Ισίδωρος Νερούτσος
Το άρθρο του Μπογιόπουλου, για τον Μαρξ και τον Μαρξισμό, είναι πολύ καλό. Δεν αναφέρεται όμως στο βασικό του επιστημονικό εργαλείο τεκμηρίωσης, του επιστημονικού σοσιαλισμού, που δεν είναι άλλο από την διαλεκτική μέθοδο επιστημονικής λογικής. Βασίστηκε ο Μπογιόπουλος περισσότερο σε πολιτικές εκτιμήσεις της ορθότητας της Μαρξιστικής θεωρίας και παρέβλεψε όλη την βασική, επιστημονική και την ιστορική της υπόσταση.
Η Μαρξιστική θεωρία, δεν αρχίζει και δεν τελειώνει, μόνο στις μεγαλοφυείς ιδέες του Μαρξ. Οι θεωρίες του, ακολουθούν και βασίζονται στις επιστημονικές-φιλοσοφικές εργασίες, πολλών διανοητών και κυρίως των Ελλήνων διανοητών και «εφευρετών» της διαλεκτικής σκέψης, όπως του Ηράκλειτου, του Λεύκιππου, του Δημόκριτου.
Δεν αναφέρεται το άρθρο, στην επισήμως πρώτη πρακτική εφαρμογή της διαλεκτικής, από τον ερευνητή Δαρβίνο, ο οποίος παρά τις λογικές και αναμενόμενες ατέλειες, των ερευνών του, απέδωσε σωστά την δημιουργία και την εξέλιξη της ζωής και των ειδών, ζωικών και φυτικών, μέσα σε διαρκώς μεταβαλλόμενες φυσικές καταστάσεις, στην ικανότητα προσαρμογής των ειδών που επέζησαν, μέσα σε εχθρικό περιβάλλον.
Ο Δαρβίνος επαλήθευσε με το έργο του, τις θεωρίες των ανωτέρω φιλοσόφων.
Η διαλεκτική λογική του Μαρξ, αναφέρεται με κάπως παρόμοιο επιστημονικό τρόπο, στο γνωστικό πεδίο της δημιουργίας και εξέλιξης του κράτους και των κοινωνιών του ανθρώπου. Αναφέρεται στον κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό, διαρκή αγώνα ανατροπής καταστάσεων ανθρώπινης εκμετάλλευσης, μέσα σε καθεστώς ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και προσαρμογή στις νέες συνθήκες μερικής ή ολικής απελευθέρωσης.
Κινητήριος δύναμη κίνησης και ανατροπής, αποτελούν οι εγγενείς αντιθέσεις των ατομικών, κοινωνικών, οικονομικών και εξουσιαστικών ομάδων και δομών, με τις ομάδες (τάξεις), που στερούμενες ελευθερίας και ιδιοκτησίας μέσων παραγωγής, αναγκάζονται από τις κυρίαρχες τάξεις, να υπηρετούν ή να προσφέρουν εξαρτημένα, την προσωπική εργασία τους, εντός συγκεκριμένων κοινωνικο οικονομικό πολιτικών καθεστώτων.
Επομένως σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους, όπως διατυπώθηκαν από την διαλεκτική, σε κοινωνικό επίπεδο, οι κοινωνίες των εργαζομένων, που αν και κατάφεραν να ανατρέψουν το καθεστώς εκμετάλλευσης, εάν δεν καταφέρουν να εξελιχθούν σε νέες ανώτερες λειτουργικά μορφές και να προσαρμοσθούν στο νέο περιβάλλον, είναι καταδικασμένες σε εξαφάνιση, όπως ακριβώς και τα ζωικά είδη. Παραδείγματα έχουμε πολλά. Όπως της Σοβιετικής Ένωσης και της Κίνας.
Φυσικά η εξέλιξη δεν γίνεται αυτόματα, όπως σωστά αναφέρεται στο άρθρο, ούτε αυτόματα προσαρμόζεται ο ζωικός κόσμος, σε αντίξοα περιβάλλοντα, αλλά προϋποθέτει διάρκεια συνεχών αλλαγών, ατομικών και κοινωνικών συμπεριφορών, διαρκή ρήξη με το παλιό και διαρκή σύγκρουση για την δημιουργία του νέου κοινωνικοοικονομικού βιώσιμου περιβάλλοντος.
Η διαλεκτική μέθοδος επιστημονικής σκέψης, σήμερα κυριαρχεί σε όλο τον επιστημονικό κόσμο, χωρίς να κατονομάζεται, για πολιτικούς λόγους.
Σήμερα γνωρίζουμε ότι πράγματι «τα πάντα ρει». Γνωρίζουμε ότι ο Λεύκιππος και ο Δημόκριτος που διατύπωσαν την ατομική θεωρία, είχαν δίκιο. Γνωρίζουμε καλά ότι το ρηθέν από τον Ηράκλειτο «πόλεμος πατήρ πάντων» με την έννοια των ενδογενών αντιθέσεων, αποτελεί την κινητήριο δύναμη της εξέλιξης.
Σε κάθε επιστημονικό έργο, εφαρμόζονται οι αρχές αυτές. Το βλέπουμε παντού μέσα στην φύση, στο διάστημα, στο ηλιακό σύστημα των αντιθέτων ροπών. Τίποτα δεν είναι ακίνητο. Τίποτα δεν είναι στάσιμο. Ο Χρόνος αποτελεί μια σπουδαία και αναγκαία παράμετρο. Χωρίς τον χρόνο, δεν νοείται και δεν υπάρχει κίνηση.
Άρα η κίνηση και εξέλιξη και στο κοινωνικοοικονομικό επίπεδο, πρέπει να είναι χρονικά διαρκής, συνεχής και προ πάντων, απόλυτα προσαρμόσιμη στο νέο απελευθερωτικό κοινωνικό οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον, για να είναι βιώσιμη. Αδράνεια και στασιμότητα σημαίνει οπισθοδρόμηση και θάνατο του νέου είδους κοινωνικής συμβίωσης, λόγω θανατηφόρου δράσης των ανθρώπινων αρπακτικών της εκμετάλλευσης και της πλεονεξίας.
Το άρθρο του Μπογιόπουλου, για τον Μαρξ και τον Μαρξισμό, είναι πολύ καλό. Δεν αναφέρεται όμως στο βασικό του επιστημονικό εργαλείο τεκμηρίωσης, του επιστημονικού σοσιαλισμού, που δεν είναι άλλο από την διαλεκτική μέθοδο επιστημονικής λογικής. Βασίστηκε ο Μπογιόπουλος περισσότερο σε πολιτικές εκτιμήσεις της ορθότητας της Μαρξιστικής θεωρίας και παρέβλεψε όλη την βασική, επιστημονική και την ιστορική της υπόσταση.
Η Μαρξιστική θεωρία, δεν αρχίζει και δεν τελειώνει, μόνο στις μεγαλοφυείς ιδέες του Μαρξ. Οι θεωρίες του, ακολουθούν και βασίζονται στις επιστημονικές-φιλοσοφικές εργασίες, πολλών διανοητών και κυρίως των Ελλήνων διανοητών και «εφευρετών» της διαλεκτικής σκέψης, όπως του Ηράκλειτου, του Λεύκιππου, του Δημόκριτου.
Δεν αναφέρεται το άρθρο, στην επισήμως πρώτη πρακτική εφαρμογή της διαλεκτικής, από τον ερευνητή Δαρβίνο, ο οποίος παρά τις λογικές και αναμενόμενες ατέλειες, των ερευνών του, απέδωσε σωστά την δημιουργία και την εξέλιξη της ζωής και των ειδών, ζωικών και φυτικών, μέσα σε διαρκώς μεταβαλλόμενες φυσικές καταστάσεις, στην ικανότητα προσαρμογής των ειδών που επέζησαν, μέσα σε εχθρικό περιβάλλον.
Ο Δαρβίνος επαλήθευσε με το έργο του, τις θεωρίες των ανωτέρω φιλοσόφων.
Η διαλεκτική λογική του Μαρξ, αναφέρεται με κάπως παρόμοιο επιστημονικό τρόπο, στο γνωστικό πεδίο της δημιουργίας και εξέλιξης του κράτους και των κοινωνιών του ανθρώπου. Αναφέρεται στον κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό, διαρκή αγώνα ανατροπής καταστάσεων ανθρώπινης εκμετάλλευσης, μέσα σε καθεστώς ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και προσαρμογή στις νέες συνθήκες μερικής ή ολικής απελευθέρωσης.
Κινητήριος δύναμη κίνησης και ανατροπής, αποτελούν οι εγγενείς αντιθέσεις των ατομικών, κοινωνικών, οικονομικών και εξουσιαστικών ομάδων και δομών, με τις ομάδες (τάξεις), που στερούμενες ελευθερίας και ιδιοκτησίας μέσων παραγωγής, αναγκάζονται από τις κυρίαρχες τάξεις, να υπηρετούν ή να προσφέρουν εξαρτημένα, την προσωπική εργασία τους, εντός συγκεκριμένων κοινωνικο οικονομικό πολιτικών καθεστώτων.
Επομένως σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους, όπως διατυπώθηκαν από την διαλεκτική, σε κοινωνικό επίπεδο, οι κοινωνίες των εργαζομένων, που αν και κατάφεραν να ανατρέψουν το καθεστώς εκμετάλλευσης, εάν δεν καταφέρουν να εξελιχθούν σε νέες ανώτερες λειτουργικά μορφές και να προσαρμοσθούν στο νέο περιβάλλον, είναι καταδικασμένες σε εξαφάνιση, όπως ακριβώς και τα ζωικά είδη. Παραδείγματα έχουμε πολλά. Όπως της Σοβιετικής Ένωσης και της Κίνας.
Φυσικά η εξέλιξη δεν γίνεται αυτόματα, όπως σωστά αναφέρεται στο άρθρο, ούτε αυτόματα προσαρμόζεται ο ζωικός κόσμος, σε αντίξοα περιβάλλοντα, αλλά προϋποθέτει διάρκεια συνεχών αλλαγών, ατομικών και κοινωνικών συμπεριφορών, διαρκή ρήξη με το παλιό και διαρκή σύγκρουση για την δημιουργία του νέου κοινωνικοοικονομικού βιώσιμου περιβάλλοντος.
Η διαλεκτική μέθοδος επιστημονικής σκέψης, σήμερα κυριαρχεί σε όλο τον επιστημονικό κόσμο, χωρίς να κατονομάζεται, για πολιτικούς λόγους.
Σήμερα γνωρίζουμε ότι πράγματι «τα πάντα ρει». Γνωρίζουμε ότι ο Λεύκιππος και ο Δημόκριτος που διατύπωσαν την ατομική θεωρία, είχαν δίκιο. Γνωρίζουμε καλά ότι το ρηθέν από τον Ηράκλειτο «πόλεμος πατήρ πάντων» με την έννοια των ενδογενών αντιθέσεων, αποτελεί την κινητήριο δύναμη της εξέλιξης.
Σε κάθε επιστημονικό έργο, εφαρμόζονται οι αρχές αυτές. Το βλέπουμε παντού μέσα στην φύση, στο διάστημα, στο ηλιακό σύστημα των αντιθέτων ροπών. Τίποτα δεν είναι ακίνητο. Τίποτα δεν είναι στάσιμο. Ο Χρόνος αποτελεί μια σπουδαία και αναγκαία παράμετρο. Χωρίς τον χρόνο, δεν νοείται και δεν υπάρχει κίνηση.
Άρα η κίνηση και εξέλιξη και στο κοινωνικοοικονομικό επίπεδο, πρέπει να είναι χρονικά διαρκής, συνεχής και προ πάντων, απόλυτα προσαρμόσιμη στο νέο απελευθερωτικό κοινωνικό οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον, για να είναι βιώσιμη. Αδράνεια και στασιμότητα σημαίνει οπισθοδρόμηση και θάνατο του νέου είδους κοινωνικής συμβίωσης, λόγω θανατηφόρου δράσης των ανθρώπινων αρπακτικών της εκμετάλλευσης και της πλεονεξίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου