Του Γ.Α.Λυγκουνάκη
Πολύ μελάνι χύθηκε από δημοκρατικές πένες για την επίσκεψη Ομπάμα και τη θέση του Κινήματος απέναντι σε αυτήν. Τελικά οι συγκεντρώσεις ήταν άμαζες, άτολμες και πειθαρχικές προς τας υποδείξεις.
Γιατί όμως;
Νομίζω πως το κυρίαρχο είναι η έλλειψη του αντίθετου πόλου ως σημείο αναφοράς της κινηματικής σκέψης. Το σοσιαλιστικό μπλοκ κατέρρευσε. Τελεία. Οι κάτω των τριάντα δε το θυμούνται καν.
Εν τέλει δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι πως πλέον είναι σαφές πως ο αντιιμπεριαλισμός δεν συνδέεται οργανικά με τον αντιαμερικανισμό, και αυτό φάνηκε στην πορεία του Πολυτεχνείου που ήταν σαφέστατα πολύ μαζικότερη από την πορεία για την επίσκεψη Ομπάμα. Ο λαός δεν ξεχνά όσο εύκολα νομίζουν κάποιοι.
Άρα που είμαστε; Που πρέπει να στρέψει τη στόχευση το κίνημα ή ό,τι έχει απομείνει;
Ανιχνεύοντας την απάντηση γιατί ο κόσμος πέρα από ένα μικρό κομμάτι δείχνει να αγνοεί την ύπαρξη μας, νομίζω πως πρέπει απλά να ρίξουμε μια ματιά σε άλλα μη πολιτικά εγχειρήματα. Ας ρίξουμε μια ματιά στα αλληλέγγυα ή στα πολιτιστικά εγχειρήματα. Έχουν κόσμο;
Πολύ περισσότερο από ό,τι εμείς και σε αντίθεση με τον δικό μας δεν δείχνει σημεία κάμψης. Το ερώτημα είναι γιατί εμείς δεν κάνουμε κάτι για να προσεγγίσουμε αυτό τον κόσμο.
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι μάλλον πως δεν θέτουμε τα σωστά ερωτήματα. Συνήθη ερωτήματα των κινηματικών χώρων είναι η θέση υπέρ ή κατά της ΕΕ, η προτίμηση απέναντι στις ΗΠΑ ή την Ρωσία, το ερώτημα κατά πόσον είμαστε ακόμη ανεξάρτητη χώρα και τι θα κάνουμε για αυτό, η ανάγκη συνταγματικής μεταρρύθμισης με πολιτειακό χαρακτήρα, τα συνδικαλιστικά αιτήματα κτλ.
Γιατί όμως δεν ενδιαφέρουν αυτά τον κόσμο; Ή μήπως τον ενδιαφέρουν και απλά έχει χάσει τη πίστη του;
Είναι δεδομένο πως ο κόσμος έχει χάσει τη πίστη του σε κόμματα και συνδικάτα. Είναι δεδομένο πως έχει χάσει τη πίστη του στη πολιτική ως ανάθεση εκπροσώπησης. Συνεχίζει όμως να ομαδοποιείται σε πράγματα πολύ πιο κοντινά του, σε πράγματα που τα νιώθει οικεία, σε πράγματα που τον κάνουν να νιώθει ακόμα Άνθρωπος.
Αυτό είναι που κάνει τον κόσμο να κινητοποιείται ακόμα. Απλώς δεν του έχει δοθεί η ευκαιρία αυτό το ανθρώπινο να το μετουσιώσει σε πολιτική. Να βρει τη λύση στη σύμπλευση πολιτικών, κοινωνικών, πολιτιστικών και αλληλέγγυων χώρων με ένα μίνιμουμ προτεινόμενο πρόγραμμα προς την εξουσία.
Ίσως τελικά αυτό να είναι το κλειδί. Μικρά κόμματα, κοινωνικοί χώροι, πολιτιστικοί σύλλογοι, δομές αλληλεγγύης να καλέσουν το λαό σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα για τη πορεία προς την εξουσία.
Γιατί σε μια χώρα σε ανθρωπιστική κρίση ξεκινάς πρώτα από τα θεμέλια.
Γ.Α.Λυγκουνάκης: Σχετικά με τον συντάκτη
Πολύ μελάνι χύθηκε από δημοκρατικές πένες για την επίσκεψη Ομπάμα και τη θέση του Κινήματος απέναντι σε αυτήν. Τελικά οι συγκεντρώσεις ήταν άμαζες, άτολμες και πειθαρχικές προς τας υποδείξεις.
Γιατί όμως;
Νομίζω πως το κυρίαρχο είναι η έλλειψη του αντίθετου πόλου ως σημείο αναφοράς της κινηματικής σκέψης. Το σοσιαλιστικό μπλοκ κατέρρευσε. Τελεία. Οι κάτω των τριάντα δε το θυμούνται καν.
Εν τέλει δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι πως πλέον είναι σαφές πως ο αντιιμπεριαλισμός δεν συνδέεται οργανικά με τον αντιαμερικανισμό, και αυτό φάνηκε στην πορεία του Πολυτεχνείου που ήταν σαφέστατα πολύ μαζικότερη από την πορεία για την επίσκεψη Ομπάμα. Ο λαός δεν ξεχνά όσο εύκολα νομίζουν κάποιοι.
Άρα που είμαστε; Που πρέπει να στρέψει τη στόχευση το κίνημα ή ό,τι έχει απομείνει;
Ανιχνεύοντας την απάντηση γιατί ο κόσμος πέρα από ένα μικρό κομμάτι δείχνει να αγνοεί την ύπαρξη μας, νομίζω πως πρέπει απλά να ρίξουμε μια ματιά σε άλλα μη πολιτικά εγχειρήματα. Ας ρίξουμε μια ματιά στα αλληλέγγυα ή στα πολιτιστικά εγχειρήματα. Έχουν κόσμο;
Πολύ περισσότερο από ό,τι εμείς και σε αντίθεση με τον δικό μας δεν δείχνει σημεία κάμψης. Το ερώτημα είναι γιατί εμείς δεν κάνουμε κάτι για να προσεγγίσουμε αυτό τον κόσμο.
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι μάλλον πως δεν θέτουμε τα σωστά ερωτήματα. Συνήθη ερωτήματα των κινηματικών χώρων είναι η θέση υπέρ ή κατά της ΕΕ, η προτίμηση απέναντι στις ΗΠΑ ή την Ρωσία, το ερώτημα κατά πόσον είμαστε ακόμη ανεξάρτητη χώρα και τι θα κάνουμε για αυτό, η ανάγκη συνταγματικής μεταρρύθμισης με πολιτειακό χαρακτήρα, τα συνδικαλιστικά αιτήματα κτλ.
Γιατί όμως δεν ενδιαφέρουν αυτά τον κόσμο; Ή μήπως τον ενδιαφέρουν και απλά έχει χάσει τη πίστη του;
Είναι δεδομένο πως ο κόσμος έχει χάσει τη πίστη του σε κόμματα και συνδικάτα. Είναι δεδομένο πως έχει χάσει τη πίστη του στη πολιτική ως ανάθεση εκπροσώπησης. Συνεχίζει όμως να ομαδοποιείται σε πράγματα πολύ πιο κοντινά του, σε πράγματα που τα νιώθει οικεία, σε πράγματα που τον κάνουν να νιώθει ακόμα Άνθρωπος.
Αυτό είναι που κάνει τον κόσμο να κινητοποιείται ακόμα. Απλώς δεν του έχει δοθεί η ευκαιρία αυτό το ανθρώπινο να το μετουσιώσει σε πολιτική. Να βρει τη λύση στη σύμπλευση πολιτικών, κοινωνικών, πολιτιστικών και αλληλέγγυων χώρων με ένα μίνιμουμ προτεινόμενο πρόγραμμα προς την εξουσία.
Ίσως τελικά αυτό να είναι το κλειδί. Μικρά κόμματα, κοινωνικοί χώροι, πολιτιστικοί σύλλογοι, δομές αλληλεγγύης να καλέσουν το λαό σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα για τη πορεία προς την εξουσία.
Γιατί σε μια χώρα σε ανθρωπιστική κρίση ξεκινάς πρώτα από τα θεμέλια.
Γ.Α.Λυγκουνάκης: Σχετικά με τον συντάκτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου