Φίλιππος Γαλιάσος
Τελικά ψώνισε κανείς κοψοχρονιά ή κοψομεσιαστίκατε να περιμένετε στην ουρά;
Εμένα πάντως μου αρέσει εκείνο το άλλο. Το ωραίο και πρωτότυπο.
Να περιμένει κόσμος ολόγυμνος έξω από καταστήματα με ρούχα. Να βλέπεις τα κωλαράκια να χοροπηδάνε ανάμεσα στους διαδρόμους και να χαστουκίζουν το ένα το άλλο για μια πιτζάμα! Τα αγαθά κόποις κτώνται.
Και να πω και κάτι άλλο. Να θέσω ένα ερώτημα.
Ας υποθέσουμε πως ανάμεσα στα καταναλωτικά είδη που όλοι γνωρίζουμε υπήρχαν και προϊόντα του στυλ "ευτυχία". Να πας δηλαδή στο κατάστημα και να λες θέλω εκείνο το πακέτο ευτυχία με δωδεκάμηνη σύνδεση και μετά τσουπ να το αγοράζεις και για δώδεκα μήνες να πάνε όλα καλά (ακόμα και αν κάποιες μέρες το "σήμα" δεν είναι τόσο καλό).
Θα είχε πέραση ένα τέτοιο προϊόν πλέον ή έχουμε μάθει τόσο καλά το μονοπάτι "καταναλώνω άρα υπάρχω". Θα σφάζονταν παλικάρια και κοριτσόπουλα στα σκαλοπάτια των καταστημάτων, αυτές τις μαύρες Παρασκευές ή μήπως η κίνηση θα ήταν ακριβώς η ίδια όπως τον υπόλοιπο καιρό;
Το να καταναλώνεις δεν οδηγεί στην ευτυχία. Αυτό το γνωρίζουμε όλοι (νομίζω). Η χαρά φεύγει με το που θα διπλώσεις την σακούλα στο σπίτι σου.
Αφού λοιπόν όλοι μας το έχουμε αποδεχτεί αυτό φτάσαμε στο σημείο να λέμε πως το να καταναλώνεις δεν σε κάνει πιο χαρούμενο αλλά τουλάχιστον είναι το μέσο για να σε οδηγήσει σε μια τέτοια κατάσταση. Αυτό νομίζω πως το πιστεύουν οι περισσότεροι. Πως αν κάποτε αποκτήσουν όλα εκείνα τα οποία φαντάζονται και θέλουν ή φαντάζονται πως θέλουν τότε η ζωή τους θα γίνει καλύτερη και εγγύτερη στην ευτυχία.
Και σε αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκεται ο κόμπος η παράνοια.
Να υπάρχουν ολόκληρες γενιές που έχουν αποδομήσει το οικοδόμημα του καπιταλιστικού και υπερκαταναλωτικού συστήματος επειδή κατάλαβαν πως κάτι τέτοιο δε θα βελτιώσει την καθημερινότητα του ανθρώπου (θυμάστε εσείς των οικονομικών σχολών που κάποτε λέγανε πως η είσοδος της μηχανής στη βιομηχανική παραγωγή θα σημάνει την αύξηση του ελεύθερου χρόνου του εργάτη;) ενώ ταυτόχρονα να έχει μείνει το μαράζι της αυτής καθεαυατής υπερκατανάλωσης επειδή έτσι μάθαμε ρε διάολε!
Δεν ξέρω για εσάς αλλά προσωπικά θεωρώ πως εκείνη που ψωνίζουν πλέον σαν τρελοί αλλά και εκείνοι που το φαντασιώνονται είναι οι ίδιοι που έχουν αποδεχτεί πως κάτι τέτοιο δεν οδηγεί σε μια καλύτερη ζωή λέγοντας: "και τι άλλο να ευχηθεί κανείς;"
Φτιάξαμε δρόμους για να μπορούμε να πάμε παντού, αλλά πλέον μοιάζει πως το όχημα έχει γίνει σημαντικότερο από την ίδια την πορεία και τον προορισμό της.
Μοιάζει πως πλέον η περισσότερη χαρά μας να είναι όμοια με εκείνη των ιθαγενών που δέχονταν τα καθρεφτάκια των κατακτητών. Και έχει βαρύνει πλέον τόσο το πράγμα έχει γίνει τόσο συνήθεια, που ακόμα και οι κατακτητές οι ίδιοι με τα ίδια αυτά καθρεφτάκια να χαίρονται.
Φίλιππος Γαλιάσος: Σχετικά με τον συντάκτη
Τελικά ψώνισε κανείς κοψοχρονιά ή κοψομεσιαστίκατε να περιμένετε στην ουρά;
Εμένα πάντως μου αρέσει εκείνο το άλλο. Το ωραίο και πρωτότυπο.
Να περιμένει κόσμος ολόγυμνος έξω από καταστήματα με ρούχα. Να βλέπεις τα κωλαράκια να χοροπηδάνε ανάμεσα στους διαδρόμους και να χαστουκίζουν το ένα το άλλο για μια πιτζάμα! Τα αγαθά κόποις κτώνται.
Και να πω και κάτι άλλο. Να θέσω ένα ερώτημα.
Ας υποθέσουμε πως ανάμεσα στα καταναλωτικά είδη που όλοι γνωρίζουμε υπήρχαν και προϊόντα του στυλ "ευτυχία". Να πας δηλαδή στο κατάστημα και να λες θέλω εκείνο το πακέτο ευτυχία με δωδεκάμηνη σύνδεση και μετά τσουπ να το αγοράζεις και για δώδεκα μήνες να πάνε όλα καλά (ακόμα και αν κάποιες μέρες το "σήμα" δεν είναι τόσο καλό).
Θα είχε πέραση ένα τέτοιο προϊόν πλέον ή έχουμε μάθει τόσο καλά το μονοπάτι "καταναλώνω άρα υπάρχω". Θα σφάζονταν παλικάρια και κοριτσόπουλα στα σκαλοπάτια των καταστημάτων, αυτές τις μαύρες Παρασκευές ή μήπως η κίνηση θα ήταν ακριβώς η ίδια όπως τον υπόλοιπο καιρό;
Το να καταναλώνεις δεν οδηγεί στην ευτυχία. Αυτό το γνωρίζουμε όλοι (νομίζω). Η χαρά φεύγει με το που θα διπλώσεις την σακούλα στο σπίτι σου.
Αφού λοιπόν όλοι μας το έχουμε αποδεχτεί αυτό φτάσαμε στο σημείο να λέμε πως το να καταναλώνεις δεν σε κάνει πιο χαρούμενο αλλά τουλάχιστον είναι το μέσο για να σε οδηγήσει σε μια τέτοια κατάσταση. Αυτό νομίζω πως το πιστεύουν οι περισσότεροι. Πως αν κάποτε αποκτήσουν όλα εκείνα τα οποία φαντάζονται και θέλουν ή φαντάζονται πως θέλουν τότε η ζωή τους θα γίνει καλύτερη και εγγύτερη στην ευτυχία.
Και σε αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκεται ο κόμπος η παράνοια.
Να υπάρχουν ολόκληρες γενιές που έχουν αποδομήσει το οικοδόμημα του καπιταλιστικού και υπερκαταναλωτικού συστήματος επειδή κατάλαβαν πως κάτι τέτοιο δε θα βελτιώσει την καθημερινότητα του ανθρώπου (θυμάστε εσείς των οικονομικών σχολών που κάποτε λέγανε πως η είσοδος της μηχανής στη βιομηχανική παραγωγή θα σημάνει την αύξηση του ελεύθερου χρόνου του εργάτη;) ενώ ταυτόχρονα να έχει μείνει το μαράζι της αυτής καθεαυατής υπερκατανάλωσης επειδή έτσι μάθαμε ρε διάολε!
Δεν ξέρω για εσάς αλλά προσωπικά θεωρώ πως εκείνη που ψωνίζουν πλέον σαν τρελοί αλλά και εκείνοι που το φαντασιώνονται είναι οι ίδιοι που έχουν αποδεχτεί πως κάτι τέτοιο δεν οδηγεί σε μια καλύτερη ζωή λέγοντας: "και τι άλλο να ευχηθεί κανείς;"
Φτιάξαμε δρόμους για να μπορούμε να πάμε παντού, αλλά πλέον μοιάζει πως το όχημα έχει γίνει σημαντικότερο από την ίδια την πορεία και τον προορισμό της.
Μοιάζει πως πλέον η περισσότερη χαρά μας να είναι όμοια με εκείνη των ιθαγενών που δέχονταν τα καθρεφτάκια των κατακτητών. Και έχει βαρύνει πλέον τόσο το πράγμα έχει γίνει τόσο συνήθεια, που ακόμα και οι κατακτητές οι ίδιοι με τα ίδια αυτά καθρεφτάκια να χαίρονται.
Φίλιππος Γαλιάσος: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου