Πάνος Αχτσιόγλου
Live action κινούμενα
σχέδια από το επάνω ράφι συνθέτουν μια διασκεδαστική και γεμάτη ένταση
αναβίωση της ζωής ενός μικρού παιδιού μακριά από τους ανθρώπους.
Ήδη από τους τίτλους αρχής, όταν το πασίγνωστο σήμα της εταιρίας-μηχανής των ονείρων των παιδικών χρόνων χάνεται στο υπόβαθρο μιας καταπράσινης και χορταριασμένης ζούγκλας, αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό το κινηματογραφικό προϊόν θα είναι σίγουρα (το λιγότερο οπτικά) υψηλού επιπέδου. Καθώς η πασίγνωστη πλοκή, βασισμένη στα αναγνώσματα του Ράιγιαντ Κίπλινγκ, ξεδιπλώνει όλες τις φαινομενικά απλοϊκές άλλα στην πραγματικότητα βαθιά στοχαστικές και πάντα επίκαιρες αναφορές και συμβολισμούς της, συμπεραίνεις πολύ γρήγορα ότι υπάρχει πολύ σοβαρός λόγος της αναβίωσης του υπέρ επιτυχημένου καρτούν της Ντίσνεϊ του 1967.
Αντικρίζοντας το θέαμα αυτού του υπερρεαλιστικού animation που συνδυάζεται εξαιρετικά με μια παραμυθική αφηγηματική δεξιοτεχνία παλιάς κοπής, φτάνεις να ξεχνάς ότι αυτό που βλέπεις στην οθόνη είναι σχεδόν ολοκληρωτικά αποτέλεσμα ψηφιακής κατασκευής και ατελείωτων ορών δουλειάς, ενσωματώνοντας πρακτικά τα γυρίσματα στην μετα-παραγωγική του διαδικασία. Κάθε καρέ χρειάστηκε βδομάδες για να δημιουργηθεί ψηφιακά, με τον μοναδικό ζωντανό χαρακτήρα της ταινίας (ο πρωτοεμφανιζόμενος Νιλ Σέθι πέρα από την απίστευτη ομοιότητα στον “σχεδιασμένο” Μόγλη, δείχνει να το διασκεδάζει ίσως περισσότερο και από τους θεατές) να υποδύεται σχεδόν μόνιμα μπροστά από μια μπλε οθόνη.
Το φιλμ όμως δεν μοιάζει να επαναπαύεται στις δάφνες της τεχνικής του αρτιότητας, αν και αυτό είναι σίγουρα το πιο δυνατό του σημείο χωρίς δεύτερη σκέψη. Δημιουργώντας ακόμη και ένα μικρό back story για το πως αυτο το “ανθρώπινο κουτάβι” βρέθηκε στη ζούγκλα, το σενάριο εγκαταλείπει το μιούζικαλ και την “αθώα” ατμόσφαιρα του προκατόχου του, μαζί και το χαρακτηριστικό του φινάλε, και εισάγει διακριτικά (διατηρώντας πάντοτε την παιδικότητά του) τη σκοτεινιά αλλά και τη μαγεία μιας ταινίας ενηλικίωσης.
Η ψηφιοποίηση των τεράστιων (αλλά και μικρότερων) ζώων της ζούγκλας αγγίζει την τελειότητα, με το γενικό ντιζάιν να μην ενδίδει -ευτυχώς- πλήρως στον ανθρωπομορφισμό τους, τόσο στις εκφράσεις του πρόσωπου όσο κυρίως στην άρθρωση των λέξεων. Τα ζώα εξακολουθούν να μένουν ζώα ακόμη και στις πιο μεγαλειώδεις αντιδράσεις τους, αφού ακόμη και οι εκδηλώσεις αγάπης παραμένουν πρωτόγονες, ενστικτώδεις, βασισμένες σε αρχέγονα (κυρίως θηλαστικά) αντανακλαστικά. Ο σχεδιασμός τους δε, πραγματοποιείται με αφοπλιστική ακρίβεια. Κάθε μυϊκή ίνα, κάθε κομμάτι της γούνας τους κινείται με τόση αρμονία και φυσικότητα που σε κάνει να απορείς.
Η κάμερα εστιάζει στα πελώρια μάτια του μαύρου πάνθηρα Μπαγκίρα (στον οποίο δανείζει τη σοφία αλλά και σχολαστικότητα της χροιάς της φωνής του ο Μπεν Κίνγκσλεϊ) καθώς ο ίδιος γίνεται ένα με τη νύχτα. Τα αιλουροειδή έχουν πραγματικά την τιμητική τους στο φιλμ αφού και ο άλλος μεγάλος γάτος της ταινίας, ο μοχθηρός και τυραννικός Σιρ-Καν (φωνή του Ίντρις Έλμπα) μοιάζει βαρύς και δυσκίνητος σε επίπεδο έδαφος, αλλά γίνεται αέρινος όταν σκαρφαλώνει ή κυνηγά. Η ζούγκλα εικονογραφείται με γοτθική μεγαλοπρέπεια, γεμάτη σκοτεινές γωνιές και επικίνδυνες δαιδαλώδεις παρεκκλίσεις, αλλά ταυτόχρονα δίνει την αίσθηση ενός μέρους από το οποίο δεν θα ήθελες να φύγεις ποτέ σου.
Αναπόφευκτα, το πιο ανθρωπόμορφο ζώο της δημιουργίας του -πρώην πια- indy ηθοποιού και σκηνοθέτη του ‘Iron Man’ Τζον Φαβρό, παραμένει ο αρκούδος Μπαλού, ο οποίος δανείζεται όχι μόνο τη φωνή, αλλά και λίγο την coolness του Μπιλ Μάρει, στην προσπάθειά του να διδάξει στον μικρό προστατευόμενό του πώς είναι κανείς να παρακούει τις εντολές και τους κανόνες της συλλογικής ηθικής (κάτι που ο ίδιος χαρακτηρίζει “προπαγάνδα” σε μια από τις πιο ενήλικες σεκάνς του φιλμ) και να αρκείται στα “απολύτως απαραίτητα”. Παράξενα πάντως, οι λιγότερο αποδοτικές στιγμές της κατά τα άλλα πολύ εντυπωσιακής ταινίας, παραμένουν αυτές που αναφέρονται ξεκάθαρα στο κινούμενο σχέδιο του 1967 αντηχώντας λίγες μόνο νότες από το “Bare necessities” και το “I wanna be like you”, με τα γνώριμα τραγούδια να παραμένουν δυστυχώς, εκτός (κυρίως) τόπου και χρόνου.
Το νέο “Βιβλίο της ζούγκλας” είναι αναμφισβήτητα μια μεγάλη επιτυχία. Όχι μόνο γιατί αναβιώνει εμφατικά τόσο το πνεύμα του βιβλίου όσο και το κλασικό και αγαπημένο καρτούν της Ντίσνεϊ. Άλλα γιατί, δίνοντας έμφαση στα οπτικά στοιχεία που με τη σειρά τους ενέπνευσαν άλλο ένα αριστούργημα της εταιρίας, τον ‘Βασιλιά των Λιονταριών’ του 1994, παρουσιάζεται εύστοχα φρέσκο και ανανεωμένο, ισορροπώντας ανάμεσα στο δράμα, την ξέγνοιαστη κωμωδία και γιατί όχι, το θρίλερ έντασης. Κρατώντας μέσα σου τα σαγηνευτικά μάτια του τεράστιου πύθωνα Κα, καθώς προσπαθεί να αποπλανήσει (μαζί του και εμάς) τον μικρό και απροστάτευτο άνθρωπο, ακόμη δεν μπορεί να χωρέσει στο μυαλό σου πώς αυτό το απόλυτα διασκεδαστικό φιλμ, γυρίστηκε εξ ολόκληρου σε κάποια εταιρικά γραφεία ενός κτιρίου, κάπου στο Λος Άντζελες.
3,5/5 αστέρια
Ρ-Ρ
 |
| Σκηνοθεσία: Jon Favreau Ηθοποιοί: Neel Sethi, Bill Murray, Ben Kingsley, Idris Elba, Christopher Walken, Scarlett Johansson |
Ήδη από τους τίτλους αρχής, όταν το πασίγνωστο σήμα της εταιρίας-μηχανής των ονείρων των παιδικών χρόνων χάνεται στο υπόβαθρο μιας καταπράσινης και χορταριασμένης ζούγκλας, αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό το κινηματογραφικό προϊόν θα είναι σίγουρα (το λιγότερο οπτικά) υψηλού επιπέδου. Καθώς η πασίγνωστη πλοκή, βασισμένη στα αναγνώσματα του Ράιγιαντ Κίπλινγκ, ξεδιπλώνει όλες τις φαινομενικά απλοϊκές άλλα στην πραγματικότητα βαθιά στοχαστικές και πάντα επίκαιρες αναφορές και συμβολισμούς της, συμπεραίνεις πολύ γρήγορα ότι υπάρχει πολύ σοβαρός λόγος της αναβίωσης του υπέρ επιτυχημένου καρτούν της Ντίσνεϊ του 1967.
Αντικρίζοντας το θέαμα αυτού του υπερρεαλιστικού animation που συνδυάζεται εξαιρετικά με μια παραμυθική αφηγηματική δεξιοτεχνία παλιάς κοπής, φτάνεις να ξεχνάς ότι αυτό που βλέπεις στην οθόνη είναι σχεδόν ολοκληρωτικά αποτέλεσμα ψηφιακής κατασκευής και ατελείωτων ορών δουλειάς, ενσωματώνοντας πρακτικά τα γυρίσματα στην μετα-παραγωγική του διαδικασία. Κάθε καρέ χρειάστηκε βδομάδες για να δημιουργηθεί ψηφιακά, με τον μοναδικό ζωντανό χαρακτήρα της ταινίας (ο πρωτοεμφανιζόμενος Νιλ Σέθι πέρα από την απίστευτη ομοιότητα στον “σχεδιασμένο” Μόγλη, δείχνει να το διασκεδάζει ίσως περισσότερο και από τους θεατές) να υποδύεται σχεδόν μόνιμα μπροστά από μια μπλε οθόνη.
Το φιλμ όμως δεν μοιάζει να επαναπαύεται στις δάφνες της τεχνικής του αρτιότητας, αν και αυτό είναι σίγουρα το πιο δυνατό του σημείο χωρίς δεύτερη σκέψη. Δημιουργώντας ακόμη και ένα μικρό back story για το πως αυτο το “ανθρώπινο κουτάβι” βρέθηκε στη ζούγκλα, το σενάριο εγκαταλείπει το μιούζικαλ και την “αθώα” ατμόσφαιρα του προκατόχου του, μαζί και το χαρακτηριστικό του φινάλε, και εισάγει διακριτικά (διατηρώντας πάντοτε την παιδικότητά του) τη σκοτεινιά αλλά και τη μαγεία μιας ταινίας ενηλικίωσης.
Η ψηφιοποίηση των τεράστιων (αλλά και μικρότερων) ζώων της ζούγκλας αγγίζει την τελειότητα, με το γενικό ντιζάιν να μην ενδίδει -ευτυχώς- πλήρως στον ανθρωπομορφισμό τους, τόσο στις εκφράσεις του πρόσωπου όσο κυρίως στην άρθρωση των λέξεων. Τα ζώα εξακολουθούν να μένουν ζώα ακόμη και στις πιο μεγαλειώδεις αντιδράσεις τους, αφού ακόμη και οι εκδηλώσεις αγάπης παραμένουν πρωτόγονες, ενστικτώδεις, βασισμένες σε αρχέγονα (κυρίως θηλαστικά) αντανακλαστικά. Ο σχεδιασμός τους δε, πραγματοποιείται με αφοπλιστική ακρίβεια. Κάθε μυϊκή ίνα, κάθε κομμάτι της γούνας τους κινείται με τόση αρμονία και φυσικότητα που σε κάνει να απορείς.
Η κάμερα εστιάζει στα πελώρια μάτια του μαύρου πάνθηρα Μπαγκίρα (στον οποίο δανείζει τη σοφία αλλά και σχολαστικότητα της χροιάς της φωνής του ο Μπεν Κίνγκσλεϊ) καθώς ο ίδιος γίνεται ένα με τη νύχτα. Τα αιλουροειδή έχουν πραγματικά την τιμητική τους στο φιλμ αφού και ο άλλος μεγάλος γάτος της ταινίας, ο μοχθηρός και τυραννικός Σιρ-Καν (φωνή του Ίντρις Έλμπα) μοιάζει βαρύς και δυσκίνητος σε επίπεδο έδαφος, αλλά γίνεται αέρινος όταν σκαρφαλώνει ή κυνηγά. Η ζούγκλα εικονογραφείται με γοτθική μεγαλοπρέπεια, γεμάτη σκοτεινές γωνιές και επικίνδυνες δαιδαλώδεις παρεκκλίσεις, αλλά ταυτόχρονα δίνει την αίσθηση ενός μέρους από το οποίο δεν θα ήθελες να φύγεις ποτέ σου.
Αναπόφευκτα, το πιο ανθρωπόμορφο ζώο της δημιουργίας του -πρώην πια- indy ηθοποιού και σκηνοθέτη του ‘Iron Man’ Τζον Φαβρό, παραμένει ο αρκούδος Μπαλού, ο οποίος δανείζεται όχι μόνο τη φωνή, αλλά και λίγο την coolness του Μπιλ Μάρει, στην προσπάθειά του να διδάξει στον μικρό προστατευόμενό του πώς είναι κανείς να παρακούει τις εντολές και τους κανόνες της συλλογικής ηθικής (κάτι που ο ίδιος χαρακτηρίζει “προπαγάνδα” σε μια από τις πιο ενήλικες σεκάνς του φιλμ) και να αρκείται στα “απολύτως απαραίτητα”. Παράξενα πάντως, οι λιγότερο αποδοτικές στιγμές της κατά τα άλλα πολύ εντυπωσιακής ταινίας, παραμένουν αυτές που αναφέρονται ξεκάθαρα στο κινούμενο σχέδιο του 1967 αντηχώντας λίγες μόνο νότες από το “Bare necessities” και το “I wanna be like you”, με τα γνώριμα τραγούδια να παραμένουν δυστυχώς, εκτός (κυρίως) τόπου και χρόνου.
Το νέο “Βιβλίο της ζούγκλας” είναι αναμφισβήτητα μια μεγάλη επιτυχία. Όχι μόνο γιατί αναβιώνει εμφατικά τόσο το πνεύμα του βιβλίου όσο και το κλασικό και αγαπημένο καρτούν της Ντίσνεϊ. Άλλα γιατί, δίνοντας έμφαση στα οπτικά στοιχεία που με τη σειρά τους ενέπνευσαν άλλο ένα αριστούργημα της εταιρίας, τον ‘Βασιλιά των Λιονταριών’ του 1994, παρουσιάζεται εύστοχα φρέσκο και ανανεωμένο, ισορροπώντας ανάμεσα στο δράμα, την ξέγνοιαστη κωμωδία και γιατί όχι, το θρίλερ έντασης. Κρατώντας μέσα σου τα σαγηνευτικά μάτια του τεράστιου πύθωνα Κα, καθώς προσπαθεί να αποπλανήσει (μαζί του και εμάς) τον μικρό και απροστάτευτο άνθρωπο, ακόμη δεν μπορεί να χωρέσει στο μυαλό σου πώς αυτό το απόλυτα διασκεδαστικό φιλμ, γυρίστηκε εξ ολόκληρου σε κάποια εταιρικά γραφεία ενός κτιρίου, κάπου στο Λος Άντζελες.
3,5/5 αστέρια
Ρ-Ρ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου