Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2017

Ένας κάποιος Κ.

Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης


Τρία χρόνια τον είχα. Δεν πολυάνοιγε το στόμα του. Από φίλους, τους εξ ανάγκης. Αλλά και αυτούς όχι πάντα. Τριγυρνούσε στους διαδρόμους. Τις πιο πολλές φορές μονάχος. Ρουφώντας τη μύτη του ή προσπαθώντας να σιάξει το σώμα του. Καθότι ψηλός για την ηλικία του. Και εμφανίσιμος. Μόνο που δεν ήξερε πώς να το διαχειριστεί. Σπυράκια ακμής και τα λοιπά ανασφαλή της εφηβείας.

Τον πρόσεξα μια μέρα, που στεκόταν στο παράθυρο του ορόφου. Μπροστά σε ένα πουλί. Απ’ αυτά που συνέχεια εγκλωβίζονταν στον διάδρομο του σχολείου. Ένα παράξενο χαμόγελο φώτιζε το πρόσωπό του. Έκανα να πλησιάσω. Γύρισε την πλάτη κι απομακρύνθηκε. Το κεφάλι του χελιδονιού στραπατσαρισμένο.

Έπεσα πάνω του τυχαία μετά από πολλά χρόνια. Δίμετρος και μπρατσαράς. Σε μια φωτογραφία αυτός με τον γιο του στη θάλασσα. Ένα μέτρο πίσω η γυναίκα του. Έριξα μια ματιά στις αναρτήσεις του. Ξυρισμένα κεφάλια και αρχαιοελληνικά σύμβολα. Απέρριψα αμέσως το αίτημα φιλίας.

Τις προάλλες έμαθα ξανά νέα του. Από μια ειδησεογραφική ιστοσελίδα. Ότι τον συνέλαβαν για ενδοοικογενειακή βία. Το μελανιασμένο μούτρο της γυναίκας του έφερε στο νου μου το ψόφιο χελιδονάκι. Έπρεπε να τον πλησιάσω εκείνη τη μέρα. Θα ’χα τώρα τη συνείδησή μου ήσυχη. Ή τουλάχιστον δεν θα συνέχιζα να τρέφω ψευδαισθήσεις.

Πηγή: artinews.gr



Arti News: Επιλογές




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου