Αλέξανδρος Αρδαβάνης
Κάποιοι μεγαλώνοντας γλυκαίνουν.
Όπως το φρούτο που σάπισε πρόωρα με το σκουλήκι μέσα του.
Ξέρεις πως έδωσε τη μάχη να το κρατήσει έξω από τη φλούδα, ύστερα να το απωθήσει όταν μπήκε∙ τέλος μαθαίνει να συμβιώνει μαζί του μοιράζοντας τη διαθέσιμη τροφή. Σκέφτομαι πως η γλύκα του δεν είναι παρά η γεύση που προκύπτει από την αναγκαστική συνύπαρξη με τον εισβολέα κατακτητή εντός των Τειχών. Σύνθετη η τακτική: καλή συμπεριφορά να μην τον αγριεύει, φαγητό και πότισμα να τον αποκοιμίσει∙ στο ποτό ρίχνει πού και πού λίγο δηλητήριο, αλκοόλη νοθευμένη έστω.
Τι πετυχαίνει; Αφού αλλιώς δε γίνεται, έτσι γλυκαίνει το φαρμάκι της εν υποταγή ζωής ενώ παράλληλα ο κυρίαρχος εξουδετερώνεται μέσα από την Τρυφή. Αλλιώς: άμα δε μπορείς να αποφύγεις τον βιασμό χαλάρωσε κι απόλαυσέ τον… ψάχνοντας συνάμα γύρω για το εργαλείο που θα σπάσεις το κεφάλι του βιαστή όταν ροχαλίζει χορτασμένος μετά…
Αν εσύ όλο αυτό το εξηγείς με διαδικασίες διαδοχικών ζυμώσεων, δε θα διαφωνήσω. Από την Πρωταρχική Σύνθεση μέχρι την Τελική Αποσύνθεση, τι άλλο από αντίπαλες ή συνεργαζόμενες Ζυμώσεις είναι η Ζωή;
Το άγουρο φρούτο κάποιες φορές σπρώχνεται βίαια να ωριμάσει. Μια άκαιρη βροχή, ένα χαλάζι, εποχές ξηρασίας και ήλιου ανελέητου. Χτυπήματα στην παιδική ψυχή επιταχύνουν την είσοδο στην ενήλικη ζωή χωρίς τα ενδιάμεσα αναγκαία στάδια. Μπορεί Βιαστής φονιάς μπορεί Σκυφτός Υποδέκτης, Μάγιστρος πάντα η Βία.
Αν τύχει να τρυπώσει σκουλήκι στην ενήλικη Ζωή, ο Ώριμος απόρθητος μπορεί να αμπαρωθεί ολομόναχος στο ψηλότερο σπίτι του Κάστρου και να πεθάνει μούμια από ασιτία και δίψα αλλά αήττητος∙ μπορεί όμως ν’ ανοίξει την Πύλη στην ακτιβίστρια Αγάπη που πέτρωσε απέξω περιμένοντας, να μπει να μοιράσει δίκαια τα λιγοστά έστω ψωμί και νερό. Ό,τι απομένει μετά από παράλογες πολιορκίες και πιο παράλογες άμυνες. Ούτως ή άλλως, οι σκώληκες στο τέλος επικρατούν, μ’ αυτούς η τελευταία μοιρασιά.
Κάποιοι μεγαλώνοντας μαλακώνουν, άλλοι σκληραίνουν.
Οι Συγκρούσεις επάγουν Εξέλιξη και Ενέλιξη . Η Ήττα και η Συνύπαρξη διδάσκουν Ζωή.
Ρ-Ρ
Κάποιοι μεγαλώνοντας γλυκαίνουν.
Όπως το φρούτο που σάπισε πρόωρα με το σκουλήκι μέσα του.
Ξέρεις πως έδωσε τη μάχη να το κρατήσει έξω από τη φλούδα, ύστερα να το απωθήσει όταν μπήκε∙ τέλος μαθαίνει να συμβιώνει μαζί του μοιράζοντας τη διαθέσιμη τροφή. Σκέφτομαι πως η γλύκα του δεν είναι παρά η γεύση που προκύπτει από την αναγκαστική συνύπαρξη με τον εισβολέα κατακτητή εντός των Τειχών. Σύνθετη η τακτική: καλή συμπεριφορά να μην τον αγριεύει, φαγητό και πότισμα να τον αποκοιμίσει∙ στο ποτό ρίχνει πού και πού λίγο δηλητήριο, αλκοόλη νοθευμένη έστω.
Τι πετυχαίνει; Αφού αλλιώς δε γίνεται, έτσι γλυκαίνει το φαρμάκι της εν υποταγή ζωής ενώ παράλληλα ο κυρίαρχος εξουδετερώνεται μέσα από την Τρυφή. Αλλιώς: άμα δε μπορείς να αποφύγεις τον βιασμό χαλάρωσε κι απόλαυσέ τον… ψάχνοντας συνάμα γύρω για το εργαλείο που θα σπάσεις το κεφάλι του βιαστή όταν ροχαλίζει χορτασμένος μετά…
Αν εσύ όλο αυτό το εξηγείς με διαδικασίες διαδοχικών ζυμώσεων, δε θα διαφωνήσω. Από την Πρωταρχική Σύνθεση μέχρι την Τελική Αποσύνθεση, τι άλλο από αντίπαλες ή συνεργαζόμενες Ζυμώσεις είναι η Ζωή;
Το άγουρο φρούτο κάποιες φορές σπρώχνεται βίαια να ωριμάσει. Μια άκαιρη βροχή, ένα χαλάζι, εποχές ξηρασίας και ήλιου ανελέητου. Χτυπήματα στην παιδική ψυχή επιταχύνουν την είσοδο στην ενήλικη ζωή χωρίς τα ενδιάμεσα αναγκαία στάδια. Μπορεί Βιαστής φονιάς μπορεί Σκυφτός Υποδέκτης, Μάγιστρος πάντα η Βία.
Αν τύχει να τρυπώσει σκουλήκι στην ενήλικη Ζωή, ο Ώριμος απόρθητος μπορεί να αμπαρωθεί ολομόναχος στο ψηλότερο σπίτι του Κάστρου και να πεθάνει μούμια από ασιτία και δίψα αλλά αήττητος∙ μπορεί όμως ν’ ανοίξει την Πύλη στην ακτιβίστρια Αγάπη που πέτρωσε απέξω περιμένοντας, να μπει να μοιράσει δίκαια τα λιγοστά έστω ψωμί και νερό. Ό,τι απομένει μετά από παράλογες πολιορκίες και πιο παράλογες άμυνες. Ούτως ή άλλως, οι σκώληκες στο τέλος επικρατούν, μ’ αυτούς η τελευταία μοιρασιά.
Κάποιοι μεγαλώνοντας μαλακώνουν, άλλοι σκληραίνουν.
Οι Συγκρούσεις επάγουν Εξέλιξη και Ενέλιξη . Η Ήττα και η Συνύπαρξη διδάσκουν Ζωή.
Ρ-Ρ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου