Στάθης
Χρονιάρες μέρες. Βαρέθηκα να γράφω για τον Τσίπρα - θα βαρεθήκατε κι εσείς. Αραγε, όμως, βαριούνται και οι 125.000 ψυχές που εργάζονται πλέον με λιγότερα από 100 ευρώ τον μήνα; Εχουν βαρεθεί μήπως και οι άνεργοι; Οι εννιά στους δέκα ανέργους δεν παίρνουν καν επίδομα ανεργίας. Εχω βαρεθεί να γράφω για τους κυβερνητικούς κλόουν - αλλά δικαιούμαι να έχω βαρεθεί;
Εχουμε φθάσει στο σημείο οι σμπίροι του Σόιμπλε να κατηγορούν για τσιράκια του Σόιμπλε τους επίδοξους σμπίρους του Σόιμπλε. Αυτό είναι το εύρος του φάσματος της κυρίαρχης πολιτικής στην Ελλάδα. Εδώ ο Σόιμπλε, εκεί ο Σόιμπλε, παντού ο Σόιμπλε.
Βρώμικα λεφτά, βγαλμένα από το αίμα του κοσμάκη, μοιράζονται στάχτη στα μάτια του. Τζουτζεδισμός. Περιωπής. Και ο δημόσιος διάλογος που γίνεται για αυτόν τον τζουτζεδισμό είναι ακόμα χειρότερος. Ασφυξία της λογικής, απελπισία της ηθικής.
Μιλάει η κυρία Αχτσιόγλου και λέει ότι για τις απολύσεις, φέρ’ ειπείν, επιδιώκουμε το «ευρωπαϊκό κεκτημένο». Μα το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» επιτρέπει τις ομαδικές απολύσεις, ανεξαρτήτως της γνώμης του υπουργού Εργασίας όπως (ακόμα) προβλέπει το ελληνικό... καταπατημένο.
Οι Ελληνες βρίσκονται υπό το τρίπτυχο οργή - φόβος - ντροπή, χωρίς να ’χει ιδιαίτερη σημασία το ποσοστό του κάθε συναισθήματος, όπως το αποτυπώνουν οι δημοσκοπήσεις. Κλείνει μια χρονιά με ψέματα που στα υπάρχοντα βάσανα των ανθρώπων έρχονται να προσθέσουν κι άλλα. Ελεγε ο Τσίπρας ότι ως το τέλος αυτής της χρονιάς θα πάρει κάτι, κάποια υποσχετική, για το χρέος. Πήρε ακριβώς αυτό το οποίο είχε συμφωνήσει: η οποιαδήποτε σχετική συζήτηση μετά το 2018.
Στο μεταξύ, είχε επίσης συμφωνήσει για τα θανατηφόρα (όπως ο ίδιος τα έλεγε κάποτε) πλεονάσματα. Αδιέξοδο. Αν πάρει τα μέτρα που απαιτούν αυτά τα πλεονάσματα θα πέσει, αν δεν τα πάρει θα τον ρίξουν. Θαυμάσια στρατηγική, εφάμιλλη εκείνης του Παππά για τις τηλεοπτικές άδειες. Συνεπώς, μια ακόμα έφοδος του Τσίπρα στους ουρανούς του παραλογισμού - στην «πολιτική διαπραγμάτευση». Αυτά τα αλαμπουρνέζικα μόνον στην Ελλάδα της πτωχοπροδρομικής προπαγάνδας έχουν νόημα. Καθόλου παράξενο λοιπόν που η κυρία Μέρκελ παρέπεμψε τον προσπεσόντα στην ποδιά της ικέτη, στο Eurogroup και τους «θεσμούς».
Οσο για τα φληναφήματα που έλεγε ο Τσίπρας για το ΔΝΤ - μία απ’ τα ίδια. Κι έτσι η αξιολόγηση πήγε παραπίσω, η αγορά παρακάτω και οι παρλαπίπες στα ύψη. Πράγματι τους έχω βαρεθεί. Μου έλεγε ένας φίλος διάβασε Παπαδιαμάντη να συνέλθεις και, ει δυνατόν, με κεράκι για να αντέξεις. Ευκολάκι. Καταφεύγεις στα βιβλία σου, βλέπεις αγαπημένες ταινίες, δεν αφήνεις τις νύχτες μαύρες σκέψεις να σε κατακλύσουν, κάνεις ότι δεν ανησυχείς για το μέλλον, το ρίχνεις στις κουβεντούλες με τους φίλους στις παρέες - ε, και; Εξω κυκλοφορούν Ερμοκοπίδες. Στήνουν Κόφτες έως το 2023. Γιατί ως το 2023 κι όχι ως το 2039; Θα ρωτήσω τους σμπίρους του Σόιμπλε και θα σας πω. Για όλα έχουν μια απάντηση, για όλα έχουν μια εξήγηση. Και πρώτην απ’ όλες ότι ο σμπίρος του Σόιμπλε είμαι εγώ...
Χρονιάρες μέρες. Βαρέθηκα να γράφω για τον Τσίπρα - θα βαρεθήκατε κι εσείς. Αραγε, όμως, βαριούνται και οι 125.000 ψυχές που εργάζονται πλέον με λιγότερα από 100 ευρώ τον μήνα; Εχουν βαρεθεί μήπως και οι άνεργοι; Οι εννιά στους δέκα ανέργους δεν παίρνουν καν επίδομα ανεργίας. Εχω βαρεθεί να γράφω για τους κυβερνητικούς κλόουν - αλλά δικαιούμαι να έχω βαρεθεί;
Εχουμε φθάσει στο σημείο οι σμπίροι του Σόιμπλε να κατηγορούν για τσιράκια του Σόιμπλε τους επίδοξους σμπίρους του Σόιμπλε. Αυτό είναι το εύρος του φάσματος της κυρίαρχης πολιτικής στην Ελλάδα. Εδώ ο Σόιμπλε, εκεί ο Σόιμπλε, παντού ο Σόιμπλε.
Βρώμικα λεφτά, βγαλμένα από το αίμα του κοσμάκη, μοιράζονται στάχτη στα μάτια του. Τζουτζεδισμός. Περιωπής. Και ο δημόσιος διάλογος που γίνεται για αυτόν τον τζουτζεδισμό είναι ακόμα χειρότερος. Ασφυξία της λογικής, απελπισία της ηθικής.
Μιλάει η κυρία Αχτσιόγλου και λέει ότι για τις απολύσεις, φέρ’ ειπείν, επιδιώκουμε το «ευρωπαϊκό κεκτημένο». Μα το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» επιτρέπει τις ομαδικές απολύσεις, ανεξαρτήτως της γνώμης του υπουργού Εργασίας όπως (ακόμα) προβλέπει το ελληνικό... καταπατημένο.
Οι Ελληνες βρίσκονται υπό το τρίπτυχο οργή - φόβος - ντροπή, χωρίς να ’χει ιδιαίτερη σημασία το ποσοστό του κάθε συναισθήματος, όπως το αποτυπώνουν οι δημοσκοπήσεις. Κλείνει μια χρονιά με ψέματα που στα υπάρχοντα βάσανα των ανθρώπων έρχονται να προσθέσουν κι άλλα. Ελεγε ο Τσίπρας ότι ως το τέλος αυτής της χρονιάς θα πάρει κάτι, κάποια υποσχετική, για το χρέος. Πήρε ακριβώς αυτό το οποίο είχε συμφωνήσει: η οποιαδήποτε σχετική συζήτηση μετά το 2018.
Στο μεταξύ, είχε επίσης συμφωνήσει για τα θανατηφόρα (όπως ο ίδιος τα έλεγε κάποτε) πλεονάσματα. Αδιέξοδο. Αν πάρει τα μέτρα που απαιτούν αυτά τα πλεονάσματα θα πέσει, αν δεν τα πάρει θα τον ρίξουν. Θαυμάσια στρατηγική, εφάμιλλη εκείνης του Παππά για τις τηλεοπτικές άδειες. Συνεπώς, μια ακόμα έφοδος του Τσίπρα στους ουρανούς του παραλογισμού - στην «πολιτική διαπραγμάτευση». Αυτά τα αλαμπουρνέζικα μόνον στην Ελλάδα της πτωχοπροδρομικής προπαγάνδας έχουν νόημα. Καθόλου παράξενο λοιπόν που η κυρία Μέρκελ παρέπεμψε τον προσπεσόντα στην ποδιά της ικέτη, στο Eurogroup και τους «θεσμούς».
Οσο για τα φληναφήματα που έλεγε ο Τσίπρας για το ΔΝΤ - μία απ’ τα ίδια. Κι έτσι η αξιολόγηση πήγε παραπίσω, η αγορά παρακάτω και οι παρλαπίπες στα ύψη. Πράγματι τους έχω βαρεθεί. Μου έλεγε ένας φίλος διάβασε Παπαδιαμάντη να συνέλθεις και, ει δυνατόν, με κεράκι για να αντέξεις. Ευκολάκι. Καταφεύγεις στα βιβλία σου, βλέπεις αγαπημένες ταινίες, δεν αφήνεις τις νύχτες μαύρες σκέψεις να σε κατακλύσουν, κάνεις ότι δεν ανησυχείς για το μέλλον, το ρίχνεις στις κουβεντούλες με τους φίλους στις παρέες - ε, και; Εξω κυκλοφορούν Ερμοκοπίδες. Στήνουν Κόφτες έως το 2023. Γιατί ως το 2023 κι όχι ως το 2039; Θα ρωτήσω τους σμπίρους του Σόιμπλε και θα σας πω. Για όλα έχουν μια απάντηση, για όλα έχουν μια εξήγηση. Και πρώτην απ’ όλες ότι ο σμπίρος του Σόιμπλε είμαι εγώ...
Πηγή: enikos.gr
Η Σφήκα: Επιλογές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου