτόχρονα, ενώ τα μέλη των πυρήνων αγνοούνται όσον αφορά τις εσωτερικές διεργασίες και την διαμόρφωση της πολιτικής του μετώπου, προσπαθούμε να πείσουμε τον κόσμο ότι εμείς θα κυβερνήσουμε υπέρ του, μαζί του. Το πώς θα κυβερνήσουμε δεν του το λέμε, γιατί ξεχάσαμε να γεφυρώσουμε το στάδιο μεταξύ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΜΕΤΩΠΟΥ και ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ το οποίο είμαστε τώρα, χωρίς την κοινωνία δίπλα μας.
Γιατί πώς να είναι η κοινωνία δίπλα μας όταν εμείς αξιολογούμε την επιτυχία του Ε.ΠΑ.Μ με το πόσο επιτυχημένη και πολυπληθής ήταν η παρουσία μας στην πορεία για το ασφαλιστικό η πόσους πυρήνες θα έχουμε για να τους παρουσιάσουμε στο πανελλήνιο?
Το Ε.ΠΑ.Μ δεν κατάφερε να διατηρήσει ζωντανούς τους συνεταιρισμούς που συστάθηκαν και την ιατρική αλληλεγγύη, η οποία διαλύθηκε μετά το 3ο συνέδριο, προς χάριν ενός μοναχικού καβαλάρη, και χάσαμε και εκεί, πολύτιμους συναγωνιστές.
Μας απασχολεί όμως το πόσα μέλη μας θα παρουσιαστούν στα ειρηνοδικεία με τα ταμπελάκια τους για την προβολή μας και μόνο! Αυτό που θα έπρεπε να απασχολεί το Ε.ΠΑ.Μ είναι η στήριξη - η έμπρακτη - με συνέπεια και παράδειγμα στο κάθε τι που ανάβει μια σπίθα οργάνωσης της κοινωνίας από τα κάτω, σαν αυτό που υπάρχει χρόνια τώρα στα ειρηνοδικεία, όπου ο άμεσος κίνδυνος της απώλειας της περιουσίας των συμπολιτών μας είναι απολύτως υπαρκτός.
Αυτή τη στιγμή το Ε.ΠΑ.Μ θα έπρεπε να έχει δημιουργήσει συνελεύσεις τύπου Λαϊκής Στάσης Πληρωμών Ηρακλείου, σε όσο το δυνατόν περισσότερα ειρηνοδικεία, αποσκοπώντας στην δημιουργία ενός δικτύου τέτοιων συνελεύσεων, διδακτικού και παραδειγματικού χαρακτήρα, με στόχο την δημιουργία ενός ευρύτερου μετώπου αντίστασης και ανατροπής.
Στις συνελεύσεις αυτές θα δίνονταν η ευκαιρία να ζυμωθούν οι συμμετέχοντες, να χαράξουν δική τους πολιτική που να αφορά την τοπική κοινωνία μέν, αλλά ταυτόχρονα και αναπόφευκτα θα γεννιόντουσαν και τα θέματα που αφορούν τον πολίτη στην ευρύτερη πολιτική σκηνή.
Θέματα όπως το δημόσιο χρέος, η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα και τα υπόλοιπα προτάγματα μας, πάντα με το επαμίτικο σκεπτικό και λόγο, χωρίς την ανάγκη της ταμπέλας, γιατί έτσι και αλλιώς ο λόγος μας ξεχωρίζει από όλους τους άλλους.
Αυτό το μήνυμα δεν κατάφερε το Ε.ΠΑ.Μ να το περάσει στην κοινωνία, γιατί κεντρικά δεν υποστηρίχθηκε ούτε με την θέρμη που του άρμοζε ούτε με την παρουσία που θα έπρεπε να έχει, συμπεριλαμβανομένης και της «ηγεσίας» που θα έπρεπε να έχει δώσει το παράδειγμα, εντός και εκτός Ε.ΠΑ.Μ, διαφοροποιώντας έτσι την στάση της από τους «διάττοντες αστέρες» της υπόλοιπης πολιτικής σκηνής που εμφανίζονται για τις φωτογραφίες και το ρεπορτάζ και μόνο. Με απλότητα, ανθρώπινη παρουσία και με γνήσιο ενδιαφέρον για την κοινωνία.
Αντί αυτού, αρκεστήκαμε στον ακτιβισμό στα περισσότερα ειρηνοδικεία, φράξαμε πόρτες, αποτρέψαμε πλειστηριασμούς και καλά κάναμε φυσικά, αλλά το κυριότερο, το πιο σημαντικό, δεν προχωρήσαμε την καλλιέργεια και επιδίωξη της παλλαϊκότητας. Φοβούμενοι το «καπέλωμα» λειτουργήσαμε με απαξίωση και αποσυρθήκαμε από τα ειρηνοδικεία όταν τα πράγματα «δεν πήγαν όπως τα θέλαμε εμείς», ή χαρακτηρίσαμε τους συμμετέχοντες ως «κομματόσκυλα» και πάψαμε να ασχολούμαστε.
Όμως οι συμμετέχοντες, είχαν τον ρόλο της «αρχικής μαγιάς» και με τις σχέσεις εμπιστοσύνης που δημιουργήθηκαν σε αυτό τον κοινό στόχο, είχαμε ευρύτερη απήχηση στην τοπική κοινωνία, στην οποία μας δόθηκε η ευκαιρία να επιδείξουμε «ενότητα στην πράξη», όπως και η συσπείρωσηδ αυτών των δυνάμεων για μοιράσματα εντύπων, καλέσματα με ντουντούκες και γενικά, την διάδοση της δράσης και του αγώνα.
Αυτά, χωρίς καμία διαφοροποίηση, τα φωνάζω από τις 7 Σεπτεμβρίου, 2014 όπου αρχίσαμε να δραστηριοποιούμαστε στο ειρηνοδικείο Ιλίου. Από τότε, οραματίζομαι αυτό το κίνημα, αλλά ο εγκλωβισμός μου στο όλο και πιο συγκεντρωτικό Ε.ΠΑ.Μ με τον κομματικό του πλέον χαρακτήρα λειτούργησε σαν φρένο ΚΑΙ στο θέμα αυτό.
Ενώπιον μαρτύρων, στην πρώτη συνεδρίαση της επιτροπής, δήλωσα στον Δ. Κυπριώτη ότι «εγώ με ταμπελάκι στα ειρηνοδικεία δεν κατεβαίνω». Παρ όλα αυτά, με πρότεινε για συντονίστρια χαρακτηρίζοντας την ανάδειξή μου ως ‘’αξιοποίηση’’. Στα πρακτικά όμως της ΠΓ της 5/1/2016 προτείνεται «να κατεβαίνουν τα μέλη στα ειρηνοδικεία με τα διακριτικά τους». Έτσι όμως οι προτάσεις μου όπως και η δραστηριότητά μου στα ειρηνοδικεία υπονομευόταν από τις αποφάσεις της ΠΓ, καθώς και από την έλλειψη στήριξης στην υλοποίηση των προτάσεων της επιτροπής, προτάσεις που ναι μεν εγκρίθηκαν - και υπάρχουν στα πρακτικά της Π.Γ..- αλλά από τότε απολύτως τίποτα δεν έχει κινηθεί.
Αυτό από μόνο του, για μένα καταδεικνύει ότι το συγκεντρωτικό, πολυθεσίτικο σχήμα της ΠΓ και ΟΓ απλά δεν λειτουργεί και είναι ανήμπορο να εκτελέσει το αναγκαίο έργο, ενισχύοντας την επιθυμία μου να αποχωρήσω από ένα χώρο που ενώ επιδιώκει «άνοιγμα στην κοινωνία» μέσω αύξησης πυρήνων, δεν υπάρχει μέσα στην κοινωνία και ενώ φοβάται το «καπέλωμα», επιδιώκει ακριβώς αυτό.
Το Ε.ΠΑ.Μ της ιδρυτικής διακήρυξης, κατά την γνώμη μου, δεν είχε ποτέ ανάγκη από ταμπελάκια, ούτε σημαίες, ούτε κομματική χροιά, καθότι ο κυρίαρχος στόχος ήταν, και πρέπει να παραμείνει, η επίτευξη της παλλαϊκότητας του αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδας. Κάτι που, κατά τη γνώμη μου, δεν επιτυγχάνεται με ταμπέλες.
Τελειώνοντας θα ήθελα να θίξω το θέμα της αλληλεγγύης το οποίο θεωρώ θα έπρεπε να κυριαρχεί στο Ε.ΠΑ.Μ. Πριν μήνες, συγκροτήθηκε επιτροπή αλληλεγγύης την οποία την έχουμε ακούσει να υπάρχει μόνο στην οργανωτική δομή.
‘
Έκτοτε, μαθαίνουμε ότι είναι «υπό συγκρότηση», αγνοώντας το πώς και γιατί. Ένα κορυφαίο θέμα που ενώ θα έπρεπε να σηματοδοτεί το Ε.ΠΑ.Μ, όχι μόνο δεν έχει λειτουργήσει στην κοινωνία εδώ και 5 χρόνια αλλά και ούτε μεταξύ μας, εκτός φυσικά από μεμονωμένες περιπτώσεις. Ένα παράδειγμα παρατίθεται στην επιστολή αποχώρησης της Αργυρής Μπερβανάκη από πυρήνα Γλυφάδας και όποιος θέλει μπορεί να την ψάξει.
Επίσης κορυφαίο παράδειγμα αντισυναγωνιστικής συμπεριφοράς και έλλειψη αλληλεγγύης είναι η στάση της ΠΓ απέναντι στον συναγωνιστή Τάσο Κώνστα - με τον 20σέλιδο λίβελο τους - όπως και η ανάρτηση του Δ. Καζάκη στον ΠΔ, ο οποίος δημοσιεύει όχι μόνο μια ιδιωτική επιστολή αλλά και ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα υγείας και οικονομικής κατάστασης του Σταύρου Κατσούλη, με σαφείς υπαινιγμούς ότι έχει κάνει «οικονομικούς συμβιβασμούς» προς όφελος του ιδίου και με δόλο προς το Ε.ΠΑ.Μ, δήλωση η οποία είναι όχι μόνο κατακριτέα, αλλά αισχρή, άνανδρη και αφήνει ανοιχτή την προοπτική νομικών διώξεων κατά του συκοφάντη.
Το Ε.ΠΑ.Μ της ιδρυτικής, το Ε.ΠΑ.Μ στο οποίο εντάχτηκα με πάθος και αγωνιστικότητα, δεν υπάρχει πιά. Αντί αυτού, έχει μεταλλαχτεί σε ένα κόμμα όπως όλα τα άλλα. Χρησιμοποιεί τα ίδια μέσα και συμβιβασμούς για να προσελκύσει «200 μέλη, 5.000 φίλους και 10.000 επιρροές» με τα οποία θα «πάρουμε τις εκλογές» (δια στόματος Δ. Κυπριώτη σε συνάντηση της ΟΓ και στον πυρήνα μου με διαθέσιμο ηχητικό).
Σε αυτό το Ε.ΠΑ.Μ δεν έχω καμία απολύτως θέση και αποχωρώ παίρνοντας μαζί μου τα προτάγματα για τα οποία δεν θα σταματήσω να αγωνίζομαι, την δημοκρατία που δεν χρειάζεται επεξηγηματικούς ορισμούς και ερμηνείες, την ελευθερία που μου στέρησαν κόβοντας τα σχόλια από τον πολιτικό διάλογο και φιμώνοντας τους πυρήνες και τα μέλη και τις πολύτιμες σχέσεις αδιάρρηκτης εμπιστοσύνης και συναγωνιστικότητας με τους σπάνιους ανθρώπους που γνώρισα.
Το Ε.ΠΑ.Μ το παίρνω μαζί μου και αφήνω πίσω μου το Ε.ΠΑ.Κ (στο Κ δώστε εσείς ερμηνεία) της ανάθεσης, της αρχομανίας και του άκρατου συγκεντρωτισμού, ένα κόμμα που επιδιώκει την παρουσία του στην Βουλή χωρίς την κοινωνία δίπλα του. Άλλο ένα ΣΥΡΙΖΑ ! Καλή συνέχεια στους δρόμους! Ο αγώνας συνεχίζεται και εκτός Ε.ΠΑ.Κ !
Ντίνα Κοέδρου
Μέλος πυρήνα Ιλίου-Αγ. Αναργύρων-Πετρούπολης Συντονίστρια επιτροπής κοινωνικών δράσεων
Πρώην εκλεγμένο μέλος του Εθνικού Συντονιστικού Συμβουλίου και του Οργανωτικού Γραφείου
Αγαπητοί συναγωνιστές και συναγωνίστριες,
Με πόνο ψυχής αναγκάζομαι να ανακοινώσω την αποχώρησή μου από τους κόλπους του Ε.ΠΑ.Μ, και λέω «αποχώρηση» γιατί η λέξη «παραίτηση» δεν με αντιπροσωπεύει καθόλου. Η «παραίτηση» για μένα είναι αποδοχή ήττας ή υποχώρησης, ενώ η «αποχώρηση» είναι επιλογή και δήλωση αντίστασης σε κάτι που απλά δεν πάει καλά και εσύ δεν νιώθεις καλά μέσα σε αυτό.
Το Ε.ΠΑ.Μ συναγωνιστές μου, δεν πάει καλά και αυτό είναι πασιφανές πλέον σε όλους μας, ακόμα και σε αυτούς που έχουν παραμείνει εγκλωβισμένοι «παρατηρητές» προς χάριν της «ενότητας» όπως συνέχεια μας λέγεται ώστε να συνεχίσει ο εγκλωβισμός και η συναισθηματική ανάγκη να συνεχιστεί ο «αγώνας» με καινούργιους κανόνες, μορφές προβολής, τιμωριτικές συμπεριφορές, «κατά μόνας» συνεννοήσεις και συνεχείς επεξηγήσεις της δημοκρατίας μέσα από ακραίο συγκεντρωτισμό.
Το Ε.ΠΑ.Μ το γνώριζα καιρό πριν ενταχτώ ως ενεργό μέλος μετά τις εκλογές του ’12, και το γνώρισα, όπως οι περισσότεροι από εμάς, από τον λόγο του Δ. Καζάκη.
Πολύ γρήγορα ανέλαβα συντονίστρια στον πυρήνα μου και βούτηξα στα βαθιά, καθώς ο πυρήνας έτρεχε δράσεις πολλές και εγώ πάντα υπήρξα άνθρωπος της άμεσης δράσης, της διεκπεραίωσης και του αποτελέσματος.
Αναγκάστηκα να μάθω πολλά πράγματα πάρα πολύ γρήγορα και μετά το 2ο συνέδριο, οι συναγωνιστές μου έκαναν την τιμή να με ψηφίσουν ως μέλος του ΕΣΣ, όπου κατέληξα στο Ο.Γ. Βέβαια ταυτόχρονα διαδραματιζόταν και το «μαύρο» της ΕΡΤ και όλοι θυμόμαστε πως κατέληξε.
Εκεί πρωτοάκουσα τον όρο «αρχηγός», κάτι που με ξένισε ομολογώ, όταν από την αγωνία μου να ακουστεί ο λόγος του Δ. Καζάκη σε μία προαύλια συνέλευση απηύθυνα το αίτημα μου στον Δ. Κυπριώτη και μου απάντησε ότι «τον αρχηγό δεν τον εκθέτεις». Φυσικά το ερώτημα μου, το οποίο, όπως πολλά τελικά, κράτησα μέσα μου, ήταν «αν δεν εκθέσεις τον «αρχηγό» ποιόν θα εκθέσεις?» Ήταν το πρώτο καμπανάκι, καθώς εγώ εντάχτηκα στο Ε.ΠΑ.Μ γιατί ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΑΡΧΗΓΟΙ, όλοι είμασταν ισότιμα μέλη και ο καθένας πρόσφερε ανάλογα με τα ταλέντα του και την διάθεση της προσφοράς του. Το αγνόησα όμως προς χάριν του αγώνα και πήγα παρακάτω.
Η συμμετοχή μου στο Ο.Γ. με δίδαξε πάρα πολλά κυρίως όμως το πώς να ξεπεράσω την ανάγκη μου για υπερβολική στήριξη της άποψης μου, όσο αναγκαία και να θεωρούσα την κάθε πρόταση μου και να μάθω να ακούω και να σέβομαι τη γνώμη των άλλων. Ενώ υπήρχαν προβλήματα που υπάρχουν πάντα όταν αρκετά άτομα προσπαθούν να φτάσουν σε μία απόφαση, οι διεργασίες ήταν πάντα δημοκρατικές και συλλογικές και υπήρχε πάντα σεβασμός στην άποψη της πλειοψηφίας.
Γενικά ήταν μια πολύτιμη εμπειρία, που μου δίδαξε την ταπεινότητα και όπως προείπα, μου έμαθε να σέβομαι την πλειοψηφία. Το έργο που παράχθηκε θεωρώ ότι ήταν ουσιαστικό, έστω και αν αποκαλέστηκε «άχρηστο» στο συνέδριο. Τον Δ. Καζάκη τον έβλεπα πάντα ως ένα ξεχωριστό συναγωνιστή μέσα στο μέτωπο, έναν άνθρωπο με την προοπτική να παίξει το ρόλο ενός τεράστιου εργαλείου για το μέτωπο και ουδέποτε κάτι παραπάνω.
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις γνώσεις του, αλλά και το ιδιαίτερο μυαλό του. Εγώ όμως, για αυτό το λόγο μπήκα στο Ε.ΠΑ.Μ, όπως αναφέρω και πιο πάνω, διότι δεν είχε αρχηγούς ( βλ. ιδρυτική διακήρυξη και το κείμενο του ίδιου, «τι είναι και τι θέλει το Ε.ΠΑ.Μ»)., Μαζί μ` αυτόν το μέτωπο όφειλε να πλαισιωθεί από πολλαπλά «τεράστια εργαλεία» εντός και εκτός κόλπων Ε.ΠΑ.Μ αλλιώς, για ποιο ΜΕΤΩΠΟ θα μπορούσαμε να μιλάμε?
Εδώ αξίζει να σταθούμε και να αξιολογήσουμε το γιατί, στα 5 αυτά χρόνια, δεν καταφέραμε να εντάξουμε αυτά τα «τεράστια εργαλεία» που θα έπρεπε να προέρχονται από όλους τους τομείς της κοινωνίας προς υποστήριξη του έργου του Ε.ΠΑ.Μ, ή γιατί ενώ, κατά καιρούς διάφορες προσωπικότητες μας πλαισίωναν, εμείς κάναμε τα αδύνατα δυνατά να τους απομακρύνουμε στην συνέχεια, έχοντας ως μοναδική επιλογή την μοναχική πλεύση.
Στο κάθε συνέδριο όμως, ως απόρροια αυτής της μοναχικής πλεύσης, αυτό που έβλεπα ήταν λήψεις αποφάσεων που οδηγούσαν σε ένα πιο συγκεντρωτικό, αρχηγικό σχήμα. Η εξαίρεση ήταν το 3ο συνέδριο, μια από στιγμές που ένιωσα περήφανη για τη συμμετοχή μου στο Ε.ΠΑ.Μ, όπου ΠΙΣΤΕΨΑ, (αφελέστατα όπως απεδείχθη στην συνέχεια), ότι όντως, φανερώσαμε στην κοινωνία την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ.
Σε σύντομο χρονικό διάστημα, αυτό κατακρεουργήθηκε καθώς εμφάνιζαν την καινούρια ΠΓ ως ανήμπορη να σταθεί στα πόδια της, αν και πραγματικά πιστεύω ότι έκανε τεράστια προσπάθεια να το πετύχει.
Ουσιαστικά, η παρουσία του Δ. Καζάκη παρέμεινε πολύ ισχυρή και δια μέσου της εκπομπής του κυρίως, αναίρεσε την ισχύ των καινούργιων μελών της ΠΓ μετατρέποντάς τους σε απλούς παραστάτες και ανίσχυρους συμπαρουσιαστές. Μπροστά στο χείμαρρο του ισχυρού του λόγου και της ισχυρής του παρουσίας οι δύο συντονιστές φάνηκαν αδύναμοι και κατέληξαν να συμφωνούν σε όλα.
Το αποτέλεσμα ήταν στην τελευταία Παναττική να τους αποκαλέσει «περιοδεύοντες γαμπρούς», χωρίς αυτοί να αντιδράσουν. Στη συνέχεια σαν εκλεγμένα μέλη της ΠΓ και πάλι, ο ένας κατέληξε να αποχωρήσει από το όργανο και ο άλλος, να παραμένει και να προσπαθεί - ΑΚΟΜΑ - να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα «προς χάριν της ενότητας».
Εδώ ο αναγνώστης ενδέχεται να αναρωτηθεί ποιόν βαραίνει η ευθύνη τελικά, αλλά αυτό δεν μπορώ να το απαντήσω εγώ. Μπορώ όμως να χρεωθώ την δική μου ευθύνη όταν έβλεπα συμπεριφορές που θεωρούσα απάνθρωπες και αδιανόητες να εξελίσσονται μπροστά στα μάτια μου και δεν όρθωνα το ανάστημα μου, ούτε στο 4ο συνέδριο, όπου διαφωνώντας με όλα όσα διαδραματίστηκαν, ψήφισα ΠΡΑΣΙΝΟ, για χάριν της ενότητας και το καλό του μετώπου.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός τέτοιου περιστατικού είναι το γεγονός ότι μπροστά μου σε μια συνεδρίαση της ΠΓ ο Δ. Καζάκης, αντιδρώντας σε κριτική που του είχε γίνει, αντί να συζητήσει ανοιχτά με τους διαφωνούντες και ανθρώπινα να καταλήξουν σε κάποια συνεννόηση, ‘’κατακρεούργησε’’ ανθρώπους που είχαν αποδείξει την αγωνιστική τους αξία μέσα στο μέτωπο όπως και την αφοσίωση τους στον ίδιο, αποκαλώντας τους το σύνηθες πλέον, «πράκτορες», αγνοώντας το ότι ο ένας ήταν άνθρωπος ηλικιωμένος που στεκόταν μπροστά του, πλήρως εξευτελισμένος που με τρεμάμενο χείλος προσπαθούσε να υπερασπιστεί τον εαυτό του και τον πυρήνα του.
Το γεγονός αυτό είχε ως συνέπεια την διάλυση του πυρήνα Πετρούπολης. Από αυτό εδώ το βήμα, ζητώ δημοσίως συγγνώμη από τους συναγωνιστές μου, που, ανήμπορη να αντιδράσω τότε, τους άφησα μόνους, χωρίς έστω την λεκτική μου συμπαράσταση. Πολλοί από εμάς, έχουμε τύχει μάρτυρες στιγμιότυπων που κάθε φορά μας έκρουαν το καμπανάκι του κινδύνου αλλά προς χάριν του αγώνα και της ενότητας του μετώπου, σιωπούσαμε κοιτώντας το στόχο, την απελευθέρωση της πατρίδας.
Μετά το 4ο συνέδριο, οι κινήσεις που «υλοποιούν» τις αποφάσεις του συνεδρίου, γίνονται όλο και πιο συγκεντρωτικές και έχουμε καταλήξει να απειλούμαστε με διαλύσεις πυρήνων, «βραβεύσεις» πυρήνων στο συνέδριο, άλλα να γράφονται και άλλα να «εννοούνται» σε κατά μόνας συζητήσεις και να απαγορεύουμε τα σχόλια στον πολιτικό διάλογο.
Παραβιάζονται συνεδριακές αποφάσεις όπως αυτή του να κατεβάσουμε πολιτικό σχεδιασμό στους πυρήνες για ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ εντός μηνός από το συνέδριο και να υλοποιήσουμε τις δύο πανελλαδικές συνδιασκέψεις πυρήνων που και αυτές, τις έφαγε η μαύρη μαρμάγκα. Η οργανωτική δομή που γράφτηκε από ένα άτομο κατέβηκε στους πυρήνες σαν απόφαση, χωρίς ποτέ να σταλεί στους πυρήνες για ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ. Μετά, αυτό το ίδιο κείμενο, βαφτίστηκε ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ, ενώ ακολούθησε το ΕΠΙΚΑΙΡΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ το οποίο στάλθηκε στους πυρήνες ως τελικό. Στις επαφές όμως και τις συζητήσεις μεταξύ ΠΓ και πυρήνων, παρουσιάζεται ως ΥΠΟ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ.
Ενώ πολλά ανεξήγητα λοιπόν συμβαίνουν διαβάζουμε ότι το Ε.ΠΑ.Μ θα κατέβει στις εκλογές χωρίς δημοψήφισμα πυρήνων αυτή τη φορά, ότι ΕΧΕΙ ΛΥΣΗ που αντικαθιστά το έως πρότινος, ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ, και ότι θέλουμε την ΕΞΟΥΣΙΑ και να γίνουμε ΚΥΒΕΡΝΟΝ ΚΟΜΜΑ. Ο Δ. Καζάκης, στις εκδηλώσεις, αναγγέλλει ότι, όταν μπούμε στην Βουλή, αυτή θα διαλυθεί σε 3 μήνες και αμέσως μετά το 62% του λαού θα στηρίξει Ε.ΠΑ.Μ χωρίς όμως να μας λέει το πώς ακριβώς θα γίνει αυτό ή τι είναι αυτό που θα διαφοροποιήσει το Ε.ΠΑ.Μ από τα υπάρχοντα κοινοβουλευτικά κόμματα.
Ταυτόχρονα, ενώ τα μέλη των πυρήνων αγνοούνται όσον αφορά τις εσωτερικές διεργασίες και την διαμόρφωση της πολιτικής του μετώπου, προσπαθούμε να πείσουμε τον κόσμο ότι εμείς θα κυβερνήσουμε υπέρ του, μαζί του. Το πώς θα κυβερνήσουμε δεν του το λέμε, γιατί ξεχάσαμε να γεφυρώσουμε το στάδιο μεταξύ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΜΕΤΩΠΟΥ και ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ το οποίο είμαστε τώρα, χωρίς την κοινωνία δίπλα μας.
Γιατί πώς να είναι η κοινωνία δίπλα μας όταν εμείς αξιολογούμε την επιτυχία του Ε.ΠΑ.Μ με το πόσο επιτυχημένη και πολυπληθής ήταν η παρουσία μας στην πορεία για το ασφαλιστικό η πόσους πυρήνες θα έχουμε για να τους παρουσιάσουμε στο πανελλήνιο?
Το Ε.ΠΑ.Μ δεν κατάφερε να διατηρήσει ζωντανούς τους συνεταιρισμούς που συστάθηκαν και την ιατρική αλληλεγγύη, η οποία διαλύθηκε μετά το 3ο συνέδριο, προς χάριν ενός μοναχικού καβαλάρη, και χάσαμε και εκεί, πολύτιμους συναγωνιστές.
Μας απασχολεί όμως το πόσα μέλη μας θα παρουσιαστούν στα ειρηνοδικεία με τα ταμπελάκια τους για την προβολή μας και μόνο! Αυτό που θα έπρεπε να απασχολεί το Ε.ΠΑ.Μ είναι η στήριξη - η έμπρακτη - με συνέπεια και παράδειγμα στο κάθε τι που ανάβει μια σπίθα οργάνωσης της κοινωνίας από τα κάτω, σαν αυτό που υπάρχει χρόνια τώρα στα ειρηνοδικεία, όπου ο άμεσος κίνδυνος της απώλειας της περιουσίας των συμπολιτών μας είναι απολύτως υπαρκτός.
Αυτή τη στιγμή το Ε.ΠΑ.Μ θα έπρεπε να έχει δημιουργήσει συνελεύσεις τύπου Λαϊκής Στάσης Πληρωμών Ηρακλείου, σε όσο το δυνατόν περισσότερα ειρηνοδικεία, αποσκοπώντας στην δημιουργία ενός δικτύου τέτοιων συνελεύσεων, διδακτικού και παραδειγματικού χαρακτήρα, με στόχο την δημιουργία ενός ευρύτερου μετώπου αντίστασης και ανατροπής.
Στις συνελεύσεις αυτές θα δίνονταν η ευκαιρία να ζυμωθούν οι συμμετέχοντες, να χαράξουν δική τους πολιτική που να αφορά την τοπική κοινωνία μέν, αλλά ταυτόχρονα και αναπόφευκτα θα γεννιόντουσαν και τα θέματα που αφορούν τον πολίτη στην ευρύτερη πολιτική σκηνή.
Θέματα όπως το δημόσιο χρέος, η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα και τα υπόλοιπα προτάγματα μας, πάντα με το επαμίτικο σκεπτικό και λόγο, χωρίς την ανάγκη της ταμπέλας, γιατί έτσι και αλλιώς ο λόγος μας ξεχωρίζει από όλους τους άλλους.
Αυτό το μήνυμα δεν κατάφερε το Ε.ΠΑ.Μ να το περάσει στην κοινωνία, γιατί κεντρικά δεν υποστηρίχθηκε ούτε με την θέρμη που του άρμοζε ούτε με την παρουσία που θα έπρεπε να έχει, συμπεριλαμβανομένης και της «ηγεσίας» που θα έπρεπε να έχει δώσει το παράδειγμα, εντός και εκτός Ε.ΠΑ.Μ, διαφοροποιώντας έτσι την στάση της από τους «διάττοντες αστέρες» της υπόλοιπης πολιτικής σκηνής που εμφανίζονται για τις φωτογραφίες και το ρεπορτάζ και μόνο. Με απλότητα, ανθρώπινη παρουσία και με γνήσιο ενδιαφέρον για την κοινωνία.
Αντί αυτού, αρκεστήκαμε στον ακτιβισμό στα περισσότερα ειρηνοδικεία, φράξαμε πόρτες, αποτρέψαμε πλειστηριασμούς και καλά κάναμε φυσικά, αλλά το κυριότερο, το πιο σημαντικό, δεν προχωρήσαμε την καλλιέργεια και επιδίωξη της παλλαϊκότητας. Φοβούμενοι το «καπέλωμα» λειτουργήσαμε με απαξίωση και αποσυρθήκαμε από τα ειρηνοδικεία όταν τα πράγματα «δεν πήγαν όπως τα θέλαμε εμείς», ή χαρακτηρίσαμε τους συμμετέχοντες ως «κομματόσκυλα» και πάψαμε να ασχολούμαστε.
Όμως οι συμμετέχοντες, είχαν τον ρόλο της «αρχικής μαγιάς» και με τις σχέσεις εμπιστοσύνης που δημιουργήθηκαν σε αυτό τον κοινό στόχο, είχαμε ευρύτερη απήχηση στην τοπική κοινωνία, στην οποία μας δόθηκε η ευκαιρία να επιδείξουμε «ενότητα στην πράξη», όπως και η συσπείρωσηδ αυτών των δυνάμεων για μοιράσματα εντύπων, καλέσματα με ντουντούκες και γενικά, την διάδοση της δράσης και του αγώνα.
Αυτά, χωρίς καμία διαφοροποίηση, τα φωνάζω από τις 7 Σεπτεμβρίου, 2014 όπου αρχίσαμε να δραστηριοποιούμαστε στο ειρηνοδικείο Ιλίου. Από τότε, οραματίζομαι αυτό το κίνημα, αλλά ο εγκλωβισμός μου στο όλο και πιο συγκεντρωτικό Ε.ΠΑ.Μ με τον κομματικό του πλέον χαρακτήρα λειτούργησε σαν φρένο ΚΑΙ στο θέμα αυτό.
Ενώπιον μαρτύρων, στην πρώτη συνεδρίαση της επιτροπής, δήλωσα στον Δ. Κυπριώτη ότι «εγώ με ταμπελάκι στα ειρηνοδικεία δεν κατεβαίνω». Παρ όλα αυτά, με πρότεινε για συντονίστρια χαρακτηρίζοντας την ανάδειξή μου ως ‘’αξιοποίηση’’. Στα πρακτικά όμως της ΠΓ της 5/1/2016 προτείνεται «να κατεβαίνουν τα μέλη στα ειρηνοδικεία με τα διακριτικά τους». Έτσι όμως οι προτάσεις μου όπως και η δραστηριότητά μου στα ειρηνοδικεία υπονομευόταν από τις αποφάσεις της ΠΓ, καθώς και από την έλλειψη στήριξης στην υλοποίηση των προτάσεων της επιτροπής, προτάσεις που ναι μεν εγκρίθηκαν - και υπάρχουν στα πρακτικά της Π.Γ..- αλλά από τότε απολύτως τίποτα δεν έχει κινηθεί.
Αυτό από μόνο του, για μένα καταδεικνύει ότι το συγκεντρωτικό, πολυθεσίτικο σχήμα της ΠΓ και ΟΓ απλά δεν λειτουργεί και είναι ανήμπορο να εκτελέσει το αναγκαίο έργο, ενισχύοντας την επιθυμία μου να αποχωρήσω από ένα χώρο που ενώ επιδιώκει «άνοιγμα στην κοινωνία» μέσω αύξησης πυρήνων, δεν υπάρχει μέσα στην κοινωνία και ενώ φοβάται το «καπέλωμα», επιδιώκει ακριβώς αυτό.
Το Ε.ΠΑ.Μ της ιδρυτικής διακήρυξης, κατά την γνώμη μου, δεν είχε ποτέ ανάγκη από ταμπελάκια, ούτε σημαίες, ούτε κομματική χροιά, καθότι ο κυρίαρχος στόχος ήταν, και πρέπει να παραμείνει, η επίτευξη της παλλαϊκότητας του αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδας. Κάτι που, κατά τη γνώμη μου, δεν επιτυγχάνεται με ταμπέλες.
Τελειώνοντας θα ήθελα να θίξω το θέμα της αλληλεγγύης το οποίο θεωρώ θα έπρεπε να κυριαρχεί στο Ε.ΠΑ.Μ. Πριν μήνες, συγκροτήθηκε επιτροπή αλληλεγγύης την οποία την έχουμε ακούσει να υπάρχει μόνο στην οργανωτική δομή.
‘
Έκτοτε, μαθαίνουμε ότι είναι «υπό συγκρότηση», αγνοώντας το πώς και γιατί. Ένα κορυφαίο θέμα που ενώ θα έπρεπε να σηματοδοτεί το Ε.ΠΑ.Μ, όχι μόνο δεν έχει λειτουργήσει στην κοινωνία εδώ και 5 χρόνια αλλά και ούτε μεταξύ μας, εκτός φυσικά από μεμονωμένες περιπτώσεις. Ένα παράδειγμα παρατίθεται στην επιστολή αποχώρησης της Αργυρής Μπερβανάκη από πυρήνα Γλυφάδας και όποιος θέλει μπορεί να την ψάξει.
Επίσης κορυφαίο παράδειγμα αντισυναγωνιστικής συμπεριφοράς και έλλειψη αλληλεγγύης είναι η στάση της ΠΓ απέναντι στον συναγωνιστή Τάσο Κώνστα - με τον 20σέλιδο λίβελο τους - όπως και η ανάρτηση του Δ. Καζάκη στον ΠΔ, ο οποίος δημοσιεύει όχι μόνο μια ιδιωτική επιστολή αλλά και ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα υγείας και οικονομικής κατάστασης του Σταύρου Κατσούλη, με σαφείς υπαινιγμούς ότι έχει κάνει «οικονομικούς συμβιβασμούς» προς όφελος του ιδίου και με δόλο προς το Ε.ΠΑ.Μ, δήλωση η οποία είναι όχι μόνο κατακριτέα, αλλά αισχρή, άνανδρη και αφήνει ανοιχτή την προοπτική νομικών διώξεων κατά του συκοφάντη.
Το Ε.ΠΑ.Μ της ιδρυτικής, το Ε.ΠΑ.Μ στο οποίο εντάχτηκα με πάθος και αγωνιστικότητα, δεν υπάρχει πιά. Αντί αυτού, έχει μεταλλαχτεί σε ένα κόμμα όπως όλα τα άλλα. Χρησιμοποιεί τα ίδια μέσα και συμβιβασμούς για να προσελκύσει «200 μέλη, 5.000 φίλους και 10.000 επιρροές» με τα οποία θα «πάρουμε τις εκλογές» (δια στόματος Δ. Κυπριώτη σε συνάντηση της ΟΓ και στον πυρήνα μου με διαθέσιμο ηχητικό).
Σε αυτό το Ε.ΠΑ.Μ δεν έχω καμία απολύτως θέση και αποχωρώ παίρνοντας μαζί μου τα προτάγματα για τα οποία δεν θα σταματήσω να αγωνίζομαι, την δημοκρατία που δεν χρειάζεται επεξηγηματικούς ορισμούς και ερμηνείες, την ελευθερία που μου στέρησαν κόβοντας τα σχόλια από τον πολιτικό διάλογο και φιμώνοντας τους πυρήνες και τα μέλη και τις πολύτιμες σχέσεις αδιάρρηκτης εμπιστοσύνης και συναγωνιστικότητας με τους σπάνιους ανθρώπους που γνώρισα.
Το Ε.ΠΑ.Μ το παίρνω μαζί μου και αφήνω πίσω μου το Ε.ΠΑ.Κ (στο Κ δώστε εσείς ερμηνεία) της ανάθεσης, της αρχομανίας και του άκρατου συγκεντρωτισμού, ένα κόμμα που επιδιώκει την παρουσία του στην Βουλή χωρίς την κοινωνία δίπλα του. Άλλο ένα ΣΥΡΙΖΑ ! Καλή συνέχεια στους δρόμους! Ο αγώνας συνεχίζεται και εκτός Ε.ΠΑ.Κ !
Ντίνα Κοέδρου
Μέλος πυρήνα Ιλίου-Αγ. Αναργύρων-Πετρούπολης Συντονίστρια επιτροπής κοινωνικών δράσεων
Πρώην εκλεγμένο μέλος του Εθνικού Συντονιστικού Συμβουλίου και του Οργανωτικού Γραφείου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου