Алена Агеева
Μεταξύ 1995 και 2007 ο αριθμός των θέσεων εργασίας στην Ισπανία, όπως φαίνεται, ήταν μεγαλύτερος από ο,τι στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ωστόσο, η στασιμότητα-μείωση των μισθών έσπασαν αυτή την λαμπερή εικόνα, την οποία προσπαθούσε να δημιουργήσει για την ισπανική κοινωνία η άρχουσα ελίτ - "και τις πραγματικές δυνατότητες να επιτύχουν περισσότερη προσωπική επιτυχία", στη χώρα, καθώς και σε όλο τον κόσμο. Οι ασύμφωνα διογκωμένες τιμές των ακινήτων, που παρόλο ότι το 85% των Ισπανών έχουν ιδιωτικές κατοικίες, λόγω του "φθηνών" και μακροπρόθεσμων τραπεζικών δανείων, έγινε με τον χρόνο μια συλλογική ψευδαίσθηση της σταθερότητας (σε σύγκριση με την δεκαετία 90.) και άρχισε να επιδεινώνεται ραγδαία.
Για τους νέους στην Ισπανία κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου που χαρακτηρίζεται από υψηλό ποσοστό ανεργίας, οι θέσεις εργασίας στην πραγματικότητα ήταν σχεδόν δυσδιάκριτες, με μια κατακερματισμένη απασχόληση (20% και 50%, αντίστοιχα). Και στις 15 Μαΐου του 2011, μια εβδομάδα πριν από τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές σε περισσότερες από πενήντα πόλεις της Ισπανίας ταυτόχρονα πέρασε ένα κύμα από μαζικές κινητοποιήσεις υπό το σύνθημα «Δεν είμαστε εμπορεύματα στα χέρια των πολιτικών και των τραπεζιτών».
Η πολιτική εξουσία του νέου κινήματος νεολαίας «αγανακτισμένων» (δυσαρεστημένων), έδειξε την δυσαρέσκεια του για το τι συμβαίνει στην οικονομία και την πολιτική της χώρας και την δυσπιστία του για την πολιτική απόφαση της ελίτ στις πλατείες. Αυτό που συνέβη, εν μέρει προήλθε από την ένωση «Democracia Ρεάλ Ya», αλλά μόλις λίγους μήνες πριν από το γενικό χαρακτήρα μιας σειράς διαδηλώσεων των οργανώσεων νέων, κανείς στη χώρα δεν φάνηκε να είχε καταλάβει ότι αυτό είναι κάτι που πηγαίνει πέρα από τα όρια της θεσμικής κριτικής.
Ωστόσο, μόνο ένα βήμα είχε παραμείνει για να δημιουργηθεί ένα πραγματικό ισχυρό νέο πολιτικό κίνημα. Και αυτό το βήμα έγινε - η πρωτοβουλία «Democracia Ρεάλ Ya» υποστήριξε το ριζοσπαστικό κίνημα «Juventud Sin Futuro» - «Νεολαία χωρίς μέλλον». Ακριβώς τότε υπήρξε μια επιφύλαξη για πραξικόπημα του πληθυσμού, σε σχέση με την επικρατούσα παραδοσιακή αριστερά, ή ακόμη με το κομμουνιστικό πολιτικό τομέα. Τέτοια γεγονότα είχαν πολύ καιρό να συμβούν, και η ευρείες συμμετοχές των νεαρών Ισπανών στο μαζικό κίνημα διαμαρτυρίας, εξακολουθούν να καθοδηγούν έμπειρους ακτιβιστές, με ένα σαφή νέο ιδεολογικό πρόγραμμα. Αλλάζοντας την στάσιμη πολιτική ατμόσφαιρα της χώρας.
Στην ισπανική πολιτική σκηνή δημιουργήθηκε ένα νέο πολιτικό κίνημα, γρήγορα επισκιάζοντας τα συνηθισμένα «κεντροδεξιά» ή «κεντροαριστερά» κόμματα.
Το PODEMOS (Μπορούμε!) μπήκε δυνατά και έσυρε στον «ισπανικό δημοκρατικό βάλτο» μια διαχωριστική γραμμή. Στην Ισπανία, όπως και σε άλλες χώρες στην εποχή μας προτιμούν, μια πολιτική συναίνεση που εξακολουθεί να χτίζεται χρησιμοποιώντας παραδοσιακά μέσα: περίπου 60% του πληθυσμού προτιμά την τηλεόραση ως κύρια πηγή πληροφόρησης. Με το έργο La Tuerka (βίδα), το οποίο είναι ένα από τα νέα των ακτιβιστών του κόμματος, ο Pablo Iglesias, βγήκε σε μια τηλεοπτική εκπομπή ενός μικρού καναλιού, απέκτησε απροσδόκητα υψηλές θεάσεις. Ο Iglesias και οι οπαδοί του με το έργο τους άρχισαν να προσκαλούνται σε δημοφιλές τηλεοπτικές εκπομπές σε ευρέως γνωστά εμπορικά κανάλια.
Τέλος, ήταν μια ευκαιρία να εκφράσουν τις ιδέες, που μέχρι τότε συζητιόνταν μόνο σε ένα στενό περιβάλλον των μελών ενός μικρού συνδέσμου «Izquierda Anticapitalista», ή, αν θέλετε, το κόμμα των διανοουμένων Τρότσκιστών–Γκραμισκιστών που η πτέρυγα του αποτελείται από μια ομάδα πολιτικών επιστημόνων καθηγητών στο Πανεπιστήμιο Complutense της Μαδρίτης, ένας από τους οποίους ήταν και ο Iñigo Erreyon.
Μέσα από αυτό το πνευματικό περιβάλλον, αναπτύχθηκε ένα νέο πολιτικό κίνημα, γέννημα μιας δεκαετούς πνευματικής ανταλλαγής ακτιβιστών που είχε ήδη αποδώσει καρπούς:
Οι εμπειρίες και τα διδάγματα των κυβερνήσεων στη Βενεζουέλα, τον Ισημερινό και τη Βολιβία, ήταν η κύρια πηγή πολιτικής έμπνευσης του κινήματος των PODEMOS, βοηθώντας τους να ξεπεράσουν τις διαφορές τους. Το 2002, ο Iñigo Errejón έγραψε ότι κύρια επιθυμία τους είναι, οι νέες Λατινοαμερικανικές "λαϊκιστικές" ιδέες, που δουλεύουν για την κοινωνική ανανέωση στη τεράστια ισπανόφωνη ήπειρο, -με τη μορφή του «κινήματος της Βολιβίας» ή του «σοσιαλισμός του ΧΧΙ αιώνα»-, να καταφέρουν να γεμίσουν τα υπάρχοντα κενά, στο ευρωπαϊκό, και κυρίως γαλλικό κίνημα με νέο κοινωνικο-πολιτικό περιεχόμενο ..
Αυτό και συνέβη: το τηλεοπτικό κοινό της νεολαίας, κουρασμένο από την ψυχαγωγία ή την πνευματική άβουλη και μη δεσμευτική "τσίχλα", προσελκύστηκε από τον ζωντανό και κρίσιμο λόγο του La Tuerka, που δημιούργησε ο Iglesias μέσα σε μια ατμόσφαιρα δημιουργικής συμμετοχής και συζήτησης για τα τοπικά κοινωνικοπολιτικά ζητήματα που απασχολούσαν την πλειοψηφία των ανθρώπων στην Ισπανία.
Το PODEMOS έγινε αρκετά γρήγορα μια πραγματική πολιτική δύναμη στη χώρα. Εστίασε στην κοινή λογική της κοινωνικής πλειοψηφίας στην Ισπανία και τους βοήθησε να κατανοήσουν τις συναφείς εξάρτησεις της πραγματικής ζωής από την απολιτική πρόταση της άρχουσας ελίτ, που τους θέλει αμέτοχους και εξαρτημένους από τον τραπεζικό τομέα και την πολιτική της Ε.Ε.
Συνεχίζοντας το «τρυπάνι» της «La Tuerka» ανέπτυξε την δύναμη που γεννήθηκε από την κρίση της ευρωπαϊκής πραγματικότητας και έφερε στην Ισπανία ιδέες, από την εμπειρία της άντι-παγκοσμιοποιήσης από το άντι-καπιταλιστικό κίνημα στην Ευρώπη, και από τις επαναστατικές αλλαγές στη Λατινική Αμερική. Οι ακτιβιστές του PODEMOS μέσω της συμμετοχής προσέλκυσαν ενδιαφερόμενους σπουδαστές και νεολαίους, που διέδωσαν τις ιδέες μεταξύ των χιλιάδων που καθημερινά υποφέρουν από τις συνέπειες της παγκόσμιας κρίσης.
Έτσι Χιλιάδες Ισπανοί, έγιναν μια πραγματική πολιτική δύναμη, η οποία είναι υπολογίσημη πλέον στην Ισπανία.
Και όμως - χάρη στη συνενοχή και συν-δημιουργία με πολλούς συμμετέχοντες του κινήματος και των ιδεών που προέκυψαν στο μικρό «καθηγητικό κύκλο», εμπνευσμένο από τα έργα των οπαδών του Αντόνιο Γκράμσι και του νέο-μαρξιστικού μετασχηματισμού στη Λατινική Αμερική.
Με κυρίαρχο το η δράση εδώ και τώρα, και στόχο τη βελτίωση των κοινωνικών συνθηκών της πλειοψηφίας, ο Iñigo Ereoyon και ο Ρ Iglesias, αποφάσισαν μια μέρα να χρησιμοποιήσουν τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, ΜΗ ΥΠΟΛΟΓΙΖΟΝΤΑΣ ΤΙΠΟΤΑ.
Μεταξύ 1995 και 2007 ο αριθμός των θέσεων εργασίας στην Ισπανία, όπως φαίνεται, ήταν μεγαλύτερος από ο,τι στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ωστόσο, η στασιμότητα-μείωση των μισθών έσπασαν αυτή την λαμπερή εικόνα, την οποία προσπαθούσε να δημιουργήσει για την ισπανική κοινωνία η άρχουσα ελίτ - "και τις πραγματικές δυνατότητες να επιτύχουν περισσότερη προσωπική επιτυχία", στη χώρα, καθώς και σε όλο τον κόσμο. Οι ασύμφωνα διογκωμένες τιμές των ακινήτων, που παρόλο ότι το 85% των Ισπανών έχουν ιδιωτικές κατοικίες, λόγω του "φθηνών" και μακροπρόθεσμων τραπεζικών δανείων, έγινε με τον χρόνο μια συλλογική ψευδαίσθηση της σταθερότητας (σε σύγκριση με την δεκαετία 90.) και άρχισε να επιδεινώνεται ραγδαία.
Για τους νέους στην Ισπανία κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου που χαρακτηρίζεται από υψηλό ποσοστό ανεργίας, οι θέσεις εργασίας στην πραγματικότητα ήταν σχεδόν δυσδιάκριτες, με μια κατακερματισμένη απασχόληση (20% και 50%, αντίστοιχα). Και στις 15 Μαΐου του 2011, μια εβδομάδα πριν από τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές σε περισσότερες από πενήντα πόλεις της Ισπανίας ταυτόχρονα πέρασε ένα κύμα από μαζικές κινητοποιήσεις υπό το σύνθημα «Δεν είμαστε εμπορεύματα στα χέρια των πολιτικών και των τραπεζιτών».
Η πολιτική εξουσία του νέου κινήματος νεολαίας «αγανακτισμένων» (δυσαρεστημένων), έδειξε την δυσαρέσκεια του για το τι συμβαίνει στην οικονομία και την πολιτική της χώρας και την δυσπιστία του για την πολιτική απόφαση της ελίτ στις πλατείες. Αυτό που συνέβη, εν μέρει προήλθε από την ένωση «Democracia Ρεάλ Ya», αλλά μόλις λίγους μήνες πριν από το γενικό χαρακτήρα μιας σειράς διαδηλώσεων των οργανώσεων νέων, κανείς στη χώρα δεν φάνηκε να είχε καταλάβει ότι αυτό είναι κάτι που πηγαίνει πέρα από τα όρια της θεσμικής κριτικής.
Ωστόσο, μόνο ένα βήμα είχε παραμείνει για να δημιουργηθεί ένα πραγματικό ισχυρό νέο πολιτικό κίνημα. Και αυτό το βήμα έγινε - η πρωτοβουλία «Democracia Ρεάλ Ya» υποστήριξε το ριζοσπαστικό κίνημα «Juventud Sin Futuro» - «Νεολαία χωρίς μέλλον». Ακριβώς τότε υπήρξε μια επιφύλαξη για πραξικόπημα του πληθυσμού, σε σχέση με την επικρατούσα παραδοσιακή αριστερά, ή ακόμη με το κομμουνιστικό πολιτικό τομέα. Τέτοια γεγονότα είχαν πολύ καιρό να συμβούν, και η ευρείες συμμετοχές των νεαρών Ισπανών στο μαζικό κίνημα διαμαρτυρίας, εξακολουθούν να καθοδηγούν έμπειρους ακτιβιστές, με ένα σαφή νέο ιδεολογικό πρόγραμμα. Αλλάζοντας την στάσιμη πολιτική ατμόσφαιρα της χώρας.
Στην ισπανική πολιτική σκηνή δημιουργήθηκε ένα νέο πολιτικό κίνημα, γρήγορα επισκιάζοντας τα συνηθισμένα «κεντροδεξιά» ή «κεντροαριστερά» κόμματα.
Το PODEMOS (Μπορούμε!) μπήκε δυνατά και έσυρε στον «ισπανικό δημοκρατικό βάλτο» μια διαχωριστική γραμμή. Στην Ισπανία, όπως και σε άλλες χώρες στην εποχή μας προτιμούν, μια πολιτική συναίνεση που εξακολουθεί να χτίζεται χρησιμοποιώντας παραδοσιακά μέσα: περίπου 60% του πληθυσμού προτιμά την τηλεόραση ως κύρια πηγή πληροφόρησης. Με το έργο La Tuerka (βίδα), το οποίο είναι ένα από τα νέα των ακτιβιστών του κόμματος, ο Pablo Iglesias, βγήκε σε μια τηλεοπτική εκπομπή ενός μικρού καναλιού, απέκτησε απροσδόκητα υψηλές θεάσεις. Ο Iglesias και οι οπαδοί του με το έργο τους άρχισαν να προσκαλούνται σε δημοφιλές τηλεοπτικές εκπομπές σε ευρέως γνωστά εμπορικά κανάλια.
Τέλος, ήταν μια ευκαιρία να εκφράσουν τις ιδέες, που μέχρι τότε συζητιόνταν μόνο σε ένα στενό περιβάλλον των μελών ενός μικρού συνδέσμου «Izquierda Anticapitalista», ή, αν θέλετε, το κόμμα των διανοουμένων Τρότσκιστών–Γκραμισκιστών που η πτέρυγα του αποτελείται από μια ομάδα πολιτικών επιστημόνων καθηγητών στο Πανεπιστήμιο Complutense της Μαδρίτης, ένας από τους οποίους ήταν και ο Iñigo Erreyon.
Μέσα από αυτό το πνευματικό περιβάλλον, αναπτύχθηκε ένα νέο πολιτικό κίνημα, γέννημα μιας δεκαετούς πνευματικής ανταλλαγής ακτιβιστών που είχε ήδη αποδώσει καρπούς:
Οι εμπειρίες και τα διδάγματα των κυβερνήσεων στη Βενεζουέλα, τον Ισημερινό και τη Βολιβία, ήταν η κύρια πηγή πολιτικής έμπνευσης του κινήματος των PODEMOS, βοηθώντας τους να ξεπεράσουν τις διαφορές τους. Το 2002, ο Iñigo Errejón έγραψε ότι κύρια επιθυμία τους είναι, οι νέες Λατινοαμερικανικές "λαϊκιστικές" ιδέες, που δουλεύουν για την κοινωνική ανανέωση στη τεράστια ισπανόφωνη ήπειρο, -με τη μορφή του «κινήματος της Βολιβίας» ή του «σοσιαλισμός του ΧΧΙ αιώνα»-, να καταφέρουν να γεμίσουν τα υπάρχοντα κενά, στο ευρωπαϊκό, και κυρίως γαλλικό κίνημα με νέο κοινωνικο-πολιτικό περιεχόμενο ..
Αυτό και συνέβη: το τηλεοπτικό κοινό της νεολαίας, κουρασμένο από την ψυχαγωγία ή την πνευματική άβουλη και μη δεσμευτική "τσίχλα", προσελκύστηκε από τον ζωντανό και κρίσιμο λόγο του La Tuerka, που δημιούργησε ο Iglesias μέσα σε μια ατμόσφαιρα δημιουργικής συμμετοχής και συζήτησης για τα τοπικά κοινωνικοπολιτικά ζητήματα που απασχολούσαν την πλειοψηφία των ανθρώπων στην Ισπανία.
Το PODEMOS έγινε αρκετά γρήγορα μια πραγματική πολιτική δύναμη στη χώρα. Εστίασε στην κοινή λογική της κοινωνικής πλειοψηφίας στην Ισπανία και τους βοήθησε να κατανοήσουν τις συναφείς εξάρτησεις της πραγματικής ζωής από την απολιτική πρόταση της άρχουσας ελίτ, που τους θέλει αμέτοχους και εξαρτημένους από τον τραπεζικό τομέα και την πολιτική της Ε.Ε.
Συνεχίζοντας το «τρυπάνι» της «La Tuerka» ανέπτυξε την δύναμη που γεννήθηκε από την κρίση της ευρωπαϊκής πραγματικότητας και έφερε στην Ισπανία ιδέες, από την εμπειρία της άντι-παγκοσμιοποιήσης από το άντι-καπιταλιστικό κίνημα στην Ευρώπη, και από τις επαναστατικές αλλαγές στη Λατινική Αμερική. Οι ακτιβιστές του PODEMOS μέσω της συμμετοχής προσέλκυσαν ενδιαφερόμενους σπουδαστές και νεολαίους, που διέδωσαν τις ιδέες μεταξύ των χιλιάδων που καθημερινά υποφέρουν από τις συνέπειες της παγκόσμιας κρίσης.
Έτσι Χιλιάδες Ισπανοί, έγιναν μια πραγματική πολιτική δύναμη, η οποία είναι υπολογίσημη πλέον στην Ισπανία.
Και όμως - χάρη στη συνενοχή και συν-δημιουργία με πολλούς συμμετέχοντες του κινήματος και των ιδεών που προέκυψαν στο μικρό «καθηγητικό κύκλο», εμπνευσμένο από τα έργα των οπαδών του Αντόνιο Γκράμσι και του νέο-μαρξιστικού μετασχηματισμού στη Λατινική Αμερική.
Με κυρίαρχο το η δράση εδώ και τώρα, και στόχο τη βελτίωση των κοινωνικών συνθηκών της πλειοψηφίας, ο Iñigo Ereoyon και ο Ρ Iglesias, αποφάσισαν μια μέρα να χρησιμοποιήσουν τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, ΜΗ ΥΠΟΛΟΓΙΖΟΝΤΑΣ ΤΙΠΟΤΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου