Του Αλέξανδρου Αρδαβάνη, ιατρού, συγγραφέα
Η μαύρη σκυλίτσα τινάζεται από το πάτωμα το συνοδηγού και χιμάει πάνω μου. Στην αρχή τη φοβόμουν. Είναι, βλέπεις, το αναμνηστικό τραύμα του δαγκώματος από το λυκόσκυλο του πατέρα εκεί στα δώδεκα και το κατάλοιπο σημάδι στο μάγουλο -«ο σημαδεμένος»…
Ξέρω τώρα που την οικειώθηκα ότι θέλει να παίξει. Η σκυλίτσα είναι «ημίαιμη πίτμπουλ» είπαν -όχι μπάσταρδη. Έτσι είναι η σύγχρονη έκφραση -politically correct- για τα υβρίδια ζώων…
Θυμάμαι τώρα τις «Précieuses ridicules«, αυτή τη μόδα εκτρωματικής περιφραστικής γλώσσας του 17ου αιώνα που διακωμώδησε ανελέητα ο Μολιέρος. Σκέφτομαι αντίστοιχες γελοιότητες του 20ού: όχι λευκός αλλά «άτομο πτωχό σε μελανίνη», όχι μαύρος αλλά «άτομο πλούσιο σε μελανίνη» και άπειρες άλλες.
Αναρωτιέμαι: από πού και ως πού η λέξη «μπάσταρδο» πήρε αρνητική έννοια; Η ανάμειξη των γονιδίων δεν είναι η πηγή της ομορφιάς και της αντοχής στη φυσική επιλογή ή θυμάμαι και τον Δαρβίνο λάθος; Μείγματα ή κράματα είμαστε; Οι χημικοί ξέρουν τη διαφορά. Ημίαιμα ή απειρόαιμα είναι τα πλάσματα όλα μετά από τις αμέτρητες διασταυρώσεις; Και αυτοί με το απολωλός φύλο; Οι πάντα ενδιάμεσοι τι άλλο είναι από ευρεία πλειονότητα στα μωσαϊκά της Ανθρωπότητας; Είναι οι «νόθοι» οι καλύτερες εκδοχές; Τι εννοούμε νόθος, υπάρχει νόθος άνθρωπος, νόθο ον; Τι νοθεύτηκε με τη γέννησή του; Ο Σολωμός τι ήταν;
Η καθαρότητα, το αμιγές και η ιδεοληπτική επιδίωξή τους πού οδήγησαν και σταθερά οδηγούν; Ξεχάσαμε τον Ναζισμό σε όλες τις εκδοχές που προηγήθηκαν και ακολούθησαν; Οι εθνοκαθάρσεις και οι γενοκτονίες τι άλλο επιδιώκουν από «καθαρότητα»; «Τα βάζεις με την κληρονομικότητα;» είχα κάποτε αναρωτηθεί και πάντα το ίδιο μοτίβο επανέρχεται ως εφιάλτης. Στο έξαλλο μίξερ της διαρκώς αυξανόμενης ανυπόταχτης ποικιλότητας όλα αναμειγνύονται μεθυσμένα έτσι που ο ντροπαλός Μέντελ, αν ζούσε σήμερα θα ζαλιζόταν πανευτυχής που δε θα μπορούσε να διατυπώσει τους νόμους του.
Οι «καθαροί». Η ενδογαμία σε όλες τις κλειστές ομάδες. Οι «γαλαζοαίματοι» κάθε λογής, από τις βασιλικές «αλλαξοκωλιές» και την αιμορροφιλία τους με κάποιον Ρασπούτιν να βυσσοδομεί στην άγνοια και τον τρόμο μη χαθεί η διαδοχή της δυναστείας μέχρι τις δυναστείες των μεγιστάνων κάθε τύπου, όπως οι οικογένειες των καθηγητάδων του τόπου μας. Οι επαγγελματικές νομενκλατούρες∙ «τα παιδιά των πολιτικών γίνονται πολιτικοί, όπως τα παιδιά των νομικών γίνονται νομικοί, των γιατρών γιατροί κ.ο.κ.» είχε ισχυριστεί κάποια γόνος έγκριτης πολιτικής δυναστείας -και όχι άστοχα…
Το ερώτημα είναι σε τι «τέρατα» ίσως οδηγεί η συντεταγμένη αναπαραγωγή με στόχο την περιχαράκωση του Πλούτου και της Εξουσίας. Σκέφτομαι κάποιους μικρομεσαίους αστούς της ηλικίας μου, ανάμεσά τους και την αφεντιά μου. Θυμάμαι κάποιον που έδινε λευκή κόλλα στις πανελλήνιες επειδή είχε δει το διαβατήριο για πανεπιστήμιο της αλλοδαπής που είχαν ετοιμάσει οι γονείς του αν αποτύχαινε∙ πήρε μεταγραφή στον δεύτερο χρόνο απευθείας σε Ελληνικό πανεπιστήμιο «της επιλογής του» μαζί με χιλιάδες άλλους και από πολλών ετών φιγουράρει ανάμεσα στους «έγκριτους» επιστήμονες του τόπου.
Η αφεντιά μου: στο τσακ μπήκα στο πανεπιστήμιο όταν το φτωχό παιδί στο φροντιστήριο που δεν ξεχνώ σαράντα χρόνια μετά, «έλυνε θεωρήματα» αλλά απέτυχε από στρες στις εξετάσεις δυο συνεχείς χρονιές και δεν είχε τη δυνατότητα να συνεχίσει ή να πάει έξω αφού προείχε ο βιοπορισμός της οικογένειας. Θυμάμαι ακόμα το αγοράκι στο χωριό του πατέρα μου: δευτέρα δημοτικού και απαντούσε αστραπιαία στις πιο σύνθετες πράξεις αριθμητικής που του βάζαμε χωρίς να ξέρουμε την απάντηση∙ παιδί φτωχού αγρότη που μάλλον χάθηκε στις λάσπες του χωριού -και ίσως καλύτερα για το ίδιο. Δυναστείες διαφόρων μεγεθών και ειδικού βάρους…
Πάω τώρα στο διαδίκτυο, εκεί που ολοένα πυκνότερα συχνάζω αφήνοντας στην άκρη το τυπωμένο χαρτί, όπως η πλειονότητα των πολιτών-υπηκόων. Εκεί ο χορός των «νεοφανατικών» και «νεοκαθαρών». Αυτοί που νομίζουν ότι η πρόσβαση σε απειρία πληροφοριών μεταφράζεται σε Γνώση. Που αγνοούν ότι το πλήθος των πληροφοριών αναιρεί την πληροφόρηση. Οι νεοφανατικοί, οι «συνεπείς» ένθεν κακείθεν, αυτοί με στραγγαλίζουν. Όσοι κάπως, για κάποιο -όποιο- λόγο, κάποια στιγμή «έβαλαν νερό στο κρασί τους» και πίνουν σε όλη τη ζωή τους από αυτό…
Αυτοί με πείθουν περισσότερο. Επειδή αυτοί είναι η πραγματική ζωή. Επειδή η καθαρότητα δεν υπάρχει πουθενά παρά ως μοντέλο μελέτης των μειγμάτων, οι καθαροί έχουν την πολυτέλεια να στήνουν μεταξύ τους νησίδες όπου ζουν τη δική τους φαντασίωση, την ιδιοτελή εκδοχή ζωής, χτίζοντας τείχη περιμετρικά, όπως οι Μορμόνοι και πολλοί άλλοι. Ενώ οι πολλοί, οι μάζες, κολυμπάνε στον πότε διαβρωτικό, πότε απαλό βούρκο της ανάμειξης των πάντων με τα πάντα. Τον βούρκο που πότε καταλαγιάζει πότε αναβράζει…
Είναι και οι πούροι με τις αρραγείς ιδέες∙ εξουσιαστές και αντιεξουσιαστές, οπαδοί της κεντρικής εξουσίας και θεωρητικοί της αναρχικής οργάνωσης της κοινωνίας, καπιταλιστές και αντικαπιταλιστές, νεοφιλελεύθεροι και κομμουνιστές, αντικρατιστές και φανατικοί οπαδοί του κρατισμού…
Εξουσία και κεντρικός έλεγχος της κοινωνίας: το μοντέλο που διαχρονικά μπαινοβγαίνει στο προσκήνιο της Ιστορίας. Αλλά και χωρίς την αμφισβήτησή του; Τους αντιεξουσιαστές -δήθεν ή αληθινούς; Χωρίς «δεξιά» τι θα ήταν η «αριστερά»; «Το ένα χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυό το πρόσωπο» δε λέει η λαϊκή σοφία; Μήπως όμως οι αφανείς Κυρίαρχοι βολεύονται με τη διαρκή σύγκρουση όλων με όλους; Με την ανισορροπία διατηρώντας τον έλεγχο του υπομοχλίου σε κάθε μοχλοβραχίονα ισχύος.
Δεν ξέρω. Ξεκίνησα από μια μαύρη ημίαιμη σκυλίτσα στο αυτοκίνητό μου και χάθηκα στους λαβυρίνθους μου. Μπορεί και να είχα πιεί. Ούτε σκληρά ποτά ούτε άκρατος οίνος λοιπόν. Με μεθούν και με παραπλανούν. Τα αφήνω στους γευσιλάγνους.
Κρασάκι προτιμώ. Χύμα όπως ο τρόπος που πάντα έζησα.
Μέσα στην πανέμορφη «κράση» των πάντων υπάρχω και ανθώ.
Τα μπασταρδάκια λατρεύω∙ τα κοκτέιλ της ζωής και της σκέψης.
Τα αποπαίδια των ανθρώπινων κοινωνιών∙ τα εκλεκτά του Ουρανού.
Ρ-Ρ
Η μαύρη σκυλίτσα τινάζεται από το πάτωμα το συνοδηγού και χιμάει πάνω μου. Στην αρχή τη φοβόμουν. Είναι, βλέπεις, το αναμνηστικό τραύμα του δαγκώματος από το λυκόσκυλο του πατέρα εκεί στα δώδεκα και το κατάλοιπο σημάδι στο μάγουλο -«ο σημαδεμένος»…
Ξέρω τώρα που την οικειώθηκα ότι θέλει να παίξει. Η σκυλίτσα είναι «ημίαιμη πίτμπουλ» είπαν -όχι μπάσταρδη. Έτσι είναι η σύγχρονη έκφραση -politically correct- για τα υβρίδια ζώων…
Θυμάμαι τώρα τις «Précieuses ridicules«, αυτή τη μόδα εκτρωματικής περιφραστικής γλώσσας του 17ου αιώνα που διακωμώδησε ανελέητα ο Μολιέρος. Σκέφτομαι αντίστοιχες γελοιότητες του 20ού: όχι λευκός αλλά «άτομο πτωχό σε μελανίνη», όχι μαύρος αλλά «άτομο πλούσιο σε μελανίνη» και άπειρες άλλες.
Αναρωτιέμαι: από πού και ως πού η λέξη «μπάσταρδο» πήρε αρνητική έννοια; Η ανάμειξη των γονιδίων δεν είναι η πηγή της ομορφιάς και της αντοχής στη φυσική επιλογή ή θυμάμαι και τον Δαρβίνο λάθος; Μείγματα ή κράματα είμαστε; Οι χημικοί ξέρουν τη διαφορά. Ημίαιμα ή απειρόαιμα είναι τα πλάσματα όλα μετά από τις αμέτρητες διασταυρώσεις; Και αυτοί με το απολωλός φύλο; Οι πάντα ενδιάμεσοι τι άλλο είναι από ευρεία πλειονότητα στα μωσαϊκά της Ανθρωπότητας; Είναι οι «νόθοι» οι καλύτερες εκδοχές; Τι εννοούμε νόθος, υπάρχει νόθος άνθρωπος, νόθο ον; Τι νοθεύτηκε με τη γέννησή του; Ο Σολωμός τι ήταν;
Η καθαρότητα, το αμιγές και η ιδεοληπτική επιδίωξή τους πού οδήγησαν και σταθερά οδηγούν; Ξεχάσαμε τον Ναζισμό σε όλες τις εκδοχές που προηγήθηκαν και ακολούθησαν; Οι εθνοκαθάρσεις και οι γενοκτονίες τι άλλο επιδιώκουν από «καθαρότητα»; «Τα βάζεις με την κληρονομικότητα;» είχα κάποτε αναρωτηθεί και πάντα το ίδιο μοτίβο επανέρχεται ως εφιάλτης. Στο έξαλλο μίξερ της διαρκώς αυξανόμενης ανυπόταχτης ποικιλότητας όλα αναμειγνύονται μεθυσμένα έτσι που ο ντροπαλός Μέντελ, αν ζούσε σήμερα θα ζαλιζόταν πανευτυχής που δε θα μπορούσε να διατυπώσει τους νόμους του.
Οι «καθαροί». Η ενδογαμία σε όλες τις κλειστές ομάδες. Οι «γαλαζοαίματοι» κάθε λογής, από τις βασιλικές «αλλαξοκωλιές» και την αιμορροφιλία τους με κάποιον Ρασπούτιν να βυσσοδομεί στην άγνοια και τον τρόμο μη χαθεί η διαδοχή της δυναστείας μέχρι τις δυναστείες των μεγιστάνων κάθε τύπου, όπως οι οικογένειες των καθηγητάδων του τόπου μας. Οι επαγγελματικές νομενκλατούρες∙ «τα παιδιά των πολιτικών γίνονται πολιτικοί, όπως τα παιδιά των νομικών γίνονται νομικοί, των γιατρών γιατροί κ.ο.κ.» είχε ισχυριστεί κάποια γόνος έγκριτης πολιτικής δυναστείας -και όχι άστοχα…
Το ερώτημα είναι σε τι «τέρατα» ίσως οδηγεί η συντεταγμένη αναπαραγωγή με στόχο την περιχαράκωση του Πλούτου και της Εξουσίας. Σκέφτομαι κάποιους μικρομεσαίους αστούς της ηλικίας μου, ανάμεσά τους και την αφεντιά μου. Θυμάμαι κάποιον που έδινε λευκή κόλλα στις πανελλήνιες επειδή είχε δει το διαβατήριο για πανεπιστήμιο της αλλοδαπής που είχαν ετοιμάσει οι γονείς του αν αποτύχαινε∙ πήρε μεταγραφή στον δεύτερο χρόνο απευθείας σε Ελληνικό πανεπιστήμιο «της επιλογής του» μαζί με χιλιάδες άλλους και από πολλών ετών φιγουράρει ανάμεσα στους «έγκριτους» επιστήμονες του τόπου.
Η αφεντιά μου: στο τσακ μπήκα στο πανεπιστήμιο όταν το φτωχό παιδί στο φροντιστήριο που δεν ξεχνώ σαράντα χρόνια μετά, «έλυνε θεωρήματα» αλλά απέτυχε από στρες στις εξετάσεις δυο συνεχείς χρονιές και δεν είχε τη δυνατότητα να συνεχίσει ή να πάει έξω αφού προείχε ο βιοπορισμός της οικογένειας. Θυμάμαι ακόμα το αγοράκι στο χωριό του πατέρα μου: δευτέρα δημοτικού και απαντούσε αστραπιαία στις πιο σύνθετες πράξεις αριθμητικής που του βάζαμε χωρίς να ξέρουμε την απάντηση∙ παιδί φτωχού αγρότη που μάλλον χάθηκε στις λάσπες του χωριού -και ίσως καλύτερα για το ίδιο. Δυναστείες διαφόρων μεγεθών και ειδικού βάρους…
Πάω τώρα στο διαδίκτυο, εκεί που ολοένα πυκνότερα συχνάζω αφήνοντας στην άκρη το τυπωμένο χαρτί, όπως η πλειονότητα των πολιτών-υπηκόων. Εκεί ο χορός των «νεοφανατικών» και «νεοκαθαρών». Αυτοί που νομίζουν ότι η πρόσβαση σε απειρία πληροφοριών μεταφράζεται σε Γνώση. Που αγνοούν ότι το πλήθος των πληροφοριών αναιρεί την πληροφόρηση. Οι νεοφανατικοί, οι «συνεπείς» ένθεν κακείθεν, αυτοί με στραγγαλίζουν. Όσοι κάπως, για κάποιο -όποιο- λόγο, κάποια στιγμή «έβαλαν νερό στο κρασί τους» και πίνουν σε όλη τη ζωή τους από αυτό…
Αυτοί με πείθουν περισσότερο. Επειδή αυτοί είναι η πραγματική ζωή. Επειδή η καθαρότητα δεν υπάρχει πουθενά παρά ως μοντέλο μελέτης των μειγμάτων, οι καθαροί έχουν την πολυτέλεια να στήνουν μεταξύ τους νησίδες όπου ζουν τη δική τους φαντασίωση, την ιδιοτελή εκδοχή ζωής, χτίζοντας τείχη περιμετρικά, όπως οι Μορμόνοι και πολλοί άλλοι. Ενώ οι πολλοί, οι μάζες, κολυμπάνε στον πότε διαβρωτικό, πότε απαλό βούρκο της ανάμειξης των πάντων με τα πάντα. Τον βούρκο που πότε καταλαγιάζει πότε αναβράζει…
Είναι και οι πούροι με τις αρραγείς ιδέες∙ εξουσιαστές και αντιεξουσιαστές, οπαδοί της κεντρικής εξουσίας και θεωρητικοί της αναρχικής οργάνωσης της κοινωνίας, καπιταλιστές και αντικαπιταλιστές, νεοφιλελεύθεροι και κομμουνιστές, αντικρατιστές και φανατικοί οπαδοί του κρατισμού…
Εξουσία και κεντρικός έλεγχος της κοινωνίας: το μοντέλο που διαχρονικά μπαινοβγαίνει στο προσκήνιο της Ιστορίας. Αλλά και χωρίς την αμφισβήτησή του; Τους αντιεξουσιαστές -δήθεν ή αληθινούς; Χωρίς «δεξιά» τι θα ήταν η «αριστερά»; «Το ένα χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυό το πρόσωπο» δε λέει η λαϊκή σοφία; Μήπως όμως οι αφανείς Κυρίαρχοι βολεύονται με τη διαρκή σύγκρουση όλων με όλους; Με την ανισορροπία διατηρώντας τον έλεγχο του υπομοχλίου σε κάθε μοχλοβραχίονα ισχύος.
Δεν ξέρω. Ξεκίνησα από μια μαύρη ημίαιμη σκυλίτσα στο αυτοκίνητό μου και χάθηκα στους λαβυρίνθους μου. Μπορεί και να είχα πιεί. Ούτε σκληρά ποτά ούτε άκρατος οίνος λοιπόν. Με μεθούν και με παραπλανούν. Τα αφήνω στους γευσιλάγνους.
Κρασάκι προτιμώ. Χύμα όπως ο τρόπος που πάντα έζησα.
Μέσα στην πανέμορφη «κράση» των πάντων υπάρχω και ανθώ.
Τα μπασταρδάκια λατρεύω∙ τα κοκτέιλ της ζωής και της σκέψης.
Τα αποπαίδια των ανθρώπινων κοινωνιών∙ τα εκλεκτά του Ουρανού.
Ρ-Ρ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου