Κωνσταντίνος Νάκκας
Το τάβλι είναι επιτραπέζιο παιχνίδι για δύο παίκτες. Κάθε παίκτης έχει στην κατοχή του 15 πούλια που κινούνται σε ειδικό ταμπλό σύμφωνα με το αποτέλεσμα δύο ζαριών. Σκοπός κάθε παίκτη είναι να «μαζέψει» πρώτος όλα τα πούλια από το ταμπλό. Νικητής στέφεται ο παίκτης που ολοκληρώνει πρώτος το «μάζεμα».
Όποιος έχει παίξει τάβλι ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει να σου «πιάνει» ο άλλος την «παραμάνα» ή τη «μάνα».
Στην πρώτη περίπτωση συνεχίζεις το παιχνίδι με την ελπίδα ότι θα καθυστερήσεις τόσο την παρτίδα ώστε παίζοντας την τέλεια - αν και ουδείς τέλειος- παρτίδα, με λίγο ρίσκο, αρκετή τύχη και μια λάθος κίνηση του άλλου, θα προλάβεις στην στροφή να κερδίσεις την κατά τα άλλα χαμένη παρτίδα. Αρκετές παρτίδες έχουν κερδηθεί στο «μάζεμα», την τελευταία στιγμή, στην τελευταία ζαριά, στις εξάρες. Αρκετές αλλά, στο σύνολο όλων όσων έχουν παιχτεί, ελάχιστες. Εκεί έγκειται άλλωστε και η ομορφιά του παιχνιδιού. Τα δύσκολα, λένε, είναι για τους ικανούς, και για τους επίμονους θα πρόσθετα εγώ.
Στην δεύτερη περίπτωση, η παρτίδα είναι χαμένη «από χέρι», δεν «παίζει να γυρίσει» ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα. Μια τέτοια παρτίδα δεν υπάρχει κανένας λόγος να τη συνεχίσεις. Τότε είναι που βρίζεις τον άλλο για την κωλοφαρδία του, την γκαντεμιά σου γιατί ενώ εσύ είσαι ο γαμάω η τύχη δεν σε θέλει, το τάβλι γιατί είναι στραβό, το φεγγάρι γιατί είναι χλωμό και το κλείνεις το γαμημένο με τόση δύναμη που αναρωτιέσαι πώς δεν έγινε κομμάτια.
Υπάρχει όμως και η επιλογή - σπάνια το ομολογώ - αν ξέρεις ότι είναι η τελευταία παρτίδα που παίζεις και θέλεις να ρουφήξεις όλη την δυνατή χαρά του παιχνιδιού, αν θέλεις για λίγο ακόμη να νιώσεις ζωντανός, να συνεχίσεις μέχρι το τέλος, μέχρι ο άλλος να κερδίσει, μέχρι εσύ να χάσεις. Μόνο έτσι μπορείς να απολαύσεις τη «διαδρομή», να νιώσεις όλη την ευτυχία τού να «παίζεις», την χαρά να νιώθεις ζωντανός. Στο τέλος, όμως, πάντα χάνεις. Με τη μόνη διαφορά ότι ενώ το ήξερες από την αρχή εσύ συνέχισες, εσύ έπαιξες. Συνέχισες για την ουσία και όχι για το αποτέλεσμα. Δεν πειράζει που ο άλλος δεν καταλαβαίνει. Αρκεί που εσύ ξέρεις. Και αυτό που εσύ ξέρεις κάποια στιγμή θα το μάθει και άλλος γιατί, παιχνίδι είναι αυτό, θα ξαναπαίξει. Θα βρεθεί και αυτός, αργά ή γρήγορα, στην ίδια θέση... Και τότε θα καταλάβει, τότε θα ξέρει, τότε θα νιώσει.
Τίποτα Νέο, λένε αυτοί που βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο, δεν αρχίζει αν προηγούμενα δεν τελειώσει το Παλιό. Αισιοδοξία το αποκαλούν αυτό ορισμένοι (οι περισσότεροι), κάποιοι (οι λιγότεροι) το ονομάζουν εκλογίκευση ενώ κάποιοι άλλοι (οι ελάχιστοι) δεν μπαίνουν καν στη διαδικασία να το ονοματίσουν. Μένουν μόνο στο ότι το παιχνίδι υπάρχει για να παίζεται... και ας ξέρουμε ότι κάποια στιγμή, όπως όλα τα «παιχνίδια» στη ζωή, τελειώνει.
Αντί δαφνών προς τον νικητή:
Έχεις σκεφτεί ποτέ την πιθανότητα να επιδιώκει ο ηττημένος [sic] «παίχτης» της παρτίδας να ξεκινήσει κάτι Νέο και να «επιτρέψει» να του «πιάσουν» τη «μάνα» ώστε να κλείσει ο κύκλος του Παλιού κερδίζοντας απλά χρόνο ώστε το Νέο να βρει πρόσφορο έδαφος να ανθίσει;
Ο μόνος τρόπος, άξιε «νικητή της παρτίδας» [sic], να είσαι εκατό τοις εκατό σίγουρος - είτε το «παιχνίδι» λέγετε τάβλι, είτε σκάκι, είτε ό,τι άλλο - ότι κέρδισες και όχι ότι σου «επέτρεψαν» να κερδίσεις είναι να παίζεις μόνος σου.
Think about it και … δεν θα χαθούμε.
Κωνσταντίνος Νάκκας
Το τάβλι είναι επιτραπέζιο παιχνίδι για δύο παίκτες. Κάθε παίκτης έχει στην κατοχή του 15 πούλια που κινούνται σε ειδικό ταμπλό σύμφωνα με το αποτέλεσμα δύο ζαριών. Σκοπός κάθε παίκτη είναι να «μαζέψει» πρώτος όλα τα πούλια από το ταμπλό. Νικητής στέφεται ο παίκτης που ολοκληρώνει πρώτος το «μάζεμα».
Όποιος έχει παίξει τάβλι ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει να σου «πιάνει» ο άλλος την «παραμάνα» ή τη «μάνα».
Στην πρώτη περίπτωση συνεχίζεις το παιχνίδι με την ελπίδα ότι θα καθυστερήσεις τόσο την παρτίδα ώστε παίζοντας την τέλεια - αν και ουδείς τέλειος- παρτίδα, με λίγο ρίσκο, αρκετή τύχη και μια λάθος κίνηση του άλλου, θα προλάβεις στην στροφή να κερδίσεις την κατά τα άλλα χαμένη παρτίδα. Αρκετές παρτίδες έχουν κερδηθεί στο «μάζεμα», την τελευταία στιγμή, στην τελευταία ζαριά, στις εξάρες. Αρκετές αλλά, στο σύνολο όλων όσων έχουν παιχτεί, ελάχιστες. Εκεί έγκειται άλλωστε και η ομορφιά του παιχνιδιού. Τα δύσκολα, λένε, είναι για τους ικανούς, και για τους επίμονους θα πρόσθετα εγώ.
Στην δεύτερη περίπτωση, η παρτίδα είναι χαμένη «από χέρι», δεν «παίζει να γυρίσει» ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα. Μια τέτοια παρτίδα δεν υπάρχει κανένας λόγος να τη συνεχίσεις. Τότε είναι που βρίζεις τον άλλο για την κωλοφαρδία του, την γκαντεμιά σου γιατί ενώ εσύ είσαι ο γαμάω η τύχη δεν σε θέλει, το τάβλι γιατί είναι στραβό, το φεγγάρι γιατί είναι χλωμό και το κλείνεις το γαμημένο με τόση δύναμη που αναρωτιέσαι πώς δεν έγινε κομμάτια.
Υπάρχει όμως και η επιλογή - σπάνια το ομολογώ - αν ξέρεις ότι είναι η τελευταία παρτίδα που παίζεις και θέλεις να ρουφήξεις όλη την δυνατή χαρά του παιχνιδιού, αν θέλεις για λίγο ακόμη να νιώσεις ζωντανός, να συνεχίσεις μέχρι το τέλος, μέχρι ο άλλος να κερδίσει, μέχρι εσύ να χάσεις. Μόνο έτσι μπορείς να απολαύσεις τη «διαδρομή», να νιώσεις όλη την ευτυχία τού να «παίζεις», την χαρά να νιώθεις ζωντανός. Στο τέλος, όμως, πάντα χάνεις. Με τη μόνη διαφορά ότι ενώ το ήξερες από την αρχή εσύ συνέχισες, εσύ έπαιξες. Συνέχισες για την ουσία και όχι για το αποτέλεσμα. Δεν πειράζει που ο άλλος δεν καταλαβαίνει. Αρκεί που εσύ ξέρεις. Και αυτό που εσύ ξέρεις κάποια στιγμή θα το μάθει και άλλος γιατί, παιχνίδι είναι αυτό, θα ξαναπαίξει. Θα βρεθεί και αυτός, αργά ή γρήγορα, στην ίδια θέση... Και τότε θα καταλάβει, τότε θα ξέρει, τότε θα νιώσει.
Τίποτα Νέο, λένε αυτοί που βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο, δεν αρχίζει αν προηγούμενα δεν τελειώσει το Παλιό. Αισιοδοξία το αποκαλούν αυτό ορισμένοι (οι περισσότεροι), κάποιοι (οι λιγότεροι) το ονομάζουν εκλογίκευση ενώ κάποιοι άλλοι (οι ελάχιστοι) δεν μπαίνουν καν στη διαδικασία να το ονοματίσουν. Μένουν μόνο στο ότι το παιχνίδι υπάρχει για να παίζεται... και ας ξέρουμε ότι κάποια στιγμή, όπως όλα τα «παιχνίδια» στη ζωή, τελειώνει.
Αντί δαφνών προς τον νικητή:
Έχεις σκεφτεί ποτέ την πιθανότητα να επιδιώκει ο ηττημένος [sic] «παίχτης» της παρτίδας να ξεκινήσει κάτι Νέο και να «επιτρέψει» να του «πιάσουν» τη «μάνα» ώστε να κλείσει ο κύκλος του Παλιού κερδίζοντας απλά χρόνο ώστε το Νέο να βρει πρόσφορο έδαφος να ανθίσει;
Ο μόνος τρόπος, άξιε «νικητή της παρτίδας» [sic], να είσαι εκατό τοις εκατό σίγουρος - είτε το «παιχνίδι» λέγετε τάβλι, είτε σκάκι, είτε ό,τι άλλο - ότι κέρδισες και όχι ότι σου «επέτρεψαν» να κερδίσεις είναι να παίζεις μόνος σου.
Think about it και … δεν θα χαθούμε.
Κωνσταντίνος Νάκκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου