Ημέρες Πομπηίας
Πριν από κάθε μεγάλη φυσική ή τεχνίτη καταστροφή, σχεδόν κανένας δεν είχε τη θέληση να ενδοσκοπήσει και να λάβει υπόψη του τα δεδομένα που οδήγησαν ολόκληρους πολιτισμούς στον αφανισμό. Και μπορεί τα παλιότερα χρονιά να μην υπήρχαν τα εργαλεία καταγραφής και ανάλυσης των πηγών και των πληγών του ‘κακού’, από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο όμως και μετά υπήρξε μια άνθηση στο τομέα της πληροφορικής και της υπολογιστικής ικανότητας με αποτέλεσμα την βελτιστοποίηση των μοντέλων προσομοίωσης τόσο σε φυσικό όσο και σε κοινωνικό πεδίο.
Ήταν μετρημένες στα δάχτυλα οι περιπτώσεις επιστημόνων και πολιτικών που διαφώνησαν με τη συνεχή ενασχόληση της μηχανικής σε μεγάλο βαθμό, στη συνέχιση των πολεμικών αναμετρήσεων στο εμπορικό πεδίο ειδικά μετά δε και την χρήση των πρώτων πυρηνικών όπλων. Σίγουρα κανένας νουνεχής δεν πίστεψε ότι ήταν δυνατό να υπάρξει πραγματικά ένας ψυχρός πόλεμος, ακόμα και αν ελάμβανε χώρα στην Αρκτική και την Ανταρκτική. Σκέτη κινηματογραφική και τηλεοπτική προπαγάνδα ήταν.
Είναι απίστευτο πόσες περιπτώσεις υπήρξαν στη παγκόσμια ιστορία όπου η λανθασμένη διαχείριση οικοσυστημάτων, οι κλιματικές αλλαγές, και οι αλληλοεξοντώσεις μετέτρεψαν αξιοσημείωτες περιπτώσεις πολιτισμών σε όλη τη Γη σε ερείπια σε ελάχιστο χρονικό διάστημα αναλογικά με την πορεία τους στο χρόνο. Και παρόλο που υπήρξαν καταγραφές από τόπο σε τόπο, η διάλυση υπήρξε επικείμενη και αναπόφευκτη λόγω αυτοεγκλωβισμού των ηγεμόνων σε αυτάρεσκες συμπεριφορές, σε δοξασίες και σε παραβλέψεις των πραγματικών γεγονότων που έχασκαν μπροστά τους. Η εθελοτυφλία πρέπει να είναι το παλαιότερο σπορ.
Η αβλεψία των ανθρώπων ανά τους αιώνες είναι συνταρακτική. Είναι τέτοια η προσήλωση στο μικρό διάστημα της δίκης τους ζωής στον αφέντη -βασιλιά που στο τέλος όλοι ζουν για να δοξάζουν θεούς και θεανθρώπους. Eίλωτες του σώματος μας και του εγωισμού μας, παραδινόμαστε σε μια εξουσία εξωκοσμική πασχίζοντας να μετατραπούμε σε υπεράνθρωπους πετώντας ουσιαστικά τον όποιο ανθρωπισμό μας. Χρειάζονται περισσότερες αποδείξεις ότι είμαστε εξελιγμένα ζώα φτιαγμένα από ύλη χωρίς να μπορούμε να αγγίξουμε το υπερβατικό που αναζητάμε?
Στα μοντέρνα σκλαβοπάζαρα των ψυχών, η ζωές μας εξανεμίζονται στο να κυνηγάμε την ουρά μας και να σκοτωνόμαστε για την συσσώρευση υλικών αξίων χρηματιστηριακού επιπέδου. Ζωώδη ένστικτα αυτοσυντήρησης αντιπαλεύουν για μια χούφτα χώμα. Η ενάργεια δηλώνει απούσα στο μεταίχμιο της ύπαρξης μας και τα φώτα που πέφτουν επάνω μας είναι της υπερταχείας που θα περάσει από πάνω μας.
Η έλλειψη εμπειρίας των πολίτων σε καταστάσεις επιβιωτικής κρίσης είναι ο καταλυτής στην αλλοπαρμένη συμπεριφορά που θα επιδείξουν μπροστά στον ορυμαγδό των εξελίξεων. Άλλοι θα λειτουργήσουν σαν σκορπιοί και άλλοι σαν ποντίκια. Ελπίζω μέσα στο χαμό να βγούνε και διαμάντια, άνθρωποι αγαλμάτινοι να διώξουνε τη λάσπη που τα γουρούνια χαίρονται και τα σκατά απλώνουν.
Δυστυχώς όμως δεν έχουμε καν διανοηθεί ότι θα υπάρξουν απώλειες γύρω μας, επάνω μας, μέσα μας. Παλιά ο θάνατος ήταν συχνότερος επισκέπτης και για αυτό φροντίζανε σε κάθε ευκαιρία να τιμούνε τη ζωή όλοι οι χαροκαμένοι. Τώρα που τον ξορκίζουμε θα ΄’ρθει απ’ τη πίσω πόρτα. Οδυρμοί και οιμωγές θα αντικαταστήσουν τα πλαστικά χαμόγελα και τη μακιγιαρισμένη μας αταραξία. Όσο και αν τρέχει να σωθεί, από τον μεταλλαγμένο του εαυτό δεν σώζεται κανένας.
Όσοι απομείνουνε μετά, αλαφιασμένοι, θα ζητούν, το νόημα να βρούνε σε αυτό το βράχο που ήρθανε χωρίς να ρωτηθούνε. Έχει αξία η ζωή χωρίς αγάπη φως μου? Κάλλιο τα μάτια μου να βγουν μη δω τη σβήση κόσμου. Μέχρι να αντιληφθούμε όλοι την ολότητα μας και το πόσο σημαντικοί είμαστε για τον άλλον που εμείς είμαστε πάλι, το αίμα θα ξεχύνεται παντού μέχρι να γίνουν όλα πορφυρά, να χάσει το γαλάζιο.
Με εκπαιδεύσεις του τύπου τσάκισε τους όλους γιατί έχεις τη δύναμη να λιώσεις τα μυαλά τους με μπόλικα καλλυντικά, ρούχα και μπιχλιμπίδια, στο τέλος θα γεμίσουμε ανθρώπινα σκουπίδια. Όλα είναι χωματερή που τη γουστάρουμε όλοι. Ζούμε την αποσύνθεση μας ενώ είμαστε(?) ακόμα ζωντανοί. Κέρινα ομοιώματα που μίσησαν τον ήλιο. Μανεκέν σε βιτρίνα που προσποιούνται αναπνοές, βήματα και ομιλίες. Αποσβολωμένα πρόβατα που τέρπουν στο παχνί τους. Όλα μαχαίρι θα τα βρει αλλά να κάνουν λίγο μιζανπλί στο σέλφι με το Χάρο.
Ετοιμαστείτε λοιπόν παλληκαράκια μου για το μέγα κρασάρισμα της αγοράς της ζωής όπου τα λίμιτ ντάουν θα είναι απλά χαστουκάκια. Ας προσέχαμε να μην τα βάζαμε όλα στο ζύγι. Τώρα φυσάει κόλαση, τα πάντα απολιθώνει. Ασχημονούσαμε όλοι μας στο θαύμα της παλλόμενης καρδιάς μας και έτσι θα αποχωρίσουμε από τη σιγουριά μας. Το βέλος του χρόνου δεν είναι μπούμερανγκ που γυρίζει πίσω.
Ας είχαμε νου και όρεξη να στύψουμε το βλέμμα,
να πάρει μπρος το σώμα μας να γίνουμε όλοι ένα.
Αφού δεν μας γουστάρουμε, δεν έχουμε ιδρώσει,
χωρίς βροχή να πίνουμε, κάποτε θα τελειώσει.
Εδώ λοιπόν σας χαιρετώ ωραία μου πουλάκια,
γιατί εγώ βαρέθηκα και κάνω τσαλιμάκια.
Χαρείτε τα άγρια στερνά, σκουπίστε την ουσία,
εδώ είν΄ ηφαίστειο βαθύ, δικάζει η χημεία.
Και αν σας ταλαιπώρησα, κακία μην κρατάτε,
έχω το λόγο μου και γω και να με συμπαθάτε.
Του κάκου αγώνα έδωσα φτωχά να επιζήσω,
μα τώρα δεν αντέχεστε και θα σας εθερίσω.
Βγες απ’ το καβούκι σου και πάρε θέση μάχης,
σε έχουν στο σκόπευτρο στητό και γλυτωμό δεν θα χεις.
Κίνησε να βρεις φίλους σου, ανθρώπους που πονούνε,
που να χει αξία το άγγιγμα για να σε καρτερούνε.
Και αν είναι στα χαλάσματα να βρεις και την υγειά σου,
φρόντισε να την εχαρείς πριν χάσεις τη σκιά σου.
Τέλος πικρό, τέλος κακό κανίβαλοι αφέντες,
γυρνάω και πάλι στην αρχή για να σας αγναντέψω.
Η γλώσσα όμως ξεράθηκε, θέλει να τη μουσκέψω,
πρέπει να πιώ αστρική φωτιά, τα μάτια να θεριέψω.
Και αν κάποιος εταράχτηκε και θέλει να με φτύσει,
ας έρθει απ΄ τη καλύβα μου να τον κεράσω χύσι.
(Για όσους δεν το κατάλαβαν το απσέντι άρχισε να δρα στη μέση του άρθρου, πονήματος, ποιήματος, παιδαγωγήματος. Γελάω αλύπητα στα μούτρα σας και παρακαλώ να κάνετε και εσείς το ίδιο με τους άλλους με πρώτον από όλους εμένα. Είναι άκρως απολαυστικό, καλύτερο και από σεξ άλλα και σοκολάτα. Μόνο απ΄ τη δημιουργικότητα χάνει άλλα πολλοί που την έχουν, δυστυχώς απέχουν.)
Ταπεινώς και Αγενώς Αιμοστατικός Ζωστήρ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου