Γιώργος X. Παπασωτηρίου
Το εξωφρενικό ποσό των 408 εκατ. δολαρίων έχουν κοστίσει μέχρι στιγμής τα διαφημιστικά σποτ των υποψηφίων που διεκδικούν το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων και των Δημοκρατικών, με φόντο την κούρσα για τις προεδρικές εκλογές.
Οι ομάδες που έχουν αναλάβει την προεκλογική εκστρατεία των υποψηφίων αλλά και οργανώσεις υποστηρικτών του Ρεπουμπλικανικού και Δημοκρατικού Κόμματος δαπάνησαν 408 εκατομμύρια δολάρια για 480.000 σποτ από τον Ιανουάριο του 2015 έναντι 120 εκατομμυρίων δολαρίων για περίπου 220.000 σποτ στο ίδιο χρονικό διάστημα το 2012. Βάσει των παραπάνω στοιχείων, τα προεκλογικά σποτ διπλασιάστηκαν καταγράφοντας αύξηση 122%. Ποια είναι η προέλευση των χρημάτων αυτών;
Σύμφωνα με δημοσιεύματα στους Δημοκρατικούς το 98% των δαπανών κατέβαλαν οι ομάδες που έχουν αναλάβει τις προεκλογικές εκστρατείες των υποψηφίων. Αντιθέτως στους Ρεπουμπλικάνους το 76% καταβλήθηκε από εξωτερικούς φορείς, ιδίως από τις επιτροπές πολιτικής δράσης που υποστηρίζουν τους υποψηφίους (Super Pacs) περιγράφει η έκθεση που δόθηκε χθες στη δημοσιότητα.
Όλα αυτά είναι γενικόλογα. Είναι παγκοίνως γνωστό πως τα περισσότερα χρήματα προέρχονται από την Wall Street και τις πολυεθνικές.
Ο Μπέρνι Σάντερς, γερουσιαστής του Βερμόντ και αντίπαλος της Κλίντον στην κούρσα για το χρίσμα του δημοκρατικού κόμματος, επιτίθεται στην πρώην πρώτη κυρία και υπουργό Εξωτερικών για τις εκδηλώσεις μέσω των οποίων συγκεντρώνει μεγάλα ποσά αλλά και γιατί αποδέχεται μεγάλες δωρεές για την εκστρατεία τους.
Αλλά αυτό συμβαίνει γενικά στις ΗΠΑ και δεν αφορά μόνο έναν ή δύο υποψήφιους. Ο Λέστερ Θόροου, σύμβουλος του Μπιλ Κλίντον, εδώ και χρόνια, υποστηρίζει ότι έχουμε ολιγαρχία και όχι δημοκρατία καθώς στις εκλογές ψηφίζουν μόνο οι πλούσιοι, οι οποίοι αγοράζουν τα πακέτα των ψήφων των «κάτω». Από την πλευρά του ο Πωλ Κρούγκμαν θεωρεί ότι το αμερικανικό πολιτικό σύστημα λειτουργεί συνολικά «προς όφελος λίγων μεγάλων συμφερόντων».
Ο πολιτικός ανταγωνισμός έχει καταστεί πλέον ένας ανταγωνισμός στη διαφθορά, για το ποιος, δηλαδή, θα έχει με το μέρος του το χρήμα. Για να γίνουν όμως όλα αυτά χρειάζονται μηχανισμοί-θεσμοί και μία κουλτούρα διακομματικής διαχείρισης της διαφθοράς. Πάνω απ’ όλα χρειάζεται η διάβρωση εκείνων των κοινωνικών κανόνων και θεσμών στους οποίους στηρίζεται η (σ.σ. εικονική) «σχετική ισότητα».
Όμως κενό θεσμών και κουλτούρας δεν μπορεί να υπάρχει. Με τι συνεπώς αντικαταστάθηκαν οι θεσμοί και οι ιδέες της ισότητας;
Με ένα δίκτυο θεσμών με οσμή μαφίας -μέσα ενημέρωσης, πανεπιστήμια, κράτος, κόμματα- που κανοναρχούνται από λίγους ανθρώπους και μέσω των οποίων «αμείβονται οι νομιμόφρονες και τιμωρούνται οι διαφωνούντες». Οι θεσμοί αυτοί «προμηθεύουν στους υπάκουους πολιτικούς τους απαραίτητους πόρους (σ.σ. χρήματα, πρόσβαση στα ΜΜΕ) για να κερδίζουν τις εκλογές, αλλά και ασφαλή καταφύγια στην περίπτωση αποτυχίας(σ.σ. θέσεις σε πανεπιστήμια, εταιρείες κ.ά.)». Αντιθέτως, διώκουν και υπονομεύουν τους αντιτιθέμενους, τους ανυπάκουους.
Οι ίδιοι θεσμοί συντηρούν «το μεγάλο ετοιμοπόλεμο στρατό διανοουμένων και ακτιβιστών» που θα εκλαϊκεύσουν και θα ενισχύσουν αντιλήψεις όπως περί της αχρηστίας του κράτους, του ζημιογόνου των μισθολογικών αυξήσεων ή της ελάφρυνσης της φορολόγησης των επιχειρήσεων κ.ά.
Αυτός ο κόσμος είναι αυτός του 1% των πλανητικών «μεγα-πλούσιων», των «λυκανθρώπων» που εμπλέκονται στις 1.318 πολυεθνικές(από αυτές οι 147 είναι οι πιο ισχυρές) και ελέγχουν την πραγματική οικονομία σε ολόκληρη τη Γη σύμφωνα με το Ομοσπονδιακό Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Ζυρίχης καθώς και στις 40 περίπου μεγα-τράπεζες, που συνιστούν την χρηματοπιστωτική ολιγαρχία του πλανήτη.
Το υπόλοιπο 99% αυτού του κόσμου θα είναι είλωτες.
Οι τελευταίοι θα πρέπει να πειθαρχούν, όχι με μία συνειδητή αλλά με μία ασυνείδητη πειθαρχία, όπως αυτή του ανθρώπου που δεν σκέφτεται, του νευρόσπαστου, της μαριονέτας, του ζόμπι, ενός νέου είδους απομειωμένου, άσκεφτου ατόμου. Έτσι, ένας Τραμπ θα είναι το επιστέγασμα αυτής της εξέλιξης.
Και θα δικαιωθεί ο Νόρμαν Μέηλερ που έλεγε για τις ΗΠΑ «...Ακόμη δεν είμαστε φασιστική χώρα, αλλά μπορεί να συμβεί σύντομα. Η κυβέρνηση ελέγχει τα μέσα επικοινωνίας (...) Οι ΗΠΑ είναι ένας τόπος χυδαίος, φτηνός, άθλιος και πιστεύω πως ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι πρόθυμο να δεχθεί με φυσικό τρόπο το φασισμό»!
ArtiNews
Το εξωφρενικό ποσό των 408 εκατ. δολαρίων έχουν κοστίσει μέχρι στιγμής τα διαφημιστικά σποτ των υποψηφίων που διεκδικούν το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων και των Δημοκρατικών, με φόντο την κούρσα για τις προεδρικές εκλογές.
Οι ομάδες που έχουν αναλάβει την προεκλογική εκστρατεία των υποψηφίων αλλά και οργανώσεις υποστηρικτών του Ρεπουμπλικανικού και Δημοκρατικού Κόμματος δαπάνησαν 408 εκατομμύρια δολάρια για 480.000 σποτ από τον Ιανουάριο του 2015 έναντι 120 εκατομμυρίων δολαρίων για περίπου 220.000 σποτ στο ίδιο χρονικό διάστημα το 2012. Βάσει των παραπάνω στοιχείων, τα προεκλογικά σποτ διπλασιάστηκαν καταγράφοντας αύξηση 122%. Ποια είναι η προέλευση των χρημάτων αυτών;
Σύμφωνα με δημοσιεύματα στους Δημοκρατικούς το 98% των δαπανών κατέβαλαν οι ομάδες που έχουν αναλάβει τις προεκλογικές εκστρατείες των υποψηφίων. Αντιθέτως στους Ρεπουμπλικάνους το 76% καταβλήθηκε από εξωτερικούς φορείς, ιδίως από τις επιτροπές πολιτικής δράσης που υποστηρίζουν τους υποψηφίους (Super Pacs) περιγράφει η έκθεση που δόθηκε χθες στη δημοσιότητα.
Όλα αυτά είναι γενικόλογα. Είναι παγκοίνως γνωστό πως τα περισσότερα χρήματα προέρχονται από την Wall Street και τις πολυεθνικές.
Ο Μπέρνι Σάντερς, γερουσιαστής του Βερμόντ και αντίπαλος της Κλίντον στην κούρσα για το χρίσμα του δημοκρατικού κόμματος, επιτίθεται στην πρώην πρώτη κυρία και υπουργό Εξωτερικών για τις εκδηλώσεις μέσω των οποίων συγκεντρώνει μεγάλα ποσά αλλά και γιατί αποδέχεται μεγάλες δωρεές για την εκστρατεία τους.
Αλλά αυτό συμβαίνει γενικά στις ΗΠΑ και δεν αφορά μόνο έναν ή δύο υποψήφιους. Ο Λέστερ Θόροου, σύμβουλος του Μπιλ Κλίντον, εδώ και χρόνια, υποστηρίζει ότι έχουμε ολιγαρχία και όχι δημοκρατία καθώς στις εκλογές ψηφίζουν μόνο οι πλούσιοι, οι οποίοι αγοράζουν τα πακέτα των ψήφων των «κάτω». Από την πλευρά του ο Πωλ Κρούγκμαν θεωρεί ότι το αμερικανικό πολιτικό σύστημα λειτουργεί συνολικά «προς όφελος λίγων μεγάλων συμφερόντων».
Ο πολιτικός ανταγωνισμός έχει καταστεί πλέον ένας ανταγωνισμός στη διαφθορά, για το ποιος, δηλαδή, θα έχει με το μέρος του το χρήμα. Για να γίνουν όμως όλα αυτά χρειάζονται μηχανισμοί-θεσμοί και μία κουλτούρα διακομματικής διαχείρισης της διαφθοράς. Πάνω απ’ όλα χρειάζεται η διάβρωση εκείνων των κοινωνικών κανόνων και θεσμών στους οποίους στηρίζεται η (σ.σ. εικονική) «σχετική ισότητα».
Όμως κενό θεσμών και κουλτούρας δεν μπορεί να υπάρχει. Με τι συνεπώς αντικαταστάθηκαν οι θεσμοί και οι ιδέες της ισότητας;
Με ένα δίκτυο θεσμών με οσμή μαφίας -μέσα ενημέρωσης, πανεπιστήμια, κράτος, κόμματα- που κανοναρχούνται από λίγους ανθρώπους και μέσω των οποίων «αμείβονται οι νομιμόφρονες και τιμωρούνται οι διαφωνούντες». Οι θεσμοί αυτοί «προμηθεύουν στους υπάκουους πολιτικούς τους απαραίτητους πόρους (σ.σ. χρήματα, πρόσβαση στα ΜΜΕ) για να κερδίζουν τις εκλογές, αλλά και ασφαλή καταφύγια στην περίπτωση αποτυχίας(σ.σ. θέσεις σε πανεπιστήμια, εταιρείες κ.ά.)». Αντιθέτως, διώκουν και υπονομεύουν τους αντιτιθέμενους, τους ανυπάκουους.
Οι ίδιοι θεσμοί συντηρούν «το μεγάλο ετοιμοπόλεμο στρατό διανοουμένων και ακτιβιστών» που θα εκλαϊκεύσουν και θα ενισχύσουν αντιλήψεις όπως περί της αχρηστίας του κράτους, του ζημιογόνου των μισθολογικών αυξήσεων ή της ελάφρυνσης της φορολόγησης των επιχειρήσεων κ.ά.
Αυτός ο κόσμος είναι αυτός του 1% των πλανητικών «μεγα-πλούσιων», των «λυκανθρώπων» που εμπλέκονται στις 1.318 πολυεθνικές(από αυτές οι 147 είναι οι πιο ισχυρές) και ελέγχουν την πραγματική οικονομία σε ολόκληρη τη Γη σύμφωνα με το Ομοσπονδιακό Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Ζυρίχης καθώς και στις 40 περίπου μεγα-τράπεζες, που συνιστούν την χρηματοπιστωτική ολιγαρχία του πλανήτη.
Το υπόλοιπο 99% αυτού του κόσμου θα είναι είλωτες.
Οι τελευταίοι θα πρέπει να πειθαρχούν, όχι με μία συνειδητή αλλά με μία ασυνείδητη πειθαρχία, όπως αυτή του ανθρώπου που δεν σκέφτεται, του νευρόσπαστου, της μαριονέτας, του ζόμπι, ενός νέου είδους απομειωμένου, άσκεφτου ατόμου. Έτσι, ένας Τραμπ θα είναι το επιστέγασμα αυτής της εξέλιξης.
Και θα δικαιωθεί ο Νόρμαν Μέηλερ που έλεγε για τις ΗΠΑ «...Ακόμη δεν είμαστε φασιστική χώρα, αλλά μπορεί να συμβεί σύντομα. Η κυβέρνηση ελέγχει τα μέσα επικοινωνίας (...) Οι ΗΠΑ είναι ένας τόπος χυδαίος, φτηνός, άθλιος και πιστεύω πως ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι πρόθυμο να δεχθεί με φυσικό τρόπο το φασισμό»!
ArtiNews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου