Δημήτρης Γκιώνης
Υπολόγιζα πως θα έβρισκα την Καλή Καλό, μία από τις δόξες του θεάτρου, συγχισμένη, όπως την άκουσα στο τηλέφωνο. Στη συνάντησή μας όμως ήταν ήρεμη και ευχάριστη. Και στην ερώτηση πώς τη βρίσκω: «Μια γηραιά νεάζουσα κυρία», απάντησε.
Ο από τηλεφώνου εκνευρισμός της οφειλόταν στο άγριο «κούρεμα» των συντάξεών της – του ΙΚΑ και της τιμητικής (που απονέμεται σε ανθρώπους της τέχνης). Οπου τα 758 ευρώ του ΙΚΑ έχουν γίνει 580 και τα 770 ευρώ της τιμητικής, 350. Ηγουν, τα συνολικά 1.528 ευρώ κατέρρευσαν στα 930. Πάνε δηλαδή 598. Και έπεται συνέχεια…
«Και να βλέπω Τσίπρα - Κατρούγκαλο - Αλεξιάδη να βγαίνουν γελαστοί στην τηλεόραση και να λένε ότι οι κύριες συντάξεις δεν θα κοπούν… Καλό θα ήταν να κόψουν τους γενναίους μισθούς τους ή, τουλάχιστον, η Αριστερά-μαϊμού να αρνιόταν τα αναδρομικά, που δεχτήκανε οι… αδικημένοι βουλευτές».
Παιδί της Κατοχής, αετόπουλο, ΕΠΟΝ, ΚΚΕ, μάχιμο μέλος του αντάρτικου πόλης τής τότε Ελεύθερης Ελλάδας, κυνηγημένη από την εθνικοφροσύνη, η Καλό έχει τους λόγους της να θλίβεται: «Το Κόμμα μάς έκανε τέτοια πλύση εγκεφάλου, ώστε όποιος υπόγραφε του απαγορευόταν η καλημέρα.
Οταν με πιάσανε για δεύτερη φορά και μ’ είχαν ξανά για εξορία, υπόγραψα, γιατί είχα ενός έτους μωρό να μεγαλώνει σε ξένα χέρια, και τη μητέρα μου φυλακή στου Αβέρωφ, καταδικασμένη σε θάνατο. Αλλά επί ένα χρόνο και παραπάνω περπατούσα με χαμηλωμένα τα μάτια, γιατί δεν μπορούσα να αντικρίσω το επιτιμητικό και υποτιμητικό βλέμμα των συντρόφων μου για το έγκλημα που είχα διαπράξει»…
Πολυτάραχη και πολυσχιδής η προσωπική, καλλιτεχνική, αλλά και συνδικαλιστική (μέσω του ΣΕΗ) και ανθρωπιστική (χωρίς να φωνάξει τα κανάλια για να προβληθεί) η ζωή της Καλής Καλό. Με σπουδές κλασικού μπαλέτου, κάτοχος τεσσάρων γλωσσών, με πανεπιστημιακές σπουδές παιδοψυχολογίας στη Λοζάνη, δημιούργησε τα «Πρότυπα Εκπαιδευτήρια Καλής Δαμβέργη» (το επώνυμο του πατέρα της), με το σύστημα Montessori, Decroly και Pestalizzi.
Eκανε τρεις γάμους, απ’ όπου η κόρη της Γιούλη, που ζει στη Γενεύη. Ενας γιος της, όντας παθιασμένος με τη χημεία, τραυματίστηκε σοβαρά - ένας Γολγοθάς για τον ίδιο και τη μητέρα του, αφού, παρά τις προσπάθειες σε Ελλάδα και εξωτερικό, «έφυγε» ύστερα από 14 χρόνια.
Με την Καλή να καταφεύγει επί 8 χρόνια σ’ ένα νησί, στην Αστυπάλαια, «αγναντεύοντας το πέλαγο, μήπως μέσα από κει ξεπροβάλλει η μορφή του παιδιού μου», γράφει στο αυτοβιογραφικό της βιβλίο «Οσα δεν παίρνει ο άνεμος» (εκδ. Αγρα).
Απάγκιο η λαμπρή καλλιτεχνική της διαδρομή – αυτή της μπριόζας και όμορφης θεατρίνας, όπως προτιμάει να λέγεται («Τι θα πει ηθοποιός; Θεατρίνος, αυτός που κάνει θέατρο»), που άρχισε από τα πέντε της χρόνια, δίπλα στην Κοτοπούλη, καθότι ηθοποιός η μητέρα της, Χρύσα Καλό (της οποίας κράτησε το επώνυμο – Καλό, από το Καλοχριστιανάκη, ενώ το Καλή είναι από το Καλλιόπη).
Στα 18 της έγινε θιασάρχης και πρωταγωνίστρια, διαπρέποντας σε όλα τα είδη του θεάτρου, σε Αθήνα, ανά την Ελλάδα και το εξωτερικό: βαριετέ, επιθεώρηση, οπερέτα, ελεύθερο θέατρο, πρόζα, δίπλα σε ιερά τέρατα του θεάτρου: Αττίκ, Μινωτή, Κυβέλη, Νέζερ, Λογοθετίδη, Μουσούρη, Αυλωνίτη, Μακρή, Χατζηχρήστο, Σταυρίδη, Καλουτά, Ντορ, Βλαχοπούλου…
Και γνωριμίες με πνευματικούς ανθρώπους: Βάρναλη, Καββαδία, Λουντέμη και μια μακροχρόνια φιλία με τον Γιάννη Ρίτσο. Εχει παίξει σε τρεις ταινίες και στην τηλεόραση, αλλά προφανώς δεν θα τα περιλάμβανε στα επιτεύγματά της. Και, πλην της προαναφερόμενης αυτοβιογραφίας, ένα ακόμη βιβλίο: «Περίπατος φυγής στην Αθήνα τού κάποτε… του τότε… του τώρα…» (εκδ. Λιβάνη)
Τι κάνει τώρα; Διαβάζει, λύνει δύσκολα σταυρόλεξα, παρέες με φίλους, συμπαράσταση στους πρόσφυγες, κάνα σινεμά – θέατρο σπάνια: «Δεν θέλω να φεύγω στο διάλειμμα σε έργα που δεν μου αρέσουν και να δίνω ψεύτικα συγχαρητήρια».
Τέλος, θα ήθελε να ξαναπαίξει στο θέατρο και, παρ’ όλα όσα συμβαίνουν, παραμένει αισιόδοξη και θαλερή, μολονότι πριν από λίγο καιρό έμαθε (μέσω διαδικτύου) ότι… απεδήμησεν εις Κύριον – μια χαρά γυναίκα.
Κάθε φορά που καταπιάνομαι στο γράψιμο αυτής της σελίδας, η επιλογή μου δεν είναι να αναφέρομαι πάντα σε τεθνεώτες, οι οποίοι, συν τους άλλοις, ενισχύουν την αίσθηση ότι μόνο όσοι έχουν φύγει από τη ζωή έχουν προσφέρει κάτι σ’ αυτό τον τόπο. Αλλά πώς να βοηθηθείς για κάτι άλλο όταν έχεις να κάνεις με συμβάντα σαν αυτά που βιώνουμε τους τελευταίους καιρούς.
Βέβαια (κι ας… φιλοσοφήσω ολίγον) καθώς γνωρίζουμε, η ιστορία κάνει βουτιές (κι άλλο τίποτα από βουτιές σ’ αυτό τον τόπο, εξαιτίας εχθρών, «φίλων» και ντόπιων «σωτήρων»), με απροσδιόριστη διάρκεια, που δυστυχώς δεν βολεύει όταν τις μετράμε με τη διάρκεια της δικής μας ζωής.
Ποιος φταίει; Ο ποιητής των «Μοιραίων» δίνει τις απαντήσεις του. Εν προκειμένω το κύριο ερώτημα είναι πώς η πρώτη φορά σ’ αυτό τον τόπο αριστερή κυβέρνηση δεν έχει πείσει ότι αντιμετωπίζει συνετά τα δεινά που χρεώθηκε.
Είναι βέβαια οι τάχα εταίροι, που βρήκαν την ευκαιρία να μας στριμώξουν, αλλά και η ημέτερη αντιπολίτευση με τις έτοιμες λύσεις, χωρίς ωστόσο να εμφανίζεται πρόθυμη να αναλάβει τα ηνία ή τουλάχιστον να συνδράμει.
Είναι όμως και ο θείος Τσέχοφ, ο οποίος σ’ εκείνο το διήγημα («Η ζωή είναι ωραία» στα ελληνικά), μας… καθησυχάζει γράφοντας πως αν μας συμβεί κάτι κακό, να σκεφτούμε ότι θα μπορούσε να λάχει κάτι χειρότερο.
(Να έχουμε π.χ., θα έλεγα… ενισχυτικά, γεννηθεί στη Συρία). Κάτι δηλαδή κόντρα στη φύση του ανθρώπου που ονειρεύεται και πασχίζει για το καλύτερο. Για την ώρα ας αρκεστούμε σ’ ένα καλό τριήμερο…
ΚΑΙ… Υπό σιδηρούν παραπέτασμα.
ΕΦ-ΣΥΝ
Η Καλή Καλό, με αφορμή το «κούρεμα» των συντάξεων
Υπολόγιζα πως θα έβρισκα την Καλή Καλό, μία από τις δόξες του θεάτρου, συγχισμένη, όπως την άκουσα στο τηλέφωνο. Στη συνάντησή μας όμως ήταν ήρεμη και ευχάριστη. Και στην ερώτηση πώς τη βρίσκω: «Μια γηραιά νεάζουσα κυρία», απάντησε.
Ο από τηλεφώνου εκνευρισμός της οφειλόταν στο άγριο «κούρεμα» των συντάξεών της – του ΙΚΑ και της τιμητικής (που απονέμεται σε ανθρώπους της τέχνης). Οπου τα 758 ευρώ του ΙΚΑ έχουν γίνει 580 και τα 770 ευρώ της τιμητικής, 350. Ηγουν, τα συνολικά 1.528 ευρώ κατέρρευσαν στα 930. Πάνε δηλαδή 598. Και έπεται συνέχεια…
«Και να βλέπω Τσίπρα - Κατρούγκαλο - Αλεξιάδη να βγαίνουν γελαστοί στην τηλεόραση και να λένε ότι οι κύριες συντάξεις δεν θα κοπούν… Καλό θα ήταν να κόψουν τους γενναίους μισθούς τους ή, τουλάχιστον, η Αριστερά-μαϊμού να αρνιόταν τα αναδρομικά, που δεχτήκανε οι… αδικημένοι βουλευτές».
Στο αντάρτικο
Παιδί της Κατοχής, αετόπουλο, ΕΠΟΝ, ΚΚΕ, μάχιμο μέλος του αντάρτικου πόλης τής τότε Ελεύθερης Ελλάδας, κυνηγημένη από την εθνικοφροσύνη, η Καλό έχει τους λόγους της να θλίβεται: «Το Κόμμα μάς έκανε τέτοια πλύση εγκεφάλου, ώστε όποιος υπόγραφε του απαγορευόταν η καλημέρα.
Οταν με πιάσανε για δεύτερη φορά και μ’ είχαν ξανά για εξορία, υπόγραψα, γιατί είχα ενός έτους μωρό να μεγαλώνει σε ξένα χέρια, και τη μητέρα μου φυλακή στου Αβέρωφ, καταδικασμένη σε θάνατο. Αλλά επί ένα χρόνο και παραπάνω περπατούσα με χαμηλωμένα τα μάτια, γιατί δεν μπορούσα να αντικρίσω το επιτιμητικό και υποτιμητικό βλέμμα των συντρόφων μου για το έγκλημα που είχα διαπράξει»…
Πολυτάραχη και πολυσχιδής η προσωπική, καλλιτεχνική, αλλά και συνδικαλιστική (μέσω του ΣΕΗ) και ανθρωπιστική (χωρίς να φωνάξει τα κανάλια για να προβληθεί) η ζωή της Καλής Καλό. Με σπουδές κλασικού μπαλέτου, κάτοχος τεσσάρων γλωσσών, με πανεπιστημιακές σπουδές παιδοψυχολογίας στη Λοζάνη, δημιούργησε τα «Πρότυπα Εκπαιδευτήρια Καλής Δαμβέργη» (το επώνυμο του πατέρα της), με το σύστημα Montessori, Decroly και Pestalizzi.
Eκανε τρεις γάμους, απ’ όπου η κόρη της Γιούλη, που ζει στη Γενεύη. Ενας γιος της, όντας παθιασμένος με τη χημεία, τραυματίστηκε σοβαρά - ένας Γολγοθάς για τον ίδιο και τη μητέρα του, αφού, παρά τις προσπάθειες σε Ελλάδα και εξωτερικό, «έφυγε» ύστερα από 14 χρόνια.
Με την Καλή να καταφεύγει επί 8 χρόνια σ’ ένα νησί, στην Αστυπάλαια, «αγναντεύοντας το πέλαγο, μήπως μέσα από κει ξεπροβάλλει η μορφή του παιδιού μου», γράφει στο αυτοβιογραφικό της βιβλίο «Οσα δεν παίρνει ο άνεμος» (εκδ. Αγρα).
Η θεατρίνα
Απάγκιο η λαμπρή καλλιτεχνική της διαδρομή – αυτή της μπριόζας και όμορφης θεατρίνας, όπως προτιμάει να λέγεται («Τι θα πει ηθοποιός; Θεατρίνος, αυτός που κάνει θέατρο»), που άρχισε από τα πέντε της χρόνια, δίπλα στην Κοτοπούλη, καθότι ηθοποιός η μητέρα της, Χρύσα Καλό (της οποίας κράτησε το επώνυμο – Καλό, από το Καλοχριστιανάκη, ενώ το Καλή είναι από το Καλλιόπη).
Στα 18 της έγινε θιασάρχης και πρωταγωνίστρια, διαπρέποντας σε όλα τα είδη του θεάτρου, σε Αθήνα, ανά την Ελλάδα και το εξωτερικό: βαριετέ, επιθεώρηση, οπερέτα, ελεύθερο θέατρο, πρόζα, δίπλα σε ιερά τέρατα του θεάτρου: Αττίκ, Μινωτή, Κυβέλη, Νέζερ, Λογοθετίδη, Μουσούρη, Αυλωνίτη, Μακρή, Χατζηχρήστο, Σταυρίδη, Καλουτά, Ντορ, Βλαχοπούλου…
Και γνωριμίες με πνευματικούς ανθρώπους: Βάρναλη, Καββαδία, Λουντέμη και μια μακροχρόνια φιλία με τον Γιάννη Ρίτσο. Εχει παίξει σε τρεις ταινίες και στην τηλεόραση, αλλά προφανώς δεν θα τα περιλάμβανε στα επιτεύγματά της. Και, πλην της προαναφερόμενης αυτοβιογραφίας, ένα ακόμη βιβλίο: «Περίπατος φυγής στην Αθήνα τού κάποτε… του τότε… του τώρα…» (εκδ. Λιβάνη)
Τι κάνει τώρα; Διαβάζει, λύνει δύσκολα σταυρόλεξα, παρέες με φίλους, συμπαράσταση στους πρόσφυγες, κάνα σινεμά – θέατρο σπάνια: «Δεν θέλω να φεύγω στο διάλειμμα σε έργα που δεν μου αρέσουν και να δίνω ψεύτικα συγχαρητήρια».
Τέλος, θα ήθελε να ξαναπαίξει στο θέατρο και, παρ’ όλα όσα συμβαίνουν, παραμένει αισιόδοξη και θαλερή, μολονότι πριν από λίγο καιρό έμαθε (μέσω διαδικτύου) ότι… απεδήμησεν εις Κύριον – μια χαρά γυναίκα.
Στο πλαίσιο
Κάθε φορά που καταπιάνομαι στο γράψιμο αυτής της σελίδας, η επιλογή μου δεν είναι να αναφέρομαι πάντα σε τεθνεώτες, οι οποίοι, συν τους άλλοις, ενισχύουν την αίσθηση ότι μόνο όσοι έχουν φύγει από τη ζωή έχουν προσφέρει κάτι σ’ αυτό τον τόπο. Αλλά πώς να βοηθηθείς για κάτι άλλο όταν έχεις να κάνεις με συμβάντα σαν αυτά που βιώνουμε τους τελευταίους καιρούς.
Βέβαια (κι ας… φιλοσοφήσω ολίγον) καθώς γνωρίζουμε, η ιστορία κάνει βουτιές (κι άλλο τίποτα από βουτιές σ’ αυτό τον τόπο, εξαιτίας εχθρών, «φίλων» και ντόπιων «σωτήρων»), με απροσδιόριστη διάρκεια, που δυστυχώς δεν βολεύει όταν τις μετράμε με τη διάρκεια της δικής μας ζωής.
Ποιος φταίει; Ο ποιητής των «Μοιραίων» δίνει τις απαντήσεις του. Εν προκειμένω το κύριο ερώτημα είναι πώς η πρώτη φορά σ’ αυτό τον τόπο αριστερή κυβέρνηση δεν έχει πείσει ότι αντιμετωπίζει συνετά τα δεινά που χρεώθηκε.
Είναι βέβαια οι τάχα εταίροι, που βρήκαν την ευκαιρία να μας στριμώξουν, αλλά και η ημέτερη αντιπολίτευση με τις έτοιμες λύσεις, χωρίς ωστόσο να εμφανίζεται πρόθυμη να αναλάβει τα ηνία ή τουλάχιστον να συνδράμει.
Είναι όμως και ο θείος Τσέχοφ, ο οποίος σ’ εκείνο το διήγημα («Η ζωή είναι ωραία» στα ελληνικά), μας… καθησυχάζει γράφοντας πως αν μας συμβεί κάτι κακό, να σκεφτούμε ότι θα μπορούσε να λάχει κάτι χειρότερο.
(Να έχουμε π.χ., θα έλεγα… ενισχυτικά, γεννηθεί στη Συρία). Κάτι δηλαδή κόντρα στη φύση του ανθρώπου που ονειρεύεται και πασχίζει για το καλύτερο. Για την ώρα ας αρκεστούμε σ’ ένα καλό τριήμερο…
ΚΑΙ… Υπό σιδηρούν παραπέτασμα.
ΕΦ-ΣΥΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου