Toυ Γ.Α.Λυγκουνάκη
Έχοντας εκτεθεί τον τελευταίο καιρό εκτεμαμένα σε διαφορετικές στρατηγικές σκέψεις και απόψεις για τον χαρακτήρα ενός υπό διαμόρφωσιν μετώπου για την συλλογική μας απελευθέρωση δεν θα μπορούσα να αποφύγω το ζήτημα της στρατηγικής σύγκρουσης πεποιθήσεων στο εσωτερικό της εναπομείνασας "Αριστεράς" όσον αφορά τη φύση του Μετώπου ως "Ενιαίου" 'η "Λαϊκού".
Ως Ενιαίο Μέτωπο σε γενικές γραμμές ορίζεται το μέτωπο εκείνο των ταξικών εργατικών δυνάμεων με ποικίλου μεγέθους και φύσεως άνοιγμα στις σύμμαχες τάξεις (αγροτικά, μικροαστικά στρώματα) ανάλογα με τον αναλυτή, το οποίο θα διεξαγάγει τον αγώνα από την σκοπιά των εργατικών συμφερόντων σε μια κατεύθυνση ξεκάθαρης πάλης τάξης εναντίον τάξης.
Ως Λαϊκό Μέτωπο κατ αντιπαράθεσιν ορίζεται το μέτωπο εκείνο των ταξικών εργατικών δυνάμεων με εκτεταμένου μεγέθους άνοιγμα στις σύμμαχες τάξεις (αγροτικά, μικροαστικά στρώματα) και τα κόμματα που τις εκπροσωπούν ανάλογα με τον αναλυτή, το οποίο θα διεξαγάγει τον αγώνα από μια ποικιλία οπτικών ανάλογα με τους συμμετέχοντες στις γραμμές του. Κύριο κομμάτι της πάλης ενός Λαϊκού Μετώπου είναι ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας και η πάλη για τα δημοκρατικά δικαιώματα.
Το ερώτημα που εμένα ταλανίζει είναι ποιο είναι το κομμάτι της "Αριστεράς" και κατ' επέκτασιν του "Δημοκρατικού Τόξου" το οποίο έχει απομείνει στη θέση του μετά τη συντριπτική ήττα και εάν αυτό έχει την κρίσιμη μάζα να καθοδηγήσει τον οποιονδήποτε αγώνα.
Με αυτό που λέω δεν εννοώ σε καμμία περίπτωση πως πρέπει να γυρίσουμε σπίτια μας και να περιμένουμε το αυθόρμητο ξέσπασμα αλλά πως κατά την άποψη μου αποτελεί μεγαλοϊδεατισμό πρώτου μεγέθους η πεποίθηση πως ο κόσμος αυτή τη στιγμή μας ξέρει, μας θέλει ή μας χρειάζεται σε τέτοιο βαθμό. Άλλωστε αν ήμασταν τόσο χρήσιμοι θα το είχαμε δείξει όλα τα χρόνια που προηγήθηκαν.
Θεωρώ λοιπόν πως το υπό διαμόρφωσιν Μέτωπο κατ'αρχάς θα πρέπει να ανοιχτεί σε όσο περισσότερες από τις μικρές δυνάμεις και συλλογικότητες έχουν μείνει (θα το πω) ηθικά αδιάφθορες και να διαρθρωθεί σε ομόκεντρους κύκλους (σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό,πάλη για τα δημοκρατικά δικαιώματα,έμπρακτη αλληλεγγύη στους πληγέντες από την τραγική κατάσταση) ανάλογα με την πολιτική τοποθέτηση αλλά και ετοιμότητα του κάθε ενός από αυτούς τους φορείς που θα συμμετάσχουν ούτως ώστε να μπορέσει να γίνει το άνοιγμα στον πολύ κόσμο που θέλει αλλά δεν ξέρει πώς να αντιδράσει επιτρέποντας του να δραστηριοποιηθεί στους τομείς που αυτός θέλει και ξέρει σύμφωνα με τους υποκειμενικούς όρους που ο ίδιος αντιμετωπίζει τον εαυτό του.
Για να δανειστώ μια φράση του Μορφέα: I'm trying to free your mind, Neo. But I can only show you the door. You're the one who must walk through it".
Γ.Α.Λυγκουνάκης: Σχετικά με τον συντάκτη
Έχοντας εκτεθεί τον τελευταίο καιρό εκτεμαμένα σε διαφορετικές στρατηγικές σκέψεις και απόψεις για τον χαρακτήρα ενός υπό διαμόρφωσιν μετώπου για την συλλογική μας απελευθέρωση δεν θα μπορούσα να αποφύγω το ζήτημα της στρατηγικής σύγκρουσης πεποιθήσεων στο εσωτερικό της εναπομείνασας "Αριστεράς" όσον αφορά τη φύση του Μετώπου ως "Ενιαίου" 'η "Λαϊκού".
Ως Ενιαίο Μέτωπο σε γενικές γραμμές ορίζεται το μέτωπο εκείνο των ταξικών εργατικών δυνάμεων με ποικίλου μεγέθους και φύσεως άνοιγμα στις σύμμαχες τάξεις (αγροτικά, μικροαστικά στρώματα) ανάλογα με τον αναλυτή, το οποίο θα διεξαγάγει τον αγώνα από την σκοπιά των εργατικών συμφερόντων σε μια κατεύθυνση ξεκάθαρης πάλης τάξης εναντίον τάξης.
Ως Λαϊκό Μέτωπο κατ αντιπαράθεσιν ορίζεται το μέτωπο εκείνο των ταξικών εργατικών δυνάμεων με εκτεταμένου μεγέθους άνοιγμα στις σύμμαχες τάξεις (αγροτικά, μικροαστικά στρώματα) και τα κόμματα που τις εκπροσωπούν ανάλογα με τον αναλυτή, το οποίο θα διεξαγάγει τον αγώνα από μια ποικιλία οπτικών ανάλογα με τους συμμετέχοντες στις γραμμές του. Κύριο κομμάτι της πάλης ενός Λαϊκού Μετώπου είναι ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας και η πάλη για τα δημοκρατικά δικαιώματα.
Το ερώτημα που εμένα ταλανίζει είναι ποιο είναι το κομμάτι της "Αριστεράς" και κατ' επέκτασιν του "Δημοκρατικού Τόξου" το οποίο έχει απομείνει στη θέση του μετά τη συντριπτική ήττα και εάν αυτό έχει την κρίσιμη μάζα να καθοδηγήσει τον οποιονδήποτε αγώνα.
Με αυτό που λέω δεν εννοώ σε καμμία περίπτωση πως πρέπει να γυρίσουμε σπίτια μας και να περιμένουμε το αυθόρμητο ξέσπασμα αλλά πως κατά την άποψη μου αποτελεί μεγαλοϊδεατισμό πρώτου μεγέθους η πεποίθηση πως ο κόσμος αυτή τη στιγμή μας ξέρει, μας θέλει ή μας χρειάζεται σε τέτοιο βαθμό. Άλλωστε αν ήμασταν τόσο χρήσιμοι θα το είχαμε δείξει όλα τα χρόνια που προηγήθηκαν.
Θεωρώ λοιπόν πως το υπό διαμόρφωσιν Μέτωπο κατ'αρχάς θα πρέπει να ανοιχτεί σε όσο περισσότερες από τις μικρές δυνάμεις και συλλογικότητες έχουν μείνει (θα το πω) ηθικά αδιάφθορες και να διαρθρωθεί σε ομόκεντρους κύκλους (σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό,πάλη για τα δημοκρατικά δικαιώματα,έμπρακτη αλληλεγγύη στους πληγέντες από την τραγική κατάσταση) ανάλογα με την πολιτική τοποθέτηση αλλά και ετοιμότητα του κάθε ενός από αυτούς τους φορείς που θα συμμετάσχουν ούτως ώστε να μπορέσει να γίνει το άνοιγμα στον πολύ κόσμο που θέλει αλλά δεν ξέρει πώς να αντιδράσει επιτρέποντας του να δραστηριοποιηθεί στους τομείς που αυτός θέλει και ξέρει σύμφωνα με τους υποκειμενικούς όρους που ο ίδιος αντιμετωπίζει τον εαυτό του.
Για να δανειστώ μια φράση του Μορφέα: I'm trying to free your mind, Neo. But I can only show you the door. You're the one who must walk through it".
Γ.Α.Λυγκουνάκης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου