Παναγιώτα Μπλέτα
Η Γερμανία προσπαθώντας να κερδίσει τη μάχη των εντυπώσεων, δημιουργεί ένα μπαράζ δηλώσεων και δημοσιεύσεων που στόχο έχουν να εκτονώσουν τις διεκδικήσεις για τις Γερμανικές Αποζημιώσεις και τελικά να αποφύγει μια αποτελεσματική έκβαση της υπόθεσης, χωρίς να ρισκάρει τη φήμη της στην Ευρωπαική οικογένεια.
«Δίκαιες απαιτήσεις» ήταν ο τίτλος δημοσιεύματος του περιοδικού Der Spiegel, το Μάιο του 2015, στο οποίο καταγράφεται η δήλωση γερμανού δικαστή του Ανώτατου Διοικητικού Δικαστηρίου υπέρ της ελληνικής διεκδίκησης των αποζημιώσεων και του αναγκαστικού κατοχικού δανείου.
«Αρκετά στοιχεία συνηγορούν υπέρ του ότι πρόκειται για δάνειο» επισημαίνει ο δικαστής Ντίτερ Ντάιζεροτ, και διευκρινίζει χαρακτηριστικά πως δεν μπορεί να γίνει παραγραφή των απαιτήσεων λόγω της Συμφωνίας 2+4, που αποτελεί κλασικό παράδειγμα σύμβασης εις βάρος τρίτου.
Ανάφερε χαρακτηριστικά, μάλιστα: «Η Ελλάδα δεν παραιτήθηκε από τις απαιτήσεις της. Δεν εκφράστηκε γραπτώς και δεν μπορεί να υπάρξει παραίτηση μέσω της σιωπής…».
Πεποίθησή του, ότι η Ελλάδα πρέπει να προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Αυτή η ενέργεια όμως προϋποθέτει συμφωνία με το Βερολίνο, ή με το Δικαστήριο Συμβιβασμού και Διαιτησίας του ΟΑΣΕ.
Την ίδια εποχή, ο πρόεδρος της Γερμανίας Γιοάχιμ Γκάουκ εξέφρασε την υποστήριξή του προς τα αιτήματα της Αθήνας σχετικά με την καταβολή των πολεμικών επανορθώσεων, ακόμα κι αν η γερμανική κυβέρνηση είχε επανειλημμένα απορρίψει τα αιτήματα αυτά.
Δήλωσε χαρακτηριστικά : «Δεν είμαστε μονάχα πολίτες που ζουν στο σήμερα και στη σύγχρονη εποχή, αλλά είμαστε επίσης απόγονοι εκείνων που άφησαν πίσω τους ένα μονοπάτι καταστροφής στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, και στην Ελλάδα, μεταξύ άλλων περιοχών, όπου επονείδιστα γνωρίζαμε λίγα σχετικά με αυτό το θέμα για τόσο μεγάλο διάστημα. Είναι το σωστό για μια χώρα που έχει πλήρη επίγνωση της ιστορίας της, όπως η δική μας να εξετάζει τι πιθανότητες ενδεχομένως υπάρχουν για την καταβολή επανορθώσεων».
Απρίλιος του 2015 και ο υπουργός Οικονομίας και αντικαγκελάριος της Γερμανίας Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, χαρακτήρισε βλακώδεις τις διεκδικήσεις της Ελλάδας για τις πολεμικές αποζημιώσεις.
Δήλωσε χαρακτηριστικά: «Ειλικρινά, βρίσκω ότι είναι βλακώδες η Ελλάδα να επιδιώκει με αυτόν τον τρόπο να εξασφαλίσει μεγαλύτερα περιθώρια από τους εταίρους της στην ευρωζώνη, ώστε η Αθήνα να ξεπεράσει την κρίση κρατικού χρέους που αντιμετωπίζει. Και αυτό το περιθώριο δεν έχει απολύτως καμιά σχέση με τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο ή τις πολεμικές αποζημιώσεις». Ενώ επικαλείται και τη Συμφωνία 2+4 , η οποία απεγκλωβίζει υποτίθεται τη Γερμανία από την απόδοση των Γερμανικών Αποζημιώσεων.
Προσέξτε, ο Γκάμπριελ είναι ο ηγέτης των Σοσιαλδημοκρατών (SPD), του κόμματος που αποτελεί εταίρο στην κυβέρνηση της Ανγκελα Μέρκελ.
Για να δούμε όμως ποια είναι η Συμφωνία 2+4, πότε υπογράφηκε, από ποιους και γιατί.
Στις 27 Φεβρουαρίου του 1953, αρχίζουν στο Λονδίνο οι διαπραγματεύσεις για τη διαγραφή του γερμανικού χρέους. Ήταν η περίφημη διάσκεψη για το κούρεμα του γερμανικού χρέους. Την διάσκεψη συγκάλεσαν οι ΗΠΑ, σε μια προσπάθεια να εντάξουν τη Γερμανία στο Δύση. Ανάμεσα στις χώρες – πιστωτές που μετείχαν στις διαβουλεύσεις του Λονδίνου ήταν οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Γαλλία, η Βρετανία, το Ιράν, η Ιταλία, η Ισπανία, η Γιουγκοσλαβία, η Νότιος Αφρική, η Ελβετία και η Ελλάδα. Η Ρωσία και οι χώρες του τότε ανατολικού μπλοκ δεν συμμετείχαν στην Διάσκεψη. Η διαπραγμάτευση κράτησε έως τις 8 Αυγούστου του 1953. Τότε λοιπόν υπογράφηκε η συμφωνία του Λονδίνου , που απελευθέρωνε τη Γερμανία από τα εξωτερικά της χρέη. Η συμφωνία προέβλεπε κούρεμα του γερμανικού χρέους πάνω από 50% και αποπληρωμή του με ρήτρα εμπορικού πλεονάσματος, σε 30 χρόνια.
Αντίστροφα, για τις Γερμανικές Αποζημιώσεις σε άλλα κράτη, η συμφωνία προέβλεπε πάγωμα μέχρι και την επανένωση της.
Παρότι το τείχος του Βερολίνου έπεσε και η Γερμανία ενώθηκε , οι Γερμανικές Αποζημιώσεις όχι μόνο ξεχάστηκαν αλλά στην περίφημη Συμφωνία 2+4, που υπογράφηκε στις 12/9/1989 μεταξύ των δύο τέως χωριστών γερμανικών κρατών και των 4 μεγάλων αντιπάλων της Γερμανίας στο Β παγκόσμιο πόλεμο, δηλαδή των Ηνωμένων Πολιτειών, της Σοβιετικής Ένωσης, του Ηνωμένου Βασιλείου και της Γαλλίας, παραβλέφθηκαν εντελώς.
Το αξιοπερίεργο σε όλη αυτή την ιστορία είναι η επιλεκτική μεταχείριση της Γερμανίας, ως αναφορά το χρέος της, σε αντιδιαστολή με τις δικές της οικονομικές υποχρεώσεις απέναντι σε άλλα κράτη , που δεν είχε παραβιάσει απλά στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά διενέργησε τεράστια εγκλήματα.
Στην περίφημη Συμφωνία όμως 2+4 , η παράβλεψη των οφειλών της Γερμανίας δεν σημαίνει και παραγραφή τους. Και εδώ βρίσκεται το κλειδί της υπόθεσης.
ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΧΤΟ ΚΥΡΙΟΙ…
Για να δούμε την συνέχεια της ιστορίας όμως:
Μόλις τον περασμένο Σεπτεμβριο του 2016, η γερμανική κυβέρνηση απόκλεισε στην ελληνική κυβέρνηση την όποια συζήτηση περί γερμανικών αποζημιώσεων, μέσω του εκπροσώπου της Καγκελαρίας, Στέφεν Ζάιμπερτ, να δηλώνει ότι «το θέμα για εμάς έχει λήξει νομοθετικά και πολιτικά». Ταυτόχρονα ο εκπρόσωπος τύπου του Γερμανικού ΥΠΕΞ δήλωνε πως « Δεν υπάρχει περίπτωση να δεχθούμε διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα για το θέμα των αποζημιώσεων».
Την ίδια στιγμή,το Der Spiegel, που είχε κάνει λόγο το 2015 για δίκαιες αποζημιώσεις, στηλιτεύει την στάση της Ελληνικής πλευράς για το άνοιγμα διαπραγματεύσεων, σχετικά με τις Γερμανικές Αποζημιώσεις και αυτό γιατί θα πρέπει να συνδεθεί άμεσα με το κούρεμα του ελληνικού χρέους, για το οποίο ουδεμία διάθεση υπάρχει να διευθετηθεί, γιατί αφορά την μείωση των πλεονασματικών της Γερμανίας που αρνείται πεισματικά να διαθέσει ακόμη και εκεί που οφείλει.
Το συμπέρασμα που τεκμαίρεται από την όλη ιστορία, είναι ότι όλες οι δηλώσεις, δημοσιεύσεις κτλ δεν αποτελούν παρά έναν χείριστο ΕΜΠΑΙΓΜΟ εις βάρος της Ελλάδας.
ΟΥΤΕ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΘΕΣΗ ΝΑ ΑΠΟΔΟΘΟΥΝ – ΟΥΤΕ ΚΟΥΡΕΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΘΕΣΗ ΝΑ ΓΙΝΕΙ.
Ο πολιτικός αμοραλισμός σαφώς και επιτρέπει αυτές τις προσεγγίσεις, προκειμένου να επιτύχει τις ισορροπίες που επιθυμεί ένα σύστημα που ευνοεί μόνον τους ισχυρούς και τους εκτελεστικούς τους παράγοντες.
Το ζητούμενο είναι όμως, πως εμείς επιτρέπουμε να μας μεταχειρίζεται το σύστημα, όταν και νομικά ακόμη δεν μπορεί να στηρίξει την όποια απόρριψη αίτησης από πλευράς της Ελλάδας για το δίκαιο αίτημα των Γερμανικών Αποζημιώσεων. Και οι ρήξεις, φίλοι της Κυβέρνησης, δεν μπορεί να είναι βελούδινες.
Ποτέ δεν θα υπάρχει κατάλληλη εποχή για την απονομή του δικαίου. Εμείς, οι άνθρωποι πάντα θα την δημιουργούμε. Θα κάνουμε τις ρήξεις και θα εισπράττουμε τα αποτελέσματα , όποια και αν είναι αυτά. Γιατί το δίκαιο δεν διαθέτει θετική ή αρνητική έκβαση , παρά μόνο αγώνα…
Παναγιώτα Μπλέτα: Σχετικά με τον συντάκτη
Η Γερμανία προσπαθώντας να κερδίσει τη μάχη των εντυπώσεων, δημιουργεί ένα μπαράζ δηλώσεων και δημοσιεύσεων που στόχο έχουν να εκτονώσουν τις διεκδικήσεις για τις Γερμανικές Αποζημιώσεις και τελικά να αποφύγει μια αποτελεσματική έκβαση της υπόθεσης, χωρίς να ρισκάρει τη φήμη της στην Ευρωπαική οικογένεια.
«Δίκαιες απαιτήσεις» ήταν ο τίτλος δημοσιεύματος του περιοδικού Der Spiegel, το Μάιο του 2015, στο οποίο καταγράφεται η δήλωση γερμανού δικαστή του Ανώτατου Διοικητικού Δικαστηρίου υπέρ της ελληνικής διεκδίκησης των αποζημιώσεων και του αναγκαστικού κατοχικού δανείου.
«Αρκετά στοιχεία συνηγορούν υπέρ του ότι πρόκειται για δάνειο» επισημαίνει ο δικαστής Ντίτερ Ντάιζεροτ, και διευκρινίζει χαρακτηριστικά πως δεν μπορεί να γίνει παραγραφή των απαιτήσεων λόγω της Συμφωνίας 2+4, που αποτελεί κλασικό παράδειγμα σύμβασης εις βάρος τρίτου.
Ανάφερε χαρακτηριστικά, μάλιστα: «Η Ελλάδα δεν παραιτήθηκε από τις απαιτήσεις της. Δεν εκφράστηκε γραπτώς και δεν μπορεί να υπάρξει παραίτηση μέσω της σιωπής…».
Πεποίθησή του, ότι η Ελλάδα πρέπει να προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Αυτή η ενέργεια όμως προϋποθέτει συμφωνία με το Βερολίνο, ή με το Δικαστήριο Συμβιβασμού και Διαιτησίας του ΟΑΣΕ.
Την ίδια εποχή, ο πρόεδρος της Γερμανίας Γιοάχιμ Γκάουκ εξέφρασε την υποστήριξή του προς τα αιτήματα της Αθήνας σχετικά με την καταβολή των πολεμικών επανορθώσεων, ακόμα κι αν η γερμανική κυβέρνηση είχε επανειλημμένα απορρίψει τα αιτήματα αυτά.
Δήλωσε χαρακτηριστικά : «Δεν είμαστε μονάχα πολίτες που ζουν στο σήμερα και στη σύγχρονη εποχή, αλλά είμαστε επίσης απόγονοι εκείνων που άφησαν πίσω τους ένα μονοπάτι καταστροφής στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, και στην Ελλάδα, μεταξύ άλλων περιοχών, όπου επονείδιστα γνωρίζαμε λίγα σχετικά με αυτό το θέμα για τόσο μεγάλο διάστημα. Είναι το σωστό για μια χώρα που έχει πλήρη επίγνωση της ιστορίας της, όπως η δική μας να εξετάζει τι πιθανότητες ενδεχομένως υπάρχουν για την καταβολή επανορθώσεων».
Απρίλιος του 2015 και ο υπουργός Οικονομίας και αντικαγκελάριος της Γερμανίας Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, χαρακτήρισε βλακώδεις τις διεκδικήσεις της Ελλάδας για τις πολεμικές αποζημιώσεις.
Δήλωσε χαρακτηριστικά: «Ειλικρινά, βρίσκω ότι είναι βλακώδες η Ελλάδα να επιδιώκει με αυτόν τον τρόπο να εξασφαλίσει μεγαλύτερα περιθώρια από τους εταίρους της στην ευρωζώνη, ώστε η Αθήνα να ξεπεράσει την κρίση κρατικού χρέους που αντιμετωπίζει. Και αυτό το περιθώριο δεν έχει απολύτως καμιά σχέση με τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο ή τις πολεμικές αποζημιώσεις». Ενώ επικαλείται και τη Συμφωνία 2+4 , η οποία απεγκλωβίζει υποτίθεται τη Γερμανία από την απόδοση των Γερμανικών Αποζημιώσεων.
Προσέξτε, ο Γκάμπριελ είναι ο ηγέτης των Σοσιαλδημοκρατών (SPD), του κόμματος που αποτελεί εταίρο στην κυβέρνηση της Ανγκελα Μέρκελ.
Για να δούμε όμως ποια είναι η Συμφωνία 2+4, πότε υπογράφηκε, από ποιους και γιατί.
Στις 27 Φεβρουαρίου του 1953, αρχίζουν στο Λονδίνο οι διαπραγματεύσεις για τη διαγραφή του γερμανικού χρέους. Ήταν η περίφημη διάσκεψη για το κούρεμα του γερμανικού χρέους. Την διάσκεψη συγκάλεσαν οι ΗΠΑ, σε μια προσπάθεια να εντάξουν τη Γερμανία στο Δύση. Ανάμεσα στις χώρες – πιστωτές που μετείχαν στις διαβουλεύσεις του Λονδίνου ήταν οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Γαλλία, η Βρετανία, το Ιράν, η Ιταλία, η Ισπανία, η Γιουγκοσλαβία, η Νότιος Αφρική, η Ελβετία και η Ελλάδα. Η Ρωσία και οι χώρες του τότε ανατολικού μπλοκ δεν συμμετείχαν στην Διάσκεψη. Η διαπραγμάτευση κράτησε έως τις 8 Αυγούστου του 1953. Τότε λοιπόν υπογράφηκε η συμφωνία του Λονδίνου , που απελευθέρωνε τη Γερμανία από τα εξωτερικά της χρέη. Η συμφωνία προέβλεπε κούρεμα του γερμανικού χρέους πάνω από 50% και αποπληρωμή του με ρήτρα εμπορικού πλεονάσματος, σε 30 χρόνια.
Αντίστροφα, για τις Γερμανικές Αποζημιώσεις σε άλλα κράτη, η συμφωνία προέβλεπε πάγωμα μέχρι και την επανένωση της.
Παρότι το τείχος του Βερολίνου έπεσε και η Γερμανία ενώθηκε , οι Γερμανικές Αποζημιώσεις όχι μόνο ξεχάστηκαν αλλά στην περίφημη Συμφωνία 2+4, που υπογράφηκε στις 12/9/1989 μεταξύ των δύο τέως χωριστών γερμανικών κρατών και των 4 μεγάλων αντιπάλων της Γερμανίας στο Β παγκόσμιο πόλεμο, δηλαδή των Ηνωμένων Πολιτειών, της Σοβιετικής Ένωσης, του Ηνωμένου Βασιλείου και της Γαλλίας, παραβλέφθηκαν εντελώς.
Το αξιοπερίεργο σε όλη αυτή την ιστορία είναι η επιλεκτική μεταχείριση της Γερμανίας, ως αναφορά το χρέος της, σε αντιδιαστολή με τις δικές της οικονομικές υποχρεώσεις απέναντι σε άλλα κράτη , που δεν είχε παραβιάσει απλά στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά διενέργησε τεράστια εγκλήματα.
Στην περίφημη Συμφωνία όμως 2+4 , η παράβλεψη των οφειλών της Γερμανίας δεν σημαίνει και παραγραφή τους. Και εδώ βρίσκεται το κλειδί της υπόθεσης.
ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΧΤΟ ΚΥΡΙΟΙ…
Για να δούμε την συνέχεια της ιστορίας όμως:
Μόλις τον περασμένο Σεπτεμβριο του 2016, η γερμανική κυβέρνηση απόκλεισε στην ελληνική κυβέρνηση την όποια συζήτηση περί γερμανικών αποζημιώσεων, μέσω του εκπροσώπου της Καγκελαρίας, Στέφεν Ζάιμπερτ, να δηλώνει ότι «το θέμα για εμάς έχει λήξει νομοθετικά και πολιτικά». Ταυτόχρονα ο εκπρόσωπος τύπου του Γερμανικού ΥΠΕΞ δήλωνε πως « Δεν υπάρχει περίπτωση να δεχθούμε διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα για το θέμα των αποζημιώσεων».
Την ίδια στιγμή,το Der Spiegel, που είχε κάνει λόγο το 2015 για δίκαιες αποζημιώσεις, στηλιτεύει την στάση της Ελληνικής πλευράς για το άνοιγμα διαπραγματεύσεων, σχετικά με τις Γερμανικές Αποζημιώσεις και αυτό γιατί θα πρέπει να συνδεθεί άμεσα με το κούρεμα του ελληνικού χρέους, για το οποίο ουδεμία διάθεση υπάρχει να διευθετηθεί, γιατί αφορά την μείωση των πλεονασματικών της Γερμανίας που αρνείται πεισματικά να διαθέσει ακόμη και εκεί που οφείλει.
Το συμπέρασμα που τεκμαίρεται από την όλη ιστορία, είναι ότι όλες οι δηλώσεις, δημοσιεύσεις κτλ δεν αποτελούν παρά έναν χείριστο ΕΜΠΑΙΓΜΟ εις βάρος της Ελλάδας.
ΟΥΤΕ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΘΕΣΗ ΝΑ ΑΠΟΔΟΘΟΥΝ – ΟΥΤΕ ΚΟΥΡΕΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΘΕΣΗ ΝΑ ΓΙΝΕΙ.
Ο πολιτικός αμοραλισμός σαφώς και επιτρέπει αυτές τις προσεγγίσεις, προκειμένου να επιτύχει τις ισορροπίες που επιθυμεί ένα σύστημα που ευνοεί μόνον τους ισχυρούς και τους εκτελεστικούς τους παράγοντες.
Το ζητούμενο είναι όμως, πως εμείς επιτρέπουμε να μας μεταχειρίζεται το σύστημα, όταν και νομικά ακόμη δεν μπορεί να στηρίξει την όποια απόρριψη αίτησης από πλευράς της Ελλάδας για το δίκαιο αίτημα των Γερμανικών Αποζημιώσεων. Και οι ρήξεις, φίλοι της Κυβέρνησης, δεν μπορεί να είναι βελούδινες.
Ποτέ δεν θα υπάρχει κατάλληλη εποχή για την απονομή του δικαίου. Εμείς, οι άνθρωποι πάντα θα την δημιουργούμε. Θα κάνουμε τις ρήξεις και θα εισπράττουμε τα αποτελέσματα , όποια και αν είναι αυτά. Γιατί το δίκαιο δεν διαθέτει θετική ή αρνητική έκβαση , παρά μόνο αγώνα…
Παναγιώτα Μπλέτα: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου